บทที่ 25 "ของของฉัน" ( NC ดุเดือด )

เสียงปิดประตูดัง “ปัง!” ก้องสะท้อนทั่วห้องนอนกว้าง ก่อนที่ร่างสูงของคิรันจะกระชากไหล่ไอรีนเข้าหาตัวแรง ๆ จนแผ่นหลังของเธอกระแทกกับบานประตูที่ยังสั่นสะเทือนไม่หาย

"อย่าทำหน้าแบบนั้นกับคนอื่นอีก..."

เสียงเขาต่ำแหบพร่า ใกล้เกินจนปลายจมูกเขาเฉียดกับแก้มเธอ

"คุณกำลังพูดเรื่อง—"

"เธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่าฉันพูดเรื่องอะไร!"

มือหนารั้งข้อมือเธอขึ้นตรึงไว้เหนือศีรษะ ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจัดจะกดลงที่ซอกคอเธอแรงจนเธอสะดุ้งสุดตัว

“คิรัน… อย่า—”

"ไม่มีคำว่าอย่าในคืนนี้ เธอไม่มีสิทธิ์หนีจากฉันอีก ไม่แม้แต่จะมองคนอื่น"

เขาตะคอกด้วยเสียงพร่า ขณะที่มืออีกข้างล้วงเข้าใต้เสื้อของเธอ ไล้ปลายนิ้วลากผ่านผิวเปลือยเปล่าช้า ๆ ก่อนจะขย้ำเนื้อเนียนด้วยความหึงหวงที่แทบจะคลั่ง

"ของของฉัน ต้องเป็นของฉันคนเดียว!"

เสียงฟืดของเนื้อผ้าถูกฉีกขาดจากเสื้อเชิ้ตของเธอดังลั่น ไอรีนหอบหายใจอย่างสั่นเทา เมื่อผิวกายเปลือยเปล่าท่อนบนถูกสายตาคมเข้มกวาดมองด้วยความหิวกระหาย เขาจ้องเธอราวกับจะกลืนกินทั้งตัว

"คุณมัน..."

“บ้าเหรอ?” เขากระซิบเสียงต่ำข้างหู ก่อนจะแลบลิ้นเลียใบหูของเธอช้า ๆ "ใช่...ฉันมันบ้า แต่บ้าเพราะเธอ"

ริมฝีปากหยักบดขยี้ลงที่ปากเธอรุนแรงอย่างไม่ปรานี ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปกวาดทุกซอกทุกมุมภายในโพรงปาก ขณะที่มือหนาลูบไล้ลงต่ำอย่างไม่มีคำเตือน

“อื้อ… คิรัน…!”

“เธอสั่น… สั่นเพราะฉันใช่ไหม?”

เขายิ้มเหี้ยมมุมปาก   ขณะลากลิ้นลงมาตามลำคอจนถึงแอ่งไหปลาร้า แล้วดูดกัดอย่างรุนแรงจนเธอสะดุ้ง

“จะได้รู้ว่าใครเป็นเจ้าของเธอ…”

คิรันผลักร่างไอรีนลงบนเตียงอย่างไม่ปรานี ร่างบางสะท้อนขึ้นลงเล็กน้อยเมื่อสัมผัสกับที่นอนหนานุ่ม ร่างสูงแทรกตัวขึ้นทาบทับทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้เธอตั้งสติ

มือหยาบร้อนลากผ่านเรียวขาขาว ไล้ขึ้นมาจนถึงโคนขาใน แล้วแทรกนิ้วใต้ขอบกางเกงในลูกไม้ดึงออกอย่างแรง จนเนื้อผ้าฉีกขาดด้วยเสียง “กรอด”

“อย่า... คิรัน มันแรงเกินไป...” เธอครางเสียงสั่น ร่างทั้งร่างสั่นไหวด้วยความตกใจและความรู้สึกที่ปะทุขึ้นไม่ทันตั้งตัว

“แรง? ฉันยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ” เสียงเขาเข้มจัด ดวงตาคมวาวโรจน์เหมือนสัตว์ป่าที่เห็นเหยื่อ

เขาจับต้นขาทั้งสองข้างของเธอแยกออกจากกันอย่างไม่ไว้หน้า แล้วฝังใบหน้าลงไปกับกลีบเนื้อนุ่มตรงกลาง ลิ้นร้อนลากอย่างไม่ปรานี ไล้ตั้งแต่ปลายยอดไล่ขึ้นลงอย่างจงใจ ลากวนรัวเน้นจุดไวสัมผัส จนเธอกระตุกสะท้านทั้งร่าง

“คะ... คิรัน... มัน... อ๊า...!”

เสียงครางหลุดจากริมฝีปากเธออย่างห้ามไม่อยู่ ขาเรียวสั่นระริก มือจิกผ้าปูที่นอนแน่น ขณะที่เขาไม่หยุด ลากลิ้น ขบเม้ม ดูดดึงกลีบเนื้อสีอ่อนด้วยความโหยกระหายราวกับกำลังลงโทษ

“นี่คือสิ่งที่เธอทำให้ฉันเป็น...” เขาครางต่ำในลำคอ แหบพร่า “เธอทำให้ฉันอยากจับเธอฉีกเป็นชิ้น แล้วก็ประกอบใหม่ด้วยตัวฉันเอง...”

เขาผงกหัวขึ้น ริมฝีปากเปื้อนความเปียกชื้น แต่ยังคงจ้องเธอด้วยแววตาคลั่งจัด

จากนั้นมือใหญ่กระชากกางเกงตัวเองลงจนหมด ร่างสูงใหญ่เปลือยเปล่าต่อหน้าเธอเต็มตา แล้วเขาก็จับสะโพกเธอยกขึ้น กระแทกสะโพกเข้าหาแรงจนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดัง “พั่บ!” อย่างจัง

“อ๊าาา!!!”

เธอหวีดสุดเสียง ร่างสะท้าน หายใจแทบขาดเป็นจังหวะ แต่เขาไม่ให้หยุดพักแม้แต่วินาทีเดียว

เขากระแทกซ้ำ ๆ อย่างไม่หยุดพัก จังหวะแรงจัดจนเตียงสั่น เสียงลมหายใจของเขากระชั้นรุนแรงทุกที

“จะไม่มีใคร... ได้สัมผัสตรงนี้ของเธออีก...” เขาครางต่ำกระซิบชิดริมใบหูเธอ ขณะที่สะโพกยังคงเคลื่อนเข้าออกเร็วขึ้นเรื่อย ๆ

“ต่อให้ต้องจับเธอขังไว้ทั้งชีวิต ฉันก็จะทำ…”

คิรันก้มลงขบเบาๆ ที่ต้นคอของเธอ ก่อนเปลี่ยนเป็นกัดแรงขึ้นในจุดที่เขาต้องการตีตรา ทิ้งรอยแดงจัดจนผิวบางสะท้าน

“อึก... เจ็บ...”

เสียงเธอสั่น เธอผลักอกเขา แต่เขากลับจับข้อมือทั้งสองข้างของเธอไว้แน่นแล้วตรึงไว้เหนือศีรษะ ดวงตาคมเข้มเบิกกว้างด้วยแววคลั่ง

“เธอบอกว่าเจ็บ แต่ร่างกายเธอกลับตอบสนองแบบนี้?” เขาหัวเราะในลำคอ มืออีกข้างบีบสะโพกเธอแรงขึ้นขณะบดสะโพกใส่ไม่หยุด

“กล้าเถียงฉันอีกสิไอรีน… กล้าหนีฉันอีกมั้ย... กล้าไปกับใครเข้ามาอีกมั้ย!”

เสียงกระแทกยังดังต่อเนื่อง “พั่บ! พั่บ! พั่บ!” จนร่างบางกระเพื่อมตามแรงทุกที เสียงครางสั่นเครือหลุดจากปากเธอทุกครั้งที่เขาขยับ — แรง ลึก หนักหน่วง และเต็มไปด้วยอารมณ์บ้าคลั่งราวกับเขากำลังแสดงออกถึงความเป็นเจ้าของที่ไม่ยอมแบ่งให้ใครแม้แต่วินาทีเดียว

เขาดึงตัวออกมาเพียงแค่ครู่เดียวก่อนจะจับเธอพลิกให้อยู่ในท่าคุกเข่าหันหลัง แล้วไม่รอช้า เขาดันท่อนลำกลับเข้าไปใหม่จากด้านหลังในคราวเดียวจนสุดความยาว

“อ๊าาา!!! คิรัน!”

เธอครางลั่น เสียงสั่นเครือ แผ่นหลังแอ่นโค้งอัตโนมัติ ขณะที่เขาโถมแรงเข้ามาราวกับจะหลอมรวมเธอไว้กับเตียง

“นี่ต่างหากที่เป็นของฉัน...” เขาขบลงบนลาดไหล่เธออีกครั้ง กัดลากเป็นทางจนเธอสั่นระริก

“และจะไม่มีวันเป็นของใครหน้าไหนทั้งนั้น…”

เขาบดสะโพกเข้าใส่แรงและลึกทุกครั้ง เน้นย้ำด้วยเสียงกระแทกที่ดังก้องไปทั่วห้อง — ทั้งบ้าคลั่ง ทั้งเร่าร้อน และเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่ยิ่งกว่าคำว่าหึงหวง... มันคือความเป็นเจ้าของที่เจ็บลึกแทบขาดใจ

เธอหลับตาแน่น พยายามกลั้นเสียงแต่ก็แทบทำไม่ได้ ความรู้สึกปั่นป่วนตีขึ้นอย่างรุนแรง ทั้งขัดขืนและยอมจำนนในเวลาเดียวกัน

“คิรัน... ฉัน... จะ...”

“แตกพร้อมกันกับฉันไอรีน!” เขาคำรามลั่น ดันสะโพกเข้าลึกสุดแรงก่อนจะกระตุกกระแทกอีกสองสามที แล้วฝังตัวแนบแน่นไม่ยอมปล่อย

ร่างทั้งร่างกระตุกไปพร้อมกัน ความรู้สึกปะทุรุนแรงเหมือนระเบิด — ร้อนแรง ปวดลึก และเกินกว่าจะต้านทาน

เสียงหอบหายใจของทั้งคู่ดังสะท้อนแข่งกับเสียงหัวใจที่เต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาจากอก...

เสียงหอบหายใจยังไม่ทันจางลงดี ร่างสูงก็ทรุดตัวลงนอนแนบข้างเธอ แขนแกร่งรวบเอาร่างเล็กเข้าไปกอดไว้แน่นแนบอก ไม่ให้ขยับไปไหนแม้แต่เซนเดียว

คิรันซุกจมูกลงกับเส้นผมเปียกชื้นของเธอ สูดกลิ่นกายหวานปนเหงื่อที่ติดปลายจมูกแล้วหลับตานิ่งเหมือนกำลังกลั้นบางอย่างในใจ… ก่อนจะกระซิบเสียงแผ่ว

“อย่าไปกับคนอื่นอีก… ได้โปรด…”

เสียงเขาสั่นนิดๆ ไม่ใช่จากแรงอารมณ์อย่างก่อนหน้า แต่เป็นเพราะความกลัว… ความรู้สึกที่เขาไม่เคยยอมรับว่ามี

ไอรีนเบิกตากว้าง หัวใจสะดุดไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินประโยคนั้น

“คุณคิรัน…?”

เขาไม่ตอบ ไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอ เพียงแต่กอดแน่นขึ้นจนเธอแทบหายใจไม่ออก ใบหน้าคมซุกกับไหล่บางของเธอ ก่อนจะเปรยเสียงเบาเหมือนหลุดมาจากซากความทรงจำ

“รู้มั้ยว่าฉันเกลียดความรู้สึกแบบนี้... เกลียดการที่ต้องนั่งรอ ระแวง คิดว่าเธอจะไปกับใคร... กลัวว่าเธอจะหายไป…”

เธอนิ่งงันในอ้อมแขนของเขา ร่างบางที่เคยสั่นเพราะแรงพิศวาส ตอนนี้กลับสั่นเพราะแรงอารมณ์ที่หล่นลงมาอย่างเงียบงัน

“ฉันมันเห็นแก่ตัว ฉันมันเลว—แต่ฉันทนไม่ได้จริงๆ ถ้าจะต้องเห็นเธออยู่กับใครที่ไม่ใช่ฉัน… เข้าใจมั้ยไอรีน… ฉัน… ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ”

เขาเลียริมฝีปากแห้งผาก ขบมันแน่นเพื่อระงับเสียงสั่น ก่อนจะกดจูบลงที่หน้าผากเธออย่างหนักแน่นแต่แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวด

“เธอกลายเป็นของฉันตั้งแต่วันที่เธอก้าวเข้ามา… และจะไม่มีวันเป็นของใครอีก… ต่อให้ต้องลากเธอจมลงนรกไปด้วยกัน ฉันก็จะไม่ปล่อย—เข้าใจมั้ย?”

คำพูดสุดท้ายเหมือนคำสาบาน—บ้าคลั่ง โรแมนติก และป่วยรักอย่างถึงขีดสุด

เธอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ก่อนจะยอมวางหัวลงบนอกเขาอย่างช้าๆ ยอมให้เขากอด กอดแน่นอย่างคนที่หมดแรงจะต่อต้านใดๆ แล้ว…