บทที่ 27 "คุณไม่เชื่อใจฉันเหรอ?"

เสียงปิดประตูดัง ปัง! กลบความเงียบของห้องคอนโดหรูไปชั่วขณะ ก่อนที่ความเงียบเดิมจะกลับมาอีกครั้ง หนักหนายิ่งกว่าเดิม

ไอรีนยืนนิ่งอยู่กลางห้อง สองมือกำแน่นข้างลำตัว ดวงตาที่เคยแข็งกร้าวบัดนี้เริ่มสั่นไหว น้ำตาเอ่อคลอเต็มหน่วยตากลม

“คุณไม่เชื่อใจฉันเหรอ?” เสียงของเธอเบา...แต่ชัดเจน เจ็บ...แต่ตรงไปตรงมา

คิรันที่ยืนหันหลังอยู่ชะงักไปชั่วครู่ หัวใจของเขากำลังตีกันวุ่นวาย ทั้งโกรธ ทั้งเจ็บ ทั้งหึง ทั้งหวง ทั้งระแวง และที่สำคัญ...เขากลัว

กลัวว่าจะรักเธอมากไปอีก

กลัวจะเสียเธอไป

กลัวว่าอดีตที่เคยเจ็บ จะย้อนกลับมาเล่นงานซ้ำอีกครั้ง...

เขายังจำแววตาหลอกลวงในอดีต...ที่ทำให้เขาไม่เหลือแม้แต่ศรัทธาในความรัก นั่นแหละ...มันกำลังจะกลับมาเล่นงานเขาอีกครั้ง

แต่สิ่งที่เขาทำได้...คือความเงียบ

สายตาที่เขาหันกลับมามองเธอเย็นชาไร้แวว เหมือนคนไม่รู้จักกันมาก่อน

ดวงตาคู่นั้นปวดร้าวราวกับมีบางอย่างถูกฉีกขาด หญิงสาวเม้มปากแน่น กลืนก้อนสะอื้นลงคออย่างยากเย็น แล้วเบือนหน้าหนี ทำท่าจะเดินไปที่ประตู

“จะไปไหน?”

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น ก่อนที่มือใหญ่จะคว้าข้อมือเธอไว้แน่น

“ปล่อยค่ะ”

เธอสะบัดทันที แต่แรงของเขาหนักแน่นจนเธอขยับไปไหนไม่ได้

“คิดจะไปหาใครต่อเหรอ?”

เสียงเขากดต่ำชิดริมฝีปาก ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความหึงหวงรุนแรง

“คุณพูดบ้าอะไรอีก! ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่มีอะไรกับเขา!”

ไอรีนเถียง สะบัดแขนสุดแรงแต่มือของเขายิ่งกระชับแน่นขึ้น

“แล้วทำไมข่าวมันถึงออกมาแบบนั้นล่ะ? ทุกคนก็พูดกันหมด ถ้าหากเธอไม่ได้ทำอะไรให้ใครเห็น”

คิรันตะคอกกลับ ร่างสูงกระชากเธอเข้ามาแนบอกแน่นจนเธอจุก

“ฉันไม่รู้.....ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย...ฉันมีคุณแค่คนเดียว....”

น้ำเสียงของเธอสั่น แต่ไม่ใช่เพราะกลัว...เพราะเจ็บ

“แต่ฉันไม่อยากเสี่ยง”

คิรันตอบเบา ๆ ก่อนจะบดริมฝีปากลงไปอย่างรุนแรงในจังหวะเดียวกับที่หญิงสาวยังพูดไม่จบ

เธอดิ้น ขัดขืน พยายามผลักเขาออก แต่ยิ่งผลัก...เขายิ่งกระชับแน่น

ยิ่งดิ้น...เขายิ่งร้อนรุ่ม

คิรันพาไอรีนเดินถอยหลังไปจนถึงขอบเตียง ก่อนจะผลักเธอลงเบา ๆ

ดวงตาคมเข้มมองเธอด้วยสายตาราวกับจะกลืนกิน

“คุณคิรันอย่าทำแบบนี้...” เธอหายใจหอบ ดวงตาสั่นระริก แต่เขาไม่ฟัง

เขาถอดเสื้อเชิ้ตอย่างรวดเร็ว มืออีกข้างดึงชุดเธอขึ้นอย่างไม่ใส่ใจว่ามันจะขาดหรือไม่ ความเร่าร้อนและรุนแรงพุ่งเข้าใส่กันราวกับคลื่นพายุ

ไม่มีคำพูด ไม่มีเสียงกระซิบ มีแต่แรงปรารถนาอันรุนแรงที่เต็มไปด้วยความโกรธ ความเจ็บ ความเป็นเจ้าของ

เขาไม่เล้าโลม ไม่มีสัมผัสอ่อนโยนอย่างทุกครั้งที่ผ่านมา

มีเพียงการสอดใส่ที่ร้อนแรงจนเธอแทบจะร้องไห้ออกมา

“ทำไมคุณต้องทำแบบนี้...”

เธอพูดผ่านเสียงสะอื้น ขณะที่เขาฝังใบหน้าลงบนซอกคอเธอ

ไม่มีคำตอบ

มีเพียงเสียงหอบหายใจหนัก ๆ และแรงกระแทกที่เหมือนจะลงโทษกัน

ไอรีนรู้ดีว่าเขาไม่ได้อยากทำเพราะรักในคืนนี้

แต่ทำเพื่อรั้งเธอไว้

เพื่อย้ำว่าร่างกายของเธอยังเป็นของเขา

แต่ใจ...เขาไม่เชื่อใจเธออีกแล้ว

เมื่อทุกอย่างจบลง คิรันดึงผ้าห่มขึ้นคลุมกายเธอโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะนอนหันหลังให้เธอ ร่างสูงหายใจหนัก อ้อมกอดที่เคยแนบแน่น...กลับคลายออกเหมือนทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้น

หญิงสาวหันหน้าเข้าหมอน ดวงตาค่อย ๆ ปิดลงท่ามกลางความเงียบ น้ำตาไหลลงข้างแก้มช้า ๆ โดยไม่มีเสียงสะอื้นอีกต่อไป

เธอเหนื่อยเกินกว่าจะพูดหรือโต้เถียงอะไร

เหนื่อยเกินกว่าจะเดินออกจากห้องนี้

และเหนื่อยเกินกว่าจะฝืนใจตัวเองว่า ‘เขายังเชื่อใจเธออยู่’

คืนนี้...มันหนาวเหน็บ

ทั้งที่อยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน

แต่ใจของเขา...กลับห่างไกลเกินเอื้อม

เช้าวันนี้...ท้องฟ้าไม่สดใสเหมือนทุกวัน

หมอกจาง ๆ ปกคลุมเส้นขอบฟ้า คล้ายเป็นเงาสะท้อนในหัวใจของหญิงสาวที่ลุกขึ้นจากเตียงตั้งแต่แสงแรกของวันยังไม่ส่องผ่านม่านหน้าต่าง

ร่างบางนั่งนิ่งอยู่ข้างเตียง ดวงตาชื้นน้ำยังคงจับจ้องไปยังผ้าห่มที่ยับย่น

ร่องรอยบางอย่างยังหลงเหลืออยู่บนเนื้อผิว

ทั้งรอยจูบ

รอยขีดข่วน

และรอยช้ำ

แต่สิ่งที่เจ็บที่สุด...กลับอยู่ในอกข้างซ้าย

เขาไม่เคยเชื่อใจเธอเลย...ใช่ไหม?

ไอรีนลุกขึ้นอย่างช้า ๆ ข่มความปวดระบมที่แล่นไปทั่วร่าง มือบางเอื้อมไปแตะแผลที่ต้นแขนอย่างเผลอไผล ขณะที่ดวงตายังคงแดงก่ำจากการร้องไห้ทั้งคืน

ไม่มีคำพูด

ไม่มีการล่ำลา

ไม่มีแม้แต่ความอบอุ่นในอ้อมกอดจากเขา

เธอแต่งตัวเรียบง่ายแต่เรียบร้อย ขณะเดินออกจากห้อง ริมฝีปากเม้มแน่น ใจหนักอึ้งจนเหมือนหายใจไม่ออก แต่เธอไม่หันกลับไปมองอีกเลย

เสียงประตูห้องปิดลงอย่างแผ่วเบา...

ทันทีนั้น ดวงตาคมใต้เปลือกตาหนักอึ้งก็เปิดขึ้น

คิรันตื่นตั้งแต่ตอนที่ไอรีนลุกจากเตียง

ตั้งแต่ที่เธอแตะข้อมือที่เขาจับแรงไปเมื่อคืนนั้น

ตั้งแต่ที่เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำเงียบ ๆ แล้วกลับออกมาอย่างไม่มีแม้แต่คำพูด

เขาไม่ได้หลับ

แต่เขาเลือกที่จะนอนนิ่ง

ไม่ขอโทษ

ไม่อธิบาย

เพราะลึก ๆ แล้วเขาก็ยังไม่พร้อมจะยอมรับ...ว่าเขาเป็นคนทำร้ายเธอด้วยความไม่เชื่อใจ

มือถือที่วางอยู่ข้างหัวเตียงถูกหยิบขึ้น คิรันกดเบอร์ของธันวาโดยไม่ลังเล

“ดูเธอไว้ให้ดี วันนี้ฉันมีประชุมนอกสถานที่ กว่าจะเข้าออฟฟิศก็ช่วงบ่าย”

“...ครับ” ธันวาตอบรับเสียงเรียบ แม้จะประหลาดใจเล็กน้อยกับคำสั่ง แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรเพิ่มเติม

ช่วงสาย...ที่บริษัท

ไอรีนเดินเข้ามาในแผนกเงียบ ๆ สีหน้าเธอซีดเซียวกว่าทุกวัน ใต้ตาคล้ำเล็กน้อยจากการร้องไห้เมื่อคืน การเคลื่อนไหวของเธอช้าลงเล็กน้อยจากความเจ็บปวดทางกาย แต่ไม่มีใครเห็นความเจ็บลึกในใจเธอได้

ธันวายืนอยู่มุมหนึ่งของแผนก ดวงตาคมสังเกตไอรีนเงียบ ๆ

และเมื่อเห็นว่าเธอยังไม่ทานข้าวกลางวัน...เขาก็เดินเข้ามาหา

“ไปกินข้าวกันไหมครับ?” เขาถามด้วยรอยยิ้มเจือความเป็นห่วง

“วันนี้คุณดูไม่ค่อยสบายเลย”

ไอรีนเงยหน้าขึ้น มองเขานิ่ง

ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

...เพราะตอนนี้ เธอไม่อยากอยู่คนเดียว

แต่สิ่งที่ไม่รู้ก็คือ...

การตอบตกลงครั้งนี้

คือชนวนจุดไฟข่าวลือระลอกใหม่

ทันทีที่ธันวาพาไอรีนเดินออกจากแผนก เสียงซุบซิบก็ดังขึ้นในทันที

“เอ๊ะ...เธอไปกับคุณธันวาเหรอ?”

“แหม...แอบกินกันเงียบ ๆ รึเปล่าเนี่ย? เมื่อก่อนก็เห็นใกล้ชิดกับท่านประธานอยู่ดี ๆ นี่นา...”

“ก่อนหน้านี้ก็เป็นคุณภาคิน ตอนนี้ก็เป็นคุณธันวาอีกเหรอ”

“แบบนี้สิถึงเรียกว่าหว่านเสน่ห์ไปทั่ว!”

คำพูดเหล่านั้นกระซิบซาบไปทั่วห้อง

ไอรีนชะงักฝีเท้าเมื่อได้ยินคำว่า “หว่านเสน่ห์” แว่ว ๆ จากโต๊ะด้านหลัง แต่เธอเลือกจะเดินต่อ...แม้จะรู้ว่าหัวใจตัวเองกำลังถูกบีบ

สายตาหลายคู่เริ่มมองเธอด้วยแววสงสัยและดูถูก

บางคนแค่ตั้งคำถาม

บางคนตั้งใจใส่ไฟ

โดยเฉพาะมายด์...

และภาคิน ที่ยืนมองอยู่มุมหนึ่งของออฟฟิศ

“ดูเหมือนแผนของเราจะเริ่มได้ผลแล้วนะคะ” มายด์กระซิบพร้อมรอยยิ้มมุมปาก

ภาคินมองไปที่หญิงสาวในชุดสูทเรียบ ๆ ที่กำลังนั่งทานข้าวกับธันวาในโรงอาหาร ดวงตาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ

“ทีนี้...ก็แค่รอให้คิรันเข้าใจไอรีนผิดมากกว่านี้อีกนิด” เขาตอบเย็นเยียบ ก่อนจะยิ้ม

และในขณะที่ใครหลายคนกำลังหัวเราะ

ใครบางคน...กำลังจมอยู่กับความรู้สึกที่เรียกว่า “เสียใจ”