บทที่ 6

“พรุ่งนี้เจอกันครับ ตรงต่อเวลาหน่อยนะ ผมไม่ชอบคนมาสาย แล้วก็... ซื้อน้ำเต้าหู้กับปลาท่องโก๋หน้าปากซอยมาฝากด้วย” เขาเอ่ยไล่หลัง ทำเอาเธอชะงักแล้วหันกลับมามอง

“ฉันจะไม่มาทำงานกับคุณ จำไว้ด้วย” เธอตอบอย่างหนักแน่น แต่เขากลับยิ้มกริ่มเนี่ยนะ

“เดี๋ยวคุณก็ได้มา สาวน้อย” เขาบอกพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ เท่านั้นแหละเธอก็สะบัดหน้าแล้วเดินจากไปทันที

“หึหึ ซวยซ้ำซ้อนเหรอ ใครจะคิดว่าที่คุณไป คือที่นี่ เขาเรียกว่าพรหมลิขิต ก้องมานี่ซิ” ตฤณเอ่ยเรียกผู้ช่วยหนุ่ม ซึ่งโต๊ะทำงานอยู่ติดกับประตูด้านหน้า 

“ครับท่าน” ก้องการุณรีบเดินมาหาเจ้านายทันที 

“ผู้หญิงคนนั้น อยู่ซอยเดียวกับบ้านเรา ตอนนี้ให้คนตามเธอ อยากรู้ว่าจะไปไหนทำอะไรบ้าง บ้านหลังไหน ที่สำคัญโสดหรือเปล่า แต่ก็น่าจะโสดแหละไม่งั้นต้องมีแฟนมาส่ง” 

“เกี่ยวอะไรกับโสดหรือไม่โสดเหรอครับ” ก้องการุณถามพลางหรี่ตามอง เจ้านายหนุ่มชะงักไปนิด ก่อนจะตอบแบบยิ้มๆ 

“อยากได้” ตอบเสร็จเขาก็เดินกลับเข้าห้องทันที 

“อยากได้เหรอ ชอบผู้หญิงร้ายๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่” ก้องการุณเอ่ยเบาๆ แต่ก็ไปตามที่สั่ง 

ส่วนเจ้านายหนุ่มก็เดินเข้ามาในห้องทำงาน ยิ้มกริ่มแบบคนเจ้าเล่ห์ นึกถึงใบหน้าสดใสสวยมากๆ แล้วบ่นเก่ง ด่าเก่งขนาดนี้ ให้ตายสิ ชอบจัง อยากเอาชนะ อยากช่วยทำให้สงบปาก ทว่ายังไม่ทันรู้จักชื่อเลยเธอก็ไปซะละ แต่แน่นอนว่าหัวหน้าฝ่ายบุคคลรู้

“ค่ะท่านประธาน” 

“ขึ้นมาหาผมที่ห้องหน่อยนะ”

“ค่ะ สักครู่ค่ะ” เมื่อวางสายจากกันเสร็จเขาก็รอ ขณะที่หัวหน้าฝ่ายบุคคลก็รีบขึ้นมาหาเขาภายในเวลาเพียงห้านาที

“น้องคนที่มาสมัครงานไปไหนซะล่ะคะ” ปิยะพัฒน์ผู้จัดการฝ่ายบุคคลเธอถามด้วยความแปลกใจ เพราะถ้าเขาสัมภาษณ์มันก็เร็วไปหน่อย 

“กลับไปแล้ว คุยเรื่องธุระของผมดีกว่า พูดเรื่องเด็กที่คุณสัมภาษณ์ให้ฟังหน่อยสิ” 

“เอ่อ ก็ ท่านยังไม่ทราบรายละเอียดเหรอคะ”

“ยัง เอกสารก็ยังไม่ได้อ่าน ชื่อยังไม่ได้ถาม ผมให้กลับไปก่อน” 

“อ้าว ทำไมล่ะคะ” 

“ก็... คือ... อยู่ๆ ผมก็หงุดหงิดขึ้นมา ไม่อยากเหวี่ยงเลยให้เธอกลับไปก่อน” 

“ทำตัวเหมือนมนุษย์เมนเลยนะคะ หรือว่าใกล้วัยทอง” 

“คุณเปี๊ยก ผมใจดีก็จริงแต่ไม่ได้ให้มาแซวแบบนี้ ผมยังไม่แก่”

“ขอโทษค่ะ เธอชื่อปั้นหยาค่ะ อายุ 23 ปี เพิ่งเรียนจบเลย กำลังหางาน เล่าคร่าวๆ ว่าถูกปฏิเสธไปหลายที่” 

“ไม่เก่งหรือยังไง” 

“น่าจะไม่ตรงสเปกเขามั้งคะ เปี๊ยกก็ดูแล้วครบองค์ประกอบที่เราอยากได้ เธอไม่ได้จบสายเลขาโดยตรงหรอกค่ะ จบสถาปัตฯ แต่ว่าเปี๊ยกอยากรับไว้ แล้วค่อยขยับขยายหน้าที่การงาน ถ้าไม่รับก็เสียดาย” 

“จบสถาปัตฯ ดีจัง ก็ตรงสายบริษัทเรา แล้วมีชื่อเล่นหรือเปล่า” 

“ไม่มีชื่อเล่นค่ะ แต่เธอแทนตัวเองว่าหยา ย่อจากปั้นหยาค่ะเป็นเด็กต่างจังหวัดเข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ เธอเล่าว่าแต่ก่อนบ้านเช่าอยู่แถวมหาลัยเล็กแบบรังหนู พอจบเลยเปลี่ยนบ้านเช่าให้ดีขึ้นหน่อย บอกว่าอยากอยู่ใกล้แบบศูนย์กลางการทำงาน”

“ครอบครัวทำงานอะไร รับจ้างเหรอ” 

“มีธุระกิจครอบครัวอยู่จันทบุรีค่ะ เห็นว่ามีรีสอร์ต มีทีทางปลูกผลไม้เศรษฐกิจ ฐานะปกติกลางๆ ค่ะแต่ไม่รวยมาก” 

“แสดงว่าใช้ได้” 

“ก็น่าจะพออยู่พอกินสำหรับต่างจังหวัดมีเงินส่งลูกเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ นะคะ” 

“มีแฟนหรือยัง” 

“หืม ยังค่ะ โสดสนิท” เธอตอบยิ้มๆ พลางหรี่ตามองเจ้านายอีก

“ยิ้มอะไรไม่ทราบ”

“ปกติท่านประธานไม่ถามแบบนี้” 

“ก็คิดซะว่าเป็นเรื่องปกติ ไม่เห็นแปลก ผมก็หล่อแถมโสดขนาดนี้ถ้าเลขามีแฟนจะไม่ตามมาหึงถึงบริษัทเลยหรือไง หืม” 

“แหม เหตุผลน่าฟังจังเลยค่ะ” 

“แล้ว มีเบอร์โทรเธอหรือเปล่า” 

“มีสิคะ เปี๊ยกอยู่ฝ่ายบุคคลนะ”

“พูดมากอยู่ได้ เอามาเลย ผมจะได้โทรตามเลขาของผมมาทำงานพรุ่งนี้ จะได้ไม่ต้องมาทำงานสาย” 

“เหตุผลน่าฟังอีกแล้ว”