บทที่ 9 คำบอกเล่าจากศพ

เจิ้งจิ่งเหอเร่งรีบมาพบกับมารดาด้วยความดีใจ ก่อนหน้านี้เสด็จแม่ของเขาหรือก็คือกู้ไทเฮา ได้เสด็จไปไหว้พระขอพรที่วัดหรงหวาอยู่ร่วมเดือนแล้ว หลังจากเสด็จพ่อสวรรคตไปแล้ว เสด็จแม่ก็มักจะสวดมนต์ขอพรอยู่ตลอด เขาไม่ได้คัดค้านอันใด ขอเพียงมารดามีความสุขเขาล้วนสนับสนุนทั้งสิ้น

เมื่อมาถึงที่ตำหนักของกู้ไทเฮา กู้อวิ๋นหานที่กำลังเดินออกมาจากตำหนักเมื่อพบเขาก็ยิ้มให้อย่างสนิทสนม

"ถวายพระพรฝ่าบาท"

"ไม่ต้องมากพิธี เจ้าไปรอข้าที่ห้องอักษรสักครู่ ข้าจะรีบตามไป"

"ได้พ่ะย่ะค่ะ"

กู้อวิ๋นหานพยักหน้ารับ หลังจากคนไปแล้ว เจิ้งจิ่งเหอก็รีบรุดเข้าไปในตำหนักของกู้ไทเฮาทันที เมื่อมาถึงเขาก็รีบเอ่ยถามหลี่หมัวหมัว

"หลี่หมัวหมัว เสด็จแม่เล่า"

หลี่หมัวหมัวที่เห็นเช่นนั้นก็รีบเอ่ยตอบอย่างนอบน้อม

"ทูลฝ่าบาท ไทเฮาทรงนอนพักอยู่ในห้องนอนเพคะ ทรงกำลังรอพระองค์อยู่พอดี"

เจิ้งจิ่งเหอพยักหน้า เขารีบเดินเข้าไปในห้องบรรทมของมารดาทันที เมื่อเข้ามาถึงภาพตรงหน้าก็ทำเอาเขาถึงกับยิ้มไม่ออก

ตอนนี้เสด็จแม่ของเขากำลังเอนกายพิงหมอน ในขณะที่มือข้างหนึ่งทรงถือจอกสุราเอาไว้

"โอ๊ย ยามอยู่วัดข้าต้องละเว้นสุรา พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้ามือสั่นเพียงใด อ่า ยามนี้ได้กลับวังหลวงแล้วข้าจะดื่มมันทั้งวันทั้งคืนแลย"

เจิ้งจิ่งเหอถึงกับยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้ว เสด็จแม่ของเขาติดสุราถึงขั้นหยุดกินแล้วมือสั่น นางชื่นชอบการดื่มสุราเป็นชีวิตจิตใจ หากไม่ได้ดื่มจะมือสั่นปากสั่น เขาเองก็ไม่รู้ว่ายามที่อยู่วัดนางจะแอบดื่มหรือไม่

แต่เขาเองก็ไม่อาจขัดมารดาได้

"เสด็จแม่ ลูกมาแล้ว"

กู้ไทเฮาหันมามองมองเจิ้งจิ่งเหอ ก่อนจะยิ้มกว้าง

"ลูกรักของแม่มาแล้ว มาเร็วเข้า"

กู้ไทเฮากวักมือเรียกเจิ้งจิ่งเหอให้เข้าไปนั่งข้าง ๆ ตน พลางเอ่ยถาม

"ได้ยินว่ายามที่แม่ไม่อยู่ เจ้ารับพระสนมเข้าวังหลวงมาหนึ่งคน เป็นบุตรสาวคนรองของแม่ทัพใหญ่เสิ่น แม่จำได้ว่าเจ้าพึงใจในตัวคุณหนูใหญ่เสิ่นนี่นา ก่อนหน้านี้ฟ่านกงกงบอกแม่ว่าเพราะนางทรยศเจ้าและฆ่าตัวตายจากไป สุดท้ายเจ้าจึงรับน้องสาวนางเข้าวังมาแทน จิ่งเหอ เจ้าคิดจะทำสิ่งใดกันแน่"

เจิ้งจิ่งเหอเมื่อถูกมารดาเอ่ยถามเช่นนั้นเขาก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใด

ด้านกู้ไทเฮาที่เห็นว่าบุตรชายไม่ตอบ จึงถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง

"จะทำสิ่งใดจงคิดให้รอบคอบก็แล้วกัน นางอยู่ในวังหลวงแม่จะจับตาดูนางให้เจ้าเอง เจ้าไปเถอะ แม่อยากพักแล้ว ดื่มสุราหมดจอกนี้ก็จะนอนแล้ว"

"พ่ะย่ะค่ะ"

เจิ้งจิ่งเหอพยักหน้า ก่อนจะออกมาจากตำหนักของกู้ไทเฮาและตรงไปที่ห้้องทรงอักษรทันที เมื่อมาถึงก็พบกับกู้อวิ๋นหานที่ยืนรออยู่ด้านหน้าห้องทรงอักษร

เสด็จแม่ของเขาเป็นบุตรสาวคนเล็กของตระกูลกู้ ตระกูลกู้เป็นตระกูลบัณฑิต ท่านลุงของเขาเป็นสหายรักของเสด็จพ่อ เสด็จแม่ก็เข้าวังหลวงมาเป็นฮองเฮา

ท่านลุงของเขามีความดีความชอบในช่วงต่อสู้แย่งดินแดนเพื่อรวมแคว้นเป็นหนึ่ง ท่านลุงของเขาที่มีความสามารถทั้งบุ๋นและบู๊ได้ร่วมมือกับเสด็จพ่อและแม่ทัพใหญ่เสิ่นช่วยกันปราบปรามกบฏและรวมแคว้นต้าเยียนจนเป็นใหญ่ ตระกูลกู้และตระกูลเสิ่นนับว่ามีความดีความชอบร่วมกับตระกูลเจิ้งมากมาย เมื่อจบสงครามและสามารถรวมแคว้นเป็นหนึ่งได้ จึงมีการปูนบำเหน็จให้คนที่ร่วมรบ แม่ทัพใหญ่เสิ่นรั้งตำแหน่งท่านโหว เมื่อเสด็จแม่ของเขาแต่งเข้าวังหลวงเป็นฮองเฮา เสด็จพ่อจึงพระราชทานตำแหน่งไคกั๋วกงให้แก่ตระกูลกู้ สามารถสืบทอดอำนาจกันรุ่นสู่รุ่นได้ตามพระราชโองการ

กู้อวิ๋นหานเกิดพร้อมเขาในปีเดียวกัน เพราะเสด็จแม่และป้าสะใภ้ตั้งครรภ์พร้อมกัน

ตอนที่เขาชอบพออยู่กับเสิ่นอ้ายเยว่ ก็ได้กู้อวิ๋นหานเป็นธุระจัดการให้อยู่บ่อยครั้ง

"รีบเข้ามาด้านในเถอะ"

"อืม"

เมื่อเข้ามาในห้องทรงอักษรแล้วคนทั้งสองก็นั่งดื่มสุราด้วยกัน เป็นเจิ้งจิ่งเหอที่เอ่ยขึ้นมาก่อน

"คนผู้นั้นเป็นอย่างไรบ้าง"

กู้อวิ๋นหานวางจอกสุราลง ก่อนจะเอ่ยตอบ

"เขายังอยู่ที่วัด ไม่ได้มีความเคลื่อนไหวใด นอกจากคัดบทสวดมนต์แล้ว กวาดลานวัดและทำสมาธิแล้ว เขาก็ไม่ข้องเกี่ยวหรือติดต่อกับคนนอกอีก"

เจิ้งจิ่งเหอพยักหน้าเล็กน้อย

"อืม อย่างไรก็ต้องจับตาดูเขาไปก่อน ตราบใดที่ยังหาตัวฆาตกรไม่พบ เราไม่อาจวางใจ"

กู้อวิ๋นหานพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย เรื่องทุกอย่างที่เจิ้งจิ่งเหอทำเขาล้วนรับรู้ทั้งสิ้น เดิมทีตระกูลกู้เป็นเพียงตระกูลบัณฑิต แต่มีเพียงเขาและท่านพ่อสองคนที่มีความสามารถด้านบุ๋นและการรบ หลายปีมานี้ตระกูลกู้เรืองอำนาจไม่น้อย แต่ไม่นานท่านพ่อของเขาก็ล้มป่วยและตายไป ตำแหน่งไคกั๋วกงจึงเป็นเขาที่รับสืบทอดต่อ

เรื่องการตายของเสิ่นอ้ายเยว่นับเป็นที่โจษจันกล่าวขาน คราแรกเจิ้งจิ่งเหอเสียใจจนไร้สติ แต่กู้อวิ๋นหานกลับไม่เชื่อว่าการตายของนางเกิดจากการตั้งครรภ์จนอับอาย จึงกล่าวเตือนเจิ้งจิ่งเหอจนได้สติและช่วยกันสืบหาการตายของนาง เจิ้งจิ่งเหอสั่งให้คนจัดการตรวจศพของเสิ่นอ้ายเยว่อย่างลับ ๆ ผลการชันสูตรศพพบว่านางตั้งครรภ์จริง ๆ แต่เจิ้งจิ่งเหอกลับพบความผิดปกติอีกครั้ง เพราะตามเนื้อตัวของนางมีรอยช้ำเหมือนถูกทารุณอย่างหนักก่อนตาย เขาจึงปักใจเชื่อในทันทีว่าการตายของนางมีปัญหา คนอย่างเสิ่นอ้ายเยว่หากรู้ว่าตนเองมีครรภ์นางไม่มีทางฆ่าตัวตาย แต่ไหนแต่ไรนางจิตใจอ่อนโยนยิ่งนัก

        และที่สำคัญคนที่กำลังจะฆ่าตัวตายจะทุบตีตนเองไปเพื่ออะไรกัน

        เขาให้หมอหลวงตรวจศพอีกครั้งจนพบว่าในเลือดของนางมีตัวยาขนานหนึ่งที่ยังปะปนอยู่ในเลือด ยานี้ทำให้เกิดการตั้งครรภ์ปลอมชั่วคราว จากนั้นภายหนึ่งเดือนชีพจรก็จะกลับมาเป็นปกติและตรวจไม่พบการตั้งครรภ์อีก

เจิ้งจิ่งเหอที่ได้ยินถึงกับกัดฟันกรอด ใครกันที่มันทำร้ายนางได้อย่างโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้

เจิ้งจิ่งเหอพุ่งเป้าไปที่เสิ่นลี่จูเป็นคนแรก เพราะนางไม่ชอบพี่สาว ซ้ำร้ายนางยังมีใจให้เจิ้งจิ่งเหอ จนเกิดริษยาพี่สาวและลงมือสังหารทิ้งเสีย หากไม่ใช่นางแล้วจะเป็นผู้ใดไปได้ แม่ทัพใหญ่เสิ่นก็ตามใจนางออกปานนั้น ย่อมไม่สนใจความเป็นตายของบุตรอนุอยู่แล้ว

ฆาตกรย่อมเป็นคนใกล้ตัวไม่มีทางเป็นคนนอกไปได้ และอาจไม่ได้ลงมือคนเดียวด้วยซ้ำ นี่คือปริศนาที่เจิ้งจิ่งเหอและกู้อวิ๋นหานต้องสืบให้พบ