All Chapters of บำเรอลับ คุณชายไร้ใจ: Chapter 31 - Chapter 40

@ร้านอาหารสุดหรูวรานนท์ขับรถมายังร้านอาหารหรูโดยมีไพลินนั่งอยู่เบาะข้างๆไพลินเดินตามวรานนท์เข้าไปในร้านด้วยความสงสัย ทำไมวรานนท์ถึงได้พาเธอมาทานที่ร้านหรูขนาดนี้“ได้จองโต๊ะไว้มั้ยคะ?” พนักงานสาวถามด้วยท่าทางสุภาพวรานนท์ยิ้มออกไปก่อนจะยื่นบัตรอะไรบางอย่างที่ได้มาจากเลขาให้พนักงานคนนั้น“เชิญค่ะ” พนักงานอีกคนผายมือให้วรานนท์กับไพลินเดินไปอิีกทาง ก่อนที่พนักงานคนนั้นจะเดินตามไปเมื่อวรานนท์กับไพลินเดินมาถึงโต๊ะที่จองไว้ วรานนท์ก็เดินไปขยับเก้าอี้ให้ไพลินนั่งอย่างสุภาพบุรุษ จากนั้นก็เดินไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามไพลินทันที“ทำไมถึงต้องมาร้านแพงขนาดนี้ด้วยคะ?” ประโยคแรกที่ออกจากปากบาง หลังจากนั่งนิ่งมานาน“สั่งอาหารเถอะ ฉันหิวแล้ว” วรานนท์พูดขึ้นก่อนจะเปิดดูเมนูอาหารที่พนักงานเอามาให้ แล้วสั่งอาหารไปหลายเมนู โดยที่ไม่ตอบคำถามของไพลิน“อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย?” วรานนท์พูดขึ้นเสียงหวาน“ไม่ค่ะ คุณสั่งเลย” ไพลินตอบขึ้นเสียงเรียบ ไม่ได้สนใจเมนูอาหารที่อยู่ตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย“เอาแค่นี้ครับ” วรานนท์หันไปบอกพนักงานด้วยรอยยิ้ม“รอสักครู่นะครับ” พนักงานพูดขึ้นก่อนจะเก็บเมนูอาหารแผ่นบางแล้วเดิน

- อาทิตย์ต่อมา -Line!!เสียงแจ้งเตือนในมือถือของไพลินก็ดังขึ้น ขณะที่เธอกำลังนั่งเก็บของที่ถูกวางกระจัดกระจายอยู่บนเตียงเล็กอย่างใจเย็นVaranon : เก็บของเสร็จยัง?ร่างบางกดอ่านข้อความด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข ก่อนจะรีบพิมพ์ข้อความเพื่อส่งกลับทันทีPailin : ยังค่ะVaranon : งั้นอีกหนึ่งชั่วโมงพี่จะไปรับนะครับ พี่ขอเคลียร์งานก่อนPailin : (สติ๊กเกอร์โอเค)หลังจากส่งสติ๊กเกอร์ไปเธอก็วางโทรศัพท์ลง ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาเก็บของใส่กระเป๋าไว้ รอให้วรานนท์มารับในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้าไม่นานของทั้งหมดก็ถูกนำมาวางไว้ที่กลางห้อง เพื่อที่จะได้สะดวกในการเคลื่อนย้ายออกจากห้อง..- หนึ่งชั่วโมงผ่านไป -ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!ร่างบางรีบลุกขึ้นจากเตียงเล็กกลางห้องแล้วเดินมาเปิดประตูห้องทันที เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น และคงเป็นใครไปไม่ได้แน่ นอกจาก...“เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย?” วรานนท์พูดขึ้นเสียงเรียบก่อนจะเดินเข้ามาในห้องเล็กที่คุ้นเคย เพราะตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาวรานนท์ก็อยู่กับเธอในห้องนี้ เช้าไปส่ง เย็นไปรับกลับมานอนที่ห้องด้วยกันตลอด มือหนายกขึ้นโอบเอวบางอย่างอบอุ่น แล้วเดินเข้ามาในห้องด้

“สวัสดีค่ะ!!” เสียงหวานแทรกขึ้นมาทักทายทั้งสองคนที่นั่งคุยกันอยู่“มากับใคร?” วรานนท์เอ่ยถามหญิงสาวผู้มาเยือนเสียงเรียบพร้อมกับมองเธอด้วยสายตานิ่งๆ“ไม่คิดจะชวนน้องนั่งด้วยคนเหรอคะ?” วนิดาพูดออกไปเสียงแข็ง ก่อนจะหันไปมองหน้าไพลินที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไร“คงไม่มีเรื่องจำเป็นอะไร ที่จะต้องชวนนั่งหนิ ใช่มั้ย?” วรานนท์ตอบไปอย่างไม่ใส่ใจนักวนิดามองพี่ชายตัวเองด้วยความโมโห ไม่คิดเลยว่าเขาจะพาผู้หญิงที่คุณแม่และเธอเกลียด มากินข้าวที่ร้านอาหารหรูขนาดนี้“ค่ะ เดี๋ยวดาก็จะกลับแล้ว เพราะอยู่ๆ ดาก็รู้สึกคิดถึงคุณแม่ขึ้นมา แปลกดีเหมือนกันนะคะพี่นนท์” วนิดาเน้นย้ำน้ำเสียงอย่างหนักไพลินรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองวนิดา ก่อนจะเห็นรอยยิ้มที่ร้ายกาจของเธอ มันช่างเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวจริงๆส่วนวรานนท์ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร ได้แต่นั่งนิ่งมองหน้าน้องสาวของตัวเอง“งั้นเย็นนี้ดาขอชวนพี่นนท์ไปทานข้าวที่บ้านหน่อยนะคะ แต่เอ๊ะ! เดี๋ยวคุณแม่คงโทรชวนพี่นนท์เองแหละ คุณแม่คงจะมีเรื่องสำคัญจะคุยกับพี่นนท์เยอะเลย ที่คุณแม่กับดาไม่เคยรู้เลยว่าพี่นนท์จะไปกกอยู่กับผู้หญิงชั้นต่ำอย่าง...”“ออกไปได้แล้ว!!”วนิดาพ

- เช้าวันต่อมา -อ้วก!! อ้วก!!ไพลินรีบวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วเมื่ออยู่ๆ ก็รู้สึกเวียนหัว คลื่นไส้ แล้วก็อาเจียนออกมาร่างบางล้างหน้า บ้วนปากออก ก่อนที่จะมองตัวเองในกระจกอย่างเหนื่อยล้า ใบหน้าสดใสตอนนี้กลับดูโทรมอย่างเห็นได้ชัด ขอบตาก็บวมคล้ำไปหมด“ลิน... ลิน”ไพลินรีบเดินออกจากห้องน้ำเมื่อได้ยินเสียงวรานนท์เรียก“คะ…” ร่างบางมองหน้าวรานนท์ด้วยรอยยิ้ม“ยังไม่อาบน้ำอีกเหรอ?” วรานนท์ถามออกไปเมื่อเห็นว่าเธอยังอยู่ในชุดนอน“ลินกำลังจะเข้าไปอาบค่ะ แต่ได้ยินเสียงพี่นนท์เรียก ลินก็เลยรีบออกมา” ไพลินพูดอย่างเอาใจ“งั้นลินไปอาบน้ำเถอะ พี่ซื้อข้าวต้มมา เดี๋ยวจะเอาไปเวฟก่อน ลินแต่งตัวเสร็จแล้วเราค่อยมากินด้วยกันนะ” ร่างหนาเดินเข้าไปหาเธอพร้อมกับลูบไรผมเธอเบาๆ“ค่ะ” ร่างบางตอบไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งเมื่อคืนหลังจากที่วนิดาเดินออกจากห้องไป ไพลินก็เอาแต่ร้องไห้ คิดอะไรหลายๆ อย่างอยู่ในใจ ส่วนวรานนท์เมื่อคืนก็ไม่ได้กลับมานอนที่คอนโด แต่เขาก็ไลน์มาบอกเธอแล้วว่าจะนอนที่บ้าน ไพลินก็ไม่ได้ว่าหรือตอบอะไรกลับไปไพลินได้แต่สงสัยกับอาการที่ตัวเองเป็น อาจจะพักผ่อนไม่พอ หรืออาจจะทา

- เช้าวันต่อมา -ไพลินตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดที่อบอุ่นของวรานนท์ ร่างบางค่อยๆ ขยับตัวเบาๆ เพื่อจะได้มองหน้าวรานนท์ที่กำลังนอนหลับอยู่ให้ชัดและถนัดขึ้นใบหน้าหล่อนอนหลับตาอยู่บนเตียงนุ่ม เวลาที่เขาหลับยิ่งทำให้ชวนมองและดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ หน้าอกแกร่งที่อบอุ่น อ้อมกอดที่อ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรัก ที่ทำให้ผู้หญิงอย่างเธอยอมและรักเขาได้มากขนาดนี้ กว่าจะมีวันนี้ได้ กว่าจะได้มาอยู่ด้วยกันมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับเธอร่างบางมองหน้าวรานนท์เนิ่นนานราวกับว่าอยากจะเก็บความรู้สึกและความทรงจำนี้เอาไว้ให้นานที่สุด เก็บเอาไว้คิดถึงในวันที่จะไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ เก็บเอาไว้ในวันที่เธอจะไม่ได้เจอเขาอีกน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาเป็นทาง ไม่ยอมหยุด ชีวิตที่กำลังมีความสุขกับคนที่เธอรัก ชีวิตที่จะใช้คำว่าครอบครัวที่มีพ่อ แม่ ลูก จะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา แต่กลับต้องหยุดทุกอย่างเอาไว้เพราะความไม่เหมาะสม แค่คำว่าไม่เหมาะสมเพียงคำเดียวมือเล็กขยับลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆ ได้แต่ร้องไห้กับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเธอ เธอจะต้องผ่านมันไปให้ได้ หนึ่งชีวิตที่กำลังจะเกิดขึ้นมา หนึ่งชีวิตท