ตอนที่ 9.หล่อนไม่อาจจะเดาได้ว่าเรื่องที่ผู้ใหญ่กำลังสนทนากันอยู่นั้นคือเรื่องอะไร และมันเกี่ยวกับหล่อนเหรอ ถึงต้องให้หล่อนอยู่รับฟัง“ลุงกับป้ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับหนูแพงน่ะจ้ะ”หล่อนภาวนาให้โทคิยะไม่เล่าเรื่องที่หล่อนรับสมอ้างว่าเป็นพระพายให้กับบิดามารดาของเขาฟัง“เอ่อ... ค่ะ...”หล่อนพยายามที่จะยิ้มออกมาให้น่ามองที่สุด แต่ก็รู้สึกว่ามันทำได้ยากเย็นเหลือเกิน“คือเรื่องเมื่อวันนั้นน่ะ...”ซายูริเริ่มต้นเกริ่นขึ้นมา ดวงตาจ้องมองหล่อนตลอดเวลา ในขณะที่หล่อนนั่งนิ่งรับฟังเงียบๆ“ที่หนูแพงติดอยู่กับโทจังทั้งคืน ป้าคิดว่า... มันอาจจะทำให้ชื่อเสียงของหนูแพงเสื่อมเสียน่ะ”“เอ่อ... ไม่... เป็นไรหรอกค่ะคุณป้า คือ... มันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลยค่ะ”หล่อนพยายามที่จะบอกให้ชายหญิงวัยกลางคนตรงหน้าสบายใจ แต่มันก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ นี่ ก็แค่กอดจูบใช่... แค่โทคิยะจูบปากของหล่อนจนแทบเปื่อยเท่านั้นเอง“ป้ารู้ว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่คนอื่นที่เขารู้เรื่องเข้า จะมองหนูแพงเสียๆ หายๆ”“เอ่อ... ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แพงไม่ได้เป็นอย่างที่เขาพูดกัน”“แต่ป้ากับลุงอยากจะรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นน่ะ ป้าไม่อย
ตอนที่ 10.ผ่านมาสองวันแล้วหลังจากที่ซายูริกับพิมายมาเจรจาสู่ขอหล่อนกับมารดา หล่อนคิดว่าทุกอย่างมันคงผ่านไปได้ด้วยดี เพราะตั้งแต่นั้นคนในครอบครัวของโทคิยะก็ไม่ได้แวะเวียนมาที่บ้านของหล่อนอีกเลย จนกระทั่งเย็นวันนี้...“กลับมาแล้วจ้ะแม่”หล่อนเอ่ยบอกกับมารดาทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในบ้านเหมือนกับทุกวัน แต่สุ่มเสียงไม่ได้สดใสร่าเริงเหมือนกับก่อนหน้าที่ครอบครัวของโทคิยะจะเดินทางกลับมาเมืองไทย“มีคนมาหาแน่ะ แพง”“ใครเหรอจ๊ะ”หล่อนเอ่ยถามมารดาด้วยความแปลกใจ ขณะยกแก้วน้ำเย็นๆ ที่มารดาเดี๋ยวเอาไว้ให้ขึ้นดื่มจนหมดแก้ว“ไปดูเองสิ อยู่ในสวนน่ะ”คิ้วโก่งเลิกสูงด้วยความแปลกใจ แต่ก็รู้ดีว่าถามแม่ไป ท่านก็คงไม่ยอมบอกอยู่ดี“หรือว่าพ่อจะกลับมาแล้วนะ”หล่อนพึมพำแผ่วเบา และก็มโนไปว่าคนที่แม่บอกว่ามาหาคือบิดาที่เดินทางกลับมาจากเยี่ยมเยียนพี่สาวเท้าเล็กในรองเท้าสานแบบสวมก้าวไปตามทางเดินที่เป็นอิฐ มุ่งหน้าตรงเข้าไปยังสวนเล็กๆ หลังบ้านที่หล่อนกับพ่อช่วยกันปลูกดอกไม้เอาไว้ผู้ชายตัวสูงมากๆ จนยากที่จะมองให้เป็นบิดายืนหันหลังให้ ข้างหน้าของเขาคือกล้วยไม้ที่กำลังออกดอกสวยงาม หล่อนชะงักเท้ากึก ความคุ้นตาทำให้ลมห
ตอนที่ 11.น้ำเสียงของเขาทุ้มลึก ดวงตาที่จ้องเขม็งมองมาก็เย็นชาอ่านความรู้สึกไม่ออกเลย“เราต้องแต่งงานกัน เพราะผู้ใหญ่ต้องการให้เป็นแบบนั้น”แต่พี่โทคิยะไม่เคยต้องการ...พะแพงคิดเศร้าๆ ในใจ และก็ก้มหน้ามองพื้นดินด้วยหัวใจเจ็บช้ำ“แต่หลังจากที่เราแต่งงานกันแล้ว เราก็ค่อยหาเรื่องเลิกกันก็ได้ มันไม่ใช่เรื่องยากหรอก”“เลิกกันเหรอคะ?”“หรือว่าเธอไม่ต้องการเลิกกับฉันล่ะ”“เอ่อ...”หล่อนอึกอักหลบสายตาคมกริบของโทคิยะ และก็พยายามที่จะหนีออกห่างจากเขาให้สำเร็จ แต่ดูเหมือนว่าจะหนทางจะถูกปิดตายเสียทั้งหมดร่างกายยังคงอยู่ใกล้กันเกินไป และลมหายใจของเขาก็อบอุ่นจนร้อนผะผ่าวเกินไปพะแพงพยายามควบคุมสติของตัวเอง พยายามบอกตัวเองว่าอย่าหวั่นไหว แต่... พระเจ้า... หล่อนแทบจะทรงตัวยืนบนสองเท้าไม่ไหวอยู่แล้ว“ว่ายังไงล่ะ ตกลงจะทำตามที่ฉันบอกหรือเปล่า”“พี่โทคิยะ... ต้องการให้แพงแต่งงานด้วยจริงๆ เหรอคะ”“อืม”เขาตอบรับสั้นๆ ด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก จนทำให้หล่อนอดคิดไม่ได้ว่าเขากำลังฝืนใจโทคิยะคงปฏิเสธความต้องการของคุณพ่อคุณแม่ไม่ได้นั่นเอง“แล้วถ้าแพงยังยืนยันคำเดิมว่าไม่แต่งล่ะคะ”“เธอไม่ทำอย่างนั้นหรอกพะแพง
ตอนที่ 12.‘ตะ... แต่ว่าพี่โทคิยะ... รอพี่พายอยู่นะคะ’‘โทคิยะอาจจะไม่ได้รอพี่ก็ได้นะ แพงลองคิดดูให้ดีๆ เอาล่ะ เดี๋ยวพี่จะรีบลางาน และกลับไปร่วมงานแต่งของน้องสาวคนสวยของพี่ก็แล้วกันนะ’ตอนนั้นหล่อนทำได้แค่ยืนกำโทรศัพท์มือถือด้วยความงงงวย และก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมตอนนี้พี่สาวถึงไม่เรียกโทคิยะว่าโทจัง“แพง... แม่กับพ่อไปก่อนนะ แล้วอย่าดื้อกับพี่โทคิยะเขาล่ะ”เสียงนุ่มนวลที่เต็มไปด้วยความตื้นตันของมารดาช่วยฉุดให้หล่อนตื่นจากภวังค์ทันที“เอ่อ... แม่กับพ่อ... จะไปแล้วเหรอจ๊ะ”น้ำตาของพะแพงไหลซึมออกมา จนมารดาต้องยกนิ้วขึ้นเกลี่ยให้“อย่าขี้แยสิคนเก่งของแม่ หนูแต่งงานแล้วนะ ต้องโตเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว”“นั่นสิ... ต่อจากนี้ไป แพงของพ่อไม่ได้เป็นเด็กสาวอีกแล้วนะลูก แต่แพงจะเป็นหญิงสาวที่มีภาระหน้าที่ที่มากขึ้น และพ่อก็เชื่อว่าลูกสาวคนนี้ของพ่อจะต้องทำหน้าที่นี้ได้อย่างดีเยี่ยม”พ่อของหล่อนยกมือขึ้นลูบศีรษะเบาๆ หล่อนช้อนตาขึ้นมองพวกท่าน และก็ยกมือขึ้นไหว้“ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่มากค่ะ แพง... จะปฏิบัติตามคำสั่งสอนค่ะ”“ดีมากคนเก่ง”แม่ของหล่อนยิ้มหวาน ดวงตาเต็มไปด้วยความตื้นตัน ก่อนจะหันไปพูดกับผู้ชายท
ตอนที่ 13.“เพราะอะไรก็ช่าง แต่ความสัมพันธ์ของเราจะไม่หลอก โอเค๊?”“พี่โทคิยะ หมายความว่ายังไงเหรอคะ”หล่อนได้ยินเขาถอนใจแรงๆ แสดงความเบื่อหน่ายออกมา“เรียกฉันว่าโทจัง เหมือนเดิมเถอะ มันเรียกง่ายกว่าโทคิยะตั้งเยอะ”“แต่แพง... ไม่ใช่พี่พาย...”“แล้วไง จะดื้อกับฉันหรือ”“ปะ... เปล่านะคะ แพงก็แค่... เอ่อ... อุ๊ยยย พี่โทคิยะ อย่าทำแบบนี้สิคะ”จู่ๆ เขาก็กระชากร่างของหล่อนเข้าไปสวมกอดเอาไว้แนบอก หล่อนใจคอไม่ดีเลย กายสาวก็อ่อนระทวยไปหมด“โทจัง...”เขาย้ำให้หล่อนเรียกแบบนี้“ปะ... ปล่อยแพงก่อนค่ะพี่โทจัง”แทนที่เขาจะปล่อย แต่เขากลับก้มหน้าต่ำลงมาหา และหัวเราะขบขัน“เราแต่งงานกันจริงๆ ดังนั้น เธอก็ต้องทำหน้าที่ภรรยาของฉันจริงๆ เหมือนกัน”“ไม่... ไม่ดีหรอกค่ะ อย่า... อย่าทำเลยค่ะ แพงไม่ใช่คนที่พี่โทจังชอบ...”“นอนด้วยกัน มันไม่จำเป็นต้องใช้ความชอบเสมอไปหรอกนะเด็กน้อย”“คะ?”มือใหญ่อบอุ่นของโทคิยะยกขึ้นโอบประคองใบหน้าของหล่อนเอาไว้“ไม่ว่าฉันจะรู้สึกยังไงกับเธอ ฉันก็นอนกับเธอได้ เพราะตอนนี้เราสองคนแต่งงานกันแล้ว”“ตะ... แต่เราก็รอวันจะเลิกกันนี่คะ”“ใช่ แต่ระหว่างนี้ เราจะเสียเวลาไปทำไมล่ะ หาคว
ตอนที่ 14.“อย่า... อย่าทำต่อเลยค่ะ...”หล่อนพยายามวิงวอน แต่โทคิยะไม่ยอมหยุด แถมยังกระชากมือของหล่อนขึ้นไปตรึงเอาไว้เหนือศีรษะอีกต่างหาก ทำให้ตอนนี้เต้านมของหล่อนโชว์หราอยู่ตรงหน้าของเขาหล่อนหลับตาปี๋ด้วยความอับอาย และก็อดหวาดกลัวไม่ได้ เพราะคิดเสมอว่าตัวเองมีหน้าอกที่ใหญ่โตเกินไป และโทคิยะก็คงไม่ชอบมัน“สวยจัง...”เขาแกล้งชมหล่อนหรือเปล่านะ แต่หล่อนไม่กล้าพอที่จะลืมตาขึ้นมองเขา จนกระทั่งรับรู้ได้ถึงฝ่ามือที่โอบประคองก้อนเนื้อนุ่มเอาไว้“อ๊ะ... พี่โทจัง... อย่าค่ะ... อย่า... อ๊า... อา...”“หัวนมแพงสีสวยเหมือนสีกุหลาบชมพูเลย พี่ชอบจัง”เขาก้มหน้าลงกระซิบเสียงแปร่งพร่ากับหัวนมของหล่อน“พี่ขอเลียนะ”“อ๊ะ... พี่... พี่โทจัง อย่า... อ๊า... ซี๊ดดดด...”โทคิยะทำอย่างที่พูดจริงๆ เขาเลีย... ใช่ ลิ้นสีแดงสดของเขากำลังตวัดเลียหัวนมของหล่อน เลียไล้ไปมาจนหัวนมค่อยๆ แข็งชูชันมันน่าอับอาย... แต่หล่อนก็เสียวมาก...“อ๊า... อา... พี่โทจัง... ยะ... อย่าเลียแบบนี้ อา... อ๊า... อย่าทำแพง... อ๊า... ได้โปรดหยุดเถอะค่ะ... อา...”เมื่อเห็นหล่อนพยายามต่อต้าน เขาก็เอานิ้วยาวคีบหัวนมอีกข้างที่ยังไม่ได้ดูดเลีย
ตอนที่ 15.คนตัวโตผละออกห่าง เพียงแค่ต้องการสลัดชุดนอนออกจากตัวเท่านั้น และทันทีที่เนื้อตัวเปลือยเปล่า คนตัวเล็กก็รีบหลับตาปี๋ทันที พวงแก้มนวลแดงก่ำ เมื่อสายตาปะทะเข้ากับความเป็นชายของเขาโดยบังเอิญโทคิยะระบายยิ้มพึงพอใจ และหวนกลับเข้าไปหาพะแพงที่นอนตัวสั่นเทาอยู่บนเตียงอีกครั้งหล่อนขาวเนียนไปเสียทั้งตัว ไม่ว่าจะตรงไหนก็น่ามอง และน่าลุ่มหลงเหลือเกิน“แพงจ๋า... ขอพี่เถอะนะ”หล่อนเอียงหน้าหนี และยังหลับตาปี๋เหมือนเดิม ในขณะที่เขาก้มลงจูบจงอยถันทั้งสองข้างไปมาหลายครั้ง เสียงครางซี๊ดซ๊าดจากลำคอเล็กดังกังวาน สองพวงแก้มนวลก็แดงระเรื่อน่ามองแต่ไม่ใช่แค่แก้มนวลของพะแพงหรอกที่แดงระเรื่อน่ามอง ผิวของหล่อนทั้งตัวแดงอมชมพูน่ามองทั้งหมดเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ยายเด็กผอมแห้งที่เอาแต่แอบมองเขาอยู่ตามประตูและตามหน้าต่าง โตขึ้นจะน่ารักน่าใคร่แบบนี้“ให้พี่นะคนดี...”โทคิยะวิงวอนอีกครั้ง และก็ก้มลงจูบปากอิ่มแผ่วเบา ลิ้นสากล้วงลึกเข้าไปข้างใน“อ๊า... อ๊า... ซี๊ดดดด...”เขาจูบหล่อนไปด้วย ขยี้หัวนมไปด้วย และก็เอาท่อนชายเขี่ยร่องสาวไปด้วยเช่นกันสาวน้อยบิดเร่าๆ ด้วยความเสียวทรมาน และก็เป็นฝ่ายวิงวอนร้อง
ตอนที่ 16.“แพง... พี่... พี่จะแตกแล้ว... โอ้วววว พระเจ้า...”เขาจำไม่ได้ว่าพะแพงสุขเสียวคาแก่นชายของเขาไปกี่ครั้งแล้ว รู้เพียงแต่ว่าตัวเองกำลังจะแตกระเบิด ยิ่งเจ้าหล่อนหยัดร่อนขึ้นหา เขาก็ยิ่งควบคุมตัวเองไม่ได้“โอ้วววว... พี่... พี่ไม่ไหวแล้ว... อ๊ากกกก...”ในที่สุดเนื้อตัวของเขาก็แตกระเบิดอย่างรุนแรง และก็รับรู้ได้ว่าเจ้าหล่อนก็สุขสมตามมาติดๆ เช่นกันทำไมมันวิเศษแบบนี้...หลังจากสาดสายพันธุ์รักล้ำลึกในกายสาวคับแน่นของพะแพงจนหมดทุกหยาดหยดแล้ว เขาก็กกกอดร่างนุ่มนิ่มเอาไว้แนบอกไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าเขาจะมีความสุขได้มากขนาดนี้ในขณะที่คนตัวโตเจ้าของการเคลื่อนไหวราวกับพายุคลั่งกำลังหอบกระชั้นด้วยความเหน็ดเหนื่อยอยู่ด้านบนนั้น พะแพงที่เพิ่งตื่นจากฝันหวานก็เริ่มรู้สึกตัวทำไมโทคิยะทำแบบนี้กับหล่อน...?มันคือคำถามแรกที่เกิดขึ้นในหัว ก่อนที่จะมีคำตอบหนึ่งดังกลับมาเพราะโทคิยะโมโหหล่อนไงล่ะ เขาโมโหหล่อนที่ทำให้เขาต้องมาติดแหง็กอยู่ด้วยแบบนี้ เขาก็เลย... ทำโทษ... นี่ไงโทษทัณฑ์ของเขา‘จำเอาไว้นะ ถ้าเธอทำให้พี่โมโหเมื่อไหร่ พี่จะนอนกับเธอเมื่อนั้น’ความจริงนี้ทำให้ความอ่อนหวานจากเพศสัมพันธ
ตอนที่22. ตอนอวสาน“อืมมม นมใหญ่เหลือเกินเมียจ๋า...”คนตัวโตฟัดหน้าอกของหล่อนไม่ยอมหยุด ทั้งบีบทั้งขยำ ทั้งกัดทั้งกิน จนเต้าอวบตอนนี้ชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำลายของเขา“อ๊า... ซี๊ดดดด อา... พี่โทจัง...”เขาแลบลิ้นเลียหัวนมที่ชูชันของหล่อน ก่อนจะอมเข้าไปในอุ้งปากหล่อนสะท้านยะเยือก เสียดเสียวรุนแรง“อ๊า... อู๊ยยยย พี่โทจัง.. เสียววว อา... อ๊า...”“อดทนอีกนิดคนสวย... เดี๋ยวพี่จะเสียบเธอแล้วล่ะ อืมมมม หัวนมดูดอร่อยจริงๆ อืมมม”“ซี๊ดดดด อ๊า... อ๊า...”กายสาวสั่นระริก ตอบรับแรงเสน่หาจากสามีรูปงามด้วยความกระตือรือร้น ไม่ช้ามือใหญ่ก็เลื่อนเลยลงไปกอบกุมความเป็นหญิงอูมอวบ“อ๊า... ซี๊ดดดดด... อ๊า... เสียววว”กายสาวสั่นระริก เมื่อนิ้วยาวไสลึกเข้ามาหยอกล้อกับน้ำหวานภายใน“อ๊า... อา... อ๊า...”ร่างกายของหล่อนยอมศิโรราบต่อโทคิยะ ยอมเป็นทาสรักทาสสวาทของเขา แม้ว่าเขาจะไม่ได้บอกรักเลยแม้แต่คำเดียวก็ตาม“พี่โทจังขา... อ๊า... อ๊า... แพง... แพงเสียวจน... ทนไม่ไหวแล้วค่ะ อ๊า... ซี๊ดดดด”คนตัวโตหัวเราะพึงพอใจกับความเร่าร้อนของหล่อน ก่อนที่จะจัดแจงท่าทาง และดันความแข็งชันที่ตื่นตัวสุดขีดผ่านความอ่อนนุ่มร้อนฉ่ำเ
ตอนที่ 21.“พี่โทจัง...?”คนตัวเล็กเบิกตากว้าง เผยอปากค้างเติ่ง และมันก็เป็นภาพที่น่าเอ็นดูนัก“ชอบทำหน้าทำตาแบบนี้อีกแล้ว รู้ไหมว่าพี่เห็นแล้วอยากเอาแพงแรงๆ”“พี่... โทจัง...”“กลับบ้านเรากันเถอะ พี่โมโหแพงอีกแล้ว”“พี่โทจังน่ะ...”มือเล็กยกขึ้นทุบหน้าอกกว้างแรงๆ ด้วยความขัดเขิน“หรือว่าจะให้พี่ทำโทษที่นี่”“ไม่ได้นะคะ... ไม่ได้...”“แต่พี่โมโหจนเต็มกลั้นแล้วนะ”ตอนนี้หล่อนรู้แล้วล่ะว่าคำว่าโมโหของโทคิยะมันหมายความว่ายังไง“แพง... จะไม่กลับไปกับพี่โทจังแล้วล่ะค่ะ”ในที่สุดหล่อนก็ฝืนใจพูดออกมา“ทำไมล่ะ หรือว่ายังไม่เข้าใจความโมโหของพี่อีก แต่พี่ก็อธิบายละเอียดแล้วนะ”“แพง... อยากเห็นพี่โทจังมีความสุขค่ะ”หล่อนพยายามฝืนยิ้ม แต่น้ำตาก็ไหลรินไม่หยุดซะอย่างนั้น“พี่มีความสุขมากๆ เสมอเวลาที่พี่ได้ฝังเข้าไปในตัวของแพง... พี่ชอบความอบอุ่นของแพงมากรู้ไหม...”หล่อนสะท้านไปทั้งหัวใจ แต่ก็ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะคืนอิสรภาพให้กับโทคิยะ“เราหย่ากันเถอะนะคะ”ดวงตาของโทคิยะเย็นชาลง ก่อนที่เขาจะส่ายหน้าไปมาแรงๆ“ไม่มีทาง พี่ไม่หย่า”“แต่เราต้องหย่ากันนะคะ”“ทำไมต้องหย่า พี่ไม่หย่าหรอก หรือว่าแพงทนความขี
ตอนที่ 20.หล่อนตอบรับโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดแม้แต่น้อย“รักค่ะคุณแม่... แพงรักพี่โทจังมาก... รักมากจนไม่อยากกักขังพี่โทจังเอาไว้แบบนี้...” ยิ่งพูดหล่อนก็ยิ่งสะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวด“แต่แม่ก็เห็นพี่โทจังเขาก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรนะ แถมยังดูมีความสุขดีอีกต่างหาก”“แพงคิดว่า... พี่โทจังคงไม่อยากแสดงความไม่พอใจให้คุณแม่เห็นน่ะค่ะ เพราะ... เดี๋ยวนี้พี่โทจังขี้โมโหมากเหลือเกิน ต่างไปจากเมื่อก่อน”“ยังไงเหรอหนูแพง”“ก็... เอ่อ... คือ...”หล่อนไม่กล้าพอที่จะบอกออกไปตรงๆ ว่าเวลาที่โทคิยะโมโหแล้วเขาทำยังไงกับตนเอง“แพง... ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีค่ะ แต่พี่โทจัง... โมโหบ่อยๆ มากจนแพงคิดว่าพี่โทจังน่าจะทุกข์ใจมากๆ ค่ะ ดังนั้นแพงก็เลยคิดว่า... แพงควรจะคืนอิสรภาพให้กับพี่โทจังได้แล้ว”“หนูแพงแน่ใจเหรอว่าต้องการแบบนี้จริงๆ”“แพง... ต้องทำค่ะคุณแม่... เพราะแพงอยากเห็นพี่โทจังมีความสุข...”เขาจะได้ไม่ต้องมาทุกข์ทรมานเวลาที่ต้องกับผู้หญิงที่เขาไม่ได้รักเช่นหล่อน“แล้วหนูแพงจะบอกกับพี่เขาเอง หรือว่าจะให้แม่บอกให้ล่ะ”“แพง... รบกวนคุณแม่ได้ไหมคะ”ซายูริระบายยิ้มอ่อนโยน“ได้สิจ๊ะ งั้นเดี๋ยวแม่บอกพี่เขาให้”พะแ
ตอนที่ 19.โทคิยะอมยิ้ม และก็วางมือบนต้นขาของหล่อนและลูบไล้ไปมา หล่อนสะท้านไปทั้งตัว และก็ไม่กล้าแม้แต่จะปัดมือของเขาออก เพราะเกรงว่าจะทำให้คนตัวโตโมโห และตัวเองจะถูกจัดหนัก“งั้นเดี๋ยวแม่ออกไปข้างนอกสักแปบนะ สองคนก็กินข้าวกันเถอะ”“ครับคุณแม่”ท่าทางของโทคิยะเต็มไปด้วยความดีใจที่จะได้อยู่กันตามลำพังกับหล่อน แต่หล่อนกลับรู้สึกหวาดเกรงหวั่นกลัวคนขี้โมโหเหลือเกิน“คุณแม่คะ... ให้แพงไปด้วยได้ไหมคะ”ซายูริส่ายหน้าน้อยๆ เพราะรู้ดีว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนไม่มีทางยอม“อยู่กินข้าวกับพี่โทจังเถอะหนูแพง เดี๋ยวพี่เขาจะกินข้าวไม่ลง”“ตะ... แต่ว่าแพง...”“เป็นเด็กเป็นเล็ก อย่าริอ่านขัดคำสั่งผู้ใหญ่สิครับ พะแพง”น้ำเสียงของโทคิยะนุ่มนวลก็จริง แต่ดวงตาที่เขามองมามีการคาดโทษอยู่ในนั้นหล่อนตัวสั่นเทา และก็ทำได้แค่ก้มหน้างุดซายูริเดินหายออกไปแล้ว และก็เหลือแค่หล่อนกับโทคิยะตามลำพัง“คิดว่าจะหนีเงื้อมือของพี่พ้นหรือ เด็กดื้อ”“อ๊ะ... พี่โทจัง”หล่อนอุทานตกใจ เมื่อโทคิยะยกร่างของหล่อนให้ขึ้นไปนั่งบนตัก และซบหน้าหล่อๆ ลงคลุกเคล้ากับอกอวบอัดของหล่อนอย่างหื่นกระหาย“ดะ... เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้าค่ะ อื้อ... อ
ตอนที่ 18.หล่อนพยายามผลักหน้าของโทคิยะออกห่าง แต่พอถูกลิ้นสากตวัดเลียรุกรานหลายครั้งติด มือที่ผลักไสก็เปลี่ยนเป็นทึ้งแทน“อ๊า... อู๊ยยยย อ๊า... เสียววว พี่โทจัง... เสียววว... อ๊า...”“หวานจังทูนหัว... หวานไปทั้งร่องเลย... อืมมมม”คนตัวโตครางด้วยความพึงพอใจ และก็ตะโบมเลียด้วยความหิวกระหาย แค่นั้นยังไม่พอ เขายังเอานิ้วขยี้เม็ดกระสันแรงๆ จนหล่อนสะท้านยะเยือก“พี่โทจัง... ซี๊ดดดด อ๊า... แพงเสียววว... อ๊า...”เขายังคงตวัดลิ้นต่อเนื่อง ซอนไซ้ทุกซอกหลืบกลืนกินความหวานที่ทะลักหลั่งออกมาด้วยท่าทางตะกรุมตะกรามหื่นกระหาย“อ๊ะ... อ๊า... ซี๊ดดดด แพง... แพงจะไม่ไหวแล้วพี่โทจัง... อ๊า... เสียววว อ๊า...”หล่อนจะต้องระเบิดในไม่ช้านี้อย่างแน่นอน หากโทคิยะยังเลียแบบนี้ ยังขยับนิ้วในร่องสาวแบบนี้“ปล่อยมันออกมา... ปล่อยน้ำเสียวของเธอออกมาพะแพง พี่จะดื่มกินมัน... อืมมมม หวานลิ้นเหลือเกิน หวานสุดๆ แพงจ๋า... อืมมมม”เสียงลิ้นสากตวัดเลียและเสียงนิ้วยาวเคลื่อนไหวในกายสาวดังกังวาน หล่อนพยายามอดทน พยายามยื้อ พยายามกลั้นเอาไว้ แต่... แต่ทนไม่ไหวแล้ว ข้างในของหล่อนทั้งร้อนทั้งสั่นเทา“อ๊ายยยย กรี๊ดดดดด...”ในที่
ตอนที่ 17.พระเจ้า... หล่อนสวยเหลือเกิน ร่างกายที่เหมือนจะอวบอัดเกินไป แต่เมื่อได้เห็นเต็มๆ ตา กลับพบว่ามันสมบูรณ์แบบ เต่งตึงไปทุกสัดส่วนไม่มีส่วนไหนของร่างกายของพะแพงเลยที่มีส่วนเกิน หล่อนงดงามไร้ที่ติ“พะ... พี่โทจังจะอาบน้ำใช่ไหมคะ”คนตัวเล็กรีบยื่นมือไปปิดฝักบัวทั้งๆ ที่ยังล้างฟองสบู่ไม่หมด จากนั้นก็ลนลานจะคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบกาย แต่ก็ถูกคนที่ตัวโตกว่ามากแย่งไปเสียก่อน“เอ่อ... ขอ... ผ้าขนหนูให้แพงเถอะค่ะ”หล่อนวิงวอน หน้าตาแดงก่ำ สายตาของโทคิยะกำลังแผดเผาสติของหล่อนให้ไหม้เป็นจุล“ไม่ให้ครับ”เมื่อเขาไม่ให้ หล่อนจึงกลั้นใจเดินผ่านเขา เพราะหากยังยืนอยู่กับที่ เขาก็คงจะมองร่างเปลือยของหล่อนอยู่แบบนั้นต่อไป“จะไปไหน”“อ๊ะ... พี่โทจัง...”แขนเรียวถูกมือใหญ่คว้าหมับเอาไว้ พร้อมกับร่างของหล่อนที่ถูกรวบเอาไว้แน่นความเย็นฉ่ำของสายน้ำถูกความร้อนฉ่าของเรือนกายเปลือยเปล่าทรงพลังแผดเผาจนระเหยหายไป ตอนนี้กายสาวร้อนรุ่มราวกับมีกองไฟสุมอยู่ในช่องท้อง“ปะ... ปล่อย... แพงเถอะค่ะ”คนตัวโตส่ายหน้าไปมา จากนั้นก็โน้มใบหน้าหล่อลากดินต่ำลงมาหา กลิ่นลมหายใจของโทคิยะสะอาดสะอ้านและน่าลุ่มหลงเหลือเกินหั
ตอนที่ 16.“แพง... พี่... พี่จะแตกแล้ว... โอ้วววว พระเจ้า...”เขาจำไม่ได้ว่าพะแพงสุขเสียวคาแก่นชายของเขาไปกี่ครั้งแล้ว รู้เพียงแต่ว่าตัวเองกำลังจะแตกระเบิด ยิ่งเจ้าหล่อนหยัดร่อนขึ้นหา เขาก็ยิ่งควบคุมตัวเองไม่ได้“โอ้วววว... พี่... พี่ไม่ไหวแล้ว... อ๊ากกกก...”ในที่สุดเนื้อตัวของเขาก็แตกระเบิดอย่างรุนแรง และก็รับรู้ได้ว่าเจ้าหล่อนก็สุขสมตามมาติดๆ เช่นกันทำไมมันวิเศษแบบนี้...หลังจากสาดสายพันธุ์รักล้ำลึกในกายสาวคับแน่นของพะแพงจนหมดทุกหยาดหยดแล้ว เขาก็กกกอดร่างนุ่มนิ่มเอาไว้แนบอกไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าเขาจะมีความสุขได้มากขนาดนี้ในขณะที่คนตัวโตเจ้าของการเคลื่อนไหวราวกับพายุคลั่งกำลังหอบกระชั้นด้วยความเหน็ดเหนื่อยอยู่ด้านบนนั้น พะแพงที่เพิ่งตื่นจากฝันหวานก็เริ่มรู้สึกตัวทำไมโทคิยะทำแบบนี้กับหล่อน...?มันคือคำถามแรกที่เกิดขึ้นในหัว ก่อนที่จะมีคำตอบหนึ่งดังกลับมาเพราะโทคิยะโมโหหล่อนไงล่ะ เขาโมโหหล่อนที่ทำให้เขาต้องมาติดแหง็กอยู่ด้วยแบบนี้ เขาก็เลย... ทำโทษ... นี่ไงโทษทัณฑ์ของเขา‘จำเอาไว้นะ ถ้าเธอทำให้พี่โมโหเมื่อไหร่ พี่จะนอนกับเธอเมื่อนั้น’ความจริงนี้ทำให้ความอ่อนหวานจากเพศสัมพันธ
ตอนที่ 15.คนตัวโตผละออกห่าง เพียงแค่ต้องการสลัดชุดนอนออกจากตัวเท่านั้น และทันทีที่เนื้อตัวเปลือยเปล่า คนตัวเล็กก็รีบหลับตาปี๋ทันที พวงแก้มนวลแดงก่ำ เมื่อสายตาปะทะเข้ากับความเป็นชายของเขาโดยบังเอิญโทคิยะระบายยิ้มพึงพอใจ และหวนกลับเข้าไปหาพะแพงที่นอนตัวสั่นเทาอยู่บนเตียงอีกครั้งหล่อนขาวเนียนไปเสียทั้งตัว ไม่ว่าจะตรงไหนก็น่ามอง และน่าลุ่มหลงเหลือเกิน“แพงจ๋า... ขอพี่เถอะนะ”หล่อนเอียงหน้าหนี และยังหลับตาปี๋เหมือนเดิม ในขณะที่เขาก้มลงจูบจงอยถันทั้งสองข้างไปมาหลายครั้ง เสียงครางซี๊ดซ๊าดจากลำคอเล็กดังกังวาน สองพวงแก้มนวลก็แดงระเรื่อน่ามองแต่ไม่ใช่แค่แก้มนวลของพะแพงหรอกที่แดงระเรื่อน่ามอง ผิวของหล่อนทั้งตัวแดงอมชมพูน่ามองทั้งหมดเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ยายเด็กผอมแห้งที่เอาแต่แอบมองเขาอยู่ตามประตูและตามหน้าต่าง โตขึ้นจะน่ารักน่าใคร่แบบนี้“ให้พี่นะคนดี...”โทคิยะวิงวอนอีกครั้ง และก็ก้มลงจูบปากอิ่มแผ่วเบา ลิ้นสากล้วงลึกเข้าไปข้างใน“อ๊า... อ๊า... ซี๊ดดดด...”เขาจูบหล่อนไปด้วย ขยี้หัวนมไปด้วย และก็เอาท่อนชายเขี่ยร่องสาวไปด้วยเช่นกันสาวน้อยบิดเร่าๆ ด้วยความเสียวทรมาน และก็เป็นฝ่ายวิงวอนร้อง
ตอนที่ 14.“อย่า... อย่าทำต่อเลยค่ะ...”หล่อนพยายามวิงวอน แต่โทคิยะไม่ยอมหยุด แถมยังกระชากมือของหล่อนขึ้นไปตรึงเอาไว้เหนือศีรษะอีกต่างหาก ทำให้ตอนนี้เต้านมของหล่อนโชว์หราอยู่ตรงหน้าของเขาหล่อนหลับตาปี๋ด้วยความอับอาย และก็อดหวาดกลัวไม่ได้ เพราะคิดเสมอว่าตัวเองมีหน้าอกที่ใหญ่โตเกินไป และโทคิยะก็คงไม่ชอบมัน“สวยจัง...”เขาแกล้งชมหล่อนหรือเปล่านะ แต่หล่อนไม่กล้าพอที่จะลืมตาขึ้นมองเขา จนกระทั่งรับรู้ได้ถึงฝ่ามือที่โอบประคองก้อนเนื้อนุ่มเอาไว้“อ๊ะ... พี่โทจัง... อย่าค่ะ... อย่า... อ๊า... อา...”“หัวนมแพงสีสวยเหมือนสีกุหลาบชมพูเลย พี่ชอบจัง”เขาก้มหน้าลงกระซิบเสียงแปร่งพร่ากับหัวนมของหล่อน“พี่ขอเลียนะ”“อ๊ะ... พี่... พี่โทจัง อย่า... อ๊า... ซี๊ดดดด...”โทคิยะทำอย่างที่พูดจริงๆ เขาเลีย... ใช่ ลิ้นสีแดงสดของเขากำลังตวัดเลียหัวนมของหล่อน เลียไล้ไปมาจนหัวนมค่อยๆ แข็งชูชันมันน่าอับอาย... แต่หล่อนก็เสียวมาก...“อ๊า... อา... พี่โทจัง... ยะ... อย่าเลียแบบนี้ อา... อ๊า... อย่าทำแพง... อ๊า... ได้โปรดหยุดเถอะค่ะ... อา...”เมื่อเห็นหล่อนพยายามต่อต้าน เขาก็เอานิ้วยาวคีบหัวนมอีกข้างที่ยังไม่ได้ดูดเลีย