Semua Bab บำเรอลับ คุณชายไร้ใจ: Bab 21 - Bab 30

- สายของวันต่อมา -วรานนท์นอนตะแคงมองดูใบหน้าสวยของเจ้าของห้อง ที่นอนหลับในอ้อมแขนของเขา“ยังไงฉันก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นของคนอื่น” วรานนท์พูดออกมาก่อนกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น จนคนในอ้อมแขนรู้สึกอึดอัดไพลินรู้สึกตัวแล้วผละออกจากอ้อมกอดของวรานนท์ทันที แต่เธอลืมไปว่าตอนนี้เธอไม่มีอะไรปกปิดร่างกายมือเล็กคว้าผ้าห่มสีหวานมาปิดร่างกายทันที“จะไปไหน?” วรานนท์ถามขึ้นมาเสียงเรียบ สายตาจ้องที่ร่างสวยอย่างไม่ละสายตา ความหวงแหนเกิดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อนึกถึงตอนที่เธอไปกับผู้ชายคนอื่น“ห้ามไปทำงานที่ผับอีก!!” เขาสั่งขึ้นมาเสียงแข็ง พร้อมกับก้าวลงจากเตียงเล็ก โดยที่ไม่มีสิ่งปกปิดร่างกายแม้แต่ชิ้นเดียวไพลินมองไปเห็นถึงกับตกใจรีบหันหน้าไปทางอื่นทันที“ทำอย่างกับไม่เคยเห็น” วรานนท์พูดออกมาพร้อมกับเดินเข้าไปหาร่างสวยที่อยู่ขอบเตียง“เข้าใจที่บอกมั้ย?” วรานนท์ถามออกไปเสียงเรียบ“เข้าใจ... แต่ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องทำตาม!”ไพลินพูดออกไปเสียงแข็งแล้วเดินเลี่ยงออกไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เพราะไม่อยากพูดอะไรให้ยาวไปกว่านี้ กลัวว่าทุกอย่างจะจบที่เตียงอีก เหมือนกับทุกครั้ง...หลังจากอาบน้ำเสร็จ ไพลินก็

“ขอบคุณนะคะพี่ชาญที่เสียเวลามาส่งลิน” ไพลินหันไปบอกชาญวิทย์ด้วยท่าทางเกรงใจ ก่อนจะหันไปบอกพราวนภาที่นั่งอยู่เบาะหลังด้วยความเป็นห่วง“ลินไปก่อนนะคะพี่พราว พี่พราวก็อย่าลืมไปหาหมอนะคะ ลินเป็นห่วง”“จ้ะ” พราวนภาตอบไปพร้อมรอยยิ้ม“ไปส่งพี่พราวให้ถึงที่พักนะคะพี่ชาญ” ไพลินแกล้งแซวเจ้านายหนุ่มออกไป ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ แล้วยืนรอจนรถคันหรูขับเคลื่อนออกไป“ไม่สบาย เป็นอะไร” ชาญวิทย์เป็นฝ่ายทนไม่ไหว จึงถามออกไปเสียงแข็ง หลังจากที่ขับรถออกมาได้สักพักแล้วพราวนภาก็เอาแต่นั่งเงียบ ไม่พูดอะไรกับเขาเลยสักคำ“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ก็แค่ท้องเสีย” พราวนภาตอบไปเสียงเรียบ สายตามองออกไปนอกรถชาญวิทย์ไม่ถามอะไรต่อ ในเมื่อเธอปากแข็งไม่ยอมพูด ไม่ยอมบอกอะไร เขาก็จะพิสูจน์เอง เขาจึงเลี้ยวรถกลับทันที แล้วขับตรงไปที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล โดยที่ไม่ถามความสมัครใจของอีกฝ่ายเลยสักนิด..----> ตัดภาพมาที่ห้องพักไพลิน ไพลิน“นึกยังไงถึงอยากมาหาเนี่ย!” ฉันถามริสากับศรันย์ที่หอบข้าวของเข้ามาที่หน้าห้องฉัน บอกว่าจะมาทำอาหารกินกัน“ก็แค่อยากมาหา นานแล้วนะที่ไม่ได้ปาร์ตี้ในห้องกัน” ศรันย์พูดขึ้นมาอย่างอ

- ณ โรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง -ไพลินหันไปมองวรานนท์ด้วยท่าทางสงสัย เมื่อเขาพาเธอขับรถเข้ามาในโรงพยาบาล หรือว่าเขาจะไม่สบาย แต่ถ้าเขาไม่สบายจริงๆ เขาก็ไม่เห็นมีเหตุผลอะไรที่จะบังคับให้เธอมาด้วยหนิ ไพลินได้แต่ตั้งคำถามมากมายอยู่ในใจ“ลงมา!!” วรานนท์บอกหญิงสาวที่นั่งนิ่งไม่ยอมลงมาจากในรถสักที ทั้งๆ ที่รถก็จอดตั้งนานแล้ว“จะลงมาดีๆ หรือจะต้องให้อุ้มลงมา” วรานนท์ไม่พูดเปล่า แขนแกร่งเปิดประตูแล้วพุ่งเข้าไปช้อนร่างบางออกมาจากในรถทันที“ปล่อยฉันลงนะ ฉันเดินเองได้!!” ไพลินดิ้นไปดิ้นมา จนวรานนท์ยอมปล่อยลง เพราะกลัวจะเป็นอันตรายกับเด็กในท้อง ถ้าเกิดเธอหล่นลงไปจริงๆ“ลงมาดีๆ ก็สิ้นเรื่อง ทำไมต้องดื้อ” วรานนท์พูดออกมาเสียงเรียบ แต่คำว่าดื้อของเขามันทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุกสั่น เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาพูดกับเธอ‘ฉันไม่ชอบเด็กดื้อ’คำพูดของเขาเธอยังจำมันได้ดีทุกคำ ไม่ว่าจะพยายามลืมแค่ไหนก็ตามวรานนท์ฉุดแขนเรียวให้เดินตามเข้ามาในห้องตรวจด้วยท่าทางร้อนใจ ถึงแม้เธอจะไม่ให้ความร่วมมือก็ตาม“ไม่ทราบว่าเป็นอะไรมาคะ” พยาบาลสาวถามออกมาพร้อมรอยยิ้ม แน่นอนว่าไพลินต้องยิ้มตอบ ถึงจะงงๆ ที่โดนลากมาก็ตาม แต่ก็ต้องหุบยิ้

- วันต่อมา -@วรานนท์“จะรีบไปไหนแต่เช้าล่ะลูก” เสียงของคุณแม่ถามขึ้นมาในขณะที่ผมกำลังจะก้าวออกจากบ้าน“วันนี้มีประชุมตอนเช้าครับ” ผมตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้ม เพราะวันนี้ผมรู้สึกอารมณ์ดีมากกว่าทุกวันที่ผ่านมาเสียอีกตั้งแต่วันที่ไพลินออกไปจากบ้านของผม ผมไม่เคยนอนหลับเต็มอิ่มเลยสักวัน ใบหน้าของเธอยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผมตลอดเวลา ตอนแรกผมก็ไม่แน่ใจว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร แต่พอผมได้เจอเธอที่ผับอีกครั้ง ตอนที่เธอขึ้นร้องเพลงที่ผับ แล้วภาพในวันเก่าๆ ก็ลอยเข้ามาในหัวของผมทันที ผมคิดถึงผิวเนียนนุ่ม กลิ่นกายหอมอ่อนๆ และสัมผัสอันแสนหวานของเธอ ผมถึงมั่นใจว่าผมรักเธอ และขาดเธอไม่ได้ ผมตั้งใจจะทำทุกวิธีและทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เธอคนเดิมกลับคืนมาเมื่อวานหลังจากที่ผมโมโหหึง โดยการบังคับขืนใจเธอให้ไปตรวจที่โรงพยายบาลนั่น แต่ก็ไม่เป็นอย่างที่ผมคิดเลยสักนิด ผมจึงกลับมาเคลียร์เรื่องของตัวเองให้เรียบร้อยเพื่อที่จะได้ทำตามหัวใจอย่างเต็มที่และถูกต้องสักทีแล้วตอนนี้ผมก็มาถึงหน้าที่พักของเธอแล้ว ที่ผมบอกคุณแม่ว่าผมมีประชุม ผมก็แค่พูดให้ท่านสบายใจเท่านั้นเอง ผมนั่งรอสักพักเธอก็เดินลงมาหมับ!!ผมรั้งแขนเธอไ

ไพลินนั่งนิ่งอยู่บนหน้าตักของวรานนท์ โดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไร หรือจะต้องทำยังไงเพราะอยู่ๆ เธอก็เหมือนโดนสะกดด้วยอ้อมแขนแกร่ง ยิ่งได้กลิ่นอบอุ่นประจำตัวเขา เธอก็ยิ่งคิดอะไรไม่ออก นอกจากภาพความสุขที่เคยทำร่วมกัน“ฉันคิดถึงเธอนะ” เขากระซิบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และอ้อมกอดที่อบอุ่นทำให้เธอคล้อยตามและเชื่อในสิ่งที่เขาพูดออกมา แต่ก็ยังนั่งตัวแกร็งไม่ยอมสบตาของเจ้าของแขนแกร่ง“ไม่คิดถึงฉันเลยเหรอ” วรานนท์กระซิบข้างใบหูเล็ก ลมหายใจอุ่นๆ ลดแก้มใสจนไพลินขนลุกไปทั้งตัว นานเหมือนกันที่เธอไม่ได้สัมผัสความรู้สึกนี้“คุณพูดจริงเหรอคะ” ไพลินถามออกไปเสียงสั่น เมื่อมือหนาลูบไล้แผ่นหลังของเธ“ฉันพูดจริงทุกเรื่อง และฉันก็จะไม่ยอมปล่อยเธอให้คลาดสายตาอีกแล้ว”วรานนท์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง เช่นเดียวกับความต้องการของร่างกายที่แสดงออกว่าต้องการเธออย่างชัดเจน“แต่... อุ๊ป” ไพลินกำลังจะถามต่อ แต่คำพูดของเธอกลับโดนกลืนกินหายไป แล้วแทนที่ด้วยจูบอันดูดดื่มลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากหวาน ไล้เลียตามไรฟันอย่างช่ำชอง ความต้องการเพิ่มมากขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อคนในอ้อมแขนจูบตอบ ทั้งสองคนจูบแลกลิ้นกันอย่าง