All Chapters of สนมคนงามเรามาเล่นกันเถอะ: Chapter 21 - Chapter 30

"พระสนม ฝ่าบาทใกล้จะเสด็จมาถึงแล้วรีบกลับไปอยู่ข้างกายไทเฮาเถอะพ่ะย่ะค่ะ"เสิ่นลี่จูเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็หันกลับไปมองและพบว่าเป็นกู้อวิ๋นหานนั่นเอง ชายหนุ่มตรงหน้ามองนางด้วยแววตาที่เรียบเฉย ในขณะที่มือหนึ่งถือดาบเอาไว้ในมือด้วย เสิ่นลี่จูรู้สึกหวาดระแวงไม่น้อย หากว่านางเดินเข้าไปใกล้แล้วเขาเอามีดกระซวกท้องนางจะทำเช่นไรดีนางไม่อยากมองเห็นไส้ตนเองออกมากองข้างนอกท้องหรอกนะ!แม้ในใจจะหวาดหวั่นแต่ภายนอกเสิ่นลี่จูกลับยิ้มแย้มสดใส นางพยักหน้ารับ ในระหว่างที่เดินกลับ นางก็พยายามอยู่ให้ห่างจากกู้อวิ๋นหานเข้าไว้ กู้อวิ๋นหานชำเลืองมองท่าทีของเสิ่นลี่จูก่อนจะครุ่นคิดในใจประสาทหรือไรกัน!เสิ่นลี่จูที่หันมาเห็นสายตาเย็นชาของเขาก็สะดุ้งโหยง ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งจากไป กู้อวิ๋นหานที่เห็นเช่นนั้นจึงเร่งฝีเท้าตามเสิ่นลี่จูไปติด ๆ แต่เพราะต่างคนต่างระแวดระวังในตัวของอีกฝ่าย เสิ่นลี่จูเองก็หวาดกลัวจนไม่ทันระวัง ทำให้นางเดินชนเขาหลายครั้ง บางคราก็เผลอเหยียบเท้าเขาอีกด้วย เมื่อหันไปมองก็พบว่ากู้อวิ๋นหานมองนางอย่างไม่สบอารมณ์ เสิ่นลี่จูยิ้มตาหยี พอผ่านไปอีกสักพักนางก็เดินชนเขาอีก จนทำให้ดาบในมือของกู้อวิ๋

เจิ้งหมี่ลุกพรวดพราดขึ้นมาจากเตียง ยามนี้นางไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงดัง เพราะเกรงว่านางกำนัลที่เฝ้าอยู่ด้านนอกจะได้ยินเสียงและพากันแห่เข้ามา หากทุกคนเห็นว่าเจิ้งมู่หยางอยู่ในห้องนอนของนาง นางคงหมดคำแก้ตัวก่อนหน้านี้นางส่งจดหมายให้เขา แต่กลับไม่มีวี่แววว่าเขาจะตอบกลับ นางจึงถอดใจคิดว่าเขาคงไม่คิดช่วยเหลือเสียแล้ว แต่ไม่คาดว่าคนจะกล้าบุกเข้ามาหานางถึงที่นี่ในเวลานี้"ท่านมาได้อย่างไร รีบออกไปเสีย หากเสด็จพี่จับได้ ทั้งท่านและข้าต้องไม่รอดเป็นแน่"เจิ้งมู่หยางเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็ส่งเสียงเหอะออกมาอย่างดูแคลน เขามองสำรวจไปรอบ ๆ ห้องอย่างไม่รีบไม่ร้อนราวกับไม่ได้สนใจฟังคำเตือนของเจิ้งหมี่เลยแม้แต่น้อย เจิ้งหมี่ที่เห็นเช่นนั้นก็เริ่มร้อนใจขึ้นมา"ท่านไม่ได้ยินที่ข้าพูดหรือ"เจิ้งมู่หยางเบนสายตากลับมาหยุดอยู่ที่เจิ้งหมี่ ก่อนที่เขาจะเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบ"ศพแรกเพิ่งจะตายไปไม่นาน เจ้าก็คิดจะสังหารศพที่สองเสียแล้ว เจิ้งหมี่ ความริษยาอย่างบ้าคลั่งในใจของเจ้านี่มันช่างพลุ่งพล่านเสียเหลือเกิน"เจิ้งหมี่พลันหน้าซีดเผือด นางเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะเอ่ยลอดไรฟัน"หุบปาก!"เจิ้งมู่หยางยิ้

เสิ่นลี่จูถูกคนปริศนาจับตัวพาดบ่าและออกวิ่งไปตามทางอย่างรวดเร็ว นางรู้สึกเวียนหัวเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังไม่อาจแยกแยะทิศทางได้อีกด้วยไม่นานนักพวกมันก็หยุดฝีเท้าลง ก่อนจะโยนตัวนางลงไปบนแคร่แข็ง ๆ จนนางร้องโอดครวญ จากนั้นพวกมันจึงจัดการเอากระสอบผ้าป่านที่คลุมศีรษะของนางออก เมื่อได้เห็นภาพเบื้องหน้า เสิ่นลี่จูก็ถึงกับขมวดคิ้วมุ่นคนที่อยู่ตรงหน้านางคือเจิ้งหมี่!"องค์หญิง"แม้จะตกตะลึงไปบ้าง แต่เสิ่นลี่จูกลับไม่มีความแปลกใจเท่าใดนัก เดิมทีนางก็สงสัยเจิ้งหมี่อยู่นานแล้ว เพียงแต่นางยังหาเหตุผลมาประกอบความสงสัยในใจของตนเองไม่ได้ หากเจิ้งหมี่เป็นคนลงมือจริง ๆ นางมีแรงจูงใจใดในการสังหารเสิ่นอ้ายเยว่กันแน่เจิ้งหมี่มองหน้าเสิ่นลี่จูด้วยแววตาเย็นชา ก่อนจะสั่งให้คนแก้ผ้ามัดปากนางออก ตอนนี้คนของนางทำงานไม่ได้เรื่อง จำเป็นต้องยืมคนของเจิ้งมู่หยางมาใช้งานก่อน คืนนี้หลังจากจัดการเสิ่นลี่จูได้แล้ว นางก็จะสังหารคนของเจิ้งมู่หยางให้หมด จากนั้นก็หาทางวางยาสังหารเขาเสีย ต่อไปนี้ก็จะไม่มีใครมาคอยบังคับหรือบงการให้นางทำตามใจชอบได้อีก"องค์หญิง จับตัวข้ามาทำไมกัน”ประโยคแรกที่เสิ่นลี่จูเอ่ยถามเจิ้งหมี่ก็คือ

เมื่อเรื่องราวทุกอย่างคลี่คลายกระจ่างชัด คนร้ายถูกจับได้แล้ว เสิ่นอ้ายเยว่ย่อมได้รับความเป็นธรรม ส่วนอนุซ่งก็ถูกขับไล่ออกจากตระกูล ไม่กี่วันผ่านไปก็มีคนพบนางกลายเป็นศพนอนคว่ำหน้าอยู่ในแม่น้ำที่นอกเมืองหลวงด้านป้ายสุสานของเสิ่นอ้ายเยว่นั้น แม่ทัพใหญ่เสิ่นห้ามไม่ให้ผู้ใดเคลื่อนย้ายออกจากจวนเด็ดขาด แม้จะรู้ว่านางไม่ใช่บุตรแท้ ๆ แต่กลับไม่สนใจ พวกเขายังเห็นนางเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลเสิ่นเสมอ เสิ่นอ้ายเยว่ไม่ผิด นางคือเหยื่อที่น่าสงสาร เพราะฉนั้นเกียรติสุดท้ายของนาง พวกเขาจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาทำลายได้อีกแล้วเมืองหลวงนยามนี้สงบไร้คลื่นลม ก่อนกลับเมืองหลวง เจิ้งจิ่งเหอสั่งคนตามหาตัวเจิ้งมู่หยาง ก่อนจะพบว่าเขากลายเป็นศพไปเสียแล้ว สภาพศพเหมือนกับตายมาหลายวัน ถูกสัตว์กัดแทะไปตามร่างกาย แต่ใบหน้ายังไม่ได้ถูกทำลายทั้งหมด เจิ้งจิ่งเหอจำได้ว่านี่คือเจิ้งมู่หยางไม่ผิดแน่อากาศฤดูร้อนผันผ่านล่วงเข้าสู่ช่วงสารทฤดู อากาศเริ่มร้อนน้อยลง กลางคืนเย็นสบาย เช้านี้เสิ่นลี่จูสั่งให้เมี่ยวเถียนและอาหลวนทำอาหารมากหน่อย นางจะนำไปไหว้หลุมศพของเสิ่นอ้ายเยว่ด้วยตนเองสุสานตระกูลเสิ่นอยู่ห่างจากนอกเมืองหลวงไปไม่ไกล เพรา

เมื่อกลับมาอยู่ที่จวนแล้ว เสิ่นลี่จูก็เริ่มหมักสุราตามสูตรของนาง นางฝังสุราหลายไหเอาไว้ใต้ต้นไม้ สุราแต่ละชนิดล้วนมีเวลาการหมักบ่มของมัน เสิ่นลี่จูเองก็ไม่รีบร้อน อีกทั้งนางยังสั่งให้บ่าวไพร่ปลูกผักในจวนเอาไว้ขาย ไม่นานมานี้นางยังไปปรับปรุงภัตตาคารในเมืองหลวงซึ่งเป็นสินเดิมของมารดาเพื่อทำการค้าใหม่ ฝีมือการทำอาหารของเสิ่นลี่จูนับว่ายอดเยี่ยม ประจวบเหมาะกับนางนำความรู้จากยุคปัจจุบันมาประยุกต์ใช้ จึงทำให้อาหารที่ภัตตาคารของนางไม่เหมือนกับที่ใดที่ชวนให้ผู้คนสนใจมากที่สุด ก็เห็นจะเป็นการสุ่มอาหาร ลูกค้าที่เข้ามาจะสามารถเลือกการจับฉลากสุ่มอาหารได้ เพียงจ่ายในราคาหนึ่งตำลึงสำหรับการสุ่มอาหารชุดใหญ่ ราคาสิบอีแปะสำหรับการสุ่มอาหารชุดกลาง และราคาสามอีแปะสำหรับการสุ่มอาหารชุดเล็ก พวกเขาจะไม่รู้เลยว่าอาหารชุดใหญ่นั้นจะมีอะไรบ้าง บางครายังได้สุราชั้นดีแถมกลับบ้านอีกด้วย เรื่องนี้สร้างความสนุกสนานแก่ผู้คนในเมืองหลวงไม่น้อยส่วนอาหารที่ขึ้นชื่ออีกอย่างก็คือ สลัดผัก เพราะในยุคโบราณมีวัตถุดิบไม่มาก นางจึงใช้น้ำมันงามาทำน้ำสลัดอย่างง่าย ๆ แต่รสชาติกลมกล่อมเป็นอย่างมาก สตรีในเมืองหลวงหลายคนที่ต้องการล