บทที่ 15 "ขอบคุณที่อยู่ข้างฉัน"

เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้นไม่กี่ครั้ง ก่อนจะมีเสียงเหนื่อยหอบของแม่ตอบรับสายมา

“ไอรีน... โทรมาทำไมตอนนี้ลูก? แม่กำลังจะออกไปคุยกับเจ้าหนี้เขาอีกแล้ว” น้ำเสียงของแม่เต็มไปด้วยความกังวลและเหนื่อยล้า

“ไม่ต้องไปแล้วค่ะแม่... หนูโอนเงินให้แล้ว” ไอรีนพูดนิ่งๆ แต่ชัดเจน เธอนั่งอยู่ในห้องพักของตัวเอง มือยังคงถือโทรศัพท์แนบหู ในใจยังเต้นแรงจากสิ่งที่เธอเพิ่งตัดสินใจทำ

“ฮะ... อะไรนะ? โอนอะไรลูก?” น้ำเสียงแม่สั่น

“เงินหนี้ของพ่อเลี้ยง... หนูจัดการให้แล้วค่ะ” เธอเน้นย้ำคำว่า ‘พ่อเลี้ยง’ อย่างฝืนใจ

มีเพียงความเงียบที่ตามมาอีกเกือบสิบนาที ก่อนเสียงแม่จะดังแผ่วเหมือนคนกำลังกลั้นน้ำตา

“ไอรีน... หนูไปเอาเงินมาจากไหนลูก? อย่าบอกแม่นะว่าไปกู้หนี้นอกระบบมาอีกคนน่ะ แม่ไม่อยากให้หนูลำบากเพราะเรื่องของแม่กับเขาเลยจริงๆ”

“หนูไม่ได้กู้ค่ะแม่ หนูแค่... ทำงานพิเศษ” ไอรีนโกหกเสียงเรียบ

“แม่ไม่ต้องห่วง หนูดูแลตัวเองได้ แล้วก็... ยินดีที่ได้ดูแลแม่กับน้อง หนูเต็มใจทำ เพราะหนูรักแม่”

แม่สะอึก คำว่า ‘รัก’ จากลูกสาวคนโตที่พูดน้อยแต่ทำเยอะ ทำให้เธอพูดอะไรไม่ออกไปพักใหญ่ ก่อนจะถามขึ้นเสียงเบาลง

“ไอรีน... หนูพูดจริงเหรอ ว่าแค่ทำงานพิเศษ? แม่รู้จักหนูนะ... มีอะไรที่ไม่บอกแม่หรือเปล่า?”

ไอรีนเม้มปากแน่น แววตาเจ็บร้าวอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยเสียงเข้ม

“บางเรื่อง แม่ก็อย่าถามเลยค่ะ รู้แค่ว่าหนูไม่ทำอะไรผิด หนูโตแล้ว หนูเลือกได้เองว่าจะจัดการชีวิตยังไง”

ปลายสายเงียบอีกครั้ง ก่อนเสียงถอนหายใจยาวของแม่จะดังมา

“แม่แค่... ไม่อยากเห็นหนูต้องทิ้งศักดิ์ศรีเพื่อเอาตัวรอด”

“ไม่ต้องห่วง หนูยังเป็นไอรีนคนเดิมค่ะ ศักดิ์ศรีหนูยังอยู่ครบ” ไอรีนพูดเด็ดขาด

เธอกดตัดสายไปก่อนที่แม่จะพูดอะไรต่อ รู้ดีว่าถ้าไม่จบตอนนี้ น้ำตาเธออาจไหลออกมาเสียก่อน

แต่ยังไม่ทันได้พักใจ เสียงแจ้งเตือนข้อความจากธันวาก็ดังขึ้น—แจ้งเวลานัดรับในเช้าวันถัดไปแทนคิรันอีกครั้ง

เขายังไม่หายโกรธ...

หัวใจของเธอหล่นวูบ

เธอไม่ได้กลัวว่าเขาจะตะคอกใส่หรือมองเธอด้วยสายตาเย็นชาอีกครั้ง แต่สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือ... การที่เขาเงียบ การที่เขาไม่ถามอะไรเลยต่างหากที่ทำให้เธอปวดร้าว

คิรัน… เขายังโกรธเธออยู่จริง ๆ

ตั้งแต่วันนั้น เขาแทบไม่มองหน้าเธอ พูดกับเธอเท่าที่จำเป็นและไม่มีคำถามถึงเรื่องครอบครัวของเธออีกเลย ทั้งเย็นชาและห่างเหินจนน่าหวั่นใจ

“คุณธันวา… ไปกันเถอะค่ะ” ไอรีนกัดริมฝีปากแน่นก่อนเดินตามธันวาออกไป

คิรันนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน เอกสารตรงหน้าแทบไม่ได้รับความสนใจเลย เขาพลิกมันไปมา แต่สายตากลับเหม่อลอย

เธอไม่เคยพูด… ไม่เคยบอกอะไรเลยสักคำ

ทั้งที่เขาพร้อมจะจัดการทุกอย่างให้เธอ ไม่ว่าจะหนี้สิน ปัญหา หรือคนที่ทำให้เธอลำบาก

แต่เธอกลับเลือกที่จะปิดบัง… เหมือนกับว่าเขาเป็นคนนอก

“ถ้าเธอไม่ไว้ใจฉัน แล้วฉันจะปกป้องเธอได้ยังไง…” เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เสียงทุ้มนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บและผิดหวัง

เย็นวันหนึ่ง ไอรีนรวบรวมความกล้า เดินเข้าไปหาคิรันในห้องทำงาน ขณะเขากำลังอ่านรายงานอยู่

“คะ…คุณคิรันคะ” เสียงของเธอเบาแต่ชัดเจน

เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ แววตานิ่งเฉียบ และเต็มไปด้วยระยะห่าง

เธอกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนพูดออกมา “เรื่องวันนั้น… ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยฉันและครอบครัวไว้…”

เขายังนิ่ง เงียบจนเธอเริ่มลังเล แต่ไอรีนก็ไม่ยอมถอย

“ฉันรู้ว่าคุณไม่พอใจที่ฉันไม่เล่าอะไรให้ฟัง… แต่มันไม่ใช่ว่าฉันไม่ไว้ใจคุณ… ฉันแค่…ไม่อยากให้คุณต้องมาแบกปัญหาของฉัน…”

คิรันลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินตรงเข้ามา สายตาคมจัดจ้องมองใบหน้าของเธออย่างไม่ละไปไหน

“เธอคิดว่าฉันช่วยเธอเพราะสงสาร?” น้ำเสียงเย็นจัดจนเธอเผลอก้าวถอยหลัง

“เปล่าค่ะ… ฉันแค่—”

“ฉันไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้น ไอรีน” เขาพูดเสียงต่ำ

“ฉันไม่ชอบแบ่งปัน ไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งกับสิ่งที่ฉันสนใจ… ...และถ้าเธอคิดจะหันหลังให้ฉันอีกครั้ง ฉันจะไม่ปล่อยให้มันจบลงแค่คำพูดแน่ จำไว้ไอรีน—คนที่ฉันเลือก... ไม่มีวันหนีไปไหนได้”

เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้

แล้วคิรันก็เอื้อมมือแตะที่แก้มเธอเบา ๆ ดวงตานั้นยังคงดุแต่กลับอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่ต้องขอบคุณฉัน… แค่เธออยู่ข้างฉันแบบนี้… ก็พอแล้ว”

คำพูดของเขาทำให้หัวใจของไอรีนอ่อนยวบ เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย ซ่อนรอยยิ้มที่เริ่มแต้มขึ้นที่ริมฝีปาก

บรรยากาศรอบตัวดูเหมือนจะอ่อนลงอย่างน่าแปลก

ความตึงเครียดแปรเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นบางเบา… แต่ในความอบอุ่นนั้น ก็ยังเต็มไปด้วยแรงดึงดูดที่ยากจะต้านทาน

ค่ำคืนนั้น เมืองทั้งเมืองเหมือนจะเงียบลงเพื่อเปิดทางให้บรรยากาศระหว่างเขาและเธอ

ไอรีนรู้ดีว่าความอ่อนโยนของเขา...ไม่เคยเป็นสิ่งที่ควรวางใจ มันอาจเป็นแค่ช่วงเวลาหนึ่งก่อนพายุลูกใหม่จะถาโถมเข้าใส่เธออีกครั้ง แต่นาทีนี้...เธอกลับยอมเดินเข้าไปหาโดยไม่มีเงื่อนไข

ไอรีนนั่งอยู่บนรถเบนซ์สีดำสนิท ข้างกายชายหนุ่มที่ช่วงหลายวันที่ผ่านมาแสนเย็นชา แต่คืนนี้กลับเงียบในแบบที่ไม่ใช่ความเฉยเมย... เป็นความนิ่งที่เต็มไปด้วยแรงดึงดูดบางอย่าง

“คุณจะพาฉันไปไหนคะ?” เธอถามขึ้นเบาๆ เมื่อรถแล่นพ้นเขตเมือง

คิรันหันมามองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ

“คืนที่อากาศดีแบบนี้... ควรมีความทรงจำดีๆ”

คำตอบที่ไม่มีรายละเอียดชัดเจน ทำเอาใจเธอเต้นแผ่วอย่างห้ามไม่อยู่ แต่เธอก็ไม่ถามต่อ... เพราะแค่ได้อยู่ข้างเขาแบบนี้ ก็รู้สึกแปลกกว่าทุกคืนที่ผ่านมาแล้ว

ไม่นานนัก รถก็เลี้ยวเข้าหน้าร้านอาหารสไตล์ยุโรปหรูหรา ตกแต่งด้วยแสงไฟสลัว สีทองอุ่นที่ไล้ไปตามผนังหินธรรมชาติ ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในเมืองเล็ก ๆ ริมทะเลเมดิเตอร์เรเนียน

ไอรีนมองไปรอบ ๆ อย่างอึ้ง “ที่นี่...”

“เป็นร้านโปรดของฉัน แต่ยังไม่เคยพาใครมา” เขาเอ่ยเรียบ ๆ ขณะเปิดประตูรถให้เธอลง

หัวใจไอรีนสะดุดนิดหนึ่ง เธอหันมามองเขาอย่างไม่แน่ใจ

“คุณแน่ใจนะคะ ว่าจะพาผู้หญิงอย่างฉันเข้าไปในร้านหรูขนาดนี้ คนอื่นจะไม่คิดว่าฉันเป็น—”

“ใครคิดยังไง ฉันไม่สน” คำพูดของเขาหนักแน่น

“และถ้าใครกล้ามองเธอผิด ฉันจะทำให้มันไม่มีตาไว้มองอีกต่อไป”

เขาไม่ใช่คนพูดหวาน แต่ถ้อยคำที่พูดออกมากลับมีอิทธิพลมากพอจะทำให้หัวใจของเธอแทบหยุดเต้น

ระหว่างมื้ออาหาร เขาแทบไม่ละสายตาจากเธอ แม้จะไม่พูดอะไรมาก แต่ทุกคำที่พูดออกมาล้วนจริงจังและลึกซึ้ง ไอรีนเริ่มรู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าไปในโลกของเขาทีละน้อย—โลกที่มีแต่ความนิ่งสงบปนเร่าร้อน

หลังอาหารค่ำ จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้น ยื่นมือให้เธอ

“เต้นรำกับฉัน”

ไอรีนเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ “เต้นรำ? ที่นี่เหรอคะ?”

“ใช่” เขายิ้มมุมปาก เพียงนิดเดียว แต่ทำให้เธอเหมือนลืมหายใจ

“มีดนตรี มีฟลอร์ และมีเธอ นั่นก็พอแล้ว” มือของเขาแน่นหนาพอจะทำให้เธอรู้ว่า... เขาไม่ยอมปล่อย ไม่ใช่แค่ในค่ำคืนนี้ แต่ในทุกคืนจากนี้ไป

เขาจูงมือเธอออกมาที่ลานกลางร้านที่ตกแต่งด้วยไฟแชนเดอเลียร์สไตล์วินเทจ และเสียงเพลงบรรเลงช้า ๆ กำลังลอยอยู่ในอากาศ

คิรันวางมือหนึ่งบนเอวเธอ อีกมือประสานกับมือเธอแนบแน่น ร่างทั้งสองเคลื่อนไหวช้า ๆ ตามจังหวะเพลง

ระยะห่างระหว่างพวกเขาแทบไม่มี แต่สิ่งที่แน่นขึ้นกว่าอ้อมแขน คือแรงสะเทือนบางอย่างในสายตา—เขามองเธอเหมือนจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว

“เธอรู้ไหม” เสียงทุ้มต่ำกระซิบชิดข้างหูเธอ “ฉันไม่เคยสนใจใคร... ขนาดนี้มาก่อนเลย”

ลมหายใจของเธอสะดุด ร่างกายเกร็งขึ้นมาเล็กน้อยขณะเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดวงตาคู่นั้น—คิรันที่เธอเคยคิดว่าเย็นชา—กำลังมองเธอด้วยแววตาที่อ่อนโยนแต่ลึกล้ำจนน่ากลัว

“ฉันหมายความตามนั้นทุกคำ ไอรีน... เธอรับรู้หรือยัง?”

เสียงหัวใจของเธอดังเกินกว่าจะซ่อน

“ฉัน... ฉันไม่แน่ใจว่าควรรับรู้หรือเปล่า” ไอรีนตอบด้วยเสียงเบาแทบไม่เป็นคำ แต่สายตาเธอไม่หลบ

เขาหยุดเต้นรำ จับมือเธอไว้แน่น แล้วก้มลงจูบหลังมือเธออย่างแผ่วเบา

“งั้นฉันจะทำให้เธอมั่นใจ ว่าฉัน...สนใจเธอขนาดไหน”

คำพูดของเขาเหมือนคำสัญญา และแววตาที่เขามองเธอในวินาทีนั้น ทำให้เธอแทบลืมไปเลยว่าครั้งหนึ่งเธอเคยตั้งกำแพงกับเขาไว้แน่นหนาแค่ไหน

คืนนี้... กำแพงนั้นกำลังพังลง ทีละอิฐ ทีละชั้น