แชร์

บทที่ 7

ทุกคนตกใจมาก

หลินหว่านหรูก็ตกตะลึงเช่นกัน หรือคนที่ดูโลโซบ้าน ๆ แบบเขาจะเป็นผู้มีอำนาจมหาศาลจริง ๆ?

แต่ในตอนนั้นเอง หลิวเจี๋ยได้รับข่าวและต้องประหลาดใจอีกครั้ง “คุณหนูตระกูลหยางล้มป่วยกะทันหันและอาการสาหัสมาก”

“อะไรนะ นี่มันเรื่องใหญ่เลยนะ”

“ใช่ ฉันได้ยินมาว่าประธานหยางรักหลานสาวคนนี้มากและคอยปกป้องเธออยู่เสมอ นอกจากญาติและเพื่อนแล้วไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าเธอหน้าตาเป็นยังไง”

“ก็นั่นน่ะสิ ฉันได้ยินมาว่าเธอสวยมากเทียบได้กับนางฟ้านางสวรรค์เลยล่ะ”

“ผมเข้าใจแล้ว” หลิวเจี๋ยตระหนักทันที: “ประธานหยางคงยกเลิกงานเลี้ยงอาหารค่ำต้องเป็นเพราะลูกสาวของเขาป่วยแน่”

“ใช่ ๆ ประธานหยางรักลูกสาวคนนี้มาก ต้องเป็นแบบนั้นแน่!”

“ฉันว่าแล้วเชียว ว่าอย่างหมอนี่จะไปกำหนดเรื่องของประธานหยางได้ยังไง”

“ก็นั่นสินะ แค่เรื่องบังเอิญแท้ ๆ เกือบโดนมันทำตัวเก๊กสำเร็จแล้วเชียว”

“ไร้ยางอายชะมัดเลย”

ในตอนนั้นเอง เย่เทียนหยู่ได้รับโทรศัพท์ ซึ่งเป็นข้อความขอความช่วยเหลือจากหยางต้าฝู

เขาขอที่อยู่และเตรียมไปที่นั่นทันที

เดิมทีหลินหว่านหรูรู้สึกว่าเย่เทียนหยู่ไม่มีทางเป็นผู้มีอำนาจได้แน่ เมื่อเธอได้ยินคำพูดของหลิวเจี๋ยแล้วก็ทำให้เธอรู้สึกว่าปกติ

เมื่อคิดว่าเธอเกือบจะเชื่อคำโกหกของเขา เธอก็จ้องมองเย่เทียนหยู่ด้วยความโกรธและพูดว่า “เป็นผู้ชายจะไร้ความสามารถก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ต้องรู้จักซื่อสัตย์ อย่าเอาแต่โม้โอ้อวดเรื่องไม่เป็นเรื่องไปวัน ๆ”

เย่เทียนหยู่ไม่มีเวลาสนใจเธอ “ผมมีธุระ ผมจะไปก่อน” เขาพูดตอบ

“จะไปอะไรกัน บ่นนายแค่นี้ก็รับไม่ได้แล้วเหรอ หว่านหรูพูดผิดหรือไง ถึงต้องทำขนาดนี้?” ซูถิงพูดอย่างไม่พอใจ

“มีธุระจริง ๆ”

“ไร้สาระ นายเพิ่งมาถึงเมืองเทียนไห่จะไปมีธุระอะไร ฉันว่านายก็แค่อับอายเท่านั้นล่ะ ถ้ามียางอายก็จงอยู่ห่างจากหว่านหรูซะสิ”

“ช่างเถอะ ถ้าเขาอยากไปเที่ยวเล่นคนเดียวก็ให้เขาไปเถอะ” หลินหว่านหรูหยิบบัตรธนาคารออกมาแล้วพูดว่า “ในบัตรใบนี้มีเงินห้าหมื่นบาท พอนายสนุกพอแล้ว นายก็หาที่อยู่ข้างนอก”

“ไม่ ผมมีที่อยู่แล้ว” เย่เทียนหยู่ฟังออกว่าเธอไม่อยากให้เขากลับไปบ้านตระกูลหลิน

“แน่ใจเหรอ? ถึงตอนนั้นอย่าไปบ่นกับคุณปู่ว่าฉันไม่ดูแลนายให้ดีล่ะ” หลินว่านหรูพูดด้วยความโกรธ เธอมีเจตนาดีแท้ ๆ แต่เขากลับไม่รับมัน

“ไม่หรอกครับ”

เย่เทียนหยู่ทิ้งคำพูดไว้แล้วจากไป

“เขายังอารมณ์ไม่ดีด้วยล่ะ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเอาซะเลยนะ อย่างเขาเนี่ยนะมีที่อยู่ ฉันว่านะนอนข้างถนนก็พอแล้ว” ซูถิงพูดอย่างเย็นชา

“ไปได้ก็ดี เราเป็นชนชั้นสูงนะ ฉันล่ะรู้สึกอึดอัดใจที่มีคนแปลกแยกแบบเขามานั่งด้วยจริง ๆ”

“นั่นสิ โง่เขลาไร้มารยาทก็มากพอแล้ว ยังเล่นกลอุบายสกปรกด้วย น่าขยะแขยงมากเลยนะที่ต้องมาเจอคนแบบนี้”

“...”

เมื่อฟังคำพูดของพวกเขาและสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ หลินหว่านหรูก็ดูถูกเย่เทียนหยู่มากยิ่งขึ้น

ใช้เวลาไม่นาน เย่เทียนหยู่ก็มาถึงคฤหาสน์ตระกูลหยาง และมีคนมารอต้อนรับเขาที่ประตูแล้ว

เย่เทียนหยู่ตามอีกฝ่ายเข้าไปในคฤหาสน์ และในไม่ช้าเขาก็เห็นหยางเฉียนเฉียนนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ก่อนที่ความประหลาดใจจะวูบไหวขึ้นในดวงตาของเขา

ใบหน้าละเอียดอ่อนไร้ที่ติและร่างกายที่บอบบางทำให้ผู้คนอดมองชื่นชมไม่ได้ แต่สิ่งที่น่าทึ่งที่สุดคือความบริสุทธิ์ของเธอที่บริสุทธิ์ราวกับดอกบัวหิมะบนภูเขาเทียนซานไม่มีผิด

ความงดงามอันเย็นยะเยือกของหลินหว่านหรูทำให้เขาประหลาดใจแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าความบริสุทธิ์และความงามชดช้อยของหยางเฉียนเฉียนจะไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน

น่าเสียดายที่ใบหน้าของเธอซีดเผือด ริมฝีปากของเธอเป็นสีม่วงและตัวของเธอก็สั่นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าการหายใจของเธออ่อนมากและอาจตายได้ทุกเมื่อ

ถัดไปเป็น หวังอวิ๋น แม่ของหยางเฉียนเฉียนที่กำลังมองดูลูกสาวของเธออย่างประหม่า

หลังจากรู้ตัวตนของเย่เทียนหยู่แล้ว หยางปินที่อยู่ด้านข้างก็ดูประหลาดใจและถามว่า “นายก็คือแพทย์เซียนเย่ที่พ่อของผมพูดถึงเหรอ?”

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status