บทที่ 4 ฝัน

เมื่อหาทางกลั่นแกล้งเสิ่นลี่จูไม่สำเร็จ เจิ้งจิ่งเหอก็ถึงกับอารมณ์เสียในทันที เขาจ้องมองนางอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะสั่งให้เหล่าขันทีและนางกำนัลเอาอาหารไปเททิ้งเสียให้หมด และเดินกลับตำหนักของตนไปในทันที เสิ่นลี่จูลอบเบ้ปากคราหนึ่งอย่างไม่ใส่ใจ รีบ ๆ กลับไปเสียก็ดีแล้ว อย่าได้คิดมาระรานนางเชียว

เมื่อคนจากไปแล้ว สิ่งที่เสิ่นลี่จูต้องทำต่อก็คือให้เมี่ยวเถียนตามตัวนางกำนัลเหล่านั้นที่เอาของของนางไปกลับคืนมา เมื่อเรียกตัวคนมาแล้ว นากำนัลเจ้าเล่ห์เหล่านั้นกลับไม่ยอมรับหาทางบ่ายเบี่ยงสารพัด แต่เสิ่นลี่จูมีหรือจะยอม นางงัดสารพัดไม้เด็ดมาข่มขู่นางกำนัลเจ้าเล่ห์พวกนั้น อีกทั้งยังสั่งโบยพวกนางอย่างไม่ปรานี ท้ายที่สุดพวกนางจึงยอมรับสารภาพว่าเอาสินเดิมของนางไปจริง บางส่วนที่ได้คืนมาก็มีไม่น้อย บางส่วนก็ถูกนำไปขายแลกมาเป็นเงิน ซึ่งเสิ่นลี่จูก็ริบเงินของนางกำนัลเหล่านั้นเอาไว้ ไม่ยอมให้พวกนางได้มีโอกาสทำเรื่องชั่วช้าลับหลังนางได้อีก

เรื่องที่เสิ่นลี่จูเรียกนางกำนัลมาสั่งสอน รู้มาถึงหูของเจิ้งจิ่งเหออย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มเพียงย่นหัวคิ้ว ก่อนจะส่งเสียงเหอะในลำคอคราหนึ่ง 

หลังจากที่นางหายจากอาการล้มป่วยก็ดูเหมือนจะแปลกไปไม่ใช่น้อย ดูเก่งกล้าขึ้น อีกทั้งยังกล้าสบตาเขาอย่างไม่เกรงกลัว นับว่าใจกล้าไม่เบา

"เสด็จพี่"

ในขณะที่เจิ้งจิ่งเหอกำลังครุ่นคิดเรื่องของเสิ่นลี่จูอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงหวานใสของสตรีน้อยนางหนึ่งเอ่ยเรียกเขา ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นไปมอง ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน

"หมี่เอ๋อร์ เจ้ามาแล้วหรือ"

น้ำเสียงที่เจิ้งจิ่งเหอเอ่ยกับสตรีน้อยตรงหน้านั้นดูอ่อนโยนเป็นอย่างยิ่ง

สตรีน้อยนางนี้มีนามว่าเจิ้งหมี่ เป็นน้องสาวต่างมารดาของเขา เจิ้งหมี่เป็นองค์หญิงที่เกิดจากอดีตพระสนมกุ้ยเฟยที่ตายจากไป เสด็จพ่อมีบุตรยากทำให้มีเพียงเขาและเจิ้งหมี่เพียงสองพี่น้องเท่านั้น เมื่อมารดาของนางตายจากไป เสด็จแม่ของเขาก็รับนางมาเลี้ยงดูต่อ เจิ้งหมี่อยู่ในวังหลวงไม่ได้รับความลำบากใจเลยแม้แต่น้อย เขาเองก็เอ็นดูน้องสาวเป็นอย่างมาก 

เจิ้งหมี่ยิ้มให้เจิ้งจิ่งเหอ ก่อนจะเดินมาคล้องแขนพี่ชายของตน

"น้องไปเดินเล่นที่สวนบุปผามาเพคะ อีกทั้งยังเก็บดอกเหมยมาปักแจกันให้เสด็จพี่ด้วยเพคะ"

"อืม"

เจิ้งจิ่งเหอพยักหน้าเล็กน้อย เจิ้งหมี่ที่เห็นเช่นนั้นก็มีความสุขมากเหลือเกิน ตั้งแต่มารดาตายจากไปนางก็มีเจิ้งจิ่งเหอเป็นเพียงที่พึ่งเดียว พี่ชายดีกับนางมาก ยามที่กู้ไทเฮาสั่งสอนหรือต่อว่านาง เจิ้งจิ่งเหอก็จะคอยปกป้องนางอยู่เสมอ นางรู้ว่าตนไม่ใช่บุตรในอุทรของกู้ไทเฮา อย่างไรกู้ไทเฮาย่อมไม่ได้รักเอ็นดูนางจากใจจริง

สองพี่น้องสนทนาพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง เจิ้งหมี่ก็ขอตัวกลับตำหนักของตนไป

ด้านเสีิ่นลี่จูนั้น ยามนี้เมื่อได้ของมีค่าและเงินบางส่วนกลับคืนมาแล้ว นางก็สั่งให้เมี่ยวเถียนนำเงินส่วนหนึ่งไปติดสินบนพ่อครัวในห้องเครื่องหลวง ให้เขาทำอาหารดี ๆ มาให้นางกินสักมื้อ ที่ผ่านมานางกินแต่ผักจนแทบจะผอมโซอยู่แล้ว

เมี่ยวเถียนก็ทำงานได้รวดเร็ว ไม่นานนักก็ยกอาหารอันโอชะมาตรงหน้านาง เสิ่นลี่จูกินอย่างมีความสุข สองสามวันมานี้นางกำนัลน้อยในตำหนักต่างไม่กล้าแข็งข้อกับนางอีก

หลังจากที่กินมื้อเช้าอิ่มแล้ว เสิ่นลี่จูก็รู้สึกเบื่อหน่ายเป็นอย่างมาก เพราะนางไม่มีสิ่งใดให้ต้องทำเลย นอกจากนอน จะหยิบจับสิ่งใดล้วนมีนางกำนัลมาคอยทำให้อยู่เสมอ

เมื่อมีเวลาว่างได้คิดใคร่ครวญ เสิ่นลี่จู

ก็คิดถึงเรื่องของเสิ่นอ้ายเยว่ขึ้นมาได้

ตอนนั้นนางยังอ่านนิยายเรื่องนี้ไม่จบ จึงไม่รู้แน่ชัดว่าสาเหตุการตายของเสิ่นอ้้ายเยว่เกิดจากอะไรกันแน่ แต่นางพอจะคาดเดาได้ว่าการตายของเสิ่นอ้ายเยว่มีปัญหา

เสิ่นลี่จูย่นหัวคิ้ว ก่อนจะหันไปมองเทพธิดาจิ้งจกที่ตอนนี้กำลังอ้าปากและใช้ลิ้นตวัดแมลงเข้าปากอย่างสบายอารมณ์คราหนึ่ง

"นี่เทพธิดาจิ้งจก ข้ามีเรื่องอยากจะถามท่านเสียหน่อย"

เทพธิดาจิ้งจกละสายตาจากแมลงตรงหน้าและหันมามองเสิ่นลี่จู เดิมทีนางไม่อยากจะกินเจ้าแมลงน่ารังเกียจพวกนี้ ทว่าต้องทำตามสัญชาตญาณ

แต่จะว่าไปมันก็อร่อยดีนะ

"ว่าอย่างไรจูจูน้อย มีเรื่องใดอยากจะถามข้าหรือ"

"ท่านพอจะรู้สาเหตุการตายของเสิ่นอ้ายเยว่หรือไม่ ว่ามาจากสาเหตุใด และใครคือฆาตกรกันแน่ ก่อนจะทะลุมิติมาข้ายังอ่านนิยายไม่จบ จึงไม่ทราบรายละเอียดมากนัก"

เทพธิดาจิ้งจกกลอกตาไปมา ก่อนจะเอ่ยตอบ

"ข้าไม่รู้หรอก ข้ามาที่นี่เพื่อช่วยเจ้าให้ครองคู่กับเนื้อคู่ของเจ้าเท่านั้น เรื่องอื่นข้าไม่รู้ไม่เห็น"

ไร้ประโยชน์สิ้นดี!

เสิ่นลี่จูลอบก่นด่าเทพธิดาจิ้งจกในใจ ก่อนจะยกมือขึ้นเท้าคางพลางมองไปด้านนอกหน้าต่าง ตอนนี้อากาศหนาวเย็นหิมะเริ่มตกหนักขึ้น นางไม่ชอบบรรยากาศเช่นนี้เท่าใดนัก จึงเดินไปปิดหน้าต่างเสีย เมื่อภายในห้องอบอุ่นขึ้น เสิ่นลี่จูจึงเอนกายลงนอน ก่อนจะหลับใหลและเข้าสู่ห้วงนิทรา

ในฝันนางเห็นสตรีหน้าตางดงามนางหนึ่ง ดวงตาของนางเศร้าโศกอย่างยิ่ง อีกทั้งน้ำตายังไหลพรากอาบแก้ม ดูน่าสงสารเป็นอย่างมาก

"ลี่จูช่วยพี่ด้วย ช่วยคืนความเป็นธรรมให้พี่ด้วย"

"เสิ่นอ้ายเยว่!"

เสิ่นลี่จูลุกพรวดขึ้นมาจากเตียง นางหายใจหอบแรง เหงื่อเม็ดเล็กผุดซึมตามใบหน้า หญิงสาวหลับตาลงเพื่อตั้งสติ ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น

สตรีนางนั้นที่มาเข้าฝันนางคือเสิ่นอ้ายเยว่อย่างนั้นหรือ

เสิ่นอ้ายเยว่ต้องการจะบอกสิ่งใดกับนางกันแน่!