บทที่ 1 นางร้ายในนิยาย

แคว้นตงหลาง

เมืองหลวง

"คุณหนูรองเจ้าคะ รีบตื่นเถิดเจ้าค่ะ คุณหนูรอง!"

"จะเอะอะโวยวายไปไยกัน บิดาเจ้าตายหรือจึงมาปลุกข้ายามดึกเช่นนี้"

เสียงของสาวใช้น้อยข้างกายที่เอ่ยร้องเรียกไม่หยุด ทำให้เสิ่นลี่จู คุณหนูรองแห่งจวนตระกูลเสิ่นต้องถูกปลุกให้ตื่นจากนิทราในกลางดึกอย่างไม่สบอารมณ์ นางค่อย ๆ หยัดกายลุกขึ้น ก่อนจะหันมามองสาวใช้นามว่าเมี่ยวเถียนด้วยแววตาที่เย็นเยียบ

"ว่าอย่างไร มีสิ่งใดกัน"

เมี่ยวเถียนมือไม้สั่นระริก เพราะยามนี้อากาศหนาวเย็นทำให้มือของนางสั่นเทาใบหน้าซีดเผือด เสิ่นลี่จูที่เห็นว่าสาวใช้ของตนยังไม่ยอมปริปากก็เริ่มมีโทสะขึ้นมา

"เมี่ยวเถียน เจ้าคิดว่าข้าว่างมากนักหรือ ฮะ นังสารเลวนี่ ให้ข้าตบสั่งสอนเจ้าดีหรือไม่"

เมี่ยวเถียนเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็รีบโขกศีรษะกับพื้นเพื่อขอความเมตตา ก่อนจะรีบเอ่ยกับเจ้านายด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"คือว่า ตอนนี้คุณหนูใหญ่เสิ่นอ้ายเยว่สิ้นใจตายแล้วเจ้าค่ะ"

"เจ้าว่าอย่างไรนะ"

เสิ่นลี่จูถึงกับชะงักไปชั่วขณะเมื่อได้ฟังวาจาที่เมี่ยวเถียนมารายงาน

"คุณหนูใหญ่เสิ่นอ้ายเยว่ผูกคอตายที่ใต้ต้นดอกเหมยเจ้าค่ะ ซ้ำร้ายท่านหมอที่ถูกส่งตัวมาชันสูตรศพยังพบว่า นางตั้งครรภ์ได้หนึ่งเดือนแล้ว แต่ไม่รู้ว่าบิดาของเด็กเป็นใครกันแน่เจ้าค่ะ"

เสิ่นลี่จูกำผ้าห่มแน่น มุมปากค่อย ๆ หยักยิ้มขึ้นมาอย่างสุขใจราวกับสิ่งที่นางต้องการกำลังจะสมปรารถนาในเร็ววัน โดยที่นางไม่ต้องลงแรงเลยแม้แต่น้อย

นางมีนามว่าเสิ่นลี่จู เป็นบุตรสาวของแม่ทัพใหญ่เสิ่น แม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นตงหลาง นางถือกำเนิดมาจากครรภ์ของภรรยาเอก เป็นคุณหนูที่เพียบพร้อมมีความสามารถทั้งบุ๋นและบู๊ เรียกได้ว่าเป็นหญิงงามอันดับหนึ่ง แต่ว่านางยังมีพี่สาวต่างมารดาผู้หนึ่งนามว่าเสิ่นอ้ายเยว่ เสิ่นอ้ายเยว่เกิดจากอนุที่อยู่ในจวน แม้จะเป็นบุตรสาวคนโต แต่เกิดจากอนุย่อมไม่เทียบเท่านางที่เป็นบุตรสาวซึ่งเกิดจากภรรยาเอกได้ เสิ่นอ้ายเยว่มีนิสัยอ่อนหวาน แม้แต่แรงจะเชือดไก่นางยังไม่มี แต่ทว่าเสิ่นอ้ายเยว่กลับไปถูกตาต้องใจเจิ้งจิ่งเหอ ฮ่องเต้แห่งแคว้นตงหลางเสียได้ เขาหลงรักพี่สาวของนางจนหมดหัวใจ จนไม่แม้แต่จะชายตามองนาง อีกทั้งยังออกคำสั่งให้เสิ่นอ้ายเยว่เข้าวังหลวงไปเป็นฮองเฮา โดยไม่สนกฎระเบียบปฏิบัติใด ๆ ทั้งสิ้น เสิ่นลี่จูรู้สึกอิจฉาตาร้อนแต่ไม่อาจทำสิ่งใดได้

ไม่คาดคิดว่าอยู่ ๆ จะเกิดเรื่องกับเสิ่นอ้ายเยว่เข้าเสียก่อน เมื่อไม่มีเสิ่นอ้ายเยว่แล้ว แน่นอนว่าตำแหน่งฮองเฮาตงหลางต้องตกเป็นของนางแน่นอน

แม้ในใจจะดีใจจนแทบคลั่ง แต่เสิ่นลี่จูกลับมีข้อสงสัยอยู่ในใจหลายประการ

ก่อนหน้านี้เสิ่นอ้ายเยว่เก็บเนื้อเก็บตัวอย่างดีตลอด นางรอวันที่จะได้แต่งกับเจิ้งจิ่งเหอ แต่อยู่ ๆ กลับมาผูกคอตายและยังตั้งครรภ์หนึ่งเดือนอีกด้วย

นางตั้งครรภ์กับเจิ้งจิ่งเหอหรือ

เป็นไปไม่ได้!

เสิ่นลี่จูเดินวนไปวนมาภายในห้อง ก่อนจะหันมาเอ่ยถามเมี่ยวเถียนอีกครา

"นอกจากที่นางแขวนคอตายและตั้งครรภ์แล้ว เจ้ารู้เรื่องใดมาอีก จงบอกข้ามาอย่าให้ตกหล่นแม้เพียงครึ่งประโยค"

เมี่ยวเถียนเงยหน้ามามองเจ้านาย ก่อนจะบอกว่า เสิ่นอ้ายเยว่ทิ้งจดหมายเอาไว้ฉบับหนึ่ง บอกว่านางผิดต่อเจิ้งจิ่งเหอ นางตั้งครรภ์กับบุรุษที่นางรัก เดิมทีนางมีคนรักอยู่ก่อนแล้ว แต่ไม่กล้าบอกเขาเพราะกลัวเขาจะลงโทษคนตระกูลเสิ่น จึงได้ปกปิดทำดีเอาใจเขาเพื่อความอยู่รอดของตระกูล ยามนี้นางเกิดตั้งครรภ์ขึ้นมา และไม่อยากดึงใครเดือดร้อนไปด้วย จึงขอจบชีวิตของตนเองเสีย

เสิ่นลี่จูที่ได้ฟังก็อดสงสัยไม่น้อย ในจดหมายมีช่องโหว่หลายประการที่น่าสงสัย

เหมือนว่าการตายครั้งนี้ของเสิ่นอ้ายเยว่จะมีเงื่อนงำ

แต่ถึงแม้จะมีเงื่อนงำแล้วมันอย่างไรเล่า ขอเพียงแค่เสิ่นอ้ายเยว่ตายไป นางก็จะได้สมหวังดั่งใจปรารถนาแล้ว

ก็แค่บุตรอนุคนหนึ่ง ตายแล้วก็แล้วไปสิ เกี่ยวอันใดกับนางกัน!

วังหลวง

"ไสหัวออกไปให้หมด หากใครกล้าอยู่ขวางหูขวางตาข้า ข้าจะสังหารมันเก้าชั่วโคตร!"

เสียงเอ่ยอย่างเดือดดาลพร้อมกับเสียงขว้างปาข้าวของทิ้งลงพื้นทำให้นางกำนัลและขันทีในวังหลวงถึงกับเงียบกริบพลางก้มหน้างุด ไม่กล้าเอ่ยวาจาใดออกมาแม้เพียงครึ่งคำ แม้แต่จะหายใจแรง ๆ ก็ยังไม่กล้า เพราะยามนี้นายเหนือหัวของพวกเขากำลังพิโรธหนัก

เจิ้งจิ่งเหอกำจดหมายเอาไว้แน่น ก่อนฉีกมันทิ้งเป็นชิ้น ๆ อย่างไม่ไยดี

นางกล้าโกหกเขา นางกล้าทรยศเขา

เสิ่นอ้ายเยว่ เจ้ามันสตรีใจคด ข้าไม่มีวันให้อภัยคนอย่างเจ้า!

ยิ่ิงคิดก็ยิ่งแค้นเคือง นางมีสิทธิ์อันใดมาหลอกลวงเขา

เรื่องนี้จะต้องมีคนรับผิดชอบ!

เจิ้งจิ่งเหอยกยิ้มเย็นชา แววตาฉายแววอำมหิตอย่างไม่ปิดบัง

"ฟ่านกงกง ไสหัวเข้ามานี่ซิ!"

ฟ่านกงกงที่ได้ยินเสียงเรียกของเจ้านายก็รีบรุดเข้ามาทันที ก่อนจะเอ่ยถามอย่างนอบน้อม

"ฝ่าบาทโปรดรับสั่งมาเถิดพ่ะย่ะค่ะ"

"เอาราชโองการของข้าไปส่งที่จวนตระกูลเสิ่น บอกให้พวกเขาส่งเสิ่นลี่จูเข้าวังหลวงมาเป็นนางสนม ในเมื่อนางก็มีใจรักใคร่ในตัวข้า เช่นนั้นก็ให้นางมาชดใช้หนี้แค้นนี้แทนพี่สาวของนาง หากผู้ใดกล้าฝ่าฝืน ประหารทั้งตระกูล!"

ฟ่านกงกงน้อมรับคำสั่งอย่างรวดเร็ว ขาของเขาสั่นจนแทบจะยืนไม่อยู่แล้ว

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย เช้าวันต่อมาก็มีราชโองการไปที่จวนตระกูลฟ่านเรียกตัวเสิ่นลี่จูเข้าวังหลวงเป็นพระสนม เสิ่นลี่จูดีใจจนเนื้อแทบเต้น ได้เข้าวังหลวงเป็นเพียงพระสนมก็ช่างเถิด นางเชื่อว่าด้วยความสามารถของนางไม่ช้าไม่เร็วจะต้องไต่เต้าขึ้นไปถึงตำแหน่งฮองเฮาเป็นแน่

แม่ทัพใหญ่เสิ่นและเสิ่นฮูหยินร้อนใจเป็นอย่างมาก เขาคาดเดาว่าการที่เจิ้งจิ่งเหอเรียกตัวบุตรสาวคนรองเข้าวังหลวงครานี้เพราะต้องคิดจะทำสิ่งใดเป็นแน่ แต่เสิ่นลี่จูกลับไม่ฟังคำเตือนของเขา นางดึงดันจะเข้าวังหลวงให้ได้

หลังจากที่เข้าวังหลวงไปแล้ว ความสุขและอำนาจมากล้นที่เสิ่นลี่จูปรารถนากลับเหมือนฉากฝันเท่านั้น เจิ้งจิ่งเหอไม่เคยทำดีต่อนาง เขาด่าทอนางอย่างไม่ไว้หน้า อีกทั้งยังให้เหล่านางกำนัลรังแกนางตามใจชอบอีกด้วย

เสิ่นลี่จูเสียใจจนล้มป่วย ไม่อาจลุกจากเตียงนอนได้ แต่เจิ้งจิ่งเหอกลับไม่สนใจนางเลยแม้แต่น้อย

ติดตามอ่านต่อในเล่มสอง

"บัดซบจริง ๆ เป็นนางร้ายที่บัดซบจนอยากตบ สมควรแล้วที่ถูกพระเอกรังเกียจ หากฉันเป็นอ้ายเยว่นะ ต่อให้กลายเป็นผีก็จะตามมาหลอกหลอนยัยลี่จูแน่นอน ให้ตายเถอะ ชื่อก็เหมือนฉันอีกด้วย!"

เสิ่นลี่จูสบถออกมาอย่างสุดจะทน ตอนนี้เธอกำลังอ่านนิยายเรื่องสนมคนงามเรามาเล่นกันเถอะ แต่กลับด่านางร้ายไปแล้วตั้งแต่บทแรก 

เช้าวันนี้อากาศค่อนข้างเย็นลงไม่น้อยเพราะเข้าสู่ช่วงฤดูหนาวแล้ว เสิ่นลี่จูเป็นสาวน้อยอายุสิบแปดปี เพิ่งเรียนจบมัธยมปลายและกำลังเตรียมจะสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เธอชอบอ่านนิยายมาก อีกทั้งยังมีนิยายเก็บสะสมเอาไว้หลายเล่มอีกด้วย

"จูจู ลูกอย่าลืมไปซื้อผักให้แม่ด้วยนะ ที่ซูเปอร์มาร์เก็ตตรงข้ามบ้านเราก็ได้ ที่นั่นไม่ไกลมาก ลูกจะได้ไม่ต้องขึ้นรถประจำทางไปหลายต่อ"

"ค่ะแม่ หนูจะไปเดี๋ยวนี้"

เสิ่นลี่จูเอ่ยตอบรับ แล้วจึงรีบไปซื้อผักที่ซูเปอร์มาร์เก็ตตามที่แม่สั่ง ก่อนจะออกจากบ้านแม่ยังกำชับกับเธออีกว่า

"วันหยุดนี้แม่จะพาลูกไปพบกับลูกชายของเพื่อนแม่ เขาหล่อและเรียนดีมาก ลูกเรียนจบแล้วจะได้แต่งงานกับเขา”

“แม่คะ หนูเพิ่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัยแม่จะรีบจับคู่ให้หนูไปทำไมกันคะ ไม่พูดกับแม่แล้ว หนูไปก่อนละ จะรีบกลับมาค่ะ"

"จ้า"

เสิ่นลี่จูเอ่ยจบก็ตรงไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตทันที แต่ในระหว่างที่เธอกำลังข้ามถนนกลับมองไม่เห็นรถที่สวนมา เสิ่นลี่จูถูกรถชนเข้าอย่างจังจนเธอหมดสติไป

สายลมฤดูหนาวพัดพาเอาความเย็นยะเยือกเข้ามาปะทะพวงแก้มทั้งสองข้างของเธอจนหนาวสั่น เสิ่นลี่จูรู้สึกว่าเปลือกตาของเธอหนักอึ้งจนแทบลืมไม่ขึ้น ได้ยินเพียงเสียงสะอื้นไห้แผ่วเบาอยู่ที่ข้างหู

"พระสนมเพคะ ฮือ พระสนม บ่าวจะไปตามหมอหลวงมาดูอาการของพระองค์"

พระสนมอย่างนั้นหรือ!

ให้ตายเถอะ นี่เธออ่านนิยายจนฝังลึกในหัวสมองไปแล้วเหรอเนี่ย

เสิ่นลี่จูนึกขบขันตนเอง ก่อนที่เธอจะนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เธอถูกรถชน ตอนนี้คงจะกำลังนอนอยู่ในโรงพยาบาล โชคดีที่ไม่ตาย 

เธอพยายามลืมเปลือกตาที่หนักอึ้ง เมื่อสายตาสามารถมองเห็นทุกอย่างได้ชัดเจนแล้ว เสิ่นลี่จูก็ถึงกับขมวดคิ้วมุ่น 

นี่มัน!

"ฟื้นได้แล้วหรือ คนอย่างเจ้านี่มันตายยากเสียจริง ไม่ตายก็ดี เช่นนั้นเรามาเล่นสนุกกันเถอะ ข้า! เจิ้งจิ่งเหอคนนี้จะทรมานเจ้าจนสาแก่ใจเลย"

เสิ่นลี่จูตัวแข็งทื่อ นางหันขวับไปมอง ก่อนจะพบกับบุรุษที่มีใบหน้าหล่อเหลาเจ้าเล่ห์คนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล สายตาที่เขามองนางฉายแววเจ้าเล่ห์เย็นชาอย่างไม่ปิดบัง

เขาบอกว่าตนเองชื่ออะไรนะ

เจิ้งจิ่งเหออย่างนั้นหรือ

ทำไมชื่อเขามันถึงเหมือนกับพระเอกในนิยายที่นางอ่านจังเลยล่ะ!