บทที่ 17 "ค้างคืน" (NC)

...คิรินถอนกายออกอย่างเชื่องช้า แต่ยังไม่ปล่อยเธอไป

มือหนาไล้ผ่านหน้าท้องแบนราบ ลูบขึ้นมาถึงทรวงอกที่ยังหอบสะท้าน

…เสียงหายใจของเธอเริ่มช้าลง แต่ภายในยังร้อนรุ่มไม่จาง

เขากอดเธอไว้แน่นขึ้น ขณะที่สายตาคมใต้แสงสลัวมองเธอเหมือนจะกลืนกินอีกครั้ง

“มันยังไม่พอ” เสียงทุ้มกระซิบหนักแน่นใกล้หู

ก่อนที่เขาจะพลิกตัวขึ้น คว้าร่างบางขึ้นมาในอ้อมแขนอย่างง่ายดาย

“คิรัน… เดี๋ยวก่อน…” เธอร้องเบาๆ ด้วยความตกใจ เมื่อเขาเดินพาเธอออกจากเตียง

แต่เขาไม่หยุด

สองแขนแข็งแรงอุ้มเธอไปจนถึงริมหน้าต่างสูงของห้อง

ม่านบางไหวเบาในยามค่ำคืนที่ฝนเพิ่งหยุดตก

แสงจากตึกสูงด้านนอกทาบผ่านกระจกใสสะท้อนแผ่นหลังเธอ

“อย่าหนีแสง…ให้มันเห็น” เสียงกระซิบติดกลืนหายใจ

เขาวางเธอลงชิดบานกระจกเย็นเฉียบ ร่างเปลือยเปล่าสั่นสะท้านเมื่อผิวหลังแตะกระจก

เธอสะดุ้งน้อยๆ ความเย็นบาดผิว แต่ขณะเดียวกัน มือร้อนผ่าวของเขาก็ลากผ่านต้นขา ไล่ขึ้นสูงเรื่อยๆ อย่างเชื่องช้าและมั่นคง

เหมือนเปลวเพลิงที่เผาทุกความลังเลในใจเธอให้มอดไหม้

“หนาวเหรอ?” เขาถามพลางจูบเธอเบาๆ ที่ไหล่เปลือย

“งั้นก็ให้ฉันทำให้ร้อนขึ้นเอง…”

และก่อนที่เธอจะทันตั้งสติ ร่างสูงก็โน้มลงมาทาบกับเธอแนบแน่น

เสียงเนื้อกระทบกันดังก้องในความเงียบ

ข้างนอกเป็นแสงไฟเมืองที่ยังไม่หลับ

แต่ข้างใน…คือโลกของเขาและเธอที่ถูกกลืนด้วยความเร่าร้อนอีกครั้ง

หลังจากจบศึกรักที่หน้าต่าง คิรันอุ้มร่างบางกลับมาที่เตียงนอนอีกครั้ง

ก่อนจะก้มลงครอบครองยอดอกอีกรอบ ราวกับจะรีดทุกสัมผัสของเธอให้จมอยู่ในความรู้สึกนั้น

"ฉันต้องการอีก..."

เสียงเขาต่ำพร่า ชิดข้างหูเธอ ร่างสูงพลิกเธอนอนคว่ำโดยไม่ให้โอกาสเธอพูดหรือขยับหนี

มือข้างหนึ่งกดกลางหลังให้เธอแนบกับที่นอน อีกข้างจับสะโพกเธอไว้แน่น

"ฉันยังไม่สามารถปล่อยเธอไป..."

“อ๊ะ…คิริน...ไม่ไหวแล้ว...” เธอพูดเสียงสั่น ร่างกายทั้งอ่อนล้าและยังร้อนวูบวาบ

แต่เขาไม่หยุด

เสียงครางของเธอกลืนไปกับเสียงครางต่ำในลำคอของเขา

แรงกระแทกของเขาแน่น ลึก หนักหน่วงขึ้น—จังหวะคงเส้นคงวา ราวกับตั้งใจจะทำให้เธอทนไม่ไหวซ้ำแล้วซ้ำเล่า

มือใหญ่ของเขาลูบไล้ต้นขาด้านใน แล้วลากปลายนิ้วกลับไปแตะจุดอ่อนไหวอีกครั้ง

จนเธอสะดุ้ง ร้องครางออกมาอีกครั้งอย่างหมดแรง

“คิริน…อ๊ะ…ไม่ไหว…!”

"ไหวสิ" เขาหอบพร่าข้างหู ดวงตาเข้มข้นเหมือนเปลวเพลิง

"เธอจะไหวอีกครั้ง แล้วก็อีกครั้ง..."

เขาดึงเธอขึ้นมานั่งบนตัก หันหน้าเข้าหาเขา

แล้วจับสะโพกเธอโยกไปมาในจังหวะที่เขาควบคุม

สายตาของเขาไม่ละจากใบหน้าเธอแม้แต่วินาทีเดียว

"ดูฉันให้ดี...จำไว้ว่าใครเป็นเจ้าของเธอ"

เธอร้องครางหนักขึ้น หยาดน้ำตาคลอในดวงตาแต่ไม่ใช่เพราะเจ็บ

มันเป็นเพราะอารมณ์ที่ท่วมท้น ทั้งอ่อนล้า ทั้งสุขสม ทั้งอ่อนไหวไปหมด

เขาพาเธอขึ้นสวรรค์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

จนร่างทั้งร่างอ่อนแรง ร้องครางได้แค่แผ่ว ๆ

มือข้างหนึ่งของเธอจิกแขนเขาไว้แน่น อีกข้างแทบไม่มีแรงจะยกขึ้น

คิรินยังคงไม่หยุด จูบหน้าผากเธอ ขณะที่พาเธอขึ้นสวรรค์เป็นครั้งสุดท้ายในคืนนี้

และเมื่อเธอปลดปล่อยความรู้สึกอีกครั้ง

เขาก็ฝังตัวลึก กระแทกเข้าครั้งสุดท้าย ปลดปล่อยตัวเองจนเต็ม

เธอหลับตาลงในอ้อมแขนของเขาอย่างหมดแรง

หอบหายใจถี่เหมือนเด็กน้อยที่เพิ่งผ่านพายุโหมกระหน่ำมา

คิรินค่อย ๆ ดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอ กอดเธอแน่นไว้ทั้งที่ตัวเขายังร้อนผ่าว

ฝ่ามือหนายังลูบแผ่นหลังเธอช้า ๆ ในขณะที่สายตาก็จับจ้องใบหน้าของเธอไม่วางตา

"คืนนี้…เธอเป็นของฉัน…คนเดียว"

เขากระซิบเบา ๆ เหมือนคำสัญญาในความเงียบ

ก่อนจะหลับตาลงพร้อมกันกับเธอ ในคืนฝนตกอันเปียกชื้น แต่เร่าร้อนจนยากลืม

เสียงฝนที่ตกพรำๆ ยังคงดังอยู่ด้านนอกหน้าต่าง แต่ภายในห้องนอนกว้างของคอนโดหรูกลับอบอวลไปด้วยไออุ่นของเนื้อกายที่เกี่ยวพันกันทั้งคืน

ไอรีนค่อยๆ ลืมตาขึ้นในตอนเช้า แสงแดดอ่อนลอดผ่านผ้าม่านบางๆ เข้ามากระทบใบหน้าของเธอ ร่างเปลือยเปล่าของเธอแนบอยู่ในอ้อมกอดแน่นหนาของคิรัน แขนแกร่งของเขาพาดอยู่ที่เอวเธออย่างไม่ยอมปล่อย และแม้เธอจะขยับเล็กน้อย เขาก็กลับกอดแน่นขึ้น ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป

ดวงตาสีเข้มของคิรันลืมขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะสบกับดวงตาของเธอทันที—สายตานั้นทั้งลุ่มลึกและดุดัน เต็มไปด้วยความหวงแหนและความปรารถนาที่ไม่ปิดบัง

“ฉันไม่เคยต้องการใครแบบนี้มาก่อน… แต่กับเธอ ฉันห้ามตัวเองไม่ได้” เขากระซิบเสียงต่ำข้างหูของเธอ เสียงแหบพร่าทุ้มลึกกระตุกหัวใจของเธอให้เต้นรัว

...ก่อนที่เธอจะทันตอบอะไร ปากของเขาก็ปิดริมฝีปากของเธอลงอีกครั้ง—ร้อนแรง หนักหน่วง และแฝงความคลั่งไคล้อย่างน่าหวาดหวั่น

“คิรัน…” ไอรีนเปล่งเสียงออกมาเบาๆ เมื่อริมฝีปากของเขาผละจากเธอไปจูบที่ข้างแก้ม ไล่ลงมาที่ซอกคอ ไล้ปลายลิ้นร้อนลากผ่านผิวบอบบางที่เริ่มชื้นเหงื่อจากอารมณ์ที่ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว

เขาใช้ฟันขบเบา ๆ ที่ลาดไหล่เธอ สร้างรอยจาง ๆ บนผิวเนียน ก่อนจะเลื่อนใบหน้าไปกระซิบที่ข้างหูด้วยน้ำเสียงหอบพร่า

“ฉันจะจดจำทุกนิ้ว ทุกมุมของร่างเธอให้ฝังลึกในหัวใจ… เธอเป็นของฉันคนเดียว จำไว้”

เขาไม่ให้โอกาสเธอได้โต้แย้งหรือหลบสายตา มือหนาแกร่งกดตรึงเอวเธอไว้แน่น ก่อนจะเคลื่อนตัวลงต่ำ สัมผัสด้วยลิ้นและริมฝีปากไปทั่วผิวกายเธอ ราวกับต้องการแสดงความเป็นเจ้าของในทุกจุด

ไอรีนพยายามจะข่มเสียงสะท้านที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปาก แต่ก็ไม่อาจต้านทานความร้อนแรงของเขาได้ เมื่อเขาใช้มือแหวกเรียวขาเธอออกอย่างมั่นคง แล้วก้มลงประทับริมฝีปากร้อนจัดลงในจุดที่อ่อนไหวที่สุดของเธอ

“อ๊ะ… คิรัน…” เสียงเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงสั่นไหวจากแรงกระตุ้นทำให้ดวงตาของเขาแวววาวขึ้นทันที

หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบระเบิด ความต้องการ ความสับสน และแรงปรารถนาที่เขาจุดขึ้นมา มันผสมกันจนแทบแยกไม่ออก…

เขาใช้ลิ้นลากวนอย่างเชี่ยวชาญ ก่อนจะกดหนักลงในจุดไวสัมผัสนั้นซ้ำๆ จนเธอสะท้านทั้งร่าง มือทั้งสองของเธอจิกลงบนผ้าปูเตียงแน่น สะโพกแอ่นตอบสนองโดยไม่รู้ตัว

“หยุด… ไม่ไหวแล้ว…” เสียงเธอแผ่วเบาราวกับขอร้อง แต่เขากลับเงยหน้าขึ้น พร้อมกับส่งรอยยิ้มมุมปากที่อันตรายที่สุดของเขา

“เธอยังไม่เริ่มเลย… อย่าเพิ่งบอกว่าไม่ไหว”

เขาโน้มตัวขึ้นมาคร่อมเธออีกครั้ง สายตาที่จ้องมองเธอนั้นเข้มจัดจนแทบจะกลืนกิน เธอเห็นตัวเองสะท้อนในดวงตาคู่นั้น—เปลือยเปล่า และกำลังสั่นไหว

คิรันจับสะโพกของเธอไว้มั่น ก่อนจะสอดกายเข้ามาอย่างช้าๆ แน่น ลึก และเต็มไปด้วยความต้องการที่กดทับไว้ทั้งคืน

ไอรีนจิกเล็บลงบนไหล่เขา ปล่อยเสียงครางหลุดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างกายของเขาใหญ่และแน่นหนาจนแทบจะบดขยี้เธอให้จมลงไปกับเตียง

เขาเคลื่อนสะโพกเข้าออกในจังหวะที่ค่อยๆ ช้าลง ลึกขึ้น และหนักแน่นในทุกครั้งที่กระแทกจนเธอแทบจะหายใจไม่ทัน

“มองหน้าฉัน… อย่าหลบ” เขากระซิบสั่งข้างหูขณะที่ยังไม่หยุดการเคลื่อนไหว

“ฉันอยากเห็นหน้าเธอเวลาที่เสร็จเพราะฉันคนเดียว”

เมื่อเธอเผลอหลบสายตา เขากระชากคางเธอให้หันกลับมา “พูดสิ ว่าเธอเป็นของใคร”

“ของ… นาย… คิรัน…” เธอตอบเสียงสะท้าน

เขากระแทกเข้ามาอีกครั้งในจังหวะที่ลึกกว่าเดิม จนร่างเธอสะท้านสุดตัว

“ดี… อย่าลืมคำพูดนั้น… เพราะฉันจะทำให้เธอไม่มีวันลืม”

เสียงเตียงที่กระทบกับผนังห้อง สลับกับเสียงหอบหายใจของทั้งสองคนดังชัดในห้องอันเงียบงัน

เขาทำให้เธอไปถึงจุดสูงสุด… ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่หยุดพัก จนร่างบางแทบหมดแรง หลับตาแน่นในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง

ตอนบ่าย

แสงแดดอ่อนที่ตกกระทบใบหน้าเรียวทำให้ไอรีนลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ร่างของเธอยังคงเหนื่อยล้า แขนขาแทบไร้เรี่ยวแรงเพราะถูกชายหนุ่มเคี่ยวกรำทั้งวัน

เธอหันไปมองเขาที่นอนอยู่ข้างๆ ยังหลับตา แต่ลมหายใจสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าเขายังคงตื่นตัวตลอดเวลา

ใบหน้าคมเข้มของคิรันในยามหลับดูอ่อนโยนกว่าทุกครั้งที่เธอเคยเห็น—แม้จะยังคงความเคร่งขรึมและเย็นชาในโครงหน้า แต่กลับมีบางอย่างในใจเธอที่เริ่มสั่นไหว

มือเรียวเอื้อมไปแตะเบาๆ ที่กรามแข็งแรงของเขา แล้วไล้ปลายนิ้วไปตามแนวกรอบหน้า หัวใจเธอเต้นแผ่วเบา… เจ็บปวดอย่างอธิบายไม่ถูก

“เรา… กำลังตกหลุมรักเขาอยู่ใช่ไหม” เธอถามตัวเองในใจเบาๆ

แต่คำตอบที่เธอได้รับกลับเป็นเพียงเสียงลมหายใจของเขาที่แผ่วเบาอยู่ข้างหู—และอ้อมกอดที่แม้ในยามหลับก็ยังโอบรัดเธอแน่นไม่ยอมปล่อย

เสียงโทรศัพท์สั่นเบาๆ บนหัวเตียง ไอรีนยื่นมือจะหยิบ แต่คิรันกลับคว้าข้อมือของเธอไว้ก่อน

“อย่าไปไหน” เสียงของเขาเข้มต่ำ ชวนสั่นสะท้าน แม้เปลือกตาจะยังไม่ลืม

“ฉันแค่จะ—”

“ไม่ต้อง” เขาพลิกตัวมาทับเธอไว้ทั้งร่าง น้ำเสียงเด็ดขาดเหมือนทุกครั้งที่เขาสั่งงาน

“วันนี้เธอไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น เวลาของเธอเป็นของฉัน”

แล้วร่างสูงก็โน้มลงมาจูบซ้ำ—เร่าร้อน หนักแน่น และยาวนานจนเธอหายใจไม่ทัน…

และไอรีนรู้ตัวดี ว่าเธอกำลังจะหนีจากผู้ชายคนนี้ไม่พ้นอีกแล้ว