Semua Bab หวนรักเด็กเก่ามาเฟีย: Bab 21 - Bab 30

ถ้าอยู่ที่บ้านตอนนี้ เธอคงเปิดแอร์เย็นฉ่ำหลังจากกลับมาเหนื่อยๆ จากงาน และบางครั้งก็อาจจะหลับลงได้ทั้งที่ยังไม่อาบน้ำ แต่กับที่นี่ตอนนี้แม้จะเหนื่อยจะง่วงสักเพียงใด ก็ต้องฝืนตัวเองลุกขึ้นไปอาบน้ำให้ได้ ห้องอาบน้ำขนาดเล็กมีเพียงโถชักโครก อ่างล้างมือ และสายฝักบัวราคาถูกห่างจากชักโครกไปเพียงนิดเดียว แค่พอได้ยืนอาบเท่านั้น และหลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ถึงเวลานอนแม้จะเหนื่อยจนล้า แต่กว่าจะหลับได้สนิทเพราะความร้อนภายในห้องก็เล่นเอาเกือบจะครึ่งคืน และตื่นขึ้นอีกครั้งเมื่อตอนตีสี่ครึ่งเพื่อที่จะให้ทันเวลาเริ่มงานในเวลาตีห้าของเช้าวันใหม่ เธอมาถึงในครัวก่อนเวลาห้านาที เห็นบางคนก็มาถึงแล้ว บางคนก็กำลังเดินมา "คุณดารา มาเอาผักไปล้างหน่อย เร็วๆ เข้า เดี๋ยวจะไม่ทันข้าวเช้า แล้วจะอดกินข้าว" เสียงแม่ครัวมีอายุคนหนึ่งเอ่ยสั่งเธอเสียงดัง เพราะไม่รู้ว่าจะเอาตัวเองไปไว้ตรงไหนได้แต่ยืนงงหันซ้ายหันขวา แต่พอมีคำสั่งเธอก็รีบเข้าไปรับผักถุงใหญ่ทันที "ล้างตรงนั้นแหละ" "อ๋อ...ค่ะ" ผักคะน้าถุงใหญ่ที่กำลังล้างเกือบจะเสร็จ แม่บ้านอีกคนน่าจะรุ่นๆ กับเธอก็ถือถุงผักอีกหลายถุงเดินมาข้างๆ "

เบียร์สองกระป๋องไม่ได้ช่วยให้เธอดีขึ้นสักนิด ตอนที่คนตัวใหญ่ทาบตัวตามลงที่นอนมา พราวฟ้าก็ได้แต่หลับตาแน่น สองมือจิกผ้าปูที่นอนเกร็งตัวสะท้าน แม้เรือนกายเปล่าเปลือยสวยขาวไปทั้งตัวไร้ไฝฝ้าจุดด่างดำอวดสายตาอยู่ตรงหน้าจะชวนให้แก่นกายแข็งตั้งเป็นลำก็ตาม แต่กระนั้นไอ้ท่าทางนอนเกร็งหลับตานิ่ง ราวกับกำลังรอรับแรงกระแทกหนักๆ ที่จะเกิดขึ้นมันดูไม่ใช่เรื่องน่าอภิรมย์แห่งกามาเพศสักนิด มันชวนให้คนที่กำลังจับแก่นกายอันใหญ่ที่สวมทับด้วยอุปกรณ์ป้องกันสีใสชะงักมือทันที "นี่ ทำหน้าทำตาให้มันดีๆ หน่อยไม่ได้หรือไง เห็นแบบนี้ใครจะมีอารมณ์ฮะ เดี๋ยวปะใส่ยาให้กินซะหรอก" น้ำเสียงบ่นอย่างไม่จริงจังนัก เขารู้ว่าเพราะเธอยังไม่ได้รับการเล้าโลม บวกกับประสบการณ์ที่เจอเมื่อครั้งแรก คงทำเธอขยาด แต่ที่เขายังไม่ช่วยให้เธอมีอารมณ์ร่วมเพียงเพราะต้องการอยากดูว่าคนตัวเล็กใต้ร่างมีประสบการณ์ฝังใจที่ไม่ดีขนาดไหน ในครั้งแรกยอมรับว่าเพราะต้องการสั่งสอนให้เธอได้อับอาย ไม่ได้คิดจะซ้ำครั้งสองครั้งสาม แต่พอเห็นใบหน้าหวานที่กัดปากกลั้นเสียงครางกับสะโพกที่แอ่นเร่าๆ ดิ้นพล่านวันนั้น ทำให้เขานึกอยากลองว่ารสชาติเธอจะเหมื

พราวฟ้ากลับลงมาจากตึกใหญ่ในช่วงตีสาม หลังจากที่เธอผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว สะดุ้งตื่นขึ้นมาก็รีบใส่เสื้อผ้าและแน่นอนเขาไม่ได้นอนที่ห้องนั้นกับเธอ คาดว่าหลังจากเสร็จภารกิจในครั้งสุดท้ายของเมื่อคืนก็คงกลับห้องนอนตัวเองไปทันที สภาพอาการที่เปลี่ยนแปลงกะทันหันเพราะเมื่อครู่ที่เธอยังนอนในห้องแอร์เย็นฉ่ำ พอกลับลงมาที่ห้องนอนคนใช้ แม้จะกลางดึกมันก็ยังร้อนอบอ้าวอยู่ดี ฝืนหลับต่อได้อีกนิดก็ต้องตื่นเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับหน้าที่ในเช้าวันใหม่ ทั้งที่ร่างกายยังรู้สึกเพลีย "พราวฟ้า เดี๋ยวตามแจ่มไปเตรียมของด้านในตึกเลย ต่อไปเธอไปประจำในตึก ไม่ต้องเข้ามาช่วยในครัว" ป้าตองเรียกประชุมพนักงานในตอนเช้าวันนี้ ส่วนของเธอคงเรื่องหน้าที่ ส่วนของคนอื่นก็มีบ้าง รวมถึงแจ้งเรื่องงานเลี้ยงที่กำลังจะมีขึ้นที่คฤหาสน์หลังใหญ่แห่งนี้ในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า สายตาของคนชื่อฝนที่มองมาก็ทำเธอสัมผัสได้ถึงกระไอร้ายที่แผ่ซ่านออกมาราวกับปีศาจ แต่เธอก็มองผู้หญิงคนนี้เป็นเพียงธาตุอากาศ หลังจากจบประชุมทุกคนก็แยกย้ายกันปฏิบัติหน้าที่ เธอกำลังจะเดินไปหาเด็กแจ่ม ระหว่างที่ต้องผ่านสายตาอำมหิตของใครหลายๆ คน ก็พลันได้ย

รีโมตอันเล็กถูกจ่อไปที่เครื่องปรับอากาศ พราวฟ้าได้กดตัวเลขที่ต้องการสมใจ ก่อนจะโยนรีโมตไปแถวหัวเตียง ทิ้งตัวลงนอนอย่างคนหมดแรง วันนี้เธอลงจากตึกใหญ่มาเร็วกว่าเมื่อคืน เวลาที่จะได้นอนต่อจึงค่อนข้างเยอะกว่า ตื่นเช้ามาปฏิบัติหน้าที่อย่างขยันขันแข็งเช่นเดิม จวบจนถึงเวลาเที่ยงที่เธอจะต้องกลับไปเตรียมตัวสำหรับงานของห้องเสื้อที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสปอนเซอร์ให้เธอ และทุกวันนี้ก็ยังติดต่อกันอยู่ตลอด แม้เธอจะไม่ได้รับการซัปพอร์ตเหมือนเช่นเคย เพราะไม่ค่อยมีงานให้ออก แต่ทุกครั้งที่ทางห้องเสื้อจัดคอลเลกชันประจำฤดู เธอก็มักจะมีชื่อติดในลิสต์ที่ได้สวมชุดสวยเดินแบบบนเวทีทุกครั้ง "คุณพราวครับ เดี๋ยวผมจะรอที่หน้าตึกตอนบ่ายโมงตรงนะครับ" ตอนที่กำลังจะกลับลงมาจากตึกใหญ่ หลังทำความสะอาดในช่วงเช้าเสร็จ เพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวสำหรับงานในช่วงหัวค่ำ แต่ที่ต้องไปตั้งแต่บ่ายเพื่อเตรียมความพร้อม "ค่ะ ขอบคุณคุณอธิปนะคะ" ชุดสำหรับเตรียมตัวไปงาน จึงเป็นเพียงกางเกงยีนตัวโคร่งกับเสื้อยืดรัดรูปพอดีตัว รองเท้าแตะธรรมดา พร้อมด้วยกระเป๋าผ้าลดโลกร้อน แม้จะเคยใช้แบรนด์เนมหรูหรา แต่เมื่อถึงคราวตกอับมันก็เป็นสิ่งที่ช

ฝ่าเท้าชะงักเล็กน้อยตอนที่เห็นว่าฟาริสเดินเข้าไปที่โซฟาชุดใหญ่ด้านใน เธอชะลอฝีเท้าให้ช้าลง หลังจากที่เมื่อครู่ต้องก้าวเท้ายาวๆ ตามคนตัวสูงเข้ามาในบาร์หรูแห่งนี้ "อ้าว ริสคะ ไหนว่าจะกลับบ้าน" อลินาเอ่ยถามเสียงใสเมื่อเห็นว่าใครเดินเข้าไปหาที่โต๊ะ พร้อมรอยยิ้มหวานแต่พลันสายตาที่เหลือบมาเห็นคนด้านหลัง รอยยิ้มนั้นก็จางหายกลายเป็นสีหน้าบ่งบอกว่าไม่อยากรับแขกทันที "ตอนแรกว่าจะกลับนั่นแหละ แต่เบื่อๆ ก็เลยจะมาหาอะไรดื่มสักหน่อย" "เห็นไหม อลิน ชวนมาทีแรกไม่มาพร้อมกัน สุดท้ายก็ต้องตามอลินมา" เสียงหัวเราะน้อยๆ พลางขยับที่ให้คนตัวสูงนั่งลงข้างๆ "อ้าว คุณพราวก็มาด้วยหรือคะ รู้จักกันหรือ" เสียงคนในกลุ่มเหล่าบรรดาลูกท่านหลานเธอ เพื่อนอลินาเอ่ยถามขึ้นพลางทำหน้าสงสัย "อ๋อ เขาเป็นคนใช้บ้านฟาริสน่ะ" กลายเป็นอลินาที่เอ่ยตอบเพื่อน ตามด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน "ฟังไม่ผิดใช่ไหม คนใช้อ่ะนะ" "ไม่ผิดหรอกจ้ะ" พราวฟ้าได้แต่ยืนนิ่ง ไม่กล้านั่งลงที่โซฟาเดี่ยวอีกตัวที่ว่างอยู่ "นั่งลง" จนเมื่อฟาริสเอ่ยบอกเธอจึงได้ทิ้งตัวนั่ง ตามคำสั่ง "คงไม่ต้องแนะนำมั้งคะ คุณพราวน่าจะรู้จักทุกคนในนี้" อลิ