ความรักครั้งแรก

รายการเรียลลิตี้หาคู่จะต้องลุกเป็นไฟ เมื่อคู่อริที่ไม่ยอมร่วมงานกันอย่างเจ้าแม่ดราม่าและจักรพรรดิภาพยนตร์ดันมาปรากฏอยู่ในที่เดียวกัน ในเมื่อรายการต้องการให้เธอเดทกับเขาดีนัก เธอก็จะยั่วยวนเสียให้เข็ด!

ศศิรา เด็กสาวจากต่างจังหวัด ผู้เดินตามความฝันเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยชื่อดังในฐานะนักศึกษาปีหนึ่งคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ เธอหลงใหลในตัว พศวัต รุ่นพี่วิศวกรรมโยธาชั้นปีที่ 4 เดือนเด่นแห่งคณะ ด้วยความชื่นชม เธอกล้าหาญพอที่จะนำของขวัญเล็ก ๆ ไปให้เขา ทว่า กลับถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ซ้ำยังกลายเป็นเรื่องขบขันในกลุ่มเพื่อนของเขา นับจากวันนั้น ศศิราสาบานกับตัวเองว่าเธอจะไม่หวั่นไหวให้เขาอีก แต่โชคชะตากลับเล่นตลก หลังเรียนจบ ศศิรากลับต้องพบกับพศวัตอีกครั้ง ในสถานการณ์ที่เลวร้ายเกินกว่าจะคาดคิด "เพราะเธอ... น้องสาวฉันต้องกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา!" พศวัตกล่าวหาเธอว่าเป็นต้นเหตุให้ ชัญญาน้องสาวของเขาต้องนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรา เขาเข้าใจว่าเธอไปมีความสัมพันธ์ลับ ๆ กับ กวี คู่หมั้นของน้องสาวเขา! ความแค้นบดบังทุกความรู้สึก พศวัตเลือกทำลายเธอโดยไม่สนว่าใครถูกหรือผิด แต่ยิ่งแก้แค้น... ยิ่งเกลียด ก็ยิ่งรัก รักครั้งนี้จะมั่นคงดั่งเสาเข็ม หรือพังทลายไปพร้อมกับแรงแค้น? ติดตามเรื่องราวความรักและความแค้นที่ซ่อนอยู่ใต้โครงสร้างแห่งหัวใจ ได้ใน "รักลงเสาเข็ม"

" พอแล้ว " เธอดันตัวหนาออกแต่เขาไม่ขยับเลยสักนิด ไม่แม้แต่จะละห่างจากหน้านวลแถมยังเอ่ยเสียงแหบพร่าจนเธอปั่นป่วนไปทั่วท้องน้อย " ไม่ลองหน่อยเหรอ ผมเด็ดนะ "

ชายหนุ่มที่จมอยู่กับความแค้นมาตลอดสี่ปี จนได้มาเจอเธออีกครั้ง เธอคนที่ทิ้งเขาไปอย่างไม่ใยดี และต่อจากนี่เธอต้องเป็นฝ่ายเจ็บปวดเสียบ้าง เตรียมตัวรับผลกรรมเอาไว้ให้ดี...

เธอ…ไม่ได้ร้ายเหมือนฉายาที่ได้รับ เธอ…อ่อนนอกแข็งใน แต่ใครๆ กลับติดภาพว่าเธอร้าย เธอแรง เขา…คือเจ้าของฉายาพระเอกหน้าหล่อ ขวัญใจสาวๆ แต่กลับไม่อาจคว้าหัวใจนางร้ายเบอร์หนึ่งมาครองได้ แต่ในเมื่ออยากได้ เขาจึงต้องใช้ใจเพื่อคว้าใจเธอมา +++++++++ “พะ...พี่คิมคะ” คนในอ้อมกอดพยายามปลุกชายหนุ่มให้รู้สึกตัว ก่อนที่คิมหันต์จะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเพื่อสบตากับคนในอ้อมกอด “รู้สึกตัวแล้วหรือครับ เป็นยังไงบ้าง” เอ่ยถามจบก็ยกมืออีกข้างขึ้นมาวางบนหน้าผากของปลายฝน เพื่อดูว่าไข้เธอลดแล้วหรือยัง ซึ่งผลน่าพอใจทีเดียว “หมอกดีขึ้นมากแล้วค่ะ ว่าแต่เมื่อคืนนี้พี่คิมอยู่เฝ้าไข้หมอกทั้งคืนเลยเหรอคะ” “ครับ” “ขอบคุณนะคะ” “ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยรับ แต่กลับยังคงจ้องใบหน้าของปลายฝนนิ่ง ทำราวกับหากเขากะพริบตาแล้วจะทำให้เธอหายไป “หน้าหมอกมีอะไรติดอยู่หรือเปล่าคะ” “ไม่มีครับ”

“โต้งชอบมิริน” “มิรินขอบใจนะที่โต้งมีความรู้สึกดีๆ ให้ แต่ว่าเราเป็นพี่น้องกันดีกว่าเนอะ” คำพูดฟังดูดีแต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด “ทำไม" “จะต้องให้พูดตรงๆ ใช่ไหมถึงจะเข้าใจ” “ก็พูดมาดิ” ผมเริ่มขึ้นเสียงใส่ “โต้งยังเด็กเกินไป แค่นี้ยังควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย หัดใจเย็นซะบ้าง” เหตุผลแค่นี้เองเหรอ ห่างกันแค่ปีเดียวมันจะอะไรกันนักหนาว่ะ “เหตุผลแค่นี้เหรอ” ผมจ้องหน้ามิรินไม่วางตา “พี่ชอบคนที่มีวุฒิภาวะสูงกว่าพี่และมีความเป็นผู้นำ” “ชอบคนแก่ว่างั้น” ผมเดินเข้าชิดตัวแสดงความกวนตีนใส่มิรินนิดๆ “ไม่มีไรแล้วพี่กลับก่อนนะ” มิรินหันหลังให้เตรียมจะเดินหนี “บอกว่าไง... อย่างแทนตัวเองว่าพี่” ผมพูดย้ำอีกครั้ง “ฉันเป็นพี่นาย..” มิรินเดินกลับมายัดช่อดอกไม้ใส่มือผมพร้อมกับพูดย้ำชัดถึงสถานะระหว่างผมกับเธอ ใจร้ายไปแล้วนะ อย่าให้ถึงทีผมบ้างก็แล้วกัน เธอไม่รอดแน่ มิริน...

เพราะไร้รัก ทั้ง 'เธอ' และ 'เขา' จึงต่างหมางเมิน แต่เมื่อได้รัก ทั้ง 'เธอ' และ 'เขา' จึงต่างเร่าร้อนในค่ำคืนแห่งรัก การถูกบังคับให้แต่งงานกับคนที่ไม่รัก นั่นย่อมไม่ใช่เรื่องน่าสนุก แต่ในเมื่อไม่อาจปฏิเสธพ่อและแม่ได้ จึงยอมให้ทุกอย่างเป็นไป แต่บ่าวสาวป้ายแดงยุคสองพันหรือจะยอมลงเอยแบบนี้ง่ายๆ ในเมื่อเขาทั้งคู่ต่างพร้อมใจกันหนีห้องหอ แต่ทว่าพรหมลิขิตกับขีดเส้นให้พวกเขานั้นหนีไปเจอกันเสียนี่

งานเลขาใครบอกว่าง่าย ไหนจะงานที่รัดตัว ไหนจะต้องจับแมลงให้เจ้านาย ไหนจะต้องจับงูให้เขาอีก เปลี่ยนยางรถยนต์ก็ต้องทำ คิดแล้วรติชาก็อยากร้องไห้ แต่เพราะงานเหล่านั้นทำให้เธอได้เป็นตัวของตัวเองแบบไม่ตั้งใจจนกระแทกหัวใจบอสสุดเพอร์เฟคเข้า บอสหนุ่มอย่างปิลันธน์จะขายขนมจีบเธอแบบไหน เพราะจะเข้าหาแบบสายเปย์เธอก็มีพร้อมหมดทุกอย่าง แถมรติชายังมีแผนจะย้ายประเทศอีก เขาจะรั้งหรือจะให้เธอได้ทำตามความฝัน

แรก ๆ ไม่ชอบหน้าก็บอกอีกฝ่ายว่า “อย่ายุ่งกับฉันนะ” หลัง ๆ รั้งคนตรงหน้าไว้อ้อนวอนด้วยสายตา “อย่าไปนะ”

“กลัวพี่เหรอ” ปากถาม แต่ร่างหนายังเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ “เปล่านิ” ฉันเดินถอยหลังมาจนชนเข้ากับโต๊ะตัวยาวในห้อง “แล้วถอยหนีทำไม” พี่ราเรซจ้องมองสบตาฉันนิ่ง แววตาของเขาดูราบเรียบ ฉันเดาไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเขาคิดอะไรอยู่ “ก็พี่เดินเข้ามาใกล้ทำไมล่ะ” ฉันมองเขาอย่างระแวง แขนหนาสองข้างยื่นเข้ามากักตัวฉันไว้กับโต๊ะ ฉันรีบยกแขนของตัวเองขึ้นมาดันอกแกร่งไว้ไม่ให้เขาเข้ามาชิดกว่านี้ พี่ราเรซโน้มหน้ามาใกล้ ปลายจมูกโด่งเฉียนแก้มฉันไปนิดเดียว “คิดถึงมั้ง..” เขากระซิบตอบที่ข้างหู ตึกๆ ๆ ๆ ๆ ตึกๆ ๆ ๆ ๆ ๆ จะเต้นแรงอะไรหนักหนา ไอ้หัวใจบ้า เดี๋ยวเขาก็ได้ยินหมดหรอก “คิดถึงทำไมค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” ฉันเผลอสบตากับตาคมเข้าอย่างจัง กลิ่นตัวหอมแตะจมูกชวนหลงใหล “ต้องเป็น...ก่อนใช่ไหม ถึงจะคิดถึงได้” พี่ราเรซยังจ้องมองสบตาฉันไม่ห่าง “งะ..งั้นมั้ง...” ฉันตอบอย่างตะกุกตะกัก “พี่คิดถึงต้านะ..”