All Chapters of สนมคนงามเรามาเล่นกันเถอะ: Chapter 1 - Chapter 10

เสิ่นลี่จูพยายามใช้ความคิดว่าเหตุใดตนเองถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แต่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก จนกระทั่งเธอเริ่มรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง ภาพต่าง ๆ ของเจ้าของร่างเดิมพลันปรากฏชัดเจนภาพแล้วภาพเล่า"ฮือ ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันกลัวแล้ว""กลัวหรือ เจ้าต้องมารับกรรมแทนพี่สาวเจ้า เป็นเช่นไร เจ้ารักข้ามากไม่ใช่หรือ เหตุใดไม่ยอมทำตามใจข้าเล่า หากเจ้าไม่ทำตามใจข้า ข้าจะโบยเจ้าจนตาย แล้วลากไปโยนทิ้งที่นอกวังหลวง""ฮือ ไม่นะเพคะ หม่อมฉันไม่ใช่เสิ่นอ้ายเยว่เสียหน่อย พระองค์จะเอาความแค้นมาลงที่หม่อมฉันเช่นนี้ไม่ได้นะเพคะ""เจ้ามีสายเลือดเดียวกับนาง อีกอย่าง เจ้าเองก็เคยกลั่นแกล้งนางสารพัด อ้อ ข้าเดาได้แล้ว เจ้าคงรู้เห็นเป็นใจกับนางสินะ เจ้ารู้เห็นเรื่องที่นางหักหลังข้าใช่หรือไม่ สารเลวทั้งพี่ทั้งน้อง!"ภาพที่เจ้าของร่างเดิมถูกฮ่องเต้เจิ้งจิ่งเหอทารุณกรรมจิตใจฉายชัดเข้ามาในมโนสำนึกของเสิ่นลี่จูคนใหม่ไม่หยุดยั้ง จนนางถึงกับเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดพลางยกมือทุบศีรษะของตนพร้อมกับร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด"โอ๊ย ปวดหัวเหลือเกิน ปวดหัวมาก อ๊า"อดทนอยู่นานในที่สุดอาการปวดหัวก็ทุเลาเบาบางลง เสิ่นลี่จูหายใจเหนื่อยหอบ ตอนนี้นางเข

เมื่อหาทางกลั่นแกล้งเสิ่นลี่จูไม่สำเร็จ เจิ้งจิ่งเหอก็ถึงกับอารมณ์เสียในทันที เขาจ้องมองนางอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะสั่งให้เหล่าขันทีและนางกำนัลเอาอาหารไปเททิ้งเสียให้หมด และเดินกลับตำหนักของตนไปในทันที เสิ่นลี่จูลอบเบ้ปากคราหนึ่งอย่างไม่ใส่ใจ รีบ ๆ กลับไปเสียก็ดีแล้ว อย่าได้คิดมาระรานนางเชียวเมื่อคนจากไปแล้ว สิ่งที่เสิ่นลี่จูต้องทำต่อก็คือให้เมี่ยวเถียนตามตัวนางกำนัลเหล่านั้นที่เอาของของนางไปกลับคืนมา เมื่อเรียกตัวคนมาแล้ว นากำนัลเจ้าเล่ห์เหล่านั้นกลับไม่ยอมรับหาทางบ่ายเบี่ยงสารพัด แต่เสิ่นลี่จูมีหรือจะยอม นางงัดสารพัดไม้เด็ดมาข่มขู่นางกำนัลเจ้าเล่ห์พวกนั้น อีกทั้งยังสั่งโบยพวกนางอย่างไม่ปรานี ท้ายที่สุดพวกนางจึงยอมรับสารภาพว่าเอาสินเดิมของนางไปจริง บางส่วนที่ได้คืนมาก็มีไม่น้อย บางส่วนก็ถูกนำไปขายแลกมาเป็นเงิน ซึ่งเสิ่นลี่จูก็ริบเงินของนางกำนัลเหล่านั้นเอาไว้ ไม่ยอมให้พวกนางได้มีโอกาสทำเรื่องชั่วช้าลับหลังนางได้อีกเรื่องที่เสิ่นลี่จูเรียกนางกำนัลมาสั่งสอน รู้มาถึงหูของเจิ้งจิ่งเหออย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มเพียงย่นหัวคิ้ว ก่อนจะส่งเสียงเหอะในลำคอคราหนึ่ง หลังจากที่นางหายจากอาการล้มป่วยก็ดูเ

เสิ่นลี่จูค่อนข้างตกใจเป็นอย่างมาก แต่ในความตกใจนั้นยังคงมีความแปลกใจไม่น้อยอีกด้วย นางมาที่ี่นี่เพื่อสืบหาความจริงนับว่าไม่ใช่เรื่องแปลกอันใด แต่เจิ้งจิ่งเหอที่เกลียดพี่สาวของนางเข้ากระดูกดำนั้น เขามาที่นี่ด้วยเหตุอันใดกันไหนว่าเกลียดพี่สาวนางอย่างไรเล่าด้านเจิ้งจิ่งเหอเมื่อถูกล่วงรู้ตัวตนแล้ว เขาจึงเปิดผ้าคุลมหน้าออก ชายหนุ่มสวมชุดสีดำทั้งชุดเพื่อปิดบังอำพรางฐานะของตน เขาไม่เข้าใจตนเองเหมือนกัน ทั้งที่ปากเขาบอกว่าเกลียดเสิ่นอ้ายเยว่หนักหนา แต่กลับมายังสถานที่ที่นางเคยอยู่อย่างไม่อาจห้ามใจ อีกทั้งเรื่องที่เขาไม่คาดคิดก็คือ เขามาเจอเสิ่นลี่จูที่นี่โดยบังเอิญเสิ่นลี่จูเป็นสตรีที่มีวรยุทธ์ เขาเองก็รู้เรื่องของนางมาไม่น้อย นางเก่งกาจมากความสามารถแต่กลับมีจิตใจริษยา เห็นผู้อื่นดีกว่าตนไม่ได้เป็นต้องกลั่นแกล้ง เขาจึงไม่ชอบหน้านางชายหนุ่มปรายตามองสตรีตรงหน้าเมื่อเห็นว่านางยังคงไม่ยอมเอ่ยตอบคำถาม เขาก็ตรงเข้าไปกระชากตัวนางอย่างแรง"เจ้าตอบข้ามา ว่าเจ้ามาทำอันใดที่นี่ หรือว่าแท้จริงแล้วการตายของอ้ายเยว่เกี่ยวข้องกับเจ้า เจ้าเป็นคนทำร้ายนางใช่หรือไม่"เสิ่นลี่จูเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็มองชาย

"พระสนมเพคะ ตำหนักเย็นหนาวเหน็บไม่น้อยเลย แม้จะผ่านฤดูหนาวมาแล้ว แต่อย่างไรก็ยังหนาวอยู่ ซ้ำร้ายร่างกายพระองค์ก็ยังไม่สู้ดีหากต้องลมหนาวอาจจะเป็นหวัดเอาได้ พระองค์ไม่น่าไปทำให้ฝ่าบาททรงพิโรธเลยนะเพคะ"เมี่ยวเถียนเอ่ยไปพลางเก็บกวาดตำหนักเย็นไปพลาง เสิ่นลี่จูที่ได้ฟังก็ถึงกับส่ายหน้าไปมา นางยั่วโมโหเขาที่ไหนกัน คนโรคประสาทนั่นมันจงใจหาเรื่องนางไม่เลิกราต่างหาก เห็นทีนางจะต้องรีบสืบหาการตายของเสิ่นอ้ายเยว่ให้พบโดยเร็ว จะได้ไม่ต้องมาคอยรองรับอารมณ์คนบ้า ๆ อย่างเขาอีก"เจ้าก็รีบทำความสะอาดเถิด คิดเสียว่ามาพักผ่อนตากลมเย็นก็แล้วกัน เจ้าไม่ต้องห่วงข้า ข้าไม่เป็นอะไรหรอก"เอ่ยจบเสิ่นลี่จูก็เดินไปทิ้งกายลงนั่งบนเตียง พลางครุ่นคิดเรื่องอะไรไปเรื่อยเปื่อย ตอนนี้รอบกายนางล้วนมีแต่คนน่าสงสัยเต็มไปหมด ย่อมต้องระวังตนเองให้ดี ในเมื่อยามนี้ยังไม่ได้บอกแผนการให้เจิ้งจิ่งเหอรู้ ก็คงต้องระแวดระวังตนเองไปก่อนหลังจากที่เสิ่นลี่จูจากไปแล้ว เจิ้งจิ่งเหอก็นั่งครุ่นคิดถึงเรื่องที่เขาจะต้องจัดการ อีกไม่นานกู้อวิ๋นหาน ลูกพี่ลูกน้องของเขาก็จะเดินทางกลับมาเมืองหลวงแล้ว ก่อนหน้านี้เขาได้ให้กู้อวิ๋นหานไปสืบเรื่อง

เจิ้งจิ่งเหอยกจอกสุราขึ้นดื่มอีกครั้ง พลางเอ่ย"ก่อนหน้านี้ตอนที่ข้าไปสืบหาความจริงในจวนตระกูลเสิ่น ได้พบกับเสิ่นลี่จูเข้า นางลอบออกจากวังหลวงกลางดึก บอกว่าต้องการสืบหาเบาะแสการตายของเสิ่นอ้ายเยว่"คำพูดนี้ของเจิ้งจิ่งเหอทำให้กู้อวิ๋นหานถึงกับชะงัก เขาจ้องมองเจิ้งจิ่งเหอ พลางเอ่ยตอบ"นางจะไปหาหลักฐาน หรือไปทำลายหลักฐานกันแน่ ฝ่าบาทอย่าได้วางใจ"เจิ้งจิ่งเหอไม่ตอบ เรื่องนี้เขาเองก็ไม่ได้ละเลยหรือไม่ระวัง เพียงแต่อยากรู้ว่าเสิ่นลี่จูแท้จริงแล้วคิดจะทำสิ่งใดกันแน่ สาเหตุที่เขาเอาตัวนางมาอยู่ในวังหลวงก็เพื่อให้ง่ายต่อการจับตาดูพฤติกรรมของนางด้านกู้อวิ๋นหานนั้น เมื่อได้ยินชื่อของเสิ่นลี่จูภาพแรกที่เขาคิดถึงก็คือภาพที่นางอาละวาดพี่สาวของตนและขว้างปาทำลายข้าวของ อีกทั้งยังต่อว่าต่อขานเขาอย่างไม่ไว้หน้า เขาไม่ถึงกับเกลียดนาง แต่การอยู่ให้ห่างจากสตรีเช่นนี้ย่อมดีมากกว่าและเขาเองก็คิดเช่นเดียวกับเจิ้งจิ่งเหอว่า การตายของเสิ่นอ้ายเยว่เก้าในสิบส่วนเป็นฝีมือของเสิ่นลี่จูเมื่อคิดถึงเสิ่นอ้ายเยว่ ใจของกู้อวิ๋นหานก็บีบรัด เขามีความลับหนึ่งที่ไม่เคยบอกกับผู้ใดนั่นก็คือ เขาหลงรักเสิ่นอ้ายเยว่ตอนที่