บทที่ 18 "อย่าหนีฉัน"

บรรยากาศในออฟฟิศเปลี่ยนไปทันทีที่คิรันกลับมาทำงานหลังวันหยุดยาว—และไม่ใช่แค่เพราะออร่าความเคร่งขรึมของเขาเท่านั้น

แต่เพราะทุกคนเริ่มสังเกตเห็นว่าเขา...เปลี่ยนไป

โดยเฉพาะกับเธอ

“ไอรีน”

หญิงสาวที่ก่อนหน้านี้ดูจะถูกดุรายวัน ถูกเพ่งเล็งเหมือนจะพลาดทุกลมหายใจ

แต่ตอนนี้กลับได้รับสายตาเรียบสงบจากเจ้านายที่ปกติจะไม่แย้มแม้แต่นิด

ถึงปากเขาจะยังเฉียบคม แต่แววตาที่มองเธอกลับอบอุ่นกว่าที่ใครเคยเห็น

คิรันยังคงเป็นคิรัน—เข้มงวด ดุดัน และไร้ช่องโหว่

แต่กับเธอ...เขาเริ่มยอมให้ความอ่อนโยนบางอย่างเล็ดลอดออกมาโดยไม่รู้ตัว

“เอกสารเช้านี้มีตรงไหนไม่เข้าใจไหม?”

น้ำเสียงของเขาฟังดูเหมือนเดิม แต่ธันวาในฐานะเลขาคู่ใจรู้ดี

น้ำเสียงแบบนี้...คิรันไม่เคยใช้กับใครมาก่อน

เขามองเจ้านายของเขาอย่างแปลกใจในตอนแรก

แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มบาง ๆ ที่หลุดออกมาเมื่อไอรีนพยักหน้าแบบเก้ ๆ กัง ๆ

ธันวากลับรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก

เหมือนเห็นดอกไม้บานกลางฤดูหนาว

เหมือนเห็นแสงอาทิตย์ลอดผ่านม่านเมฆที่ปกคลุมใจของคิรันมาตลอดหลายปี

ผู้ชายคนนี้เคยปิดตัวเองไว้ด้วยกำแพงหนาแน่นเกินกว่าที่ใครจะเข้าถึง

แต่ตอนนี้...เขากำลังเปิดช่องว่างให้ใครบางคนได้เดินเข้าไป

และธันวาก็ภาวนาให้ช่องว่างนั้นไม่ถูกปิดลงอีก

แต่ในขณะที่มีคนหนึ่งยิ้ม

คนอีกหลายคนกลับเริ่มเผาใจด้วยความอิจฉา

“ยัยนั่นมันไปทำบุญด้วยอะไรถึงได้ใกล้ชิดท่านประธานขนาดนั้น...”

เสียงกระซิบกระซาบเริ่มแทรกซึมในทุกมุมออฟฟิศ

โดยเฉพาะจากกลุ่มพนักงานหญิงที่ก่อนหน้านี้เคยพยายามเข้าหาคิรันแต่ไม่เคยเข้าใกล้ได้เลยแม้แต่นิด

“หน้าตาก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร ฐานะก็...หึ ถ้าไม่ใช่เพราะใช้วิธีลัด เธอจะอยู่ตรงนั้นได้ยังไงกันล่ะ”

คำพูดพวกนั้นไม่ได้ดังนัก

แต่มันก็แหลมคมพอจะตัดความมั่นใจของคนฟังให้บางลงทุกวัน

ไอรีนพยายามไม่สนใจ พยายามบอกตัวเองว่าไม่ควรใส่ใจ

เธอไม่ใช่คนที่จะสะทกสะท้านง่าย ๆ

แต่เมื่อได้ยินมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกวัน ทุกมุม

ในที่สุด…หัวใจของเธอก็เริ่มสั่นคลอน

เธอเริ่มสังเกตตัวเองในกระจกมากขึ้น

เริ่มคิดถึงความแตกต่างระหว่างตัวเองกับคิรันมากขึ้น

และเริ่มถามคำถามเดิมซ้ำ ๆ ในใจ...

“เราเหมาะกับเขาจริงเหรอ?”

ธันวาสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ ในสายตาไอรีน

แต่คิรันยังคงเหมือนเดิม—หรืออาจจะอบอุ่นขึ้นเสียด้วยซ้ำ

เขาไม่พูดมาก แต่ทุกสัมผัส ทุกจังหวะที่เขามองเธอ ล้วนเต็มไปด้วยความใส่ใจที่ไม่ต้องการคำอธิบาย

และนั่นเอง...ที่ทำให้หัวใจของไอรีนยิ่งสับสน

ในขณะที่เขากำลังพยายามดึงเธอเข้ามาใกล้

เธอกลับเริ่มลังเลว่าจะสมควรอยู่ข้างเขาหรือไม่

บางครั้ง…เมื่อคิรันเดินผ่านโต๊ะเธอ

เธอกลับแกล้งทำเป็นยุ่งกับเอกสาร ไม่เงยหน้าขึ้น

บางที…เมื่อเขาเรียกให้เข้าไปในห้อง

เธอก็เริ่มหาข้ออ้างขอเวลาเตรียมตัวเพิ่ม ทั้งที่เมื่อก่อนเธอพร้อมจะเข้าไปทุกครั้งที่เขาเอ่ยเรียก

มันยังไม่ชัดเจน

ยังไม่ใช่การถอยห่างอย่างเต็มที่

แต่ก็เริ่ม…ห่างพอจะให้คิรันรู้สึกได้

และเมื่อเขาเริ่มรู้สึกได้…

ความเงียบสงบของเขา ก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นคลื่นใต้น้ำที่พร้อมปะทุขึ้นทุกเมื่อ

ภายในห้องประชุมผู้ถือหุ้นของบริษัท SIRIUS CORPORATION เต็มไปด้วยความตึงเครียดจากการอภิปรายแผนงานระยะยาว ทว่าในท่ามกลางบรรยากาศที่แข็งกระด้าง มีเพียงสายตาคู่หนึ่งที่อ่อนลงเสมอเมื่อมองไปทางหญิงสาวข้างกาย

คิรันพาไอรีนเดินเข้าไปในห้องประชุมโดยไม่แยกทางกันแม้แต่วินาทีเดียว

แขนแข็งแรงของเขาแตะแผ่นหลังเธอเบา ๆ อย่างที่ไม่มีใครเคยได้รับ

ท่ามกลางสายตานับสิบที่มองมาอย่างสนใจ ระคนตกใจ และ...อิจฉา

ธันวาส่งสายตาให้กำลังใจไอรีนจากมุมห้อง

แต่หญิงสาวกลับเริ่มรู้สึกเหมือนอยู่ผิดที่ผิดทางมากขึ้นทุกที

งานเลี้ยงเล็ก ๆ หลังการประชุมเริ่มขึ้นในห้องรับรอง

เสียงดนตรีเบา ๆ คลอท่ามกลางเสียงพูดคุยและหัวเราะ

ไอรีนพยายามยืนเงียบ ๆ เคียงข้างคิรันเหมือนเป็นเพียงผู้ช่วยทั่วไป

แม้ในใจจะหวั่นไหวทุกครั้งที่มือเขาแตะหลังเธออย่างเผลอไผล

แต่เธอก็ยังพยายามรักษาระยะ

พยายาม “ปกป้องเขา” จากการมองของคนรอบข้าง

และนั่น...ก็ไม่รอดพ้นจากสายตาของคนที่จ้องจับผิดอยู่แล้ว

“คิรัน~”

เสียงหวานหรูดังขึ้นก่อนที่ใครจะทันตั้งตัว

หญิงสาวในชุดเดรสเปิดไหล่ลายหรูเดินเข้ามาแทรกตรงหน้าไอรีน แล้วเกาะแขนคิรันอย่างแนบแน่น

“คิดถึงจังเลยนะ...หายเงียบไปตั้งหลายเดือนแน่ะ”

เธอยิ้มหวาน แต่สายตาเต็มไปด้วยการหยั่งเชิง

“พอดีไม่ว่าง”

คิรันตอบเรียบ ๆ พลางขยับแขนหนีเล็กน้อย

แต่หญิงสาวกลับไม่ถอย กลับแสร้งทำเป็นหัวเราะ

“ว่าแต่คนนี้...”

สายตาคมเฉี่ยวตวัดมองไอรีนตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่ปิดบัง

“...คู่นอนคนใหม่เหรอ? หน้าตาก็พอได้อยู่นะ แต่แต่งตัวแบบนี้...ไม่รู้เลยว่าเป็นใคร”

ไอรีนสะอึก ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ

แต่หญิงสาวเจ้าของคำพูดไม่ได้หยุดแค่นั้น

“แล้วเมื่อไหร่จะกลับไปหา ฉัน อีกล่ะคิรัน? หรือว่าคนนี้จะเล่นอีกนาน?”

เธอหัวเราะอย่างพอใจ ก่อนจะก้มหน้าเข้าหาเขาแล้วกระซิบเสียงแหลม

“ได้ข่าวว่าจน...นิ”

ทุกคำพูดเหมือนตบหน้าไอรีนกลางห้อง

เธอกัดฟันแน่น พยายามไม่แสดงความอ่อนแอ

แต่หัวใจกลับเจ็บจนแทบยืนไม่อยู่

คิรันยังไม่ทันตอบ

เธอก็หันหลังเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

มือกำแน่น ดวงตาร้อนผ่าว และลมหายใจติดขัด

เสียงเรียกของคิรันดังตามหลังมา

แต่เธอไม่หยุด

เธอเดินเร็วขึ้น เร็วขึ้น...

จนหลุดพ้นห้องประชุม ออกมายังโถงทางเดินหน้าบริษัท

จังหวะฝีเท้าเร็วของเธอถูกแทนที่ด้วยแรงคว้าแน่นจากด้านหลัง

มือใหญ่ของคิรันคว้าข้อมือเธอไว้

แน่นพอจะหยุดเธอได้โดยไม่ทำร้าย

แต่หนักแน่นพอจะทำให้เธอต้องหันกลับมา

“ปล่อย...”

เสียงเธอสั่น

แต่เขากลับไม่ขยับแม้แต่น้อย

ดวงตาคมกริบของเขาจ้องเธออย่างเอาเป็นเอาตาย

ก่อนเสียงทุ้มต่ำของเขาจะดังขึ้น—ชัดเจน หนักแน่น

และเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เขาไม่เคยพูดกับใคร

“อย่าหนีฉันอีก”

ดวงตาไอรีนสั่นระริก

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องพูดแบบนี้

ทั้งที่เธอแค่...ไม่อยากให้เขาเดือดร้อนเพราะเธอ

เธอแค่...อยากถอยออกมา

แต่ความคิดทั้งหมดหยุดลง

เมื่อคิรันใช้มืออีกข้างจับใบหน้าเธอแล้วบดริมฝีปากลงมาแรง ๆ

ตรงนั้น…ตรงทางเดินหน้าบริษัท

ต่อหน้าพนักงานและผู้ถือหุ้นหลายคนที่เดินผ่าน

และต่อหน้าความคิดทั้งหมดที่เธอพยายามใช้ผลักเขาออกไป

รสจูบของเขารุนแรง ดุดัน และประกาศชัดเจนว่า

เขาเป็นเจ้าของเธอ

และไม่ว่าใครหน้าไหน ก็ไม่มีสิทธิ์พรากเธอไปจากเขา

ไอรีนแทบหายใจไม่ออก

แต่หัวใจเธอกลับเต้นแรง

ทั้งตกใจ ทั้งตื่นกลัว ทั้งสั่นไหว

เมื่อเขาผละออกช้า ๆ สายตาของเขากลับร้อนแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“ถ้าเธอคิดจะเดินหนีฉันอีก…”

เสียงของเขาหนักแน่น

“ฉันจะตาม...จนกว่าเธอจะไม่มีที่ให้หนีอีกเลย”