บทที่ 22 "เริ่มมีระยะห่าง"

ภายในห้องทำงานกว้างขวางของประธานหนุ่ม...บรรยากาศเย็นเฉียบอย่างผิดปกติ

คิรันนั่งพิงพนักเก้าอี้ ท่อนแขนแข็งแรงวางพาดบนโต๊ะไม้สักเรียบหรู ดวงตาคมดุดันจ้องออกไปนอกกระจกด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ทว่าในใจกลับปั่นป่วนราวพายุคลั่ง

เขาหันมาถามเสียงนิ่ง แต่แฝงด้วยแรงอารมณ์ที่พยายามเก็บซ่อนไว้

“ไอรีนไปไหน”

ธันวาชะงัก ก่อนตอบอย่างระวัง

“เธอ...ได้ยินทุกอย่างที่คุณคุยกับคุณมายด์ครับ”

คิรันนิ่งงัน มือที่วางอยู่บนโต๊ะกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ดวงตาแข็งกร้าวไหววูบด้วยความไม่พอใจ—แต่ไม่ใช่เพราะเธอแอบฟัง...แต่เพราะ เขาเผลอปล่อยให้เธอได้ยินสิ่งที่ไม่ควรได้ยินต่างหาก

ในตอนที่เสียงของมายด์สะท้อนกลับมาในหัว เขาได้แต่กัดฟันแน่น รู้ดีว่าแค่ประโยคนั้น...อาจพังทุกอย่างที่เขากำลังสร้างกับเธอ

“แล้วตอนนี้เธออยู่ไหน” เขาถามเสียงเย็น

ธันวาหลบตาเล็กน้อย “เธอลาครึ่งวัน...กลับบ้านครับ”

เสียงรองเท้าหนังของคิรันกระทบพื้นอย่างหนักแน่นเมื่อเขาลุกพรวดจากเก้าอี้ ร่างสูงก้าวออกจากห้องทันทีด้วยท่าทีร้อนรนเหมือนจะตามหาใครบางคน แต่เมื่อพนักงานหน้าลิฟต์บอกว่าเธอออกจากตึกไปนานแล้ว...เขาก็ได้แต่หยุดนิ่ง

หยุด...แต่ใจไม่เคยอยากหยุดเลย

กลับเข้ามาในห้องทำงานอีกครั้ง ธันวายืนรออยู่ด้วยสีหน้าครุ่นคิดเหมือนอยากเสนออะไรบางอย่าง แต่ยังไม่ทันอ้าปาก...

“ออกไป”

เสียงห้วนกระชากดังขึ้นจากเจ้าของห้อง

ธันวารู้ทันทีว่าไม่ควรพูดอะไรอีก เขาก้มหัวแล้วเดินออกไปอย่างเงียบเชียบ ปล่อยให้ประธานหนุ่มจมอยู่กับความคิดของตัวเอง

คิรันทรุดตัวลงนั่ง พลิกเอกสารบนโต๊ะทิ้งอย่างไร้จุดหมาย แววตานั้นไม่ได้มองอะไรจริงจังอีกแล้ว

“เธอเห็นแค่นั้น...แล้วเธอเชื่อไปหมดเลยเหรอ”

เขาคิดในใจอย่างเคียดแค้น ไม่ได้โกรธไอรีน...แต่โกรธตัวเองที่ไม่รีบจัดการกับมายด์ให้เด็ดขาดตั้งแต่แรก

เขาน่าจะบอกไอรีนว่า...เขาไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว

แต่ทุกอย่างมันสายไปแล้ว

คืนนั้น

ห้องนอนที่เคยอบอุ่นด้วยการมีอยู่ของใครบางคน...กลับว่างเปล่า

บนโต๊ะข้างเตียงมีแค่โน้ตแผ่นเล็กและข้อความในมือถือ

“วันนี้ขอไปนอนกับพลอยที่หอในมหาวิทยาลัยนะคะ

พรุ่งนี้กับมะรืนขอลางาน จะเตรียมตัวพรีเซนต์โปรเจกต์ค่ะ ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อน…”

คิรันจ้องข้อความอยู่นาน แววตาคมดุดันเต็มไปด้วยความสับสน

“เธอกำลังจะถอยจากฉัน...ใช่ไหม ไอรีน”

เขารู้ดีว่ามันเป็นข้ออ้าง

การ ‘ขอลางาน’ ไม่ใช่เรื่องใหญ่

แต่การที่เธอไม่กลับมา…ต่างหาก ที่ทำให้เขารู้ว่าเธอกำลังเริ่มสร้าง “ระยะห่าง” ระหว่างกัน

เขาไม่ได้ชินกับการถูกเมิน ไม่ชินกับความเงียบของเธอ

แต่คิรันก็เลือกจะ “ให้เวลา” กับเธอ...แม้จะรู้ว่าทุกนาทีที่ปล่อยผ่านไป อาจทำให้เธอถอยห่างไปเรื่อย ๆ ก็ตาม

ทางฝั่งไอรีน

ห้องหอพักเล็ก ๆ ที่เธอมาอาศัยอยู่กับพลอยเพื่อนสนิท เต็มไปด้วยกลิ่นของความเป็นห่วง

“ไอรีน...แกโอเคแน่เหรอ”

พลอยถามขณะนั่งข้างเธอบนเตียง มือเล็ก ๆ วางบนไหล่เพื่อนเบา ๆ

“ชั้นโอเค…” ไอรีนยิ้มจาง ๆ แต่แววตาไม่เคยโกหกใครได้

“ไอรีน…” พลอยกอดหมอนแน่น “แกกับเขา...คิรัน...ชักไปกันใหญ่แล้วนะ”

“เพราะมันไม่ควรจะมีอะไรตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”

ไอรีนพูดเสียงเบา สะท้อนใจ ดวงตาเหม่อลอย

“คุณมายด์...สวยมาก เรียบหรู ดูแพง และเหมาะสมกับเขาในทุกอย่าง ส่วนชั้น...ก็แค่ผู้หญิงธรรมดา ๆ ที่ไม่มีอะไรเลย”

“แกมีหัวใจไงไอรีน! มีหัวใจที่รักเขาจริง!”

พลอยโพล่งขึ้นเสียงแข็ง

แต่ไอรีนส่ายหัวเบา ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นไหว

“แต่หัวใจอย่างเดียว...มันอาจไม่พอ สำหรับคนอย่างเขา”

...แต่ทำไมทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเขาในหัว ใจมันถึงยังเต้นแรงอยู่ขนาดนี้นะ...

พลอยนิ่งงัน มองเพื่อนรักที่พยายามเข้มแข็ง แต่กำลังจะพังลงอย่างช้า ๆ

และไม่รู้เลยว่า...อีกฟากหนึ่งของเมือง

ใครบางคน...กำลังรอเธอกลับมา

ด้วยหัวใจที่วุ่นวายไม่ต่างกันเลย

สองวันที่เธอขอลางานผ่านไปอย่างช้า ๆ สำหรับเขา...แต่รวดเร็วเกินไปสำหรับเธอ

ไอรีนกลับมาทำงานตามปกติ แต่ไม่มีอะไร “ปกติ” เหลืออยู่ระหว่างเขากับเธออีกแล้ว

เธอกลับมาในมาดเรียบเฉย ท่าทีสงบนิ่ง แต่เย็นชากว่าทุกครั้ง ใบหน้าที่เคยยิ้มให้เขาเวลาเดินผ่านกันในออฟฟิศ...กลายเป็นสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่รู้จัก

คิรันมองตามเธอทุกครั้งที่เดินผ่านประตูห้องทำงานของเขา...แต่มือบาง ๆ นั้นไม่เคยเคาะเข้ามาอีกเลย

จนเขาทนไม่ไหว ต้องเรียกเธอเข้าไปพบ

“ฉันนึกว่าเธอจะกลับมานอนที่คอนโดแล้ว”

เสียงห้าวทุ้มเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ แต่ดวงตาคมลึกกลับไหววูบอย่างเฝ้ารอคำตอบ

“ขออยู่กับพลอยอีกสักพักนะคะ โปรเจกต์จบยังไม่เสร็จดี”

เธอตอบเสียงนิ่ง ไม่สบตาเขา

“ฉันจะไปรับเธอที่หอ”

“ไม่ต้องค่ะ ฉันกลับเองได้”

“งั้นฉันจะรออยู่แถว ๆ นี้ จนกว่าเธอจะกลับ”

คิรันขมวดคิ้ว สีหน้าเคร่งขึ้นทันที

“เธอไม่ไว้ใจฉัน?”

“เปล่าค่ะ...แค่อยากมีพื้นที่ส่วนตัวบ้าง”

คำว่า “พื้นที่ส่วนตัว” เหมือนมีดบาง ๆ ที่คมกริบ กรีดลงกลางใจเขาอย่างจัง

แต่เขาก็ไม่ตอบโต้อะไร...เพียงพยักหน้าเล็กน้อย แล้วปล่อยให้เธอเดินออกไปจากห้องเงียบ ๆ

แต่ในความเงียบ...กลับเต็มไปด้วยเสียงของความเจ็บ

ตั้งแต่นั้นมา ไอรีนก็เริ่มหลบหลีกทุกโอกาสที่ต้องอยู่ใกล้เขา

เธอออกไปพบลูกค้าแล้วไม่กลับเข้าบริษัทอีก

บางวันเขาให้คนขับรถรอไปรับ แต่เธอก็กลับเองก่อน โดยอ้างว่าไปกับเพื่อน

บางวันเขาเฝ้ามองจอมือถือ รอข้อความจากเธอ...แต่กลับได้แค่ประโยคสั้น ๆ

“กลับแล้วค่ะ...ไม่ต้องรอ...นะคะ”

เธอกำลัง ถอยห่าง

เขารู้

และเขาเกลียดความรู้สึกนี้มาก...

แต่สิ่งที่ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดกว่าเดิม...คือการที่มายด์ยังไม่เลิกพยายาม

ผู้หญิงคนนั้นมาหาเขาทุกวัน — บางวันมีข้ออ้างเรื่องโปรเจกต์ที่บริษัท บางวันก็แค่มาขอคุยเฉย ๆ

เขาเคยปฏิเสธเธอตรง ๆ แล้ว...แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ยิน

“ขอโทษนะค่ะพี่คิรัน...ฉันรู้ว่าฉันเคยผิด แต่ฉันก็ยัง...ยังรักพี่อยู่”

เธอพูดพร้อมน้ำตาคลอ ดวงตาสั่นระริกอย่างอ่อนแอ

คิรันกำหมัดแน่น พยายามควบคุมอารมณ์

เขาไม่ได้ใจอ่อน...แค่เบื่อที่จะปฏิเสธซ้ำ ๆ

หลายครั้งที่เขาจะออกไปกับไอรีน พาเธอไปทานข้าวหรือแค่ขับรถไปรับเหมือนเคย

แต่พอจะออกจากห้อง มายด์ก็โผล่มาพอดี พร้อมท่าทางน่าสงสารทุกครั้ง

“ฉันขอคุยด้วยแค่ห้านาทีได้ไหม? แค่ห้านาทีจริง ๆ”

“วันนี้วันเกิดฉัน...แต่เขาไม่อยู่แล้ว ฉันแค่เหงา...”

เขารู้ว่าเธอกำลังใช้ ความอ่อนแอ เป็นอาวุธ

และมันได้ผล...ในบางครั้ง

เมื่อเขาต้องกลับมาในห้องทำงาน แล้วเห็นข้อความจากไอรีนว่า

“ไม่ต้องไปส่งค่ะ ฉันกลับแล้ว”

หัวใจเขาราวกับถูกกดจมหายไปใต้ผิวน้ำ ไม่มีแม้แต่แรงดิ้นรน

วันหนึ่ง...

ไอรีนเดินผ่านล็อบบี้ของบริษัทตอนค่ำ ในชุดทำงานสีเรียบ ผมรวบตึง ใบหน้าไร้อารมณ์

เธอเดินเร็วเพราะรู้ว่าคิรันยังอยู่ข้างบน และไม่อยากเจอหน้าเขา

แต่เมื่อเธอกำลังจะถึงประตู...

“ไอรีน!”

เสียงทุ้มต่ำห้าวกระแทกเข้ามาในโสตประสาท

เธอชะงัก...ก่อนจะหันกลับไปช้า ๆ

คิรันยืนอยู่ตรงนั้น ใกล้กว่าที่เธอคาดไว้มาก แววตาคมลึกของเขาจ้องมาแบบไม่ละสายตา

“จะรีบไปไหน”

“กลับค่ะ”

“ฉันจะไปส่งเธอที่หอ”

น้ำเสียงนั้นเด็ดขาด แต่ไม่ได้แข็งกร้าว มีบางอย่างแฝงไว้ในน้ำเสียงที่ทำให้เธอใจสั่น

“ไม่ต้องค่ะ ฉันกลับเองได้”

“งั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปรับเธอที่หอ”

ไอรีนชะงัก รู้ดีว่าเขาพูดจริง เธอพยายามรวบรวมความกล้าเงยหน้าขึ้นสบตาเขา

“คุณไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอกค่ะ”

เสียงเธอเบา แต่แน่น

“แต่ฉันอยากทำ”

เขาตอบทันควัน ดวงตานั้นจ้องลึกเหมือนจะลากเธอกลับไปทุกวินาที

เธอหลบตา

“คุณไม่ต้องทำแบบนี้เพราะรู้สึกผิดกับใครหรืออะไรทั้งนั้นนะคะ ฉันไม่ได้จะหนีไปไหน...แค่ขออยู่คนเดียวบ้าง”

เขานิ่งไปครู่ ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้อีกนิด

“เธอกำลังคิดมาก...เรื่องมายด์ใช่ไหม?”

ไอรีนไม่ตอบ

“ฉันรู้ว่าเธอเห็น...รู้ว่าเธอได้ยิน...”

น้ำเสียงเขาเปลี่ยนไป — แผ่วลงแต่หนักแน่น

“แต่ไอรีน...ฉันอยากให้เธอรู้ว่า ฉันกับเธอ—มันไม่ใช่อะไรที่ฉันจะยอมให้แค่ ‘ความเข้าใจผิด’ มาทำลาย”

“...”

“อย่าผลักฉันออกไปเพราะสิ่งที่มันไม่มีความหมายอีกแล้วสำหรับฉัน”

“สิ่งที่ฉันรู้สึกกับเธอ มันชัดเจน...จริงกว่าทุกอย่างที่ผ่านมาในชีวิตฉัน”

เธอกำมือแน่น สะอื้นในใจจนอยากระเบิดออกมา

แต่เขายังไม่ยอมจบ

“ถ้าเธอไม่เชื่อ...ฉันก็จะพิสูจน์ให้เห็น”

“ทุกวัน...จนกว่าเธอจะยอมเชื่อ ว่าฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน”

ประโยคนั้นเหมือนตรึงเธอไว้กับพื้น ร่างบางสั่นเล็กน้อย แต่เธอก็ยังพยายามยืนอยู่ด้วยศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่

เขาไม่รั้งเธอไว้

ไม่แตะต้องแม้ปลายนิ้ว

..มีแค่แววตา ที่เหมือนจะพูดคำว่า ‘อย่าไป’ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยไม่ต้องใช้เสียง

เธอก็รู้แล้วว่า หนีเขาไม่พ้นอีกต่อไป