Semua Bab บำเรอลับ คุณชายไร้ใจ: Bab 11 - Bab 20

ไพลินเดินออกจากห้องทำงานของวรานนท์พร้อมรอยยิ้ม เธอเดินเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดไปเก็บแล้วเข้ามาช่วยงานป้าอิ่มในครัวต่อ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มจนออกนอกหน้าของเธอ จึงโดนป้าอิ่มกับพวกพี่ๆ แม่บ้านแซวอีกตามเคยหลังจากช่วยทำกับข้าวเสร็จ ไพลินก็กลับเข้ามาในห้องของตัวเอง ร่างบางทิ้งตัวลงนอนที่นอนของตัวเองก่อนจะเอามือปิดปากแล้วกรี๊ดร้องออกมาด้วยความดีใจ ความรู้สึกเหมือนคนที่ได้คืนดีกับแฟนยังไงก็ไม่รู้ครืด~~เสียงการสั่นสะเทือนของมือถือ ทำให้ไพลินหยุดความคิดแล้วลุกขึ้นไปหยิบมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะหนังสือ เวลาไปบ้านใหญ่เธอจะไม่เอามือถือติดตัวไปด้วยเพราะคุณหญิงไม่ชอบให้เธอเล่นมือถือเวลาทำงาน ทั้งๆ ที่เธอไม่เคยเล่นเลยสักครั้ง>> ริสา ไพลินมองรายชื่อที่โชว์บนหน้าจอแล้วรีบรับสายทันที“ว่าไงริสา” ไพลินถามออกไปด้วยน้ำเสียงดีใจ ที่เห็นริสาโทรมา(ทำอะไรอยู่… ฉันโทรไปหาเธอร้อยสายได้แล้วมั้ง) ปลายสายพูดออกมาเสียงเรียบ“ฉันไปทำความสะอาดห้องทำงานคุณนนท์มา แล้วก็ช่วยแม่บ้านทำกับข้าว พึ่งจะได้กลับมาห้อง เธอมีอะไรหรอ แล้ววันนี้เป็นอะไรถึงไม่คุยกับฉันทั้งวันเลย ฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า” ไพลินยิงคำถามรัวๆ จนคนฟั

“น้องลิน!!”ขณะที่ไพลินกำลังเดินออกมาจากห้างก็มีเสียงเรียกดังขึ้นมาจากด้านหลัง ใบหน้าสวยหันไปมองตามเสียงเรียกทันที“คุณชาญ” ไพลินกล่าวทักทายเพื่อนของวรานนท์พร้อมรอยยิ้ม“เรียกพี่ว่าคุณอีกแล้วนะ” ชาญวิทย์แกล้งทำหน้าไม่พอใจที่หญิงสาวเรียกห่างเหินทั้งๆ ที่เคยบอกไปแล้ว“ก็ลินไม่ชินหนิคะ” ไพลินยิ้มอายไม่กล้าใช้สรรพนามเรียกตามที่ชายหนุ่มบอก เพราะมันดูสนิทเกินไป“ก็เพราะไม่ชินนั่นแหละ พี่ถึงอยากให้เรียกบ่อยๆ จะได้ชิน” ชาญวิทย์พูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม แต่สายตาจับจ้องที่ใบหน้าสวยราวกับตุ๊กตาของหญิงสาวอยู่ตลอดเวลาชาญวิทย์ยอมรับว่าเขาชอบเธอตั้งแต่แรกพบ เท่าที่รู้จักไพลินมา เธอเป็นคนค่อนข้างขี้อายและไม่พูดคุยกับคนอื่นง่าย จึงยากที่จะได้พูดคุยกับเธอ“ค่ะ” ไพลินตอบด้วยท่าทางเขินอาย“ลองเรียกดูสิครับ ถือว่าเป็นการเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่ดี”“เอ่อ... พี่ชาญมาทำอะไรเหรอคะ?” ไพลินพูดออกไปด้วยท่าทางเขินอาย แต่ไม่ใช่เขินอายเหมือนที่รู้สึกกับวรานนท์“พี่มาทานข้าวกับลูกค้าครับ” ชาญวิทย์ตอบไปแล้วมองหน้าหญิงสาวด้วยสายตาเอ็นดู ที่เธอยอมเรียกตามที่เขาบอก หัวใจชายหนุ่มเต้นแรงราวกับวัยรุ่น ที่พึ่งจะมีความรัก ทั้งๆ ท

ไพลินอยากจะกรีดร้องออกมาให้คนทั้งโลกได้รู้ว่าเธอมีความสุขเหลือเกิน หลังจากที่นั่งลังเลอยู่นาน เพราะไม่กล้าส่งข้อความกลับไป เพราะกลัววรานนท์จะรำคาญ แต่พอเขาอนุญาตให้ขึ้นไปได้ เธอก็ดีใจจนแทบจะกรีดร้องออกมาร่างบางมองซ้ายมองขวาก่อนก้าวออกจากห้องอย่างระมัดระวัง สายตาส่องสำรวจไปทั่วทุกมุมตึก พอไม่มีใครอยู่แถวนั้น เธอก็รีบขึ้นไปบนห้องที่คุ้นเคยทันที“คุณนนท์!!” ไพลินถึงกับตกใจเมื่อเปิดประตูเข้ามาเจอเจ้าของห้องพอดี“เข้ามาสิ ยืนรออะไร” วรานนท์มองหญิงสาวด้วยสายตานิ่งๆ แล้วเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียง“คุณนนท์ยืนรอลินหรอคะ” ไพลินเดินเข้ามาช้าๆ ด้วยท่าทางเขินอาย ทั้งๆ ที่เตรียมใจมาอย่างดี แต่พอได้สบสายตาที่เย็นชาของเจ้าของห้อง ความประหม่าก็เข้ามาครอบงำทันที“ไปไหนมา! ถึงได้ให้คนอื่นมาส่ง” วรานนท์ถามขึ้นมาเสียงแข็ง แล้วนั่งมองหญิงสาวด้วยสายตานิ่งๆ ไพลินรู้ทันทีว่าวรานนท์หมายถึงใคร“ลินไปเดินห้างกับเพื่อนแล้วบังเอิญเจอพี่ชาญค่ะ”ไพลินตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก อย่างกับคนที่ทำผิดร้ายแรง แล้วยิ่งสั่นเข้าไปใหญ่ เมื่อเห็นสายตาไม่พอใจของวรานนท์“หึ!! พี่ชาญอย่างงั้นเหรอ ไปสนิทกันตอนไหน ถึงได้เรียกสนิทกันขนา

หลายวันต่อมา...ไพลินกลับจากมหาลัยด้วยท่าทางเหม่อลอย ขณะที่เดินเข้ามาในบ้าน เสียงแตรก็ดังขึ้นมา ก่อนที่เจ้าของรถจะลดกระจกลงแล้วยื่นหน้าออกมาทักทาย“น้องลินพึ่งเลิกเรียนเหรอครับ?” ชาญวิทย์ทักทายออกไปพร้อมรอยยิ้ม รู้สึกได้ว่าเธอกำลังมีเรื่องทุกข์ใจ“ค่ะ” ไพลินก็ยิ้มตอบตามมารยาท แต่เป็นแววตาที่เศร้าทำให้ชาญวิทย์ รู้สึกได้ว่าเธอกำลังมีเรื่องทุกข์ใจ“ลินรอตรงนี้ก่อนนะ พี่มีเรื่องจะคุยด้วย” ชาญวิทย์บอกไป การจะขับรถเข้าไปจอด วันนี้เขาตั้งใจจะมาแสดงความยินดีกับวรานนท์ เพราะพรุ่งนี้ต้องบินไปต่างประเทศ“คุณชาญมีเรื่องอะไรจะคุยกับลินเหรอคะ?” ไพลินถามขึ้นมาทันทีที่ชาญวิทย์เดินมา แต่สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำเอาชาญวิทย์ขมวดคิ้วมองด้วยท่าทางไม่พอใจ“พี่บอกแล้วไงว่าห้ามเรียกว่าคุณ พี่ชักจะงอนแล้วนะเนี่ย” ชาญวิทย์แกล้งพูดติดตลก เพื่อไม่ให้ไพลินซีเรียส“เอ่อ...” ไพลินไม่ทันได้ตอบอะไร เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง“มายืนทำอะไรตรงนี้?” วรานนท์มองสองคนที่ยืนคุยกัน ด้วยสายตานิ่งๆ ไม่ได้แสดงอารมณ์หงุดหงิดออกมา“ฉันแค่ทักทายน้องลิน แล้วแกจะไปไหน จะไปรับน้องมิลล์เหรอ?”ชาญวิทย์ถามออกไปโดยไม่รู้ว่ามันทำให้

“เพื่อนภาษาอะไร ถึงได้กอดกันขนาดนั้น”ฉันยืนมองหน้าของผู้ชายตรงหน้าด้วยความรู้สึกสับสน ใบหน้าบึ้งตึงเหมือนไม่พอใจในสิ่งที่ฉันทำ แต่ที่ฉันสงสัยก็คือเขาตามมาว่า ตามมาแสดงความไม่พอใจแค่นี้หน่ะเหรอฉันไม่รู้จะตอบอะไรก็เลยเลือกที่จะหันไปอีกทางไม่สนใจเขา เพราะไม่มีประโยชน์อะไรที่ฉันคุยกับเขาหมับ!!แต่เขากลับรั้งแขนฉันไว้ แล้วเปิดประตูห้องฉันออก เขาผลักฉันเข้ามาในห้องด้วยท่าทางโมโหและที่สำคัญฉันได้กลิ่นเหล้าจากเขาจนเวียนหัว นี่ดื่มมาหรืออาบมากันแน่ ทำไมกลิ่นเหล้าถึงได้แรงขนาดนี้“คุณจะทำอะไร” ฉันถามออกไปเสียงสั่น เมื่อเขาเดินเข้ามาประชิดตัวฉัน สายตาที่เขามองฉัน มันดุดันจนหน้ากลัว..วรานนท์มองร่างสวยตรงหน้าด้วยสายตาดุดัน อารมณ์ยากที่จะอธิบาย เขาตามเธอมาจากผับด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นเหตุการณ์ตอนที่เธอโดนลวนลาม แต่พอมาเจอเธอกอดกับผู้ชายคนอื่น ความหึงหวงก็เข้ามาครอบงำโดยไม่รู้ตัวมือหนากระชากเข้าหาตัว แล้วประกบปากจูบอย่างดิบเถื่อน แบบที่ไม่เคยทำมาก่อน ยิ่งรู้สึกถึงความพยศของคนในอ้อมกอด“อือ...” ไพลินส่งเสียงห้ามและพยายามผลักอกแกร่งออก ถึงเธอจะยังรักเขาอยู่เต็มหัวใจ แต่สิ่งที่เขาทำมันไม่ถูกต