All Chapters of สนมคนงามเรามาเล่นกันเถอะ: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เสิ่นลี่จูก็รีบออกจากวังหลวงในทันที แม้ในใจจะสงสัยว่าวันนี้เจิ้งจิ่งเหอดูแปลกไป แต่นางก็ไม่มีเวลาคิดมาก การหาเบาะแสของคนร้ายสำคัญกว่าจะล่าช้าไม่ได้ เมี่ยวเถียนแม้จะร้อนใจแต่ไม่อาจห้ามปรามเจ้านายของตนได้เสิ่นลี่จูออกจากวังหลวงมาหยุดอยู่ที่ตรอกแห่งหนึ่ง นางสวมชุดชาวบ้านธรรมดาและใช้ผ้าปิดบังใบหน้าเอาไว้เพราะไม่ต้องการให้ผู้ใดล่วงรู้ตัวตนของนาง หญิงสาวเดินตรงไปที่ร้านรวงต่าง ๆ ที่พี่สาวเคยไป สืบหาเบาะแสของเสิ่นอ้ายเยว่ แต่จนแล้วจนรอดกลับไม่พบเบาะแสใด เสิ่นลี่จูเม้มริมฝีปากแน่น มันยากเกินไป นางไม่รู้ว่าจะเริ่มจากจุดไหนเลยด้วยซ้ำเดินอยู่นานเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาเสียแล้ว เสิ่นลี่จูจึงตรงเข้าไปที่โรงน้ำชาจิ้งหลง นางสั่งน้ำชาและขนมมากินเพื่อคลายความหิว ในขณะที่หญิงสาวกำลังยกถ้วยชาขึ้นดื่ม ก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีคนกำลังมองตนอยู่ เมื่อนางหันซ้ายขวามองรอบกายกลับไม่พบเงาของใคร มีเพียงลูกค้าที่มาหาความสำราญจากโรงน้ำชาจิ้งหลงเพียงเท่านั้น เสิ่นลี่จูย่นหัวคิ้ว นางรู้สึกว่ารอบด้านเหมือนจะไม่ปลอดภัยเท่าใดนักเมืองหลวงแคว้นตงหลางงดงามไม่เป็นสอง อีกทั้งยังคึกคักเป็นอย่าง

ยามนี้เข้าสู่ช่วงต้นฤดูร้อนแล้ว พืชน้ำจำพวกบัวและกระจับเริ่มแตกดอกออกใบ ขับเน้นให้สระน้ำภายในอุทยานหลวงดูงดงามมีชีวิตมากยิ่งขึ้น ดอกเฉียงเวยเริ่มโรยรา ดอกโบตั๋นเริ่มผลิดอกงดงามบานสะพรั่งไปทั่วทั้งวังหลวง ช่างดูงดงามราวกับแดนสวรรค์เรื่องที่เจิ้งจิ่งเหอแต่งตั้งเสิ่นลี่จูเป็นเสิ่นกุ้ยเฟยนั้น ทราบกันไปทั่วทั้งวังหลวงแล้ว เจิ้งหมี่ที่อยู่ในตำหนักถึงกับกำมือแน่น เห็นชัด ๆ ว่าก่อนหน้านี้เสด็จพี่ไม่ชมชอบนาง แต่เพราะสตรีนางนั้นคงจะใช้สารพัดเล่ห์กลมายั่วยวน เสด็จพี่ของนางจึงหลงใหลนางจนโงหัวไม่ขึ้นเมื่อเสิ่นลี่จูมีสถานะสูงส่งมากขึ้น แน่นอนว่าการที่นางจะจัดการลงมือทำสิ่งใดจะต้องยากกว่าเดิม ยิ่งเป็นที่โปรดปรานของเสด็จพี่ด้วยแล้ว นางก็ยิ่งต้องคิดหนักแต่ถึงอย่างนั้นเจิ้งหมี่ก็ไม่ได้หนักใจเท่าใดนัก นางเตรียมแผนการรับมือเอาไว้ในใจแล้วตำหนักใหม่ค่อนข้างกว้างขวางเป็นอย่างมาก เสิ่นลี่จูชื่นชอบความสวยความงาม นางจึงสั่งให้เมี่ยวเถียนนำบุปผานานาพรรณมาปลูกเอาไว้รอบตำหนัก ก่อนหน้านี้เจิ้งจิ่งเหอมาหานางและบอกว่าเขาทำไปเพราะต้องการสืบหาความจริง หากทุกอย่างได้รับการไขคดีจนกระจ่างแล้ว นางจะไปที่ไหนก็ตามใจนาง

เพราะฤทธิ์ของสุราทำให้เสิ่นลี่จูนอนหลับยาวมาจนถึงยามเช้าของวันต่อมา ทันทีทีี่นางลืมตาตื่นแสงอาทิตย์ยามเช้าก็ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาตกกระทบสายตาของนางเสียแล้ว หญิงสาวหรี่ตาลงเล็กน้อยพร้อมกับยกมือขึ้นขยี้ตาตนคราหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นมานั่ง รู้สึกปวดศีรษะจนแทบทนไม่ไหว ทั้งยังอยากอาเจียนอีกด้วย นางจำได้ว่าเมื่อวานนี้ไปที่ตำหนักของกู้ไทเฮา จากนั้นก็ดื่มสุราด้วยกันจนเมาหัวราน้ำ ว่าแต่นางกลับมาที่ตำหนักของตนได้อย่างไรกัน หรือว่าเมี่ยวเถียนช่วยประคองนางกลับมาต้องเป็นเช่นนั้นแน่นอน"พระสนมเพคะ ทรงตื่นบรรทมแล้วหรือเพคะ รีบล้างพระพักตร์ก่อนเถอะเพคะ"เสิ่นลี่จูหันไปมองเมี่ยวเถียนที่เดินเข้ามาพร้อมอ่างล้างหน้า นางรู้สึกไม่ค่อยสดชื่นจึงจัดการล้างหน้าบ้วนปากเผื่อว่าจะรู้สึกดีขึ้น เสิ่นลี่จูกินมื้อเช้าไปได้เพียงไม่กี่คำก็อิ่มเสียแล้ว"นี่เมี่ยวเถียน เมื่อวานนี้เจ้าเป็นคนพาข้ากลับตำหนักหรือ ให้ตายเถอะ ข้าเมามากเลยสินะ"เมี่ยวเถียนเมื่อได้ยินก็ยิ้มตาหยี"ไม่ใช่เพคะ ฝ่าบาทเป็นคนอุ้มพระสนมกลับมาที่ตำหนักด้วยองค์เอง"เสิ่นลี่จูหันขวับไปมองเมี่ยวเถียนในทันใด “เจ้าว่าอย่างไรนะ เจิ้ง เอ่อ ฝ่าบาทเป็นคนพาข้ากลับม

ด้านแม่ทัพใหญ่เสิ่นและเสิ่นฮูหยินที่ทราบเรื่องก็รีบรุดมายังที่เกิดเหตุในทันที ก่อนจะสั่งให้คนในจวนตรวจสอบให้ละเอียด ไม่นานก็พบว่าเพราะต้นเหมยยืนต้นมานาน ผ่านลมผ่านฝนผ่านความหนาวจึงด้านในกลวงเป็นรู จึงทำให้มันหักโค่นลงมา สุดท้ายจึงสรุปได้ว่าเป็นเพียงอุบัติเหตุที่คาดไม่ถึงเท่านั้น แม่ทัพใหญ่เสิ่นปลอบโยนบุตรสาวตนอย่างรักใคร่ เสิ่นอ้ายเยว่บอกเพียงว่าไม่เป็นอันใด อีกอย่างนี่ก็ใกล้จะได้เวลากลับวังหลวงแล้ว เสิ่นลี่จูจึงขอตัวกลับแม่ทัพใหญ่เสิ่นจึงไม่ได้รั้งนางเอาไว้เพราะล้มลงไปแรงไม่น้อย ทำให้เสิ่นลี่จูแขนถลอก แต่นางไม่เก็บมาใส่ใจเท่าใดนัก เมื่อกลับมาถึงวังหลวง ก็ตรงมาที่ห้องทรงอักษรของเจิ้งจิ่งเหอ เมื่อมาถึงนางก็พบว่ากู้อวิ๋นหานก็อยู่ที่นี่ด้วย คาดว่าเขาคงบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เจิ้งจิ่งเหอฟังไปไม่น้อยแล้ว นางจึงเล่าในส่วนของตนให้เขาฟังแทน เจิ้งจิ่งเหอเมื่อได้ฟังก็เกิดมีความสงสัยมากมายอยู่ในใจ เขาให้เสิ่นลี่จูกลับไปก่อน เมื่อเหลือเพียงเขาและกู้อวิ๋นหานเพียงสองคนแล้ว ชายหนุ่มจึงเอ่ยถามทันที"ว่าอย่างไร พบเรื่องน่าสงสัยใดหรือไม่"กู้อวิ๋นหานยกจอกสุราขึ้นดื่มก่อนจะเอ่ยตอบ"น่าสงสัยอยู

เรื่องที่เจิ้งหมี่เป็นลมอยู่ในตำหนักของเสิ่นลี่จูรู้ไปถึงหูของเจิ้งจิ่งเหออย่างรวดเร็ว ก่อนหน้านี้เสิ่นลี่จูตามหมอหลวงมาดูอาการของเจิ้งหมี่และให้นางพักอยู่ในตำหนักของตนก่อน หมอหลวงตรวจไม่นานก็บอกเพียงว่าเพราะองค์หญิงทรงตื่นตระหนกมากไปจึงเป็นลม พัักสักหน่อยร่างกายก็จะกลับมาเป็นปกติ เมื่อได้ยินเช่นนั้นทุกคนจึงคลายความเบาใจลงไปได้ไม่น้อยเพราะนางเป็นองค์หญิงและเป็นน้องสาวที่เจิ้งจิ่งเหอเอ็นดูอย่างมาก เขาจึงมาดูอาการของนางด้วยตนเอง ครั้งนี้กู้ไทเฮาก็เสด็จมาดูอาการของเจิ้งหมี่ด้วยเช่นกัน แม้จะไม่ใช่บุตรแท้ ๆ แต่อย่างไรก็เลี้ยงมาตั้งแต่ยังเยาว์ แน่นอนว่านางย่อมไม่อาจใจดำทำไม่รู้ไม่ชี้ได้เมื่อได้ยินว่าน้องสาวปลอดภัยแล้ว เจิ้งจิ่งเหอก็วางใจลงได้ เขาหันมามองเสิ่นลี่จู ก่อนจะเอ่ย"เล่ามา เหตุใดหมี่เอ๋อร์จึงมาหมดสติอยู่ในตำหนักของเจ้าได้"เสิ่นลี่จูหันมามองเจิ้งจิ่งเหอ ก่อนจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟัง เจิ้งจิ่งเหอไม่เอ่ยตอบสิ่งใด แต่ยังคงจ้องมองไม่ลดละ ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่นางบอกกล่าว เสิ่นลี่จูเองก็คร้านจะใส่ใจ นางไม่ได้ทำอันใดผิดเหตุใดจะต้องกลัวด้วยเล่าอีกเรื่องที่นางสงสัยก็คือ ก่อนหน้า