ในห้องนั่งเล่นที่เงียบสงบ เมธานั่งอยู่บนโซฟา ดวงตาของเขาหม่นหมอง ราวกับกำลังไตร่ตรองอะไรบางอย่างในหัว เขาทรุดตัวลงข้างๆ ขนมที่นั่งเล่นอยู่บนพื้น ใบบัวนั่งอยู่ใกล้ๆ หันไปมองเขาด้วยความสงสัย ท่าทางของเขาก็ดูเหมือนกับคนที่กำลังแบกรับภาระอันหนักอึ้ง แต่เมธาก็พยายามเก็บทุกอย่างไว้ภายใน ไม่ให้ใครเห็นว่าเขากำลังรู้สึกอย่างไร
"พี่เมธา... เป็นอะไรไปคะ?" เสียงของใบบัวแผ่วเบาเหมือนกระซิบ แต่เมธาก็แค่ยิ้มบางๆ ให้กับเธอ
"ไม่มีอะไรหรอกครับ ใบบัว... แค่คิดถึงเรื่องเก่าๆ"
คำพูดนั้นออกมาจากปากเขาอย่างช้าๆ แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่อาจหาคำตอบได้ แม้ว่าเขาจะพยายามทำตัวเป็นคนที่ดี ทำตามทุกคำขอของใบบัว แต่ในความเป็นจริงเขารู้ดีว่าไม่มีอะไรที่สามารถแก้ไขได้ในตอนนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วมันไม่อาจย้อนกลับมาได้
เขาหันไปมองขนมที่ก
"จะไปอยู่กระบี่จริงเหรอ"น้ำเสียงเศร้าๆของแฮ็ค หนุ่มใหญ่อาชีพขับสามล้อ ทำเอาใบบัวนึกสงสาร พรุ่งนี้เธอต้องเดินทางไปจังหวัดกระบี่ เพราะพึ่งได้งานใหม่เป็นพี่เลี้ยงเด็กใบบัวเป็นชาวแม่ฮ่องสอน เธอจบแค่มอสามเลยไม่มีงานดีๆให้เลือกทำมากนัก แต่ก่อนเธอเป็นพนักงานขายเสื้อผ้าในห้างที่กรุงเทพ แต่เพราะรายจ่ายเยอะเงินเดือนไม่พอใช้ เลยหนีกลับมาตั้งหลักที่บ้านเกิดก่อน พอดีเมื่ออาทิตย์ก่อนเห็นเพจหางานในเฟสบุ๊คลงประกาศรับสมัครพี่เลี้ยงเด็ก พอส่งใบสมัครไปไม่นาน เธอก็ได้รับการติดต่อมาว่าจะรับเข้าทำงาน แต่ต้องลงไปทำงานที่จังหวัดกระบี่ ซึ่งเธอก็ไม่ได้ติดขัดอะไร ดีซะอีกจะได้ไปเปิดหูเปิดตา เพราะเธอยังไม่เคยไปเที่ยวทางภาคใต้เลย"พี่คงคิดถึงหนูแย่" แฮ็คหอมแก้มใบบัวฟอดใหญ่ เธอพึ่งรู้จักกับเขาก็ตอนกลับมาอยู่บ้านนี่แหละ เขาเป็นผู้ชายตัวผอมๆแต่แก่นกายใหญ่มาก เธอติดใจเขามาก เวลานัดเจอกันที เธอร้องหาแต่แก่นกายเขาจนถึงเช้า เอากันจนฟ้าเหลืองตลอดแฮ็คจับมือใบบัวไปวางตรงเป้าเขา "หนูต้องไปทำงานหนิคะ" เธอกำแก่นกายแฮ็ค ถึงจะใส่กางเกงอยู่แต่แก่นกายเขาก็แข็งเป็นลำจนเธอสัมผัสได้"คิดถึงรูหนูแย่เลย""งั้นก็เอาหนูแรงๆ หนูจะได้จำ
"รักษาเนื้อรักษาตัวนะลูก"ใบบัวพยักหน้ารับคำก่อนจะไหว้ลาพ่อแม่ เมื่อคืนหลังจากไปร่ำลาแฮ็คเสร็จแล้ว เธอก็กลับมานอนที่บ้าน แหกขี้ตาตื่นแต่เช้าเพื่อมาเก็บข้าวเก็บของเตรียมตัวเดินทาง พ่อเธอออกเงินซื้อตั๋วเครื่องบินให้ เธอเลยได้เดินทางสบายๆ ไม่ต้องนั่งหลังขดหลังแข็งบนรถทัวร์ ที่จริงก็ใช่ว่าพ่อเธอจะมีเงิน แต่ยังอุตส่าห์ไปยืมกับญาติมาให้ เธอไหว้ขอบคุณพ่ออีกครั้งก่อนจะเหมารถไปที่สนามบินใบบัวมาถึงกระบี่ตอนสิบเอ็ดโมง มีคนของนายหัวเมธามารอรับเธอไปที่บ้าน บ้านเขาอยู่ในตัวเมืองกระบี่ เลยใช้เวลาเดินทางไม่นานนัก"นี่บ้านนายหัวเมธาเหรอ"ใบบัวตาโตเป็นไข่ห่าน บ้านเขาใหญ่โตกว้างขวางมาก สมกับเป็นนักธุรกิจชื่อดังของกระบี่จริงๆ "เอ้า มัวแต่มองอะไรอยู่นั่น เข้าไปสิ" ลูกน้องนายหัวเมธาพาเธอเข้าไปในบ้าน ใบบัวหลุดจากภวังค์แล้วเดินตามเขาไป"นายหัวครับ พี่เลี้ยงน้องขนมมาแล้วครับ"ใบบัวใจเต้นระรัวทันทีที่ได้เห็นหน้านายหัวเมธา เขาเป็นผู้ชายตัวสูงใหญ่ ผมสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าเขาหล่อคมคาย เข้ากับผิวสีแทนของเขามาก ไหนจะดวงตาทรงเสน่ห์ที่จ้องมองมายังเธอนี่อีก โอ๊ย ทำไมเขาช่างเซ็กซี่เร้าใจเธอเหลือเกินพลั่ก!!!!!!!ใบบัวตกใ
ใบบัวตาโตเมื่อเห็นเป้าตุงๆของเมธา เธอไม่ใช่คนไร้เดียงสา แค่มองก็รู้ว่าแก่นกายเขาแข็งจนดันเป้ากางเกงออกมา"เอ่อ เมื่อกี้นายหัวถามว่าอะไรนะคะ" ปากก็พูดไปแต่สายตาเธอเอาแต่มองเป้าเขา"คุณมีแฟนรึยังครับ" เมธาเมื่อเห็นใบบัวไม่โวยวายอะไรก็เดินเข้าประชิดตัวเธอมากขึ้น "หน้าคุณเปื้อนไข่" เขาล้วงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อออกมาแล้วเช็ดหน้าให้เธอ"ขอโทษแทนขนมด้วยนะ""ไม่เป็นไรค่ะ เธอยังเด็ก เราน่าจะอบรมเธอได้""แล้วตกลงคุณมีแฟนมั้ย" เมธาถามย้ำ ตั้งแต่เห็นหน้าใบบัวครั้งแรก เขาก็คันยุบยิบในหัวใจและอยากเอาเธอมาก ไม่รู้ว่าเพราะชอบเธอจริงๆหรือแค่เสี้ยนกันแน่ ก็เขาไม่ได้มีเซ็กซ์มานานแล้วนี่ พอได้มาเจอผู้หญิงสวยๆหุ่นสะบึมอย่างเธอมันก็อดจะหวั่นไหวไม่ได้"นายหัวอยากรู้ไปทำไมคะ" หรือว่าเขาจะชอบเธอเข้าแล้ว ใบบัวหน้าแดงแปร๊ดเพราะแอบคิดไปไกล"เปล่าหรอก ผมถามเฉยๆ"อ้าว แล้วกัน ใบบัวหน้าเสียเล็กน้อย "ฉันไม่มีแฟนหรอกค่ะนายหัว" มีแต่นัดเอาไปเรื่อย แต่เธอป้องกันทุกครั้งนะ"ผมก็ไม่มีแฟน ยุ่งกับงานกับลูก ไม่มีเวลาหาแฟนเลย" เมธาดันตัวใบบัวจนชิดกับผนัง เขาหายใจแรง ที่หัวแก่นกายมันเสียวแปล๊บๆ คงจะอยากกระแทกรูสวรรค์"นายห
เช้าวันต่อมาใบบัวทำโจ๊กหมูไว้รอสองพ่อลูก เมื่อวานหลังเอากับเธอแล้ว เมธาก็พาขนมออกไปไหนไม่รู้ กว่าจะกลับมาก็มืดค่ำ เธอที่ตั้งใจทำกับข้าวไว้คอยก็ต้องรอเก้อ เพราะเขาบอกว่ากินมาแล้วหน้าที่ทำอาหารเป็นอีกสิ่งที่ใบบัวต้องทำ ตอนมีคนโทรมาบอกรายละเอียดงานให้ฟัง เธอก็ไม่มีปัญหาอะไร เพราะทำกับข้าวเป็นอยู่แล้ว"หอมจังเลย ทำอะไรกินเหรอ" โอบ ลูกน้องอีกคนของเมธาถามใบบัว ตั้งแต่มาที่นี่ เธอเห็นว่าบ้านเมธามีแต่ผู้ชาย ขนาดทำความสะอาดบ้านยังใช้ผู้ชายทำเลย พอถามเลยได้ความว่า ขนมไม่ชอบให้มีผู้หญิงในบ้าน เมธาก็ตามใจ จ้างแต่คนงานผู้ชายแต่พี่เลี้ยงเป็นข้อยกเว้น เพราะเขาเห็นว่าผู้หญิงน่าจะดูแลเด็กได้ดีกว่า"โจ๊กหมูน่ะพี่ ไม่รู้นายหัวจะชอบรึเปล่า""เอาน่า นายหัวแกไม่เรื่องมากหรอก" โอบมองที่นมตู้มๆของใบบัว ให้ตายเถอะ ยัยนี่น่าเอาเป็นบ้า นมก็ใหญ่ ตูดก็ง๊อนงอน ถ้าได้เอาท่าหมาแล้วบีบตูดเธอไปด้วยคงจะฟินโอบไม่รู้ตัวเลยว่าแววตาเขาหื่นกระหายแค่ไหน ใบบัวเห็นสายตาเขาก็เริ่มเสี้ยน ก็เธอเองก็ขี้เสี้ยนไม่น้อย แค่คิดถึงความรู้สึกตอนโดนแก่นกายครูดรูสวรรค์ เธอก็เสียวแปล๊บๆที่รูแล้ว"วันนี้มีอะไรกินอะ" เสียงเจื้อยแจ้วของขนมท
เมธากลับมาบ้านตอนสามทุ่ม หลังทำแผลที่คลินิกเสร็จเขาก็ออกไปทำงานต่อเลย ถึงจะปวดแผลอยู่บ้าง แต่เขาก็ไม่ได้อยากพักเมธาทำธุรกิจหลายอย่าง ทั้งโรงแรม สวนผลไม้ และธุรกิจประมง เขาสานต่องานพวกนี้หลังจากพ่อเขาตายไปเมื่อห้าปีที่แล้ว ส่วนแม่เขาก็แต่งงานใหม่ และย้ายไปอยู่อังกฤษกับสามีตอนสามปีก่อนวันนี้เมธาไปดูสวนผลไม้ที่นอกเมือง ที่สวนมีปัญหาหนักพอสมควร เพราะมีคนงานแอบขโมยผลไม้ที่เตรียมส่งออกต่างประเทศไปขายเกือบตัน เมธาไม่อยากเชื่อเลยว่าคนงานจำนวนกว่าครึ่งจะรวมหัวกันหักหลังเขา อารมณ์เสียเรื่องลูกสาวไม่พอ ยังต้องมาโมโหเรื่องคนงานพวกนั้นอีกคอยดูเถอะ เขาจะจัดการพวกมันทบต้นทบดอก เอาให้จำไปจนวันตายให้รู้กันไปเลย ว่าพวกมันไม่มีทางหนีเขาพ้นใบบัวได้ยินเสียงคนเดินก็แง้มประตูห้องออกไปดู พอเห็นว่าเป็นเมธาเลยรีบออกไปหาพร้อมกับถือดอกกุหลาบมาด้วย ตอนไปรับขนมหลังเลิกเรียน เด็กน้อยบอกให้เธอพาไปหาซื้อดอกกุหลาบ ใบบัวถามเลยได้ความว่าเธอจะเอาดอกกุหลาบมาไว้ให้เมธา และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ขนมพูดกับเธอ หลังจากกลับมาบ้านไม่ว่าเธอจะสอนการบ้าน จะหาข้าวมาให้กิน ขนมก็ไม่พูดกับเธออีกเลย เด็กน้อยเอาแต่นั่งชะเง้อคอรอเม
ใบบัวตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อมาทำกับข้าว มีคนงานซื้อของสดมาไว้ในตู้เย็นแล้ว เธอเลยไม่ต้องลำบากไปหาซื้อเอง เธอทำอาหารอย่างอารมณ์ดี พอคิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่ได้เอากับเมธาแล้วก็มีความสุข เขาเป็นคนแรกเลยที่เธอยอมให้เอาสด คนอื่นๆที่เคยผ่านมาเธอป้องกันตัวเองเป็นอย่างดี แต่กับเมธาไม่ใช่แบบนั้น ไม่รู้ทำไมเธอถึงได้ยอมให้เขาทุกอย่าง"เดี๋ยววันนี้พ่อจะพาไปเที่ยว"เมธาบอกขนมหลังจากพวกเขากินข้าวเสร็จแล้ว เธอยิ้มน้อยๆแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา"เมื่อวานพ่อขอโทษนะ"อยู่ดีๆเมธาก็พูดขึ้นมา พอนึกถึงคำพูดแย่ๆที่พูดใส่ลูกสาวเมื่อวานแล้วก็เสียใจ เขาใช้อารมณ์กับเธอมากไปจริงๆ"หนูก็ขอโทษ พ่อเจ็บมากมั้ย" เธอเป่าหัวเขาฟู่ๆ "หายไวๆนะ"ขนมหอมแก้มเมธาฟอดใหญ่ จนใบบัวที่มองทั้งคู่อยู่อมยิ้มเป็นอีกวันที่เมธาชวนใบบัวให้นั่งกินข้าวด้วยกัน ขนมแม้จะคันปากยิบๆแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรเพราะตัวเองยังมีความผิดติดตัวอยู่"เราจะไปเที่ยวไหนเหรอพ่อ""ใบบัวอยากไปไหนรึเปล่า" เมธาหันมาถามใบบัว"แล้วพ่อจะถามเขาทำไมอะ" ขนมเริ่มเก็บอาการไม่อยู่ พ่อ
วันต่อมาเมธาพาขนมไปเยี่ยมญาติที่ย้ายมาอยู่ภูเก็ต แต่คราวนี้ใบบัวไม่ได้ไปด้วยเพราะขนมยืนกรานว่าอยากไปกับเมธาแค่สองคน ใบบัวเลยต้องอยู่บ้านกับพวกคนงานอีกสองสามคน"ไปเล่นน้ำกับพี่มั้ย"เข้ม คนงานที่แอบดูใบบัวกับเมธาเมื่อคืนเดินเข้ามาหาเธอ เขาเห็นว่าวันนี้เธอไม่ได้ออกไปกับเมธา เลยถือโอกาสมาทำความรู้จักสักหน่อย"ไม่ดีกว่าพี่" เธอบอกปัดไปเพราะไม่ชอบสายตาแทะโลมของเข้ม ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกเกรงใจเมธา กลัวเขารู้แล้วจะโกรธ ทั้งที่ความจริงเธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขาด้วยซ้ำ"ทำไมล่ะ ไม่ชอบเล่นน้ำเหรอ งั้นอยากกินอะไรมั้ย เดี๋ยวพี่ไปหาซื้อมาให้" เข้มรีบอาสา เขาหลงเสน่ห์ใบบัวเข้าเต็มเปา ถึงจะรู้ว่าเธอเป็นคนของเจ้านายตัวเองก็เถอะ"ไม่เป็นไรพี่ หนูยังไม่หิว" ใบบัวกำลังจะเดินหนี แต่โดนเข้มสวมกอดจากด้านหลังซะก่อน"พี่เข้มปล่อยนะ"เธอโดนเขาซุกไซร้ซอกคอ เขาทั้งดูดทั้งเลียไปทั่วซอกคอขาวๆของเธอ"ตัวหอมจังเลยใบบัว" เข้มมัวเมากับกลิ่นกายใบบัวมาก เขาสูดดมไปทุกซอกทุกมุมจนใบบัวเผลอเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสหยาบโลนนั่นใบบัวหลับตาพริ้มปล่อยให้เข้มลากลิ้นเลี
เมธาพาขนมกับใบบัวกลับกระบี่ในวันถัดมา ขนมงอแงไม่น้อยเพราะตอนแรกเขาบอกว่าจะพาอยู่ภูเก็ตสี่วันเนื่องจากเป็นวันหยุดยาว แต่กลายเป็นว่าพึ่งมานอนภูเก็ตได้สองคืนเขาก็พาเธอกลับซะแล้ว"พ่ออะ อะไรก็ไม่รู้"ขนมทุบแขนเมธาแรงๆด้วยความโมโห "ขนมพ่อขับรถอยู่นะ" เขาดุขนมเสียงดังแต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอกลัวเลย"ก็พ่อผิดสัญญา ไหนว่าจะอยู่สี่วัน" ขนมดิ้นพลั่กๆอยู่บนเบาะรถ "ก็พ่อบอกแล้วไงว่ามีธุระด่วน" เมธาพยายามอธิบาย "ก็หนูไม่อยากกลับอะ" เธอหยิบของในรถออกมาปาก่อนจะทุบตีเขาที่กำลังขับรถอยู่"น้องขนมคุณพ่อขับรถอยู่นะ อย่าทำอย่างนี้ค่ะ" ใบบัวที่นั่งอยู่เบาะหลังพูดขึ้นเพราะกลัวจะเกิดอุบัติเหตุ"ยุ่งไรอะ ไม่ใช่แม่สักหน่อย" ขนมตะโกนเสียงดังลั่นรถกว่าจะมาถึงกระบี่ก็เล่นเอาเมธากับใบบัวหมดพลังงานไปมาก ขนมร้องโวยวายมาตลอดทา
ความรักที่รอคอยและความจริงที่ถูกซ่อนไว้ในห้องนั่งเล่นที่เงียบสงบ เมธานั่งอยู่บนโซฟา ดวงตาของเขาหม่นหมอง ราวกับกำลังไตร่ตรองอะไรบางอย่างในหัว เขาทรุดตัวลงข้างๆ ขนมที่นั่งเล่นอยู่บนพื้น ใบบัวนั่งอยู่ใกล้ๆ หันไปมองเขาด้วยความสงสัย ท่าทางของเขาก็ดูเหมือนกับคนที่กำลังแบกรับภาระอันหนักอึ้ง แต่เมธาก็พยายามเก็บทุกอย่างไว้ภายใน ไม่ให้ใครเห็นว่าเขากำลังรู้สึกอย่างไร"พี่เมธา... เป็นอะไรไปคะ?" เสียงของใบบัวแผ่วเบาเหมือนกระซิบ แต่เมธาก็แค่ยิ้มบางๆ ให้กับเธอ"ไม่มีอะไรหรอกครับ ใบบัว... แค่คิดถึงเรื่องเก่าๆ"คำพูดนั้นออกมาจากปากเขาอย่างช้าๆ แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่อาจหาคำตอบได้ แม้ว่าเขาจะพยายามทำตัวเป็นคนที่ดี ทำตามทุกคำขอของใบบัว แต่ในความเป็นจริงเขารู้ดีว่าไม่มีอะไรที่สามารถแก้ไขได้ในตอนนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วมันไม่อาจย้อนกลับมาได้เขาหันไปมองขนมที่ก
เส้นทางที่ไม่อาจหวนคืนเมธานั่งอยู่ที่ขอบเตียง มองออกไปที่แสงแดดที่เริ่มส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ขณะเดียวกัน ใบบัวก็ลุกขึ้นมาพร้อมกับขนมที่กำลังตื่นขึ้นตาม หลังจากที่เขาพยายามจัดการกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันเหมือนจะไม่ได้ผล เพราะเขายังรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง เขามองขนมที่ยืนข้างๆ หันมายิ้มให้เขา ขนมยิ้มให้เขาอย่างไร้เดียงสา... เขาคิดถึงภาคภูมิอีกครั้ง"พี่คะ...มีอะไรบอกฉันได้นะ?" ใบบัวถาม ขณะที่เธอเข้ามานั่งข้างๆ เขาเมธาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตอบเสียงเบา "พึ่งโทรคุยกับวิชญ์มาน่ะ... ยังไม่มีอะไรใหม่เลย""เรื่องนั้น…ยังไม่จบเหรอ” ใบบัวถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเป็นห่วงเมธาพยักหน้า "ยัง... มันไม่จบแค่คนที่หนีไปแล้วหรอก ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงจะไม่มีข้อความนี้ส่งมาหาฉัน" เขาชูโทรศัพท์ขึ้นให้ใบบัวดู"เขาบอกอะไรคะ?" ใบบัวมองไปที่ข้อความนั้นเมธาพูดเสียงเบา "มันบอกว่า... คนที่เราคิดว่าเป็นคนผิด อาจไม่ใช่คนผิดตัวจริง""หมายความว่าไ
เงาที่ไม่เคยจากไปห้าเดือนต่อมาเช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นอย่างเงียบงัน ท้องฟ้ายังคงเต็มไปด้วยสีเทาอมฟ้า ลมเย็นพัดเบา ๆ เข้ามาทางหน้าต่าง เมธาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ภายในอก แม้ว่าเสียงของนาฬิกาปลุกจะดังกังวาน แต่เขาก็ยังคงไม่สามารถขยับร่างกายได้จากเตียง เขานอนมองเพดานห้องที่ส่องแสงผ่านผ้าม่านบาง ๆ ดวงตาของเขามืดมนเหมือนกับความรู้สึกในใจหลายเดือนแล้วตั้งแต่ภาคภูมิเสียชีวิต ไม่เคยมีวันไหนที่เขารู้สึกเหมือนทุกอย่างจะกลับมาปกติได้เลย ตั้งแต่การสูญเสียครั้งนั้น ภาพเหตุการณ์ยังคงฝังแน่นในความทรงจำของเขา ร่างของภาคภูมิ ภูผา และแฮ็คที่นอนจมกองเลือดไปแล้ว ราวกับมันเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน"ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไป..." เมธาพึมพำเบา ๆเขาหันไปมองใบบัวที่นอนข้างเขา ร่างเล็ก ๆ ของเธอยังคงนอนหลับอย่างสงบ ดูเหมือนว่าเธอไม่รู้ตัวว่าเขาตื่นอยู่ เมธายิ้มให้ตัวเอง ความรู้สึกอบอุ่นที่เธอมอบให้ไม่เคยหายไป แต่ภายในใจของเขากลับรู้สึกเหมือนถูกทิ่มแทงทุกครั้งที่มองเธอ… เขายังรู้
เมธาตื่นเช้ามาพร้อมกับการได้รับข่าวร้าย ภาคภูมิกับภูผาถูกลอบยิงเสียชีวิตเมื่อคืน ไม่เว้นแม้แต่แฮ็คที่โดนหางเลขตายไปด้วยเพราะเป็นช่วงที่เขาอยู่กับทั้งคู่พอดี ตำรวจพุ่งเป้าไปที่นายหัวตะวันซึ่งเคยมีเรื่องบาดหมางและขู่ฆ่าภาคภูมิมาก่อน ประกอบกับลูกน้องเขาอีกคนที่รอดชีวิตยืนยันว่ามือปืนที่บุกเข้ามายิงเป็นคนของนายหัวตะวันใช้เวลาสามวันตำรวจก็คลี่คลายคดีได้ เนื่องจากพยานหลักฐานนั้นมัดตัวนายหัวตะวันจนดิ้นไม่หลุด แต่ก็ดูเหมือนจะสายไปสักหน่อย เพราะเขาแอบหนีไปประเทศเพื่อนบ้านโดยมีตำรวจชั้นผู้ใหญ่คนนึงให้ความช่วยเหลืองานศพภาคภูมิถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายโดยมีเมธาเป็นเจ้าภาพให้ เขาพาขนมมางานทุกวันจนถึงวันเผาศพ เขาอยากให้เธอได้มาบอกลาภาคภูมิเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อส่งพ่อแท้ๆของเธอให้ไปสู่สุขคติ"พี่คะ"
เมธาพาใบบัวกลับบ้านโดยที่ตลอดระยะทางที่อยู่ในรถทั้งคู่ไม่ได้คุยกันเลย เมธากังวลว่าใบบัวจะเกลียดและกลัวเขา เขาไม่รู้จะอธิบายกับเธอยังไง เพราะสิ่งที่ภาคภูมิพูดมามันเป็นความจริงทั้งหมดพอมาถึงบ้านขนมก็วิ่งออกมารับเมธา เขาหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ เธอหัวเราะคิกคักชอบใจ วันนี้พ่อน่ารักกับเธอจัง"พ่อขา""ครับ" เมธาพูดกับขนมเสียงนุ่มใบบัวมองสองพ่อลูกอ้อนกันแล้วก็ยิ้มออก เธอปลีกตัวไปอาบน้ำ ขัดรอยสัมผัสของภาคภูมิออกจนแสบผิวไปหมด"ใบบัว ผมเข้าไปนะ"เป็นอย่างทุกคืนที่เมธามักมาหาใบบัว คืนนี้ใบหน้าเขาดูเครียดไม่น้อย เนื่องจากยังกังวลเรื่องเมื่อตอนกลางวันอยู่"ไม่ต้องคิดมากนะคะ"เธอจับมือเขาแนบแน่นและไม่คิดจะเอ่ย
ภาคภูมิลูบไล้ไปตามเรียวขาใบบัว เขารอเวลาที่เมธาจะได้มาเห็นภาพนี้ด้วยตาตัวเอง มือสากเลื่อนขึ้นมาบีบนมอวบอั๋นของใบบัวอย่างแรงใบบัวขยะแขยงภาคภูมิเต็มทนแต่ก็ไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมา เธอทำเพียงจ้องมองภาคภูมิด้วยสายตารังเกียจ เขาเห็นแล้วรู้สึกไม่ชอบใจเลยตบหน้าเธออย่างแรง"เจ็บมั้ย"ภาคภูมิถามใบบัวเสียงเหี้ยม พอได้ยินเสียงคนเอะอะโวยวายที่หน้าโกดัง ใบหน้าหล่อเหลาก็เริ่มยิ้มออก"มันมาแล้ว""ไอ้ภาค" เมธาพาลูกน้องบุกเข้ามาด้านในโกดัง ใบหน้าคมคายฉายแววโกรธจัดเมื่อเห็นภาคภูมิเดินออกมาหา"ว่าไงพี่ชาย"ภาคภูมิทักทายเมธาด้วยน้ำเสียงยียวน ส่วนภูผากับแฮ็คเองก็ยืนมองเหตุการณ์อยู่ใกล้ๆ"มึงไม่ใช่น้องกู"เมธาตะคอกใส่
วันต่อมาใบบัวก็ออกมาเจอแฮ็คตามนัด เขานัดเธอที่ร้านxxx แต่พอได้พบกันแฮ็คก็ด่าทอใบบัวเสียงดังจนทั้งคู่ถูกพนักงานเชิญออกไปนอกร้าน เนื่องจากแฮ็คตะโกนโหวกเหวกรบกวนลูกค้าคนอื่น"ถ้าเป็นอย่างนี้หนูไม่คุยกับพี่แล้วนะ"ใบบัวกำลังจะเดินหนีแฮ็คก็โดนเขากระชากแขนให้ไปขึ้นรถ"ยังคุยกันไม่รู้เรื่อง มึงจะรีบไปไหน""ก็พี่ไม่ยอมคุยดีๆเองอะ ปล่อย" ใบบัวถูกดันให้ขึ้นรถไป แฮ็ครีบขึ้นรถตามก่อนคนขับจะขับรถออกไปด้วยความเร็ว"มึงมันกะหรี่ อ้าขาให้ผู้ชายเอาไปทั่ว" แฮ็คตวาดใบบัวเสียงดังลั่น"แล้วทำไม พี่ไม่ใช่ผัวหนูสักหน่อย หนูจะเอากับใครมันก็เรื่องของหนู""ไม่ใช่ผัว แต่มึงก็ให้กูเอาจนรูพรุนแล้วหนิ"เพียะ!!!ใบบัวตบหน้าแฮ็คฉาดใหญ่ ทำเอาเขาโมโหจนบีบคอเธออย่างแรง
"อูยๆๆๆๆๆ"ใบบัวยังกระตุกเฮือกๆไม่หยุด เมธาดันตัวเธอให้นอนลง ส่งแก่นกายแข็งขืนเข้ารูสวรรค์เธออีกครั้ง"อะ อ๊าๆๆๆๆ อ๊าาาา เสียวรูค่ะ แอร๊ยๆๆๆๆๆ"ใบบัวครางเสียงสั่น เมธาอมหัวนมเธอไว้แล้วตวัดลิ้นเลียที่ปลายหัวนมรัวๆ "โอ๊ยผัวคะ อะๆๆๆๆๆๆ" เธอแอ่นนมเข้าหาปากเขา หัวนมแข็งชูชันถูกลิ้นอุ่นๆเลียเล็มไม่หยุด"อูยยย อูยเสี้ยนอะ อร๊ายย เมียเสี้ยนรู""เอาแรงๆชอบมั้ย" เขาพูดเสียงกระเส่า กระหน่ำตอกอัดรูสวรรค์เธอตั่บๆตั่บๆ"ชะ ชอบบ ชอบแรงๆ อร๊ายยยยย""อ่าห์ เสียวมาก อ่าห์ เมียครับ ซี๊ดดดดด"เมธาสลับมาดูดปากใบบัวบ้าง เขาดูดดุนริมฝีปากเธออย่างมัวเมา สอดลิ้นเข้าไปเลียกินน้ำหวานในปากเธอ"อื้อ อืมมม"ใบบัวครางอู้อี้เพราะโดนปิดปากอยู่ เธอดูดปากเมธาแรงๆ ก่อนจะแลบลิ้นเลียไปทั่วริมฝีปากเขา เมธาเอาลิ้นมาแตะที่ลิ้นเธอ พวกเขาแลกลิ้นกันไปมา เมธาดูดปลายลิ้นใบบัวจ๊วบๆ เธออ่อนระทวยไปทั้งตัว รูสวรรค์ตอดแก่นกายเขาระรัวด้วยแรงอารมณ์"อ่าห์ ตอดอย่างนี้ก็เสียวสิ อ่าห์ๆๆๆๆๆ โอ้ สุดยอดเลย โอ้ๆๆๆๆๆๆ"รูใบบัวทั้งตอดและดูดแก่นกายดีสุดๆ เมธาเชิดหน้าครางเสียงดัง กระแทกรูสวรรค์เธอแรงๆถี่ๆ"อะๆๆๆๆ โอ๊ยยย ของผัวใหญ่จังเลย โอ๊ยๆๆๆ เม
ภาคภูมิมองรูปหญิงสาวอันเป็นที่รักด้วยความคิดถึงอย่างสุดหัวใจ เขาจูบที่รูปเธอซ้ำๆอยู่อย่างนั้น ทั้งรักทั้งคิดถึงเธอจนใจแทบขาด แต่เขาก็เอาเธอกลับคืนมาไม่ได้อีกแล้วเพราะมัน"ว่ายังไง"ภาคภูมิถามคนที่พึ่งเปิดประตูเข้ามา เขาแต่งตัวดูภูมิฐาน ต่างจากภาคภูมิที่ใส่แค่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นแถมยังมีรอยสักเต็มตัว ถ้าคนไม่รู้จักมาเห็นคงคิดว่าภาคภูมิเป็นลูกน้องส่วนเขาเป็นเจ้านายแน่ๆ"มันตกลงครับ" ภูผา ลูกน้องคนสนิทของภาคภูมิเอ่ยขึ้น"ดีมาก เอายาบ้าไปให้มันอีก" ภาคภูมิสั่งเขาก่อนจะยกกรอบรูปของคนรักมากอดไว้แนบอก"หนูไม่ต้องไปโรงเรียนแล้วเหรอ"วันนี้มีเรื่องให้ขนมอารมณ์ดีเพราะเมธาบอกว่าเธอจะไม่ได้ไปโรงเรียนแล้ว เขาจะจ้างครูมาสอนเธอที่บ้านเอง หากเป็นเด็กคนอื่นอาจจะไม่ยอมเนื่องจากอยากไปเจอเพื่อนที่โรงเรียนมากกว่า แต่เด็กเข้ากับคนยากอย่างขนมกลับชอบมาก เธอกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ แต่คนที่หนักใจที่สุดเห็นจะเป็นใบบัว เธออยากให้ขนมมีเพื่อนเล่น ถึงเมธาบอกว่าจะพาขนมไปเจอกับลูกๆของเพื่อนเขาบ้าง แต่ใบบัวก็ยังอดห่วงไม่ได้ เธอกลัวว่าขนมจะไม่มีเพื่อนเพราะอยู่แต่บ้าน ไม่ได้ไปโรงเรียนเหมือนเด็กคนอื่นๆ"ไปโรงเรียนก็