All Chapters of ท่านประธานขาอย่าดุ: Chapter 1 - Chapter 10

ปั้นหยา บ้านอยู่ต่างจังหวัด เพิ่งเรียนจบหมาดๆ กำลังเผชิญกับการตกงาน นั่นเพราะคนที่เรียนจบพร้อมกันเป็นแสนๆ คน ยุ่งยากที่สุดคือตอนหางาน ต่อให้เธอเรียนเก่งแค่ไหนก็ตามไม่รอดอยู่ดี เพราะงานสมัยนี้คัดเฉพาะคนมีประสบการณ์ แล้วคนเรียนจบใหม่อย่างเธอเล่า ใครจะเอา ทว่าฟ้าก็มีตา เธอสมัครทิ้งๆ ไว้หลายที่ ก็มีคนบริษัทเรียกตัวไปสัมภาษณ์บ้าง ที่เหลือเงียบกริบทิ้งใบสมัครของเธอแล้วกระมังวันนี้เป็นวันที่ปั้นหยาพอจะมีความหวังว่าจะได้งานทำ มีเงินมาจ่ายค่าเช่าบ้าน ไม่ต้องแบมือขอเงินครอบครัว เธอคิดอย่างมีความหวัง ขณะที่กำลังเดินเท้าออกจากซอยซึ่งเป็นบ้านเช่า ในมือหอบเอกสารส่วนตัวหนาเตอะเตรียมการเป็นอย่างดีไม่ให้ขาดตกบกพร่อง ขอดูอะไรก็ให้ได้ การแต่งตัวก็จะสุภาพหน่อยคือเสื้อเชิ้ตขาวเข้ารูป กับกระโปรงทรงเอ รองเท้าส้นสูงที่เดินยากมากบนทางเท้าที่ขรุขระ แถมยังมีน้ำขังเจิ่งนองหลังฝนตก บางจุดต้องเดินหลบเลี่ยงไม่ให้รองเท้าเปื้อนโคลน“อากาศนี่ก็นะ เดี๋ยวร้อน เดี๋ยวฝน บางวันก็หนาวขึ้นมาดื้อๆ” ปั้นหยาบ่นฟ้าบ่นฝนไปเรื่อย จังหวะเดียวกันก็มีมอร์เตอร์ไซค์รับจ้างแล่นผ่านไปมา แต่เธอไม่เรียกเพราะจากกลางซอยมาถึงปากซอยไม่ไกล และ

“ท่านประธานมาแล้ว เสียงของพนักงานคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ระหว่างที่กำลังนั่งรอให้ครบองค์ประชุม เรียกได้ว่าทุกคนพร้อมแล้วเหลือแต่เจ้านายที่เพิ่งมาถึง และเมื่อส่งสัญญาณ ผู้บริหารและพนักงานที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการประชุมก็ลุกขึ้นเพื่อต้อนรับเจ้านาย จังหวะเดียวกันนั้นเจ้านาย หรือทุกคนเรียกติดปากว่าท่านประธานก็เดินดุ่มๆ เข้ามาทางประตูด้านหน้าซึ่งตรงกับหัวโต๊ะพอดี สีหน้าเขาเคร่งเครียด หงุดหงิด เหมือนพร้อมจะเหวี่ยงตลอดเวลาทำให้ทุกคนไม่กล้ามองหน้าได้แต่กล่าวทักทาย “สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ” ทุกคนกล่าวทักทายพร้อมกัน“สวัสดีครับ ขอโทษที่ทำให้รอนาน Accident นิดหน่อย” เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่พยายามปรับให้เรียบที่สุด ทว่าปิดไม่มิดด้วยแววตาและสีหน้าที่หงุดหงิดเอามากๆ“Accident เหรอครับ เกิดอะไรขึ้นครับ บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ก้องการุณผู้ช่วยคนสนิทถามขึ้น“เปล่า แค่พูดเปรียบเทียบน่ะ เราประชุมกันเถอะ” “เอ่อ ท่านมีอะไรกังวลใจครับ ดื่มน้ำเย็นๆ ก่อน แล้วนี่เสื้อสูทไปเปื้อนอะไรมาครับ เหมือนโคลนน่ะ” ก้องการุณถามด้วยความเป็นห่วง เพราะนั่งอยู่ใกล้ๆ กัน “ช่างเถอะ เดี๋ยวค่อยจัดการ จริงๆ งานประชุมวันนี้ ไม่ใช่เรื่องเครี

“แต่ผมรับคุณ!” ตฤณตอบทันที ซึ่งตอนแรกยังไม่ได้ตัดสินใจหรอกว่าจะรับหรือไม่ แต่พอเห็นหน้าเท่านั้นแหละ“ฉันไม่ทำ! ลาก่อน” เธอว่าก่อนจะเอี้ยวเพื่อจะเดินไปเปิดประตูห้อง ทว่าคราวนี้เขากลับเดินไปคว้าเอกสารจากเธอเอาไว้เสียดื้อๆ“ผมรับคุณ! รับเดี๋ยวนี้ด้วย” ตฤณยิ้มยียวนอีกต่างหาก “เอาคืนมา! เอกสารของฉัน” เธอเดินไปยื้อแย่ง ทว่าเขาไม่ให้แถมยังเดินกลับไปนั่งอีก “ก็คุณเป็นเลขาผม ผมต้องเก็บเอกสารไว้สิ” ตฤณหน้ามึนมาก เธอคิดพลางกัดฟัน“ฉันไม่ทำงานที่นี่ เอาเอกสารมา ฉันจะกลับ” “จะไม่ทำเหรอครับ มันมีความเสียหายเกิดขึ้นนะ ค่าเสียเวลาน่ะมันเกิดขึ้นเยอะเลย” เขาขู่ยิ้มๆ และเมื่อเธอพิจารณาดีๆ มันเสียเวลาหลายขั้นตอนจริงๆ นั่นแหละ แต่เธอจะไม่ทำงานกับคนที่เธอด่าเมื่อเช้าแน่ๆ “ฉันทำเวรทำกรรมอะไรไว้เนี่ย” “ทำไมไม่คิดว่าตัวเองมีบุญบ้างล่ะครับ หืม ผมเป็นประธานบริษัทนะ คุณเป็นเลขาผม นับว่าบุญมาก ผมรับคนยากมากด้วย” นี่เขาชมตัวเองเหรอเนี่ย“ฉันซวยตั้งแต่เช้าเพราะคุณ”“ตอนนี้ไม่ซวยแล้วจ้ะ ผมรับคุณเข้าทำงาน ง่ายดีออกจะได้ไม่ต้องบ่น” “ฉันไม่เหมาะกับที่นี่ ฉันเรียนไม่เก่งด้วย เกรดไม่ดีไม่ได้เรื่อง”“ฮ่าๆ แต่ด่าเก่ง

“แน่นอน” “เธอน่าจะพอฟัดพอเหวี่ยงกับท่านประธานนะคะ” “เหวี่ยงแบบไหนล่ะ” “ก็ท่านเป็นแบบนี้ไง เธอก็หัวขบถนิดๆ นะคะ เป็นตัวของตัวเอง” “ไม่นิดล่ะผมว่า มากเลยล่ะ มากแบบ มากมาก” เขาย้ำพร้อมกับชักสีหน้าในทันที “อ้าว ก็ไหนบอกว่ายังไม่ได้สัมภาษณ์อะไรมาก ทำไมถึงรู้ล่ะคะ” “ก็... ผมดูคนออกก็แล้วกันน่า”“สรุปว่ารับเธอใช่ไหมคะ เปี๊ยกจะได้ให้คนจัดโต๊ะทำงานไว้รอ” “ไม่ต้อง เรื่องจัดโต๊ะทำงาน เดี๋ยวผมจัดการเอง” “หืม เหมาะเหรอคะท่าน” “คุณบอกว่าเธอพอฟัดพอเหวี่ยงกับผม ผมก็จะจัดการเองไง เอาเบอร์มือถือมาด้วย” “โอเคค่ะ” ว่าแล้วเธอก็หยิบกระดาษโน๊ตออกมาจดเบอร์โทรศัพท์ของปั้นหยาแล้วส่งให้เขาทันที “ขอบคุณ” เขารับโน๊ตมาพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เปี๊ยกขอตัวนะคะ”“ตามสบายครับ” เมื่อเขาอนุญาต เธอก็ขอตัวออกไปทันที โดยที่ไม่ได้รู้ความจริงเลยว่าปั้นหยาปฏิเสธการทำงาน แต่เขาจะใช้วิธีของเขาทำให้เธอมาจนได้นั่นแหละน่า ต่อมา ทางปั้นหยาก็กลับมาถึงบ้านเช่าด้วยท่าทางอ่อนเพลีย หมดแรง ด้วยการทิ้งตัวลงบนโซฟา แต่ยังไม่ทันจะได้หายเหนื่อย เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นกริ้ง! กริ้ง! กริ้ง! เสียงโทรศัพท์มือถือ

“คนนี้ข้าจอง” ตฤณบอกเสียงเข้ม“อะไรนะ! แกจะจองพนักงานสาวทุกคนไม่ได้” “ข้าจองคนนี้ มีอะไรป่ะ แล้วไม่เคยจองพนักงานโว๊ย บ้าเหรอ” “ทำเสียงดุ! ทำเสียงดุ! ชักอยากจะเห็นจริงๆ แล้วสิ ว่าแต่อายุเท่าไหร่ จบอะไรมา มาสมัครงานกับแกได้ยังไง แล้วชอบตั้งแต่แว๊บแรกเลยเหรอวะ” “อยากรู้อยากเห็นนะเราน่ะ” ตฤณว่าให้เพื่อนอีกครั้ง“อย่ามาชักสีหน้าเคร่งน่า หวงเหรอ ไม่เอาก็ได้ แต่บอกมา” “พรหมลิขิตมั้ง” “โว้วววว” เสียงเพื่อนๆ ในยิมโห่แซวขึ้นมาอีกแล้ว เรียกว่าหมั่นไส้จะดีกว่า“อะไร! ทุกคนไม่รู้จักพรหมลิขิตหรือบุพเพสันนิวาสเหรอ รักแรกพบไรงี้” “เว่อร์มากไอ้ตฤณ ไม่ใช่รักแรกพบหรอก แต่คนอย่างแก พวกเอาแต่ใจ คนไหนสวยก็จะจองเลยไม่ให้ใครมาตัดหน้า” “เอ่อ ฉันจะเอาคนนี้ อย่ามายุ่ง” “ว่าแต่ชื่ออะไรวะ บอกหน่อยสิ สัญญาไม่ยุ่ง” “ชื่อคุณหยาครับ ชื่อจริงปั้นหยา” ผู้ช่วยแทรกขึ้นอีก“ชื่อน่ารักอะไรอย่างงี้ ตัวจริงก็ต้องน่ารักแหงๆ” “ไม่! ไม่น่ารัก! ด่าเก่งมาก” ตฤณโผลงออกมาด้วยความลืมตัว เพราะเขายังจำเรื่องเมื่อเช้าได้ เธอด่าไฟแลบมาก “อะไร ได้ด่ากันแล้วเหรอ” “ก็... เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก ฉันเห็นเธอด่าคนอื่นน่ะ” พอได้สติตฤณก็ร