ตอนที่ 1.

โทคิยะ พยัคโยธิน หนุ่มหล่อลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นวัย 27 ปี มารดาของโทคิยะ คือ ซายูริ คานิชิเกะ ซึ่งเป็นหญิงสาวชาวญี่ปุ่น ส่วนบิดาของโทคิยะก็คือ พิมาย พยัคโธยิน มหาเศรษฐีชาวไทย

ครอบครัวของโทคิยะมีบ้านหลังใหญ่อยู่ในซอยเดียวกันกับบ้านครอบครัวของ พะแพง ลีลวัฒน์ หญิงสาววัย 22 ปีที่เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยมาหมาดๆ

ครอบครัวของพะแพง เป็นครอบครัวข้าราชการ บิดาและมารดาของหล่อนเป็นอาจารย์สอนในโรงเรียนขยายโอกาสของรัฐบาลทั้งคู่ ส่วนพี่สาวก็คือ พระพาย ซึ่งมีอายุเท่ากับโทคิยะ ก็ทำงานรับราชการอยู่ในกระทรวงแห่งหนึ่งของไทยเช่นกัน นานๆ จะกลับมาเยี่ยมบ้านสักทีหนึ่ง

หากจะย้อนกลับไปในอดีต เมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนที่ครอบครวของโทคิยะยังไม่ได้ย้ายไปประเทศญี่ปุ่น

พระพายกับโทคิยะเคยเป็นเพื่อนเล่นกัน ทั้งคู่สนิทกันมาก จนโทคิยะบอกกับพระพายก่อนเดินทางไปญี่ปุ่นว่าจะกลับมาแต่งงานกับพระพาย ซึ่งพี่สาวของหล่อนก็ตอบรับเช่นกัน

หล่อนในตอนนั้นอายุเพิ่งจะเก้าขวบ ทำได้แค่บอกลาโทคิยะที่มาลาพระพายอยู่บนหน้าต่างห้องนอนเท่านั้น เพราะสำหรับโทคิยะแล้ว หล่อนก็เป็นเพียงแค่เด็กน่ารำคาญที่เขาไม่เคยสนใจเลย

พะแพงถอนใจเบาๆ เมื่อเรื่องราวในอดีตย้อนกลับเข้ามาในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งๆ ที่ควรจะลบลืมมันไปได้แล้ว แต่โทคิยะก็ยังไม่เคยหายไปจากความทรงจำเลย

หล่อนยังคงคิดถึงเขาเสมอ อยากรู้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง โตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้วจะมีหน้าตาเป็นยังไง และคิดจะกลับมาอยู่เมืองไทยบ้างหรือเปล่า

เท้าเล็กก้าวไปตามฟุตปาธริมถนน มุ่งหน้าเดินเข้าซอยไปยังบ้านของตัวเองที่อยู่เกือบท้ายซอย และทุกครั้งที่เดินเข้าบ้าน หล่อนก็อดที่จะเดินเข้าไปเกาะรั้วมองบ้านหลังใหญ่ของครอบครัวโทคิยะไม่ได้

และวันนี้ก็เช่นกัน หล่อนทำแบบนั้น...

เหมือนทุกวัน...

“เอะ... ทำไมมีรถยนต์จอดด้วยล่ะ”

คิ้วโก่งสวยเลิกสูงด้วยความแปลกใจระคนตื่นเต้น เมื่อสมองคิดว่าครอบครัวของโทคิยะกลับมาเมืองไทย

“หรือว่า... พี่โทคิยะจะกลับมาเมืองไทยแล้ว”

หัวใจพองฟูจนคับแน่นอก มือขาวสะอาดกำแท่งเล็กที่ทำจากสแตนเลสสีทองอย่างดีแน่น ใบหน้ารูปหัวใจเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม

ถ้าเป็นอย่างที่หล่อนคิดจริงๆ หล่อนคงมีความสุขที่สุดในโลกเลยล่ะ

การได้เห็นโทคิยะอีกครั้ง มันคือความฝันเดียวในชีวิตของหล่อน

“พระพาย... นั่นเธอใช่ไหม...”

เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นที่ด้านหลัง หล่อนสะดุ้งโหยง กำลังจะหันกลับไปตอบปฏิเสธว่าตัวเองคือพะแพงไม่ใช่พี่สาว แต่เมื่อมองเห็นเจ้าของเสียงเรียกเต็มตา ความจริงคือสิ่งสุดท้ายที่หล่อนอยากจะพูด

“เอ่อ...”

“ไม่ได้เจอกันนานมากเลยนะพระพาย... นี่ผม...

โทคิยะตัวสูงกว่าแต่ครั้งสุดท้ายที่หล่อนแอบมองมากหลายเท่า เขาตัวสูง หุ่นดี ผิวขาวสะอาด ปากของเขาสีแดงระเรื่อ ดวงตาคมกริบหวานฉ่ำ ส่วนคิ้วก็หนาดก

พี่โทคิยะของหล่อน...

“มองแบบนี้ แสดงว่าจำไม่ได้ล่ะสิ เราเคยเล่นกันตอนเด็กไงพระพาย... จำได้ไหม”

“เอ่อ... จำ... จำได้แล้วค่ะ พี่... เอ่อ... โทคิยะ”

“เรียกผมเหมือนเมื่อก่อนเถอะ”

เรียกเหมือนเมื่อก่อนเหรอ...

พระพายเรียกโทคิยะว่ายังไงนะ?

“พระพายเรียกผมว่าโทจังไงล่ะ ลืมแล้วจริงๆ หรือ”

“โท... โทจัง...”

หล่อนอ้อมแอ้มตอบออกไป และก็ไม่อาจจะละสายตาจากผู้ชายตัวสูงที่หล่อเหลาปานเทพบุตรอย่างโทคิยะได้เลย เขาหล่อมาก...

หล่อจนเหมือนไม่ใช่คนจริงๆ...

มือเล็กยกขึ้นทาบอก พยายามกดหัวใจเอาไว้ไม่ให้มันเต้นแรงจนกระดอนออกมา

“โตขึ้นเยอะเลยนะพระพาย”

“เอ่อ... โท... โทจังก็เหมือนกันค่ะ”

“แต่หน้าเธอเด็กกว่าอายุมากเลยนะ แล้วก็... น่ารักขึ้นมากด้วย”

หัวใจของหล่อนเต้นแรงจนมือที่กดเอาไว้แทบเอาไม่อยู่ แม้จะรู้ดีว่าโทคิยะหมายถึงพี่สาวของตัวเอง ที่หล่อนกำลังสวมรอยอยู่ก็ตาม

“เข้าไปในบ้านฉันก่อนไหม คุณพ่อกับคุณแม่กำลังจัดของอยู่พอดี”

“เอ่อ... เอาไว้โอกาสหน้าดีกว่า นี่ฉันกำลังจะกลับบ้านน่ะ”

โทคิยะมองหล่อนอย่างสำรวจ ก่อนจะระบายยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มที่สองแก้ม

“ตอนนี้ทำงานอยู่ที่ไหนหรือ”

“เอ่อ... ทำ... ทำอยู่ที่โรงเรียนแถวนี้แหละค่ะ”

“เป็นครูหรือพระพาย”

พะแพงตอบรับด้วยการผงกศีรษะขึ้นลง และก็ทำให้คนฟังแปลกใจ

“น่าแปลกนะ ตอนเด็กอาชีพครูนี่เป็นอาชีพที่เธอบอกว่าไม่ชอบสุดๆ แต่พอเอาเข้าจริงๆ โตขึ้นเธอกลับเลือกที่จะทำมัน”

หล่อนเสหลบสายตาคมกริบแปลกใจของคู่สนทนา รู้สึกกระอักกระอ่วนใจเป็นที่สุด

หล่อนไม่น่าโกหกเลย ความจริงหล่อนน่าจะบอกว่าตัวเองคือพะแพง ไม่ใช่พี่พระพาย

แต่หล่อน... กลัวว่าหากบอกว่าตัวเองคือใคร โทคิยะจะไม่คุยด้วย

น้ำตาของหล่อนไหลตกอยู่ในอกท่วมท้น มือเล็กประสานกันที่หน้าขา

“เอ่อ... ฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะโทจัง”

“ฉันจะเดินไปส่ง”

“เอ่อ... อย่าเลย... โทจังเพิ่งมาถึง พักผ่อนเถอะนะ ฉันไปก่อนล่ะ บายจ้ะ”

และหล่อนก็ไม่หยุดให้โทคิยะขัดขวางได้อีก สองเท้ารีบพาจากมาทันที

เมื่อเดินมาไกลแล้ว หล่อนก็อดที่จะเป่าปากออกมาแรงๆ ไม่ได้

“ไม่น่าเลยแพง... ไม่น่าโกหกเลย...”