Lahat ng Kabanata ng ท่านประธานขาอย่าดุ: Kabanata 31 - Kabanata 34

“งั้นไปที่ห้องนั่งเล่นดีกว่าครับ เป็นส่วนตัวกว่าห้องรับแขกมีทีวีดูเพลินๆ ระหว่างรอ ผมจะได้หาอะไรมาให้กินเสียเลย” “ก็ดีค่ะ ดูท่าทางจะนาน” ว่าแล้วกันระพีก็พาเดินผ่านห้องรับแขกไป ซึ่งอยู่ติดกันนั้นเป็นห้องนั่งเล่น แบบเป็นส่วนตัว โดยตรงข้ามกันก็เป็นห้องทำงานของตฤณ เพิ่งสังเกตว่าบ้านหลังใหญ่สไตล์โมเดิร์น ไม่ได้กว้างแบบโอ่โถงเหมือนคฤหาสน์เจ้าสัว แต่เป็นสัดส่วนมากกว่า ปั้นหยานั่งรออย่างสงบเสงี่ยม รอกันระพีนำอาหารมาเสิร์ฟ เพราะเธอยังไม่ได้กินอะไร นึกเป็นห่วงคนที่มีอาการไม่สบายท้อง แต่ดันมีการคุยงาน หรือนี่จะเป็นนิสัยที่บ้างานของเขาเนี่ย “หยาขอถามได้ไหมคะ ปกติแล้วจะมีคนแวะเวียนมาคุยงานด้วยแบบนี้เสมอเลยเหรอคะ” ปั้นหยาเอ่ยถามเมื่อกันระพีเข้ามา แล้ววางอาหารลง“ใช่ครับ” “แล้วนี่ไม่สบายด้วย จะทนนั่งได้นานแค่ไหน”“คงไม่เป็นไรหรอกครับ ท่านทนเก่ง” กันระพีตอบและยิ้มแปลกๆ “กินอะไรก่อนนะครับเดี๋ยวหิว” “เอ่อ แล้วท่านประธานคุยนานไหมคะ หรือแล้วแต่อารมณ์” “จะว่าแล้วแต่อารมณ์ก็ไม่ใช่เสียทีเดียวครับ แล้วแต่งานมากกว่า ถ้าสำคัญ เครียด และมีรายละเอียดเยอะก็คุยนาน แต่ถ้าไม่อะไรมากมายก็แปบเดียวครับ สักชั่วโม

“ก็คุณก้องยังรู้ แล้วหยาล่ะ” เขามองหน้าเธอนิ่งๆ ก่อนจะตอบ“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ” พูดแบบนี้แปลว่าเขาไม่ไว้ใจเธอสินะ หรือไม่ก็เธอยังใหม่อยู่ ยังไม่ควรรู้ความลับอะไร“โอเค ไม่รู้ก็ได้ค่ะ แต่ถ้าหยาแอบรู้ขึ้นมาอย่าว่ากันนะคะ”“ถ้าหยารู้แล้วจะทำอะไรได้ จะช่วยอะไรผมมันเกี่ยวกับงานใหญ่ระดับพันล้าน” “อย่างน้อยช่วยให้คุณได้ระบายความอึดอัด แทนที่จะเก็บเอาไว้ไงคะ หยาชวนคุยได้” “ชวนปวดหัวมากกว่ามั้ง แต่อยู่กับหยาผมอึดอัดอยู่เรื่องเดียว” “เรื่องอะไรคะ” “เรื่อง... ที่เราต้องนอนห้องเดียวกันในคืนนี้” “ฝันไปเถอะค่ะ หยาต้องกลับ ไม่ค้างแน่” “ผมก็ไม่ให้หยากลับเวลานี้เหมือนกัน ถามจริง อยู่บ้านเช่าคนเดียวไม่กลัวหรือไง อันตรายจะตาย” “กลัวอะไรคะ หยาก็อยู่คนเดียวมาตลอดตั้งแต่สมัยเรียน”“กลัวคน กลัวสิ่งที่มองไม่เห็น แล้วนี่ดึกดื่นแบบนี้ ใครจะให้กลับ หืม”“ก็เพราะคุณไงทำให้หยาต้องกลับดึก” “ก็ถึงบอกให้นอนที่นี่ไง กำลังคิดอยู่ว่าจะให้นอนตรงไหนดี” “หยาว่าคุณวางแผนให้หยาอยู่มากกว่า” เธอฉลาดมาก เดาออกว่าหัวใจของเขากำลังหวั่นไหวกับเธอตั้งแต่แรกเจอ แถมยังหาทางพูดจาเย้าแหย่อยู่ตลอด “คนอย่างผมต้องวางแผนด้วย ดูหน้า