บทที่ 28 "ใจร้าย"

เสียงส้นรองเท้าหนังราคาแพงกระทบพื้นกระเบื้องเรียบหรูดังกังวานไปทั่วโถงออฟฟิศเงียบสงบ คิรันเดินกลับเข้ามาหลังจากเสร็จสิ้นการประชุมข้างนอก ใบหน้าคมเฉียบที่มักเรียบเฉยตลอดเวลา ทว่าในแววตาเย็นชานั้นกลับซ่อนประกายเหนื่อยล้าเล็กน้อยจากการประชุมที่ยาวนาน

ขณะที่เขากำลังจะเดินเลี้ยวไปยังห้องทำงาน เสียงพูดคุยเบา ๆ ของพนักงานหญิงสองคนบริเวณมุมโต๊ะใกล้เครื่องถ่ายเอกสารทำให้ฝีเท้าของเขาหยุดชะงักลงโดยไม่รู้ตัว

“ฉันบอกเลยนะว่าเห็นกับตา... ไอรีนเดินไปหาคุณภาคิน! พูดอะไรไม่รู้เรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ด้วยอะ” หญิงสาวคนหนึ่งพูดพลางขยับริมฝีปากแนบหูเพื่อนอย่างตื่นเต้น

“จริงเหรอ? หรือว่าเธอจะหว่านเสน่ห์อีกคน? ไม่แปลกหรอก ดูเธอสิ...สวย แถมยังรู้ว่าต้องใช้หน้าตาทำอะไรได้บ้าง” อีกคนรับลูกเสียงสูง ก่อนหัวเราะคิก

คิรันยืนนิ่ง ริมฝีปากบางเม้มแน่น ความรู้สึกบางอย่างแล่นวูบขึ้นในอก มือที่ถือแฟ้มอยู่บีบแน่นจนเส้นเลือดปูดนูนชัด

หัวใจเริ่มเต้นแรงโดยไม่มีเหตุผล

เขากำลังจะสาวเท้าเข้าไปจัดการพนักงานสองคนนั้นด้วยตัวเอง หากแต่เสียงแหลมสูงตวาดขึ้นมาก่อน

“รู้ไหมว่าพูดอะไรออกมา?! ไม่มีหลักฐาน หุบปากไว้จะดีกว่า!” มายด์โผล่มาจากมุมไหนไม่รู้ แล้วจงใจพูดเสียงดังให้ทุกคนในบริเวณนั้นได้ยิน

“คุณไอรีนไม่ใช่คนแบบนั้น ถ้าไม่หยุดพูด ฉันจะรายงานผู้บริหารให้พิจารณาทางวินัย”

พนักงานทั้งสองหน้าซีดเผือดทันที ก่อนรีบก้มหน้างุดแล้วเดินเลี่ยงจากไป

“ไปกันเถอะค่ะ พี่คิรัน” มายด์รีบสาวเท้าเข้ามาคล้องแขนเขาแน่นหนึบ แสร้งทำเป็นสาวมั่นผู้ไม่สนใจคำครหา แล้วพาเขาเดินไปยังห้องทำงานของเขา

ทันใดนั้น...

ประตูห้องประชุมใหญ่เปิดออกพอดี ร่างของไอรีนก้าวออกมาพร้อมกับภาคินที่เดินเคียงข้าง เหล่าทีมลูกค้ายังทยอยเดินตามออกมาอยู่ด้านหลัง

คิรันไม่ทันได้สังเกต…เพราะสายตาเขาถูกบดบังโดยเรือนร่างของมายด์ที่ยังไม่ยอมปล่อยแขนเขาสักที

มายด์ปรายตามองภาพนั้นแวบหนึ่ง ก่อนลอบยิ้มมุมปากอย่างพึงใจ

เธอเร่งฝีเท้า ดึงเขาเดินผ่านไปโดยเร็ว เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เมื่อเข้ามาในห้องทำงาน คิรันสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของมายด์อย่างไม่ใยดี

“มีอะไร” เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยถามโดยไม่หันมองหน้า

มายด์ยังคงตีหน้าซื่อ

“ไม่มีอะไรค่ะ แค่...เป็นห่วงพี่คิรัน ไม่อยากให้ต้องได้ยินเรื่องไร้สาระพวกนั้น”

เธอทำทีลังเล ก่อนค่อย ๆ เอ่ยต่อ

“ไอรีนกับภาคิน...เอ่อ...ช่วงนี้เหมือนจะเจอกันบ่อยนะคะ เห็นว่ามีเรื่องเงินทองอะไรด้วยหรือเปล่า...มายด์ก็ไม่แน่ใจ แค่รู้สึกว่า...เธออาจกำลังหาทางอยู่สบายก็ได้ค่ะ”

คิรันขมวดคิ้ว หันขวับมามองเธอในที่สุด ในหัวเขาโกลาหล ความไม่พอใจปะทะกับความลังเล เสียงหัวใจของเขาเองดังรัวราวกับไม่แน่ใจสิ่งที่กำลังจะพูด “พูดให้ชัด”

“เปล่าค่ะ! มายด์ไม่ได้หมายความว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบนั้น แค่...บางทีไอรีนอาจจะกำลังเลือกทางที่ให้ผลตอบแทนเร็วกว่า...” เธอเว้นจังหวะ ก่อนถอนหายใจ

“เธอไม่ได้มีอะไรเลยนี่คะ พี่คิรัน—เธอคงต้องมองหาใครที่พร้อมให้เธอได้มากกว่านี้”

คำพูดนั้นทำให้เส้นความอดทนของคิรันขาดผึง แม้เธอจะพูดอย่างอ้อมค้อม แต่ความหมายมันชัดเจนเกินไป

“ออกไป” เขาออกคำสั่งเสียงเย็นจัด

มายด์ชะงักไปวูบหนึ่ง แต่ก็รีบพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างสบายใจ ที่สามารถทำให้หัวใจของคิรันหวั่นไหวไปกับคำพูดของเธอ

ไม่นาน ธันวาก็เดินเข้ามา “คุณคิรันครับ ไอรีนมาพอดีครับ”

“ให้เข้ามา” เขาพูดโดยไม่เงยหน้าจากกองเอกสาร

เมื่อร่างบางของหญิงสาวก้าวเข้ามาในห้อง ประตูปิดลง เงียบสนิท คิรันเงยหน้าขึ้น แววตาที่เคยอ่อนโยนกลับแข็งกระด้างจนไอรีนถึงกับชะงักไปครู่

“คุณเรียกฉัน?” เธอถามเสียงเรียบ ไม่ยอมแสดงความรู้สึกใดออกมา

“ใช่” เขาลุกขึ้นยืน ก้าวเข้ามาใกล้ช้า ๆ “มีอะไรจะอธิบายไหม?”

“เรื่องอะไร?” ไอรีนเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“ข่าวลือ—เรื่องคุณกับภาคินที่ห้องประชุมสองคน” น้ำเสียงเขาต่ำชวนหนาว

“ฉันไม่ได้อยู่กับเขาสองคนในห้องประชุม—มีลูกค้าด้วย ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนอื่นพูดอะไรกัน แต่ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน...” เธอพูดค้างไว้ ดวงตาเริ่มสั่นระริกเล็กน้อย

คิรันยืนนิ่ง ก่อนแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ

“ฉันเชื่อคุณ...ครึ่งหนึ่ง” เขาว่าเรียบ ๆ แต่เย็นยะเยือกยิ่งกว่าเดิม

“แต่ถ้าคุณต้องการเงิน—”

เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ กระซิบเสียงเบาแต่หนักหน่วง

“ฉันก็ให้คุณได้”

ไอรีนเบิกตากว้าง เจ็บวาบในอกเหมือนมีคนตบหน้ากลางอากาศ ทั้งศักดิ์ศรีและหัวใจเหมือนถูกเหยียบซ้ำ

เขาไม่เชื่อเธอเลย

เสียงในห้องเงียบงันราวกับเวลาหยุดนิ่งลงทันทีที่คำพูดเย็นชานั้นหลุดออกมาจากปากของเขา

“ถ้าเธอต้องการเงิน ฉันให้เธอได้”

ไอรีนยืนนิ่งงัน ริมฝีปากสั่นระริก หัวใจของเธอหล่นวูบเหมือนมีใครมากระชากมันออกไป น้ำตาเม็ดโตร่วงเงียบโดยไม่ต้องมีคำอธิบายใด ๆ

เขาไม่เชื่อเธอเลย... ไม่แม้แต่จะเปิดใจฟัง เธอที่เคยยอมทุกอย่างเพราะรักเขา กลับได้รับสิ่งนี้ตอบแทน

“คุณ...” ไอรีนกัดฟันแน่นก่อนจะเดินตรงเข้าไปยืนต่อหน้าเขา ใบหน้าแดงก่ำ น้ำตายังไหลไม่หยุด

“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น!” เสียงตวาดของเธอดังลั่น พร้อมกับฝ่ามือที่ฟาดไปเต็มแรงบนแก้มของเขา

เสียงตบดังสะท้านห้อง เงียบลงอีกครั้ง ราวกับแม้แต่อากาศยังหยุดหายใจ

คิรันหันหน้ากลับมาช้า ๆ สายตาคมกริบเปลี่ยนเป็นวาวโรจน์ด้วยความโกรธจัด มือหนากำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน

“เธอกล้าตบหน้าฉัน?” เขาคำรามต่ำ เสียงของเขาเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่กดทับไว้นานจนแทบระเบิด

มือหนาพุ่งไปคว้าคอของเธอโดยไม่รู้ตัว บีบแน่นด้วยแรงที่เกือบลืมควบคุม ไอรีนตกใจสุดขีด ดวงตาเบิกกว้าง มือเล็กยกขึ้นตีแขนเขาเป็นพัลวัน

“อย่าลืมสิ...” เขาเค้นเสียงเย็นออกมา ดวงตาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเธออย่างดุดัน

“ที่เธอได้ทำงานที่นี่ก็เพราะเธอต้องชดใช้เงินฉัน สัญญานั้นยังอยู่ เพราะฉะนั้นตั้งแต่แรก... เงินก็ทำให้เธอยอมเป็นทาสฉันได้อยู่แล้ว!”

น้ำเสียงของเขาเปรียบเสมือนมีดกรีดซ้ำลงบนศักดิ์ศรีของหญิงสาวจนไม่มีชิ้นดี

ไอรีนมองเขาเหมือนคนแปลกหน้า แววตาที่ครั้งหนึ่งเคยอบอุ่นบัดนี้กลับกลายเป็นความเกลียดชังที่เธอไม่เคยคิดว่าจะได้รับจากเขา

แรงบีบที่คอเริ่มมากเกินไปจนเธอสำลักและต้องตีแขนเขาอีกครั้งอย่างแรง สายตาเธอเบิกโพลง น้ำตาไหลอาบแก้ม ความกลัวฉายชัดในทุกเสี้ยววินาที—ทำให้บางอย่างในใจเขาเหมือนหล่นวูบลงไป คิรันสะดุ้งเล็กน้อย เหมือนสติกลับมา รีบปล่อยมือออกทันที

เธอทรุดตัวลงเล็กน้อย มือกุมลำคอหอบหายใจ ดวงตาแดงก่ำจากน้ำตาและความผิดหวัง

ในใจเธอปวดหนึบเหมือนมีบางอย่างแตกสลายลงช้า ๆ ไม่ใช่เพราะถูกดูถูก... แต่เพราะถูกทำลายโดยคนที่เธอเคยเชื่อใจที่สุด

“ถึงฉันอยากได้เงินของใคร... แต่แน่ใจได้เลยว่าฉันไม่ต้องการของคุณ” ไอรีนเงยหน้าขึ้นพูด น้ำเสียงสั่นสะท้านแต่หนักแน่น

“และขอบคุณที่พูดถึงเรื่องสัญญา เพราะฉันเพิ่งจำได้ว่า... สิ้นเดือนนี้มันก็จะหมดลงแล้ว”

สิ้นเสียง เธอไม่รอคำพูดใด ๆ จากเขาอีก หญิงสาวหันหลังเดินออกจากห้อง โดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองเขาอีกเลย

ทิ้งให้คิรันยืนนิ่ง ราวกับถูกแช่แข็งอยู่กับที่ ความรู้สึกบางอย่างตีขึ้นมาในอก

หัวใจของเขาเหมือนกำลังเต้นแรงผิดปกติ และเสียงประตูที่ปิดลงเมื่อครู่ มันดังก้องกว่าทุกเสียงที่เคยได้ยิน