All Chapters of ท่านประธานขาอย่าดุ: Chapter 11 - Chapter 20

“เป็นคนเอาแต่ใจพอสมควรครับ เชิญครับ ผมตั้งใจมารับคุณไปหาท่าน แต่ถ้าผมตีรถเปล่าผมนี่โดนด่าไฟแลบเลย” ผู้ช่วยหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงอ้อนขอความเห็นใจ ปั้นหยาก็ยืนมองหน้า ชั่งใจทั้งที่อารมณ์กรุ่นๆ ไม่พอใจที่ตฤณทำนิสัยแบบนี้ เขาเป็นท่านประธานที่เอาแต่ใจมาก“นะครับคุณปั้นหยา เจ้านายผมเวลาทำงานเป็นคนที่ใจดีมาก ไม่ดุสักนิด ไม่เจ้าอารมณ์ เป็นคนที่สุขนิยมคนหนึ่ง รับรองว่าทำงานด้วยกันแล้วไม่เครียดแน่นอนครับ” “อ่อเหรอคะ เท่าที่สัมผัสเข้าวันที่สองเนี่ย คนละเรื่องเลยนะคะ สุขนิยมแบบไหนขมขู่กัน ฉันไม่ได้อยากมีปัญหากับใครนะ” “ก็อย่างที่เจ้านายบอกแหละ ว่าแต่เขาบอกอะไรคุณปั้นหยาเหรอครับ” “ไม่มีอะไรค่ะ แค่บอกให้ซื้อเต้าหู้ไปฝาก ทำไมไม่ซื้อเอง” ปั้นหยาบอกด้วยน้ำเสียงงอนๆ ใบหน้าบูดบึ้ง ก่อนจะถอนใจอีกครั้ง“เชิญครับ” ก้องการุณเปิดประตูรอให้เธอขึ้นไปนั่งด้านหลัง สุดท้ายเธอจำใจก้าวขึ้นไปแบบคนซังกะตาย“ผมลืมแนะนำตัว ผมชื่อก้องการุณ เป็นผู้ช่วยครับช่วยทุกเรื่อง เรียกก้องเฉยๆ ก็ได้ครับ”“ค่ะ คุณก้องเรียกหยาเฉยๆ ก็ได้ค่ะ เรียกเต็มยศไม่ชิน” “ครับคุณหยา อย่าทำหน้าเศร้าขนาดนั้นสิครับ ท่านประธานรับเข้าทำงานนะครับ ไม่

“ผมอยากได้คุณจริงๆ นะ เอ๊ย! ไม่ใช่แบบนั้น ผมอยากให้คุณมาช่วยงาน แต่ก่อนอื่น ผมเปื้อนหมดเลย มาไถ่โทษตัวเองซะ” เขาว่าพลางชี้สูทตัวเอง ทำให้เธอถอนหายใจแล้วหยิบทิชชู่เดินอ้อมไปหาเขา ก่อนจะย่อตัวเล็กน้อยแล้วเช็ดน้ำเต้าหู้ที่เปื้อนสูท ลามมาจนถึงกางเกง ตอนนี้เธอแทบไม่กล้ามองหน้าเขาเลย ใจเต้นมือสั่นอย่างประหลาด ส่วนเขาเอาแต่จ้องเธอแล้วยิ้มมุมปาก “ถอดสูทให้หน่อยครับ” ตฤณบอกก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วหันหลังให้กับเธอ ปั้นหยาแทบจะมองบนแต่ก็ยอมถอดให้ แต่ก็เพิ่งรู้สึกว่าเขาตัวสูงใหญ่มากเธอตัวเท่าหัวไหล่เอง นี่ขนาดเธอสูงตั้ง 165 นะเนี่ย แสดงว่าเขาเกือบร้อยเก้าสิบเลยไหมเนี่ย พอจังหวะที่เขาหันมาเธอก็เบือนสายตามองไปทางอื่นแล้วถอยออกไปให้ห่าง“ฝากสูทไปซักให้หน่อย แต่จะว่าไปแล้วผมซักสูทสองวันติดต่อกันเลย เมื่อวานก็เพราะคุณ วันนี้ก็เพราะคุณอีก” “นี่ เพราะคุณเริ่มก่อนต่างหากล่ะ แล้วฉันไม่ได้สกปรกหรือไงคะ กินต่อเลยค่ะอุตส่าห์ซื้อมาให้” “อ้าว! คุณสั่งเขาใส่น้ำตาลซะหวาน ใครจะกินลงล่ะครับ มากินเองสิ”“ไม่! ไม่กินขี้ปากใครค่ะ” พูดจบเธอก็เดินอ้อมมาที่หน้าโต๊ะ“เรานี่ปากร้ายนะ น่าจะไปด้วยกันได้ เหม

“แล้ว เลขาต้องทำยังไงบ้างคะ” “อันดับแรกครับ ตำแหน่งผมคือประธานบริษัท ตอนนี้ไม่ใช่แฟนคุณ อย่าดุผมมาก ไว้เป็นแฟนกันก่อนค่อยดุก็ได้” “นี่! คุณ... ท่าน ฉันยังไม่ได้ดุท่านเลยนะคะ มีแต่ท่านนั่นแหละ”“น้ำเสียงคุณดุอยู่ตลอดเวลา เหมือนเมนมาไม่ปกติ” เขานี่รู้จักผู้หญิงไปเสียหมดจนเธอขึงตาใส่จะเอาเรื่อง“มา... ปกติค่ะ” “โอเค ถ้าปกติก็พูดหวานๆ เพราะๆ มันจะทำให้บรรยากาศในห้องทำงานดีขึ้น อีกอย่างอย่ามาแทนตัวเองว่าฉันกับผม ฟังดูแล้วมันแข็งๆ ทื่อๆ เข้าใจไหมครับ เป็นเด็กเป็นเล็กพูดให้มันน่ารัก หยาอย่างนั้น หยาอย่างนี้ น่าฟังกว่าเยอะ” ปั้นหยาอยากจะถามเหลือเกินว่านิสัยจริงๆ เขาเป็นแบบนี้ หรือเป็นเฉพาะกับผู้หญิง“ค่ะ หยาก็หยา” ปั้นหยายอมทำตามอย่างว่าง่าย“ท่านประธาน หรือคุณตฤณเรียกซิ” “ท่านประธานค่ะ” แน่นอนเธอไม่เรียกคุณตฤณหรอก ไม่อยากถือสิทธิ์กว่าคนอื่น “เรียกคุณตฤณง่ายกว่าอีก คุณตฤณขาหรือพี่ตฤณอะไรเงี้ยะ” “ตกลงท่านให้หยามาเป็นเลขา หรือให้มาเป็นแฟนคะ เรียกซะสนิทเชียว” “ถ้าให้เป็นแฟน ก็กลัวแฟนของหยาจะตามมาหึงน่ะสิ” พูดถึงแฟนที่เขาบอกแล้วขนลุกแปลกๆ “โอเคหยาจะเลิกพูดถึงเรื่องแฟน เลิกคุยกันเรื่องนี้

“ค่ะ ก็สบายดี ท่านยังไม่ได้แก่มากเท่าไหร่ ยังทำสวนได้สบาย”“คุณโชคดีที่มีครอบครัวที่พร้อมหน้าพร้อมตา”“เอ่อ หยาไม่ถามเรื่องนี้แล้ว เรื่องทำงานน่ะจะมีสาวๆ แวะเวียนซื้อขนมมาฝากท่านหรือเปล่าคะ”“หึหึ ไม่มีสิ ก็บอกแล้วว่าไม่มีแฟน โสด”“หยากลัวโดนลูกหลงน่ะ”“ห้องทำงานผม ส่วนใหญ่จะมีแต่ผู้ชายเข้ามา พวกนายช่าง หัวหน้าคุมงาน หัวหน้าฝ่าย วิศวกร ผู้หญิงก็จะมีฝ่ายบัญชีกับฝ่ายบุคคล” “เท่าที่ทราบบริษัทของท่านโปรเจคใหญ่ทั้งนั้นเลยนะคะ” “ผมถึงอยากจะมีเลขาคอยทำงานช่วยผมกับก้องไง” “การมีเลขามันไม่ได้ทำให้งานน้อยลงหรอกค่ะ”“เปล่าเลย มีอะไรที่สวยงามสบายตาสบายใจ มันก็ทำให้ฟิวทำงานของผมไหลลื่นได้นะ” “เฮ้อ! ท่านประธานเป็นเจ้านายที่ขี้หลีมากเลยค่ะ” “เขาเรียกว่าเฟรนลี่ เป็นคนอารมณ์ดี ชอบพูดหยอก ไม่ชอบเหรอ เดี๋ยวก็ชิน” “ไม่ชินค่ะ” พูดจบเธอก็ลุกเตรียมจะกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานตัวเอง ทว่าเขาแทรกขึ้นเสียก่อน“ผมลืมบอกไป หน้าที่สำคัญอีกอย่างของหยาคือ นั่งรถมาทำงานพร้อมผมตอนเช้าและกลับพร้อมกัน ถ้ามื้อเที่ยงผมไม่มีเพื่อนกินข้าว หยาก็ต้องทำหน้าที่นั้น” นี่หน้าที่เลขาอย่างนั้นหรือ ให้ตายสิ“นั่นหน้าที่เลขาเหรอคะ”

“มีอะไรหรือเปล่าครับ เพิ่งมีเลขาวันแรกก็ถอนหายใจแล้ว” “เปล่า เรื่องประชุมเมื่อวาน ฉันไม่อยากถามต่อหน้าคนอื่นนัก เรียกผู้รับเหมาไปคุยกันที่บ้านตามลำพัง อย่าให้ใครรู้นะ” “ได้ครับ วันนี้เหรอครับ” “ก็ลองโทรไปดู ถ้าเขาว่างวันนี้ก็ให้ไปตอนหนึ่งทุ่ม หรือถ้าไม่ว่างตอนนี้ก็เลือกวันมา” “ได้ครับ เอ่อ ทำไมเราต้องกระซิบครับเนี่ย” “เรื่องแบบนี้ต้องให้ผู้หญิงรับรู้ด้วยหรือไง หืม” หมายถึงผู้หญิงที่นั่งตรงนั้นสินะ“แต่คุณหยาเป็นเลขา ไม่ให้รู้ได้เหรอ” “เอาไว้สักหน่อยค่อยว่ากัน นี่เพิ่งจะวันแรก” “งั้นก็ได้ครับ แล้วมีอะไรเพิ่มเติมไหม” “ยังก่อน ไปสอนงานเถอะ”“ไม่แอบหึงนะครับ” สิ้นคำของก้องการุณ ตฤณก็หรี่ตามองพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย ยิ้มมุมปากนิดๆ เพราะดันรู้ทันเจ้านายเกินไป“ถ้าไม่ได้ทำอะไรที่ไม่ดี จะกลัวทำไม” “ไม่รู้ล่ะ บางทีเจ้านายก็อาจจะแบบ เหมารวม เอะอะหึงดะไปหมด” “ฉันแสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอว่าอยากได้เธอน่ะ หืม” “ก็ ท่านบอกว่าอยากได้ เอาแต่ใจสุดๆ”“เอ่อ ไปได้แล้ว วุ่นวายนัก” ตฤณออกปากไล่ มีแอบยิ้มเล็กน้อยซึ่งก้องการุณก็สังเกตได้แหละ จากนั้นก้องการุณจึงกลับไปที่โต๊ะทำงานของปั้นหยาอีกครั้ง เพื่อ