Lahat ng Kabanata ng บำเรอลับ คุณชายไร้ใจ: Kabanata 1 - Kabanata 10

ไพลินหันไปมองนาฬิกาติดผนังเกือบทุกนาที เพราะใกล้จะถึงเวลาที่นัดกับศรันย์เอาไว้แล้ว แต่คุณหญิงกับคุณหนูยังคงกลั่นแกล้งให้เธอทำนู้นทำนี่ไม่หยุดสักที ไพลินจึงตัดสินใจเดินมาหาคุณหญิงเพื่อจะบอกว่าเธอทำงานในครัวเสร็จแล้ว“คุณท่านคะ ลินทำงานในครัวเสร็จแล้วค่ะ”ไพลินก้มหน้าพูดออกไปไม่กล้าสบตากับทั้งสามคนที่นั่งทานอาหารอยู่ เห็นอย่างนั้นก็อดนึกถึงประมุขคนเก่าของบ้านที่เอ็นดูและเลี้ยงดูเธอคงเหมือนลูกแท้ๆ ไม่ได้ หากท่านยังอยู่ตรงนี้ ท่านคงจะเรียกเธอไปนั่งร่วมโต๊ะด้วย และสั่งแม่ครัวทำของโปรดของเธอมาให้“เสร็จแล้วก็ไปสิ จะเสนอหน้าอยู่ทำไม” คุณหญิงวรมลตะคอกออกไปเสียงดัง“หรือว่าอยากนั่งร่วมโต๊ะกับพวกเรา”ตามมาด้วยเสียงของลูกสาวอย่างวนิดาที่กำลังเหยียดยิ้มมองไพลินด้วยสายตาที่ชิงชังอย่างเห็นได้ชัด ส่วนวรานนท์ลูกชายคนโตของบ้านก็ได้แต่นั่งดูสถานการณ์อยู่เงียบๆ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ถึงแม้ในใจจะอยากให้เธอมานั่งร่วมโต๊ะด้วยก็ตาม แต่คงไม่ดีแน่ถ้าจะพูดออกไป สิ่งที่เขาพูดอาจจะทำให้น้องสาวกับแม่ของเขากลั่นแกล้งเธอมากกว่าเดิม“เปล่าค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”ไพลินตอบไปเสียงเบาก่อนจะเดินออกมายังห้องนอนของตัวเอง มือเรียวเปิ

#เวลา 00:30 น.นักร้องสาววัยละอ่อนนั่งตัวเกร็งอยู่ท่ามกลางชายหนุ่มที่เมาได้ที่ เธอไม่กล้าที่จะหนีไปไหนแม้ว่าจะโดนลวนลามอยู่บ่อยครั้ง เนื่องจากชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้วยคือเจ้านายของเธอ“คืนนี้ไปต่อกับเฮียมั้ยคนสวย”“ขอโทษนะคะ พอดีลินมีงานต่อ” ไพลินพยายามใช้คำพูดที่สุภาพและถอยห่างจากคนเมา กลิ่นแอลกอฮอล์ที่รุนแรงทำให้เธอรู้สึกเวียนหัวไปด้วย“เฮียรอได้ ปกติหนูลินเสร็จงานตอนไหน แล้วคิดราคาเป็นคืนหรือชั่วโมงบอกได้เลย เฮียพร้อมจ่าย”ไพลินถึงกับหมดความอดทนกับคำถามสองแง่สองง่ามของเพื่อนเจ้านาย พูดแบบนี้มันไม่ให้เกียรติกันชัดๆ“ลินต้องกลับแล้วค่ะ ขอตัวนะคะ”ร่างสวยลุกขึ้นทันทีที่พูดจบ ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความโกรธ ทำไมผู้ชายถึงชอบทำตัวแบบนี้นะ คิดว่าคนทำงานกลางคืนจะขายตัวทุกคนเลยหรือไง ไพลินได้แต่บ่นในใจก่อนที่เธอจะถูกฉุดกระชากเข้าไปยังมุมมืด“อือ…”มือหนาที่ปิดปากไว้ทำให้ไพลินได้แต่ส่งเสียงร้องอู้อี้ออกมา และพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดตลอดทางที่ชายร่างโตพาก้าวเดินไป กลิ่นแอลกอฮอล์ที่รุนแรงเพิ่มความหวาดกลัวให้ไพลินเป็นอย่างมาก“ไปสนุกกันนะคนสวย อ๊ะ! โอ๊ย!”คนเลวเอ่ยออกมาและพยายามลวนลามหญิงสาวอย่างคนหื่

‘ทำไมเธอถึง…?’วรานนท์ได้แต่นิ่งไม่กล้าขยับร่างกาย ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาสู่หัวใจแกร่งจนปวดหนึบไปหมด เขากล่าวหาว่าเธอเป็นผู้หญิงอย่างว่า แต่กลับเป็นเขาเองที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไปเพราะความเข้าใจผิดสายตาคมจับจ้องไปที่ใบหน้าสวยสลับกับเลือดบริสุทธิ์ที่เปื้อนที่นอนด้วยความสับสน ในเมื่อเธอไม่ได้ทำงานแบบนั้น ทำไมเธอถึงกลับบ้านดึกทุกวัน โดยเฉพาะวันนี้เธอกลับมาสภาพอิดโรยอย่างกับคนที่ผ่านศึกหนักมา ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความสงสัย“คุณนนท์!! หยุดเถอะนะคะ ลินเจ็บ!!” เสียงหวานอ้อนวอนด้วยความเจ็บปวด เพราะเธอไม่อาจทนความเจ็บปวดนี้ได้จริงๆ มันเหมือนร่างกายกำลังจะฉีกขาดออกเป็นชิ้นๆ“ฉันหยุดไม่ได้” วรานนท์พูดเสียงอ่อนลงต่างจากก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง“แต่ลินเจ็บ ลินไม่ไหวแล้ว” ไพลินยังคงอ้อนเสียงสั่น สิ่งที่เขากำลังทำกับเธอมันไม่เหมือนกับสิ่งที่เธอคิดไว้เลย“หยุดเถอะนะคะ ลินสัญญาว่าจะออกไปจากบ้านคุณนนท์พรุ่งนี้เลยค่ะ”ไพลินพูดในสิ่งที่เขาต้องการ เผื่อเขาจะหยุดความเจ็บปวดนี้สักที แต่คำพูดของเธอกลับทำให้เจ้าของบ้านไม่พอใจขึ้นมา เธอคิดจะไปจากที่นี่ทั้งๆ ที่เป็นของเขาแล้วงั้นเหรอ หรือว่าเธอมีคนที

- หลายวันต่อมา -“ทำไมวันนี้อารมณ์ดีจังเลยจ๊ะ” เสียงป้าอิ่มแซวไพลินที่ยืนล้างจานไปยิ้มไปท่าทางมีความสุขเหลือเกิน แล้วพักนี้ยังดูมีความสุขผิดปกติ จนน่าสงสัย แต่ป้าอิ่มก็ไม่ได้ถามเซ้าซี้อะไร เพราะวัยนี้เป็นวัยที่กำลังอยู่ในช่วงอินเลิฟ“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ลินก็แค่คิดอะไรเพลินๆ” ไพลินหันมายิ้มให้ป้าอิ่ม ก่อนจะหันไปล้างจานต่อตอนนี้ไพลินอยากจะหมุนเวลาให้มันไปถึงตอนสี่ทุ่มเร็วๆ เหลือเกิน เพราะจะได้ขึ้นไปหาคนที่หัวใจเรียกร้องสักทีLINE!!!!เสียงไลน์ดังขึ้นมา ทำให้ไพลินต้องล้างมือแล้วมาล้วงมือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาดู เผื่อจะเป็นคนสำคัญส่งมา แต่ก็ไม่ใช่...Risa : ลินทำอะไรอยู่ คืนนี้แกว่างมั้ยพออ่านไลน์ที่ริสาส่งมา ไพลินขมวดคิ้วด้วยท่าทางสงสัย ก่อนจะตอบกลับไปPilin : ทำไมหรอ?ไพลินถามออกไป แล้วรอคำตอบ ปกติริสาไม่เคยส่งไลน์มาเวลานี้ แล้วที่สำคัญพักนี้ริสาก็ไม่ค่อยพูดกับเธอด้วยRisa : ฉันมีเรื่องกลุ้มใจนิดหน่อย อยากจะไปดื่ม แกออกไปเป็นเพื่อนหน่อยได้มั้ยPilin : ได้สิ ไปตอนไหนหรอRisa : สองทุ่มPilin : โอเคหลังจากที่คุยไลน์เสร็จไพลินก็หันไปบอกป้าอิ่ม ป้าอิ่มก็บอกให้มาขออนุญาตคุณหญิงก่อนตา

หลังจากเรียนเสร็จไพลินก็รีบเก็บกระเป๋า เพราะอยากจะเคลียร์กับริสา แต่พอก้มเก็บของใส่กระเป๋าแค่แปปเดียว ริสาก็ออกไปซะแล้ว ไพลินรีบเดินตามออกมาก็เห็นแต่หลังเท่านั้น“ออกมาไม่รอเลยนะ” ศรันย์เดินตามไพลินออกมาติดๆ“ริสาเป็นอะไร นายรู้มั้ย?” ไพลินมองหน้าศรันย์ด้วยความไม่เข้าใจ ปกติริสาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ไม่รู้ว่าโกรธอะไรเธอหรือเปล่า“ไม่รู้สิ ไม่ต้องไปสนใจหรอก เดี๋ยวฉันไปคุยให้” ศรันย์ตอบไปด้วยท่าทางปกติ แล้วช่วยถือกระเป๋าให้ไพลินเหมือนทุกครั้ง ทั้งสองคนเดินคุยกันมาที่รถ โดยไม่รู้ว่ามีสายตาของหลายคนแอบมองอยู่..ไพลินกลับมาบ้านด้วยความอึดอัดใจ นึกถึงแต่เรื่องของริสาวนไปวนมา ไพลินคิดว่าริสาต้องโกรธเธอแน่ๆ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าริสาโกรธเธอเรื่องอะไร“ลินจ๊ะ” เสียงป้าอิ่มมาเคาะประตูห้องเรียก ไพลินเลิกคิดมากแล้วรีบเดินออกไปเปิดทันที“มีอะไรหรอคะป้า”“คุณนนท์สั่งไว้ว่า ถ้าลินกลับมา ให้ลินไปทำความสะอาดห้องทำงานให้ ลินว่างหรือเปล่า” ป้าอิ่มพูดด้วยท่าทางใจดี แต่พอได้ยินชื่อของคนที่อยู่ในใจ ไพลินก็รู้สึกหน่วงขึ้นมาที่ใจทันที“เอ่อ... แล้วคุณนนท์กลับมาหรือยังคะ” ไพลินถามออกไปเสียงเบาเพราะไม่