Nobela ni KraTak

ความรักที่รอคอยและความจริงที่ถูกซ่อนไว้ในห้องนั่งเล่นที่เงียบสงบ เมธานั่งอยู่บนโซฟา ดวงตาของเขาหม่นหมอง ราวกับกำลังไตร่ตรองอะไรบางอย่างในหัว เขาทรุดตัวลงข้างๆ ขนมที่นั่งเล่นอยู่บนพื้น ใบบัวนั่งอยู่ใกล้ๆ หันไปมองเขาด้วยความสงสัย ท่าทางของเขาก็ดูเหมือนกับคนที่กำลังแบกรับภาระอันหนักอึ้ง แต่เมธาก็พยายามเก็บทุกอย่างไว้ภายใน ไม่ให้ใครเห็นว่าเขากำลังรู้สึกอย่างไร"พี่เมธา... เป็นอะไรไปคะ?" เสียงของใบบัวแผ่วเบาเหมือนกระซิบ แต่เมธาก็แค่ยิ้มบางๆ ให้กับเธอ"ไม่มีอะไรหรอกครับ ใบบัว... แค่คิดถึงเรื่องเก่าๆ"คำพูดนั้นออกมาจากปากเขาอย่างช้าๆ แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่อาจหาคำตอบได้ แม้ว่าเขาจะพยายามทำตัวเป็นคนที่ดี ทำตามทุกคำขอของใบบัว แต่ในความเป็นจริงเขารู้ดีว่าไม่มีอะไรที่สามารถแก้ไขได้ในตอนนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วมันไม่อาจย้อนกลับมาได้เขาหันไปมองขนมที่ก

เส้นทางที่ไม่อาจหวนคืนเมธานั่งอยู่ที่ขอบเตียง มองออกไปที่แสงแดดที่เริ่มส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ขณะเดียวกัน ใบบัวก็ลุกขึ้นมาพร้อมกับขนมที่กำลังตื่นขึ้นตาม หลังจากที่เขาพยายามจัดการกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันเหมือนจะไม่ได้ผล เพราะเขายังรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง เขามองขนมที่ยืนข้างๆ หันมายิ้มให้เขา ขนมยิ้มให้เขาอย่างไร้เดียงสา... เขาคิดถึงภาคภูมิอีกครั้ง"พี่คะ...มีอะไรบอกฉันได้นะ?" ใบบัวถาม ขณะที่เธอเข้ามานั่งข้างๆ เขาเมธาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตอบเสียงเบา "พึ่งโทรคุยกับวิชญ์มาน่ะ... ยังไม่มีอะไรใหม่เลย""เรื่องนั้น…ยังไม่จบเหรอ” ใบบัวถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเป็นห่วงเมธาพยักหน้า "ยัง... มันไม่จบแค่คนที่หนีไปแล้วหรอก ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงจะไม่มีข้อความนี้ส่งมาหาฉัน" เขาชูโทรศัพท์ขึ้นให้ใบบัวดู"เขาบอกอะไรคะ?" ใบบัวมองไปที่ข้อความนั้นเมธาพูดเสียงเบา "มันบอกว่า... คนที่เราคิดว่าเป็นคนผิด อาจไม่ใช่คนผิดตัวจริง""หมายความว่าไ

เงาที่ไม่เคยจากไปห้าเดือนต่อมาเช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นอย่างเงียบงัน ท้องฟ้ายังคงเต็มไปด้วยสีเทาอมฟ้า ลมเย็นพัดเบา ๆ เข้ามาทางหน้าต่าง เมธาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ภายในอก แม้ว่าเสียงของนาฬิกาปลุกจะดังกังวาน แต่เขาก็ยังคงไม่สามารถขยับร่างกายได้จากเตียง เขานอนมองเพดานห้องที่ส่องแสงผ่านผ้าม่านบาง ๆ ดวงตาของเขามืดมนเหมือนกับความรู้สึกในใจหลายเดือนแล้วตั้งแต่ภาคภูมิเสียชีวิต ไม่เคยมีวันไหนที่เขารู้สึกเหมือนทุกอย่างจะกลับมาปกติได้เลย ตั้งแต่การสูญเสียครั้งนั้น ภาพเหตุการณ์ยังคงฝังแน่นในความทรงจำของเขา ร่างของภาคภูมิ ภูผา และแฮ็คที่นอนจมกองเลือดไปแล้ว ราวกับมันเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน"ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไป..." เมธาพึมพำเบา ๆเขาหันไปมองใบบัวที่นอนข้างเขา ร่างเล็ก ๆ ของเธอยังคงนอนหลับอย่างสงบ ดูเหมือนว่าเธอไม่รู้ตัวว่าเขาตื่นอยู่ เมธายิ้มให้ตัวเอง ความรู้สึกอบอุ่นที่เธอมอบให้ไม่เคยหายไป แต่ภายในใจของเขากลับรู้สึกเหมือนถูกทิ่มแทงทุกครั้งที่มองเธอ… เขายังรู้

เมธาตื่นเช้ามาพร้อมกับการได้รับข่าวร้าย ภาคภูมิกับภูผาถูกลอบยิงเสียชีวิตเมื่อคืน ไม่เว้นแม้แต่แฮ็คที่โดนหางเลขตายไปด้วยเพราะเป็นช่วงที่เขาอยู่กับทั้งคู่พอดี ตำรวจพุ่งเป้าไปที่นายหัวตะวันซึ่งเคยมีเรื่องบาดหมางและขู่ฆ่าภาคภูมิมาก่อน ประกอบกับลูกน้องเขาอีกคนที่รอดชีวิตยืนยันว่ามือปืนที่บุกเข้ามายิงเป็นคนของนายหัวตะวันใช้เวลาสามวันตำรวจก็คลี่คลายคดีได้ เนื่องจากพยานหลักฐานนั้นมัดตัวนายหัวตะวันจนดิ้นไม่หลุด แต่ก็ดูเหมือนจะสายไปสักหน่อย เพราะเขาแอบหนีไปประเทศเพื่อนบ้านโดยมีตำรวจชั้นผู้ใหญ่คนนึงให้ความช่วยเหลืองานศพภาคภูมิถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายโดยมีเมธาเป็นเจ้าภาพให้ เขาพาขนมมางานทุกวันจนถึงวันเผาศพ เขาอยากให้เธอได้มาบอกลาภาคภูมิเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อส่งพ่อแท้ๆของเธอให้ไปสู่สุขคติ"พี่คะ"

เมธาพาใบบัวกลับบ้านโดยที่ตลอดระยะทางที่อยู่ในรถทั้งคู่ไม่ได้คุยกันเลย เมธากังวลว่าใบบัวจะเกลียดและกลัวเขา เขาไม่รู้จะอธิบายกับเธอยังไง เพราะสิ่งที่ภาคภูมิพูดมามันเป็นความจริงทั้งหมดพอมาถึงบ้านขนมก็วิ่งออกมารับเมธา เขาหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ เธอหัวเราะคิกคักชอบใจ วันนี้พ่อน่ารักกับเธอจัง"พ่อขา""ครับ" เมธาพูดกับขนมเสียงนุ่มใบบัวมองสองพ่อลูกอ้อนกันแล้วก็ยิ้มออก เธอปลีกตัวไปอาบน้ำ ขัดรอยสัมผัสของภาคภูมิออกจนแสบผิวไปหมด"ใบบัว ผมเข้าไปนะ"เป็นอย่างทุกคืนที่เมธามักมาหาใบบัว คืนนี้ใบหน้าเขาดูเครียดไม่น้อย เนื่องจากยังกังวลเรื่องเมื่อตอนกลางวันอยู่"ไม่ต้องคิดมากนะคะ"เธอจับมือเขาแนบแน่นและไม่คิดจะเอ่ย

ภาคภูมิลูบไล้ไปตามเรียวขาใบบัว เขารอเวลาที่เมธาจะได้มาเห็นภาพนี้ด้วยตาตัวเอง มือสากเลื่อนขึ้นมาบีบนมอวบอั๋นของใบบัวอย่างแรงใบบัวขยะแขยงภาคภูมิเต็มทนแต่ก็ไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมา เธอทำเพียงจ้องมองภาคภูมิด้วยสายตารังเกียจ เขาเห็นแล้วรู้สึกไม่ชอบใจเลยตบหน้าเธออย่างแรง"เจ็บมั้ย"ภาคภูมิถามใบบัวเสียงเหี้ยม พอได้ยินเสียงคนเอะอะโวยวายที่หน้าโกดัง ใบหน้าหล่อเหลาก็เริ่มยิ้มออก"มันมาแล้ว""ไอ้ภาค" เมธาพาลูกน้องบุกเข้ามาด้านในโกดัง ใบหน้าคมคายฉายแววโกรธจัดเมื่อเห็นภาคภูมิเดินออกมาหา"ว่าไงพี่ชาย"ภาคภูมิทักทายเมธาด้วยน้ำเสียงยียวน ส่วนภูผากับแฮ็คเองก็ยืนมองเหตุการณ์อยู่ใกล้ๆ"มึงไม่ใช่น้องกู"เมธาตะคอกใส่

(จบ)อยู่กับเจ้าไปตลอดกาล"นั่นแสงอะไร"ซาว่าที่นั่งรอสเวนอยู่ตรงระเบียงเงยหน้าขึ้น แสงสีขาวกระจ่างเต็มท้องฟ้า เป็นสัญญาณว่าพลังของราชามังกรได้ถูกปลดปล่อยออกมาแล้ว"สีขาว อ่า มังกรขาว""อ่าาา หรือเราจะตาฝาด"ซาว่าขยี้ตาแรงๆ แล้วเขาก็ได้คำตอบว่าตัวเองแค่ตาฝาดไปวันสถาปนาอาณาจักร"เอาล่ะนะ พวกเราเปิดมิติ"เสียงมิเกลปลุกใจให้พวกพ้องฮึกเหิม สไลม์ตัวกลมเด้งดึ๋งๆนำหน้าเพื่อน ได้เวลาที่เขาต้องทำตามสัญญาแล้วในวันหนึ่งสเวนติดต่อมาเพื่อบอกเขาว่าซาว่ากำลังตั้งท้อง"นึกว่าท่านอยากจะครองโลกซะอีก" "อะไรทำให้นายคิดแบบนั้น""อะ นั่นสินะครับ""แค่เปิดมิติพงไพร และช่วยกันดูดกลืนวิญญาณของรันคะเข้าไปก็พอ หวังว่าพวกนายทุกตนจะทำได้นะ""แน่นอนอยู่แล้วครับ พวกเราเกิดมาเพื่อกินวิญญาณ ไม่ว่าจะชั่วร้ายแค่ไหนก็จะกินไม่เหลือซาก""ถึงแม้กินไปแล้ว เขาจะกลับมากำเนิดในครรภ์ซาว่าอีกครั้งก็เถอะ""ความจริงทำไมไม่มอบลูกคนแรกให้ราชาคอลตัลกินตามสัญญาล่ะครับ แล้วท่านก็สังหารซาว่าในคืนเดือนดับที่ประตูนรกเปิดในรอบหนึ่งพันปี ตัดวงโคจรไม่ให้จอมมารรันคะกลับมาเกิดได้อีก""เพราะต่อให้ราชาคอลตัลกินลูกคนแรกไป แต่รันคะคนที่สองที่สาม

ปลดผนึกซาว่าคล้ายกลืนข้าวไม่ลง ภายในใจเขามีแต่ความกังวล"ได้เห็นแล้วว่าร่างกายนี้ยังคงอยู่""ทำไมกัน""ซาว่า บ่นพึมพำอะไร ทำไมไม่กินข้าว"สเวนตักข้าวป้อนภรรยา ไม่ใช่เขาไม่สงสัยในตัวนักดนตรีคนนั้น เพียงแต่ไม่อยากพูดอะไรให้ซาว่าลำบากใจเท่านั้นบางอย่างก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้เพียงแต่แกล้งมองข้ามไปก็แค่นั้น"นี่ท่านพี่" ซาว่าสบตาสเวน สายตาเศร้าสร้อยนั้นทำเอาคนเป็นสามีเจ็บหัวใจแปล๊บๆ"ว่าไง" เขาพูดเสียงนุ่ม ลูบหัวซาว่าอย่างเอ็นดู ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เขาตกหลุมรักคนๆนี้รู้ตัวอีกทีก็ถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้วสิ"ท่านพี่สเวน ท่านพี่ ออกมาหาน้องที ท่านพี่"แต่ก่อนจะได้คุยอะไรก็มีเสียงตะโกนโหวกเหวกดังมาจากด้านนอก สเวนคิ้วกระตุก "นั่นเสียงโดนัลนี่นา" ซาว่าหน้าตาเริ่มบึ้งตึง"ชู้รักท่านมาทำอะไรที่นี่""โธ่ ชู้อะไรกัน ตั้งแต่แต่งกับน้องพี่ก็ไม่ได้ยุ่งกับใครเลยนะ""เคยกอดกันต่อหน้าน้องอยู่นี่นา""ก็ตอนนั้น....""ตอนนั้นอะไร""ท่านพี่ ฮือๆๆๆๆ ออกมาหาน้องหน่อย""เฮ้อ!" สเวนจำใจเดินออกมาหน้าปราสาทอีกครั้ง ส่วนซาว่าก็เดินกระทืบเท้าตึงตังตามออกมาด้วย"ท่านพี่ ฮือออออ ท่านพี่ช่วยน้องด้วย ท่านพี่ฮาเกน ฮือออ

นักดนตรีพเนจร(พาร์ท ซาว่า)ดวงอาทิตย์เพิ่งเริ่มโผล่พ้นขอบฟ้าขณะที่ผมนอนอยู่บนเตียง ครุ่นคิดถึงความไร้สาระของชีวิต อารมณ์ต่างๆวนเวียนอยู่ในใจผม"นี่เราท้องจริงๆเหรอ"การตื่นขึ้นมาแล้วต้องยอมรับว่าผู้ชายอย่างผมกำลังตั้งท้อง มันเหมือนกับมีอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกผิดแปลกมากๆเลยครับ"เอ่อ...พระเจ้าคุณอยู่มั้ย โผล่หัวมาให้คำปรึกษาผมสักครั้งได้ป่ะ" ผมเรียกหาพระเจ้าภายในใจ รู้สึกว่าเขาจะหายไปนานเกินไปแล้วนะ!!!!“อรุณสวัสดิ์ซาว่า!” เสียงของสเวนดังก้องไปทั่วห้อง ดึงผมออกจากความคิดบ้าๆบอ ๆ“อรุณสวัสดิ์ ท่านพี่สเวนนี่” ผมตอบยิ้มๆ แล้วหันหน้าไปหาสเวน เขาขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อเล่นใหม่ อ่า จะว่าไปเรียกแบบนี้ก็น่ารักดีนะ"ซาว่า....เด็กดื้อ"เขาโน้มตัวเข้ามาจูบแก้มผม “พี่มีเรื่องต้องไปจัดการ อาจจะไม่ได้กลับสักสี่วัน""สี่วัน?" ผมร้องลั่น ลุกขึ้นยืนบนเตียง “แต่ท่านพี่ นั่นมันนานเกินไปนะ” อยู่กับเขาแล้วเหมือนผมจะเอาแต่ใจมากขึ้นทุกวันสเวนหัวเราะเบาๆ นิ้วของเขาปัดปอยผมที่หลังใบหูของผม “เรื่องสำคัญ เลยต้องไปนานหน่อย แต่พี่สัญญาว่าไม่เกินสี่วันแน่นอน""จะรีบกลับมากอดน้องกับลูกเร็วๆนะ""มีเรื่องอะไร ให้น้องไป

เสียงกระซิบของโชคชะตาแสงแดดส่องผ่านผ้าม่าน ฉายแสงอันอบอุ่นไปทั่วห้องที่สเวนและซาว่านอนกอดกันหลังจากคืนอันเร่าร้อน นิ้วของสเวนไล่ตามบนแผ่นหลังเปลือยเปล่าของซาว่า ขณะที่ทั้งคู่พยายามกลั้นอารมณ์นั้นไว้“น้องก็รู้” สเวนพูดด้วยรอยยิ้มขี้เล่น “พี่คิดมาตลอดว่าตอนเช้าคือช่วงที่ดีที่สุดของวัน” ซาว่าหัวเราะเบาๆ พลางฟุบหน้ากับหน้าอกของสเวน"ท่านพี่พูดตอนนี้ น้องจะทำยังไงต่อล่ะ"สเวนหัวเราะ เสียงดังก้องกังวานไปทั่วอกของเขา "พี่พบเหตุผลที่จะรักน้องแล้ว""เหตุผลอะไร" ซาว่าชักอยากรู้แล้วสิ"น้องน่ารัก แค่นี้แหละ""ชิ เหตุผลไรไม่รู้"ขณะที่พวกเขาดื่มด่ำกับความสุขที่มีให้กัน สเวนก็นึกขึ้นได้ว่าใกล้ถึงเวลาที่หมอจะมาแล้ว เมื่อวานเขาให้ลูกน้องไปนัดหมอให้ อยากให้มาตรวจร่างกายซาว่าดูอีกที รวมทั้งเรื่องที่ซาว่าเคยปวดท้องมากๆตอนอยู่มิติพงไพรด้วย“น้องไปแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวสักพักหมอจะมาตรวจ” ไม่กี่นาทีต่อมาก็มีเสียงเคาะประตู ซาว่ายังไม่ทันได้ลุกออกจากเตียงด้วยซ้ำ"มาตรงเวลาเป๊ะๆเลยนะ"สเวนเปิดประตูออก เผยให้เห็นชายร่างผอมสูงที่มีผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิงและรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาตลอดเวลา "อ่า สเวน! นายเป็นยังไงบ้างเพื

(nc)เปลวเพลิงแห่งราคะสเวนก้มลงจูบภรรยา แววตารักใคร่ของเขาทำซาว่าแอบเขินไม่น้อย "น้องน่ารักมากกกก""ชิ น่ารักตรงไหนกัน หล่อขนาดนี้" ซาว่าทุบหลังเขาพลั่ก "น้องรูปงามมากจริงๆ พี่ละสายตาไม่ได้ตั้งแต่วันแรกที่เจอน้อง"คำพูดนี้ทำเอาเควินในร่างซาว่าจุกอก เขามาสิงร่างคนอื่น ช่วงชิงทุกอย่างที่เป็นของซาว่าและสเวนก็รักเขา เพราะรูปร่างหน้าตาของซาว่า"แล้วถ้าผม...""น้องสิ น้องกับท่านพี่" สเวนสบตาเขา ขอร้องเสียงหวานหู"เอ่อ แล้วถ้าน้องไม่ได้รูปร่างแบบนี้ ไม่หล่ออย่างนี้ แถมยังไม่เก่งอะไรเลย ท่านพี่จะยังรักน้องมั้ย""ทำไมถามอย่างนี้ล่ะ""ไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือจิตวิญญาณ ขอแค่ยังเป็นน้อง พี่ก็รักทั้งนั้นแหละ" สเวนจูบปิดปากคนช่างถาม ขบเม้มริมฝีปากอวบอิ่มนั่นจนได้เสียงครางอู้อี้เป็นรางวัล"อืม อื้ออออ"ซาว่าเหมือนตัวลอยอยู่บนอากาศ เขาจูบตอบสามีจนเกิดเสียงดังจ๊วบๆ และเมื่อถูกสเวนดูดปลายลิ้น น้ำอยากเขาก็ปริ่มออกมาเล็กน้อย

ท่านพี่ทำให้น้องแข็ง...."โอ๊ยร้อนจะตายอยู่แล้ว""พี่ขอโทษซาว่า อดทนอีกหน่อยนะ"ขณะที่สเวนพาผมออกจากพระราชวัง ร่างกายผมก็เหมือนจะหลอมละลายไปกับเปลวไฟ และความเจ็บปวดก็กัดกินทุกตารางนิ้วของผม"ฟะ ไฟมอดแล้ว" ผมร้องลั่น ในที่สุดไฟที่แผดเผาเราก็มอดลง แต่ความทรมานของมันยังคงอยู่ "น้องไหวรึเปล่า" สเวนถามผม น้ำเสียงเขาดูกังวลจนผมสัมผัสได้ "อืม ผมยังไหว" ตอนนี้เราสองคนกลับมาที่ปราสาทแล้ว ปราสาทของสเวนยังงดงามชวนให้ผมตกตะลึงเหมือนเคย แต่ตอนนี้ผมไม่มีกะจิตกะใจจะเอ่ยชม"หาผ้ามาคลุมให้เมียฉัน"เสื้อผ้าของเราถูกไฟไหม้จนไม่เหลือซาก "นี่สเวน ทำไมร่างกายเราสองคนไม่มีรอยไหม้เลยล่ะ" แม้ผมจะทรมานมากจากการถูกไฟเผา แต่ก็มีเรื่องให้ต้องประหลาดใจเพราะผิวหนังของผมไม่มีรอยพุพองจากไฟเลย"หลับตาด้วย ห้ามมองนะ" สเวนไม่ตอบคำถามผม แต่ไปหาเรื่องคนรับใช้แทนให้ตายสิ พวกเธอหลับตาจนเดินชนเสาแล้วเห็นมั้ย!!!"นี่ค่ะท่านนายพล"สาวใช้ชื่อทิจิคและโนร่ารีบโยนผ้าห่มมาให้เรา พอโยนเสร็จพวกเธอก็วิ่งหายไปเลย สงสัยจะกลัวสายตาเตรียมเอาเรื่องของสเวนละมั้ง "เห็นของดีเราซะแล้ว" ผมยังมีแรงขยับปากพูดแม้ว่าร่างกายจะอ่อนปวกเปียกแล้ว เมื่

ฉันยืนเหม่อเหมือนคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อวานคุณกรให้คนลักพาตัวเด็กสาวพม่าคนหนึ่งมา ฉันเป็นคนพาเธอมาส่งให้นักธุรกิจชาวญี่ปุ่น เขาชอบเปิดซิงเด็ก และเด็กพม่าคนนี้ก็ถูกใจเขามากๆฉันที่ถูกคุณกรสั่งให้อยู่เฝ้าเธอเพื่อรอพากลับ ทั้งช่วยลูกค้าล่ามโซ่เธอไว้ในห้องนอน และเอายาปลุกเซ็กซ์ให้เธอกิน เธอเสี้ยนมาก ทุกครั้งที่โดนKกระแทก เธอร้องครางเสียวแทบขาดใจ เขาเอาเธอทั้งวันทั้งคืน เอาจนรูเธอฉีกเลือดไหลเปื้อนที่นอน จากเสียวๆเธอก็ร้องเจ็บ ฉันเลยฉีดยาไอซ์เข้าเส้นเลือดเธอ เธอจะได้ไม่เจ็บแต่เธอช็อกตาย"มันไม่หายใจแล้ว" ฉันพูดเสียงสั่น เขาหน้าซีดเผือดแล้วจับตัวเธอเขย่าแรงๆ แต่เธอไม่ตื่น เธอตายแล้ว"เพราะเธอนั่นแหละ" เขาพูดภาษาไทยด้วยสำเนียงแปร่งๆ"แล้วคุณที่เอามันมาทั้งคืนล่ะ" ฉันชี้หน้าเขา"เธอฉีดยาอะไรให้มัน เพราะเธอนั่นแหละ"เราทั้งคู่ต่างลนลานและโทษกันไปโทษกันมา ฉันกดโทรหาคุณกร เขารีบให้ลูกน้องมาที่นี่ ศพเธอถูกห่อด้วยผ้าสีดำก่อนที่พวกเขาจะแบกไปไว้ในกระโปรงหลังรถ"มะนาวขึ้นมา" พวกเขากวักม

"เป็นอะไรพักนี้ดูเหม่อๆ" เมย์ทักฉันที่เอาแต่ใจลอย คิดถึงแต่เรื่องวันนั้นที่โดนเอ็มหลอก ถึงจะผ่านมาหลายวันแล้วแต่ฉันก็ยังเจ็บใจอยู่ ไม่ว่าจะทำยังไงก็ลืมไม่ได้สักทีฉันเจ็บใจที่ไว้ใจคนอื่นมากไป"อีมะนาว กูถามมึงได้ยินมั้ยเนี่ย""เออๆได้ยิน กูมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยอะ ไม่มีไรหรอก" ฉันพูดปัดๆไปเพราะไม่อยากให้เธอรู้"แล้วไม่แต่งตัวอะ ไหนว่ามีงาน""เออว่ะ กูก็ลืมไปเลย" ฉันเอาแต่คิดเรื่องนั้นจนลืมเลยว่ามีนัดกับลูกค้าตอนสองทุ่ม ดีนะเนี่ยที่เมย์ทักขึ้นมา"แล้วมึงไม่เข้าร้านเหรอ" ฉันถามเธอ"วันนี้กูหยุด"ฉันพยักหน้ารับรู้แล้วหาชุดสวยๆออกมาใส่"แล้วไปยังไงว่ะ""เดี๋ยวลูกค้ามารับ""โห สบายจริง ลูกค้ามารับเองด้วย""เขาจะพาไปปาร์ตี้ที่บ้าน" ฉันบอกกับเมย์ ตั้งแต่อยู่กับคุณกรมา นี่เป็นงานแรกที่ไม่ได้ไปเอาที่โรงแรม แถมลูกค้ายังอาสามารับฉันถึงคอนโดอีก"ระวังตัวด้วยนะมึง" เมย์เตือนฉัน"ขอบใจมากมึง กูจะดูแลตัวเองอย่างดี"ฉันลงมารอลูกค้าที่ด้านล่าง ปล่อยให้เมย์ที่วันนี้มาขอนอนห้องฉันอยู่

ฉันคุยกับเอ็มเกือบชั่วโมงจนตาเริ่มจะปิด ความจริงฉันง่วงนอนจะแย่แต่ยังฝืนคุยกับเอ็มต่อ ก็ฉันอยากคุยกับเขานานๆนี่นา"พรุ่งนี้มาเจอกันหน่อยสิ"ฉันแปลกใจไม่น้อยกับคำชวนของเขา เพราะคราวก่อนที่บังเอิญเจอกัน เขายังทำเหมือนไม่อยากคุยกับฉันอยู่เลย แต่มาวันนี้ทั้งคุยกับฉันเป็นชั่วโมง แถมยังนัดฉันให้ไปเจออีกหรือเขาจะเปลี่ยนใจมาชอบฉันแล้วฉันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คิดไปไกลถึงวันที่เราได้คบกัน"ว่าไง มาเจอกันได้มั้ย" เขาถามฉันอีก"ไปสิ เจอที่ไหน""มาบ้านเรา เดี๋ยวไปรับ" เขาบอกกับฉันเราคุยกันต่ออีกนิดหน่อย ฉันส่งที่อยู่ให้เขา ก่อนจะวางสายกันไปวันต่อมาเอ็มก็มารับฉันตามนัด เขาพาฉันมาที่บ้านแถวบางพลี สมุทรปราการ เขาบอกว่านานๆทีถึงจะมาบ้าน ส่วนใหญ่จะอยู่คอนโดมากกว่า"ไม่มีคนอยู่เหรอ" ฉันถามเขาเพราะตั้งแต่เข้ามาในบ้านยังไม่เห็นใครเลย"อยู่กับแม่กับน้อง แต่วันนี้ไม่มีใครอยู่"ฉันพยักหน้ารับรู้แล้วเดินตามเขาเข้ามาในห้องนอนใครจะว่าฉันใจง่ายก็ช่าง ก็ฉันชอบเขานี่นา อยากได้เขาทั้งตัวทั้งหัวใจเลย"นี

ฉันออกจากโรงแรมในช่วงบ่าย คนขับรถยังรอฉันอยู่ เขาอาสาพาฉันไปเลี้ยงข้าว ฉันชอบของฟรีอยู่แล้วเลยไม่ได้ปฏิเสธคนขับรถคนนี้ชื่อแม็ก เขาทำงานกับคุณกรมาหกปีแล้ว แม็กบอกว่าใจจริงเขาอยากลาออกนานแล้ว แต่ยังหางานใหม่ที่รายได้ดีเท่าทำกับคุณกรไม่ได้ เขามีภาระค่าใช้จ่ายเยอะ หากไปทำงานที่ใหม่ก็กลัวจะไปไม่รอด เลยต้องจำใจอยู่ฉันอยู่ดื่มกินกับเขาจนค่ำ เราคุยกันถูกคอ เลยอยู่ดื่มกันยาวจนฉันเริ่มเมา"กลับเถอะมะนาว เดี๋ยวผมไปส่ง"ฉันพยักหน้าแล้วปล่อยให้เขาพยุงฉันไปแม็กมาส่งฉันที่คอนโด เขาพาฉันขึ้นห้องแถมยังอาสาเช็ดตัวให้ฉันอีก"ทำไมขาวจัง" แม็กว่า"ข้างในขาวกว่านี้อีก" ฉันพูดเสียงยานคาง"อะไรขาว ขอผมดูหน่อยสิ"ฉันปล่อยให้เขาถอดเสื้อผ้าฉันออก ฉันยังกรึ่มๆอยู่ ตาใกล้จะปิดอยู่แล้วแต่ก็ยังฝืนไว้เขาเช็ดตัวให้ฉัน ลูบไล้ตั้งแต่ซอกคอ เลื่อนลงมาเรื่อยๆจนมาหยุดที่โหนกอูมๆของฉัน"อ๊าาาาา"เขาเอาผ้าเช็ดทั่วโหนกฉัน แถมยังเอาผ้าถูเน้นๆที่เม็ดเสียวฉัน"น้ำเยิ้มแล้วนะมะนาว"เขาเลียกินน้ำอยากฉัน ตวัดลิ้นเลี

เช้าวันต่อมาฉันไปรับเนยที่ท่าเรือ เธอเดินสะโหลสะเหลท่าทางดูอิดโรย แถมตาก็แดงเหมือนร้องไห้มาอย่างหนัก"พี่มารับหนูเหรอ" เธอถามฉันเสียงสั่น ฉันพยักหน้าแล้วจูงมือเธอออกมา ภายในใจฉันรู้สึกผิด แต่ในเมื่อทำลงไปแล้ว มันก็แก้ไขอะไรไม่ได้อีกพอจัดการธุระเรื่องเนยเสร็จ ฉันก็มีงานใหม่เข้ามาทันที มีนักการเมืองดังซื้อตัวฉันในราคาเหยียบสามหมื่น คุณกรบอกว่าเขาซื้อสาวไซด์ไลน์ไปเอาที่โรงแรมประจำ พอเห็นคุณกรบอกว่ามีเด็กใหม่ เขาเลยขอซื้อฉันไปลองงานดูฉันแต่งตัวให้สวยที่สุดเท่าที่จะทำได้ มีรถขับมารับฉันไปที่โรงแรมประจำของคุณกร ไม่ว่าจะขายตัวให้ใคร คุณกรก็นัดให้มาที่โรงแรมนี้ตลอดคนขับรถพาฉันมาหาลูกค้าคนสำคัญถึงหน้าห้อง ฉันได้ยินเสียงหมุนลูกบิดประตูแต่คนข้างในไม่ยักจะเปิดประตูให้ฉัน"เข้าไปสิ"ฉันเปิดประตูเข้ามาตามที่คนขับรถบอก พอได้เห็นหน้าลูกค้าฉันก็ถึงกับอึ้ง นี่มันคุณธนดลรัฐมนตรีว่าการกระทรวงXXนี่นา"คุณชื่ออะไรนะ ผมลืม""มะนาวค่ะ" ฉันเกร็งนิดหน่อยเพราะไม่เคยได้เจอลูกค้าระดับนี้เลย ทำงานกับคุณกรมันดีอย่างนี้นี่เอง"อุ้ย! ท่

วันต่อมาฉันก็มาโผล่ที่บ้านคุณกรตามนัด เขาพาเด็กผู้หญิงคนนึงมาหาฉัน มือเขาโอบเอวเธอไว้ตลอด เธอเอาแต่ก้มหน้างุดไม่ยอมสบตาใคร เขาเชยคางเธอขึ้นแล้วจูบปากเธอต่อหน้าฉันเลย"เด็กดีของพี่" คุณกรพูดกับเธอเสียงอ่อนเสียงหวาน"ไหนว่าแค่อมKให้ก็จะยกหนี้ให้พ่อ"เธอตัวสั่นเป็นลูกนกตกน้ำ พูดไปร้องไห้ไป ดูๆไปก็น่าสงสารเหมือนกัน คุณกรก็นะ กับเด็กอายุแค่นี้ก็ไม่เว้น"ไปมะนาว เอาของไปส่งให้พี่ที""ไหนคะของ" ฉันไม่เห็นเขาถืออะไรออกมาเลย"นี่ไง"เขาดันหลังเธอให้เดินมาหาฉันฉันใจหายวาบ นี่มันเด็กอายุเท่าไหร่เชียว ดูแล้วเธอไม่น่าจะอายุเกินสิบห้าปีด้วยซ้ำ"ทำได้มั้ย""เอ่อ" ฉันก็ไม่รู้จะเอายังไงเหมือนกัน กลัวโดนตำรวจจับก็กลัว"งานพวกนี้เงินดีกว่าหนูเที่ยวไปอ้าขาให้ผู้ชายเอาอีกนะ" เขาว่า"แค่พาเด็กไปส่งก็ได้ตังแล้วนะ"ฉันเริ่มสองจิตสองใจ จะว่าไปก็จริงอย่างที่เค้าว่า มันได้เงินง่ายกว่าฉันไปขายตัวเองซะอีก"วันนี้กัปตันเรือจีนเขาอยากได้เด็กซิงๆไปให้ลูกน้องเขาเอาบนเรือ เหมาทั้งวันทั้งคืน ได้มาสองแสนง่ายๆ เอามาแบ่งกั

NC ท่ายากกับเมีย!!ไกรยืนแนบอยู่กับขอบประตู มุมปากยกยิ้มอย่างพึงใจ นัยน์ตาดำขลับเต็มไปด้วยไฟปรารถนา นางเอิบช่างงดงามยามต้องแสงเช่นนี้ ผิวขาวเนียนชุ่มไปด้วยเหงื่อ เส้นผมยุ่งเหยิงปรกลงมาตามลาดไหล่ ริมฝีปากแดงช้ำเผยอออกจากเสียงหอบกระเส่าเขาเดินเข้าหานางที่ยังไม่ทันตั้งตัว มือหยาบกร้านของเขาจับข้อเท้านางไว้ ก่อนจะค่อยๆ โน้มตัวลงมา ปลายจมูกของเขาไล้ผ่านต้นขา สร้างความร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งกาย นางเอิบสั่นสะท้านทุกสัมผัสของเขา ลมหายใจร้อนผ่าวของไกรไล่ผ่านผิวเนื้ออ่อนไหว แหย่ลิ้นเข้าไปในรูนาง ตวัดลิ้นระรัว ปลุกกระแสความต้องการที่พุ่งสูงขึ้นอย่างยากจะห้ามใจนางเอิบเสี้ยนรูมาก ดวงตานางฉ่ำเยิ้ม หัวใจเต้นรัว“พี่ไกร...” นางครางเสียงแผ่วไกรไม่พูดอะไร เขาลุกขึ้นแล้วโน้มตัวไปหานางเอิบ จับปลายคางนางเชยขึ้นก่อนกดริมฝีปากลงอย่างเร่าร้อน ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาเกี่ยวกระหวัด ดูดดึงความหวานจากริมฝีปากของนางจนแทบหมดสิ้น มือหนากอบกุมทรวงอกอวบ ลูบไล้ บีบคลึงราวกับกำลังหลอมละลายนางไปทั้งร่าง"อ่าาาาห์"นางเอิบครางกระเส่าเมื่อเขาเลื่อนริมฝีปากลงมา ซุกไซ้ที่ซอกคอ ดูดเม้มจนเกิดรอยแดง ไล้ต่ำลงมาสู่เนินอก นางแอ่นอกข

NC เ.ี่ยน อยากมีลูกยามเช้าตรู่ของวันใหม่มาถึง หมอกจาง ๆ ปกคลุมลำน้ำ ขับเน้นให้ท่าเรือดูเงียบเหงานางดวงยืนส่งนางเอิบที่ละทิ้งยศถาบรรดาศักดิ์ ตัดสินใจไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับไกรที่ละทิ้งอาชีพหมอผีแล้วเช่นกันเมื่ออยู่ที่ท่าเรือ สายตาของนางดวงเต็มไปด้วยความห่วงใย "ข้าหวังว่าท่านจะพบความสุขแท้จริงที่นั่น" นางกล่าวพลางยื่นห่อเสบียงให้เอิบ"ขอบน้ำใจแม่ดวงนัก" เอิบเอื้อมมือรับ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความรู้สึกหลายหลาก"ไปเถิด" นางดวงยิ้ม ก่อนหันไปพยักหน้าให้ไกร ชู้รักของนางเอิบ ที่บัดนี้เลื่อนขั้นมาเป็นสามีเต็มตัว"โชคดีเช่นกันนะแม่ดวง" นางเอิบกล่าวลาเรือของพวกเขาเคลื่อนออกจากท่า ล่องไปตามสายน้ำเชี่ยวของเจ้าพระยา ใช้เวลาเดินทางอยู่หลายวันกว่าพวกเขาจะมาถึงหมู่บ้านดงเร้นอีกคราหมู่บ้านกลางป่าลึกแห่งนี้ยังคงสงบเช่นเดิม กระท่อมไม้ไผ่ของพวกเขายังคงตั้งอยู่ท่ามกลางไร่ผักและคอกไก่ที่พวกเขาช่วยกันสร้างขึ้นเมื่อคราก่อนหนึ่งเดือนต่อมาชีวิตที่นี่เรียบง่ายและสงบสุข เอิบตื่นเช้าขึ้นมาตักน้ำจากบ่อ เตรียมสำรับกับข้าว ไกรออกไปหาสมุนไพรในป่าลึก ตกเย็นเขาจึงกลับมาพร้อมปลาสด ๆ ที่หามาได้จากลำธาร"ข้าชักชอบชีว

ลาก่อน..ไอ้เดช!!แสงแรกของวันค่อย ๆ ทาบทับลงบนหลังคาเรือนภายในพระนครศรีอยุธยา หมอกจาง ๆ ลอยอ้อยอิ่งเหนือแม่น้ำเจ้าพระยา ลมยามเช้าพัดกรูมาต้องผิวน้ำเกิดเป็นระลอกคลื่นเล็ก ๆ ที่สะท้อนแสงตะวันเป็นประกายระยิบระยับ รุ่งอรุณเช่นนี้มักเป็นช่วงเวลาที่พ่อค้าแม่ค้าเริ่มตั้งร้านริมคลอง ชาวบ้านพากันออกจากเรือนมุ่งหน้าไปยังตลาด ขณะที่เหล่าขุนนางและข้าราชการต่างเตรียมตัวเข้าสู่การทำงานตามหน้าที่ของตนแต่เช้านี้แตกต่างออกไปความเงียบสงัดอันผิดปกติค่อย ๆ แผ่ซ่านไปทั่วพระนคร ไม่มีเสียงหัวเราะของบรรดาเด็กเล็กที่วิ่งไล่จับกันหน้าบ้าน ไม่มีเสียงพ่อค้ายกยอปอปั้นสินค้าอันโอชะของตน เหล่าผู้คนต่างมารวมตัวกัน ณ ลานหน้าศาลหลวง ตั้งแต่ยังไม่ทันฟ้าสาง เพื่อรอชมเหตุการณ์สำคัญ นั่นก็คือการตัดสินคดีความของเจ้าพระยาสุรเดชและพรรคพวกอีกด้านหนึ่ง ภายในเรือนใหญ่ของเจ้าพระยาสุรเดช นางจันทร์ หญิงสาวผู้เคยสำเริงสำราญกับทรัพย์สินที่ได้มาจากสามี พอรู้ว่าคดีพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ ก็ถึงกับหน้าซีดเผือด "ข้าต้องไป..." นางเดินวนไปมาอยู่ภายในห้อง หยิบข้าวของเครื่องใช้ที่เป็นของมีค่าอัดแน่นลงไปในหีบไม้ แต่พอปิดหีบก็พบว่ามันหนัก

NC จุกรูหูแทบตาย!!!ในเช้าวันรุ่งขึ้น ศาลหลวงได้รับเรื่องร้องทุกข์เกี่ยวกับการปล้นเรือนของบิดาคุณหญิงเอิบ และมีคำสั่งให้ขุนศรีนำพยานหลักฐานเข้าสู่กระบวนการพิจารณาคดีข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วกรุงศรีอยุธยา บรรดาขุนนางที่เกี่ยวข้องกับเจ้าพระยาสุรเดชเริ่มแตกตื่น พวกมันบางคนพยายามทำลายหลักฐาน บางคนหาทางหลบหนีแต่ไม่มีใครหนีพ้น....หลวงพิชัย ผู้เคยหวังจะเอาตัวรอด กลับถูกจับกุมเสียเอง"ปล่อยข้า ...ไอ้ไพร่อย่ามาแตะตัวข้า""ข้าไม่เกี่ยว ข้าถูกใส่ร้าย ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!!"ขุนศรียืนอยู่ในศาลหลวง ในมือของเขาคือจดหมายและคำให้การของพยาน "คดีนี้ต้องได้รับการพิจารณาโดยละเอียด ขอให้ศาลหลวงโปรดพิจารณาอย่างยุติธรรม"บรรดาขุนนางที่นั่งอยู่บนบัลลังก์พยักหน้า พวกเขารับเอกสารอย่างเคร่งขรึมในที่สุด แผนการของคุณหญิงเอิบก็มาถึงจุดสำคัญที่สุดในคืนหนึ่ง ก่อนวันที่ศาลจะตัดสินชะตากรรมของผู้เกี่ยวข้องทั้งหมด คุณหญิงเอิบยืนมองพระจันทร์เต็มดวง นางยกมือขึ้นแตะแหวนหยกเบาๆ ก่อนจะพึมพำ"เหลือเพียงสิ่งเดียวที่ข้าต้องทำ ก่อนจะจากที่นี่ไปตลอดกาล"

NC วางแผนจนน้ำเยิ้ม...สองวันต่อมาเสียงกลองยามตีบอกเวลายามสองดังก้องทั่วอยุธยา แสงจันทร์สาดส่องเป็นประกายเหนือแม่น้ำเจ้าพระยา ทว่าภายในเงามืดของที่พำนักแห่งหนึ่งในกรุงศรีอยุธยา สองร่างกำลังนั่งสนทนาอย่างเคร่งเครียดพ่อหมอไกรและคุณหญิงเอิบ"พวกมันเริ่มไหวตัวแล้ว" พ่อหมอไกรพูดเสียงต่ำ พลางวางม้วนกระดาษเก่าคร่ำคร่าลงบนโต๊ะไม้เล็กๆ ในห้องลับ "เจ้าพระยาสุรเดชถูกจับ แต่คนที่เกี่ยวข้องยังมีอีกหลายคน หากเราต้องการลากมันลงมาให้หมด เราต้องหาหลักฐานที่แน่นหนากว่านี้""ท่านคิดว่าเราควรเริ่มจากที่ใด" คุณหญิงเอิบถาม ดวงตาของนางทอประกายเยือกเย็น แต่แฝงไปด้วยความร้อนเร่าอย่างลึกล้ำพ่อหมอไกรสบตานาง ความมืดของค่ำคืนไม่อาจปิดบังแรงปรารถนาที่สุมอยู่ในอกได้ มือของเขาเอื้อมไปแตะหลังมือของนาง ลูบไล้ปลายนิ้วเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ สอดประสาน มือของเขาเย็นเฉียบ แต่นางกลับรู้สึกว่ามันกำลังแผดเผาทั้งร่างให้ร้อนรุ่ม"ข้าเพิ่งได้ข่าวจากแหล่งข่าวในราชสำนัก มีขุนนางบางคนที่ได้รับเงินจากเจ

บาปนั้นคืนสนอง"ที่แท้โจรชั่วนั่นคือท่าน!!"คุณหญิงเอิบปาดน้ำตา นางรู้แล้วว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดคือใคร และนางก็รู้เช่นกันว่า จะไม่มีวันยอมให้ความจริงนี้ถูกฝังกลบไปพร้อมกับอดีตในคืนที่เงียบสงัดภายใต้แสงจันทร์นวลผ่อง คุณหญิงเอิบซ่อนกายอยู่ในเงามืดของเรือนเจ้าพระยาสุรเดช หัวใจเต้นแรงระรัว นางเม้มริมฝีปากแน่น กลั้นลมหายใจให้เงียบที่สุดเพื่อไม่ให้ใครจับได้ นางดวงที่อยู่เคียงข้างกันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะกระซิบข้างหูคุณหญิงเอิบด้วยเสียงสั่นเครือ“ขออภัยเถิดเจ้าค่ะคุณหญิง ข้ามิรู้มาก่อนว่าวันนี้ที่เรือนใหญ่จะมีแขก” นางดวงกล่าว สีหน้ารู้สึกผิดเป็นอย่างยิ่ง นางเป็นเพียงทาสที่ทำงานอยู่ในไร่ในสวน ไม่ค่อยได้ขึ้นมาเรือนใหญ่ จึงไม่อาจรู้ได้ว่าคืนนี้เจ้าพระยาสุรเดชมีแขกมาดื่มสุราด้วยที่เรือน"ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆๆๆๆ"เสียงหัวเราะหยาบโลนดังลอดออกมาจากโถงกลางของเรือน น้ำเสียงกระด้างและคำพูดส่อเสียดของเหล่าบุรุษที่กำลังสนุกสนานกับเหล้าและการเล่นพนัน ทำให้คุณหญิงเอิบต้องรีบตัดสินใจ นางร