Semua Bab หวนรักเด็กเก่ามาเฟีย: Bab 11 - Bab 20

เสียงกระเส่าที่เอ่ยแทบไม่จบคำ เมื่อถูกเขารัวเร็วสะโพกเข้าใส่ยิ่งรู้ว่าเธอจวนเจียนจะถึงสวรรค์อยู่รำไรเขาก็ยิ่งเร่งเร้าจังหวะหนักๆ ส่งเธอให้ถึงฝั่งฝันไปเสียก่อน ยังไม่ทันที่เธอจะได้หายใจได้ทั่วท้อง ฟาริสก็รั้งเอวบางพลิกตัวเธอถูกจับนอนคว่ำ ทั้งที่แก่นกายอันใหญ่ยังเชื่อมต่อทั้งที่สะโพกมนยังไม่หายกระตุกถี่ตอนเสร็จสมเมื่อครู่ เขารั้งสะโพกกลมให้เธอคุกเข่า อัดกระแทกแท่งเอ็นอันใหญ่โตทะลวงลึกรัวเร็วอย่างที่คนใต้ร่างไม่ทันตั้งตัว มันทั้งลึกทั้งจุกและเสียวสะท้านไปในคราเดียวกัน ยิ่งฝ่ามือใหญ่ที่เอื้อมมาบดขยี้ยอดไตแข็งที่หน้าอกอิ่ม พร้อมทั้งขย้ำบีบเคล้นจนก้อนเนื้อสีขาวแดงขึ้นเป็นรอย "ฟาริส...บะ..เบาๆ มันจุก" เสียงเนื้อกระทบเนื้อผสานเสียงน้ำที่เอ่อนองตลอดเวลายามยิ่งถูกกระแทกกระทั้นหนักๆ เสียงลามกหยาบโลนก็ดังทั่วห้อง เตียงคิงไซซ์ขนาดใหญ่ดูแข็งแรงยังไหวยวบตามแรงกระแทก "อ๊ะ..." พราวฟ้าสุดจะกั้นเสียงซี้ดปากไว้ได้ เอ่ยเสียงประท้วงในคราแรกก็ไม่มีท่าทีว่าคนด้านหลังจะยอมลดละกลับยิ่งแรงขึ้นกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ "อื้อ...อีกนิดจะเสร็จแล้ว" เธอเพิ่งได้ยินเสียงเขาตอบกลับก็ตอนนี้ แต่กระนั้นร่อง

"ข่าวดาราขาลงรับงานกินข้าว มีแต่คนพุ่งเป้ามาที่น้องพราว น้องพราวคิดว่าไงคะ" "อืม...เรื่องธรรมดาค่ะ ที่คนจะมองแบบนั้น คงเพราะพราวไม่ค่อยได้รับงานช่วงนี้ค่ะ" ตุ๊กตาทองต้องเป็นของกู พร้อมรอยยิ้มหวานที่สาดให้ทุกคนก่อนจะจบลงที่คนถาม "น้องพราวหายหน้าไปไหนคะ ตั้งแต่ข่าวคราวนั้น" "ก็ยังอยู่นี่แหละค่ะ ใช้เวลาพักผ่อนบ้าง เดินทางบ้างตามประสา" "แล้วคิดจะกลับมาเล่นละครอีกไหมคะ" "ยังไม่มีแพลนช่วงนี้เลยค่ะ แต่ถ้าบทน่าสนใจก็โอเคนะคะ ผู้จัดติดต่อได้นะคะ พราวยังคิดถึงงานละครอยู่" "ข่าวว่างานกินข้าวหลายแสนเลย น้องพราวคิดว่าไงคะ" "โห หลายแสนเลยหรือคะ น่าสนใจ หยอกๆ ค่ะ" "แล้วช่วงนี้ความรักเป็นยังไงบ้างคะ" "โสดสนิทเลยค่ะ รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มไหมคะ" คำตอบของเธอสร้างเสียงหัวเราะให้พี่ๆ นักข่าวได้อย่างดี "ข่าวเมื่อครั้งนั้น ยังมีผลกับน้องพราวอยู่ไหมคะ" "เห็นคนด่าแล้วก็น่าจะยังมีผลกับทุกคนมั้งคะ แต่พราวมูฟออนแล้วค่ะ ตามที่เคยยืนยันไปครั้งนั้นแล้วว่าทุกอย่างไม่มีอะไร ตอนนี้ก็ยังยืนยันเหมือนเดิมค่ะรวมถึงข่าวในวันนี้ด้วย ทุกอย่างไม่มีอะไร แต่ถ้าอยากกินข้าวโทรมาได้นะคะ" เธอจบบทส

พราวฟ้าถูกพากลับมาที่บ้านของฟาริสอีกครั้ง และครั้งนี้เธอได้นั่งรถตู้กลับมาพร้อมกับคุณอธิป ไร้ซึ่งพันธนาการที่ข้อมือและดวงตาก็ไม่ได้ถูกผ้าปิดไว้อีก จนเมื่อรถที่แล่นออกมาได้ครู่ใหญ่ๆ จึงรู้ว่าทิศทางที่เธอถูกปิดตามาทุกครั้งมันคือแถวไหน โกดังแถวชานเมืองเพียงแต่ยังรู้พิกัดที่แน่นอนเท่านั้นเอง เพราะไม่ค่อยได้มาแถวนี้สักเท่าไร เธอถูกพามาที่ห้องทำงานใหญ่ของฟาริส นั่งรอที่โซฟาตัวใหญ่ โดยมีคุณอธิปที่ยืนห่างออกไปเล็กน้อย พอเจ้าของห้องวางมือจากเอกสารตรงหน้าก็เดินมาที่โซฟานั่งตรงข้ามกับเธอ "ไหนว่าคิวเต็ม ยังเก็บได้ไม่ครบสามล้านอีกหรือ" ฟาริสรับรู้เรื่องราวจากลูกน้องคนสนิทที่โทรกลับมาบอกเรียบร้อยแล้ว คนถูกถามก็ได้แต่นั่งหน้าตึง เจ้าหนี้นอกระบบก็สำรวจคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ใบหน้าใสขาวเนียนสิวฝ้าสักเม็ดก็แทบหาไม่เจอ ทั้งที่วันนี้เธอไม่ได้แต่หน้า เสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงผ้าขาสั้นธรรมดา จนเขาเดารองเท้าที่เธอใส่มาได้เลยแม้ว่าตอนนี้เธอจะสวมสลิปเปอร์ของบ้านเขาอยู่ก็ตาม "ฉันไม่ได้รับงานแบบนั้น" "ถ้างั้นจะเอาเงินสามล้านจากที่ไหนคืนฉันล่ะ หรือให้ฉันไปจับพ่อเธอมาดี เธอคงไม่รู้ว่ามีพวกผีพนั

"ผู้หญิงคนนั้นมาอยู่ที่นี่ได้ไงคะ" "มาทำงานใช้หนี้อ่ะ" "ทำงานใช้หนี้" อลินาอุทานเสียงสูงอย่างไม่อยากเชื่อ "ชีตกต่ำขนาดนั้นเลยหรือคะ ก็เห็นผู้จัดการส่วนตัววิ่งหางานให้วุ่น" และแน่นอนงานที่ได้ไปต้องไม่ใช่จากช่อง ATV แน่นอน "หนี้จากพ่อน่ะ ผีพนัน" "ท่าทางคนบ้านนี้คงหาดีไม่ได้สักคน งั้นไอ้ที่ว่ารับงานกินข้าวก็คงจะจริงซินะ" คนที่รู้ความจริงอยู่เต็มอกได้แต่ยกแก้วน้ำขึ้นจิบ ไม่ได้ต่อความกับลูกสาวเจ้าของช่อง ATV ต่อ "ว่าแต่วันนี้ริสว่างไหม ไปทานข้าวนอกบ้านกันดีกว่าค่ะ แล้วก็ค่อยไปฟังเพลงกันต่อ อลินอยากฟังเพลง" "งานผมเยอะมากเลยวันนี้ นี่ก็ยังเซ็นเอกสารไม่เสร็จเลย อาจจะต้องทำงานดึกด้วยคืนนี้" "อย่างฟาริสไม่ต้องทำงานยังได้ ไม่เห็นต้องซีเรียสเลย" "ไม่ทำงานก็จนตายซิครับคุณหนูอลิน นั่นมันคุณหนูอลินนะที่ไม่ต้องทำงานก็ได้" "พูดแบบนี้หาว่าอลินขี้เกียจหรือคะ" อลินาได้แต่ทำหน้าเง้างอดอย่างไม่จริงจังนัก "ผมไม่ได้หมายถึงแบบนั้นสักหน่อย" "งั้นเย็นนี้ทานข้าวที่บ้านก็ได้ค่ะ แล้วก็จิบไวน์กันสักขวดเป็นไงคะ" "อือ ก็ได้" ทำงานวันแรกก็เหมือนความซวยวิ่งเข้าหา เมื่อช่วงเย

อธิปจึงหันไปหยิบให้เธออีกถ้วย พราวฟ้าจึงได้กอดบะหมี่สองถ้วยแล้วก็เดินตามคุณอธิปไปทางอีกฟากของบ้านที่เธอยังไม่เคยผ่านมาทางนี้ ประตูใหญ่เปิดออกก็เห็นโต๊ะทำงานที่วางอยู่กลางห้องชั้นหนังสือสูงแทบจะถึงเพดานมีหนังสืออยู่เต็มทุกชั้น โซฟาชุดใหญ่อยู่ถัดไปด้านใน เห็นเขานั่งอยู่ที่โซฟาเธอจึงได้เดินไปด้านใน และคุณอธิปก็ถอยห่างออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ "ต้มน้ำไว้ให้แล้วไปชงบะหมี่ซะก่อน" เขาบุ้ยหน้าไปทางโต๊ะตัวเล็กด้านในที่เป็นมุมกาแฟเล็กๆ หลังเคาน์เตอร์บาร์ เธอจึงเดินไปอย่างว่าง่าย "ต้มมาเผื่อด้วย" อ๋อ ที่ให้ถือมาสองถ้วยเพราะตัวเองหรอกหรือ พราวฟ้าเดินไปกดน้ำร้อนใส่ถ้วยบะหมี่อย่างเงียบๆ สองถ้วย กำลังจะถือทั้งสองถ้วยเดินกลับมาที่โต๊ะ "โอ๊ย..." เสียงร้องเพราะความร้อน พลางรีบวางถ้วยบะหมี่ลงที่เดิม สองมือรีบยกขึ้นจับติ่งหูตัวเองเพื่อคลายความร้อน คงต้องถือไปทีละถ้วย ยังไม่ทันจะเดินออกมาจากหลังเคาน์เตอร์ คนตัวสูงก็เดินมาถึงด้านในเสียแล้ว "โง่จริงๆ เลยนะเธอเนี่ย" ไม่โง่ก็ถือเองซิยะ นอกจากคิดในใจก็ได้แต่ใช้สายตาเหลือบมอง ฟาริสจึงหยิบถ้วยบะหมี่ขึ้นไปถือเอง ผลที่ได้คือเขารีบวางทั้งสองถ้วยล