40. รับความเจ็บแทน

"พี่มาร์..." น้ำเสียงหวานร้องอย่างหมดหวัง ถูกพี่ชายดึงเรียวแขนห้ามไว้ไม่ให้เข้าช่วยเหลือ ทั้งเพื่อนทั้งสามีบอบช้ำน่าถึงจุดสิ้นสุดสักที ทว่าต่างคนต่างไม่ยอมกันเลย

  ร่างอรชรสะอื้นจนตัวโยน มองดูสองคนเบื้องหน้าใช้ความรุนแรง ไม่คิดว่าพี่ชายจะมีด้านมืดในจิตใจ เห็นอาการทรมานคือเรื่องชินชา

"คุณ!!!" คนตัวเล็กยิ่งร้องตกใจ เมื่อซิลค์พลาดท่าโดนหมัดกระแทกใส่โครงหน้า ทั้งเตโชกับลูกน้องนับสิบเตรียมเข้าช่วย แต่เจ้านายดันยกมือห้ามเพราะคิดว่าเป็นศึกลูกผู้ชาย

"มึงต้องตาย!" อองตวนแทบจะทรุดอยู่ตรงสังเวียนนั้น ยังส่งเสียงไม่มียอมแพ้ให้อีกฝ่าย ในเมื่อเขาไม่ได้หญิงสาวเคียงคู่คนอื่นก็ไม่ควรสุขสมหวัง

"หึ..." ร่างกำยำกระตุกเม็ดกระดุมตรงแผงอกกว้าง ให้เปิดคล่องตัวโชยไอร้อนจากภายใน เขาไม่ได้รู้สึกว่าอองตวนสมควรเป็นผู้ต่อสู้สักนิดเดียว แต่ถึงอย่างไรนั้นถ้าเรื่องนี้ไม่จบโมอาต้องลำบากแน่

"พี่มาร์....โมขอร้องนะ" น้องสาวเร่งกระตุกข้อมือผู้เป็นพี่ซ้ำๆ มันปวดใจเหลือเกินที่ตัวเองทำได้แค่ยืนดู ในระหว่างนั้นชายสองคนเตรียมตั้งท่าต่อสู้ใหม่

ตุ๊บ!!! ผลั๊วะ!!!!

"คุณ!!อองตวน!!!" ร่างอรชรรวบรวมแรงครั้งสุดท้าย สะบัดพันธการพี่ชายทิ้ง วิ่งปรี่เข้าหาคนตัวสูงโอบสองแขนรัดไว้หวังห้ามปราม น้ำตาหยดใสหยดใส่แผงอกกว้าง ซึ่งคนถูกกอดรีบลูบผมสลวยปลอบ แค่เพียงเสี้ยววินาทีอองตวนเข้ากระชากโมอาหยิบอาวุธปืนจ่อศรีษะ

"โม!!!/โมอา!!/คุณโม!!" ทุกคนต่างตกใจจากภาพเหตุการณ์ ใครคิดจะคิดว่าเพื่อนเคยสนิทกันถึงทำกับหญิงสาวได้ ขนาดตัวเธอเองยังหยุดนิ่งคาดเดาไม่ได้เลย

"อองตวนปล่อยโมอาเดี๋ยวนี้!" มาร์แชลล์รีบเดินมาถืออาวุธเล็งสั่งราวอาฆาต ที่เขาไม่แยกทั้งคู่ออกตอนแรกเพราะคิดถึงแผนอื่นขึ้นมา

    หลังทราบข่าวทางบุพการีบอก ครอบครัวอองตวนเตรียมยึดอำนาจหากจัดงานสมรสให้เขากับโมอา นั่นเป็นเหตุให้มาเฟียหนุ่มต้องสู้จนอองตวนแพ้ภัยตัวเองก่อน

"ที่ทำอยู่นี่แน่ใจเหรอว่าต้องการเราจริงๆ" โมอาเอ่ยถาม เขาชิ่งเอาเธอเป็นตัวประกันไม่สนใจความรู้สึกกันเลย แล้วแบบนี้เหรอที่เรียกว่ารักจริง บอดี้การ์ดทั้งหมดต่างหันปืนเล็งทางอองตวน เตรียมได้ยินสัญญาณพร้อมลั่นไก

ดวงตากลมไม่มีแม้ผลิตน้ำตาจากความกลัว กำปั้นน้อยกำแน่นเพราะไว้ใจเขามากเกินไป คนที่เธอควรจะห่วงคือสามีมากกว่าซะอีก

"รักสิโมอา เรารักโมจะตายไป" ฝ่ามือร้ายจับคางมนบีบแน่นจนสองแก้มบุ๋มลง ยืนประชิดด้านหลังเชยโครงหน้าหยาบเกยศรีษะเล็ก แม้ว่ามืออีกข้างยังถืิออาวุธอยู่ตำแหน่งเดิม

"รักตัวเองนะสิอองตวนกลัวแพ้คุณซิลค์เหรอ นายไม่มีอะไรสู้เขาได้เลยสักอย่าง นอกจากเอาอำนาจของพ่อตัวเองมาอ้าง" โมอายังพูดต่อผ่านถ้อยคำกระตุ้นบึ้งลึกในใจคนด้านหลัง เธอรู้นิสัยจริงๆของเขาว่าไม่มีทางยอมแพ้แม้ไม่ใช่ชัยชนะขาวสะอาด

"ปล่อย เมีย กู!" ซิลค์ประกาศลั่น รับกระบอกปืนชนิดพิเศษจากเตโช เล็งหันปลายเชือดเฉือนทางด้านบนศรีษะภรรยาสาว ท่ามกลางสายตาพี่ชายเธอมองอยู่

"เหอะ!ไม่มีทางโว้ย นี่ก็เมียกูในอนาคตเหมือนกัน!" เขาจับคางมนเอี้ยวหันมา พยามจะดึงมาประกบปากจูบแต่ทว่าโมอาพ่นน้ำลายใส่ยิ่งกว่ารังเกียจ จนอีกฝ่ายง้างมือเตรียมฟาดใส่แก้มเนียน

ปั้ง!

  ไม่ใช่จากปลายกระบอกของมาเฟียหนุ่ม เสียงปืนลั่นไกลโดยมาร์แชลล์ต่างหาก เมื่อซิลค์ส่งสัญญาณโดยเหลือบนัยน์ตาคมใส่ พี่ชายทำหน้าที่ปกป้องทันที

"เอือกกก" อองตวนล้มตัวนอนทันที ยังพอมีลมหายใจรวยริน ยามกระสุนเข้าระดับศรีษะเฉียดไม่ลึกมาก ยังไงซะเขาก็ไม่คิดปลิดชีพให้น้องสาวรู้สึกผิดตาม

"คุณ..หนูกลัว..อือ" คนตัวสูงรีบพุ่งไปดึงร่างบอบบางมากอดแนบอกกว้าง รับรู้เสียงสะอื้นแทรกดังออกมา วินาทีเฉียดตายเมื่อกี้พาลใจแกร่งไหวเอน เขาน่าจะตัดสินใจลั่นไกตั้งแต่ช่วยโมอาแล้ว

ท่อนแขนแข็งแรงเพิ่มไออุ่นให้คนในอ้อมกอด ล็อคศีรษะเล็กไม่ให้หันมองอดีตเพื่อนชาย ปล่อยพวกเหล่าบอดี้การ์ดคุมสถานการณ์แทน

"ไม่เป็นไรนะ" น้ำเสียงเข้มอ่อนลงบอกใกล้กกหู ยามที่พี่ชายของเธอเดินมาเขาผละอ้อมแขนทิ้ง

"คืนนี้เราคงต้องคุยกันอีกยาวนะโมอา" มาร์แชลล์ไม่มีแม้แต่ปลอบน้องสาวช่วงเวลานี้ บอกตำหนิผ่านใบหน้าให้คนมองรู้สึกผิด ถึงต้นเหตุจะเกิดจากการที่เธอไม่อยากหมั้นหมายกับอองตวน แต่ใช่ว่าจะทำอะไรไม่ยั้งคิด

ปั้ง!!ปั้ง!!

"อึก!" เป็นเสียงกระสุนสองนัดประสานพร้อมกัน ยามทุกคนนึกว่าอองตวนยอมสงบศึกแล้ว เขาลั่นไกยิงใส่มาร์แชลล์ ซึ่งซิลค์มีไหวพริบเด่นเอาตัวเองรับโดนหัวไหล่เต็มๆ แล้วอาวุธปืนในมือหนารอบนี้ยิงใส่กลางหน้าผากปลิดชีพจริง

"ไม่นะ!!!!" ดวงตากลมเบิกกว้างยิ่งกว่าเสียขวัญ ก้อนใจดวงล่วงหล่นเกือบหยุดเต้น

"นาย!!!" ร่างกำยำชะงักหยุดยืนนิ่ง ขบสันกรามใหญ่แน่นเก็บความรู้สึกเจ็บ เผยรอยยิ้มมุมปากหยักอ่อนให้หญิงสาวไม่ตกใจกลัว ทั้งๆที่เลือดไหลอาบท่อนแขนจนเสื้อขาวเปลี่ยนสีแดงสด ส่วนมาร์แชลล์ทำตัวไม่ถูกไม่คิดว่าสามีน้องสาวจะนึกถึงคนอื่นมากกว่าตน

"ไม่ต้อง พาเธอกลับแคมป์ก่อน" พอเตโชจะช่วยปฐมพยาบาลขั้นแรก เขารีบยกมือห้ามเพราะห่วงภรรยาสาวมากกว่า ไหนจะรอยช้ำแถมโดนฉุดกระชากคงเจ็บปวดกว่าอีกหลายเท่า

"แต่คุณเจ็บกว่าหนูอีกนะ" เธอไม่มีทางทิ้งเขาลงตอนนี้แน่ เข้าช่วยประคองลำตัวกำยำแม้แรงมีน้อยนิด ชำเรืองตากลมมองพี่ชาย เหมือนเขาแสร้งไม่เห็นชี้นิ้วสั่งลูกน้องจัดการร่างอองตวน

"ห่วงฉันเหรอ" เขาเอ่ยถามผ่านน้ำเสียงเรียบ เหมือนกับเป็นวินาทีสุดท้ายใกล้เข้ามาเยือน บอกเป็นนัยนะให้เขาต้องพูดบางอย่างก่อนไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว

...............................................