ตอนที่ 7 ฤทธิ์ยา

เสียงกระเส่าที่เอ่ยแทบไม่จบคำ เมื่อถูกเขารัวเร็วสะโพกเข้าใส่ยิ่งรู้ว่าเธอจวนเจียนจะถึงสวรรค์อยู่รำไรเขาก็ยิ่งเร่งเร้าจังหวะหนักๆ ส่งเธอให้ถึงฝั่งฝันไปเสียก่อน

ยังไม่ทันที่เธอจะได้หายใจได้ทั่วท้อง ฟาริสก็รั้งเอวบางพลิกตัวเธอถูกจับนอนคว่ำ ทั้งที่แก่นกายอันใหญ่ยังเชื่อมต่อทั้งที่สะโพกมนยังไม่หายกระตุกถี่ตอนเสร็จสมเมื่อครู่

เขารั้งสะโพกกลมให้เธอคุกเข่า อัดกระแทกแท่งเอ็นอันใหญ่โตทะลวงลึกรัวเร็วอย่างที่คนใต้ร่างไม่ทันตั้งตัว มันทั้งลึกทั้งจุกและเสียวสะท้านไปในคราเดียวกัน ยิ่งฝ่ามือใหญ่ที่เอื้อมมาบดขยี้ยอดไตแข็งที่หน้าอกอิ่ม พร้อมทั้งขย้ำบีบเคล้นจนก้อนเนื้อสีขาวแดงขึ้นเป็นรอย

"ฟาริส...บะ..เบาๆ มันจุก"

เสียงเนื้อกระทบเนื้อผสานเสียงน้ำที่เอ่อนองตลอดเวลายามยิ่งถูกกระแทกกระทั้นหนักๆ เสียงลามกหยาบโลนก็ดังทั่วห้อง เตียงคิงไซซ์ขนาดใหญ่ดูแข็งแรงยังไหวยวบตามแรงกระแทก

"อ๊ะ..." พราวฟ้าสุดจะกั้นเสียงซี้ดปากไว้ได้ เอ่ยเสียงประท้วงในคราแรกก็ไม่มีท่าทีว่าคนด้านหลังจะยอมลดละกลับยิ่งแรงขึ้นกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ

"อื้อ...อีกนิดจะเสร็จแล้ว"

เธอเพิ่งได้ยินเสียงเขาตอบกลับก็ตอนนี้ แต่กระนั้นร่องรักที่ถูกเสียดสีหนักขึ้นกว่าเดิม จนเธอต้องทิ้งตัวเอนศีรษะแนบไปกับที่นอนใหญ่ สองมือขยุ้มผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น เสียงอู้อี้ไม่เป็นคำบอกแต่ให้เขาเบาๆ เพราะเธอไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ก่อนจะตามด้วยเสียงกรีดร้องสะโพกมนกระตุกถี่ตอดรัดแท่งลำรักอันใหญ่เอาไว้แน่นเป็นจังหวะ และจังหวะเดียวกับที่เธอสัมผัสได้ว่าภายในท้องน้อยมันอุ่นวาบขึ้นเพราะคนด้านหลังที่ปล่อยมวลน้ำพุ่งใส่อุปกรณ์ป้องกัน

"อ๊า...มิน่าไอ้สาธรมันถึงหลงจนยอมทิ้งเมีย"

ทั้งที่ปากยังเย้ยหยันแต่แท่งเอ็นที่กดแช่อยู่ภายในเจ้าตัวก็ยังไม่ยอมดึงออก ซ้ำยังออกแรงดันบดขยี้สะโพกกลมที่ยังแอ่นสูงยิ่งเขาบดเบียดเข้าหาก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงแรงตอดรัดภายในที่มันยังไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงได้เสียที

"อื้อ...ถอยออกไป" เธอเอี้ยวตัวมาดันเอวให้คนด้านหลังถอยห่าง ครั้นเธอจะดึงตัวเองออกก็ติดที่ฝ่ามือใหญ่ยังรั้งสะโพกไว้แน่น

"ก็ของเธอมันยังตอดอยู่ เพลินดี"

"เอาออกไปนะ"

"ทำไมแช่ไว้อย่างนี้มันยิ่งเสียวน่ะซิ"

เมื่อถูกจับจุดได้เธอก็รีบหันหน้าไปฟุบลงที่นอนอีกครั้ง เพราะมันออกจะเห่อร้อน ยิ่งแท่งเอ็นคาร่องสวาทไว้แบบนี้มันก็จริงอย่างเขาว่า มันเสียวจนอยากขึ้นมาเสียอีกอย่างนั้น

คงเพราะไอ้ฤทธิ์ยาบ้าๆ นั่นแหละ ถึงทำเธอขาดสติและก็ยังหักห้ามใจตัวเองไม่ได้ แต่อยู่ๆ ฟาริสก็ยอมถอดแท่งลำรักออก

"อ๊า..." ขนาดแค่นี้เธอยังเผลอส่งเสียงครางออกมา ก่อนจะทิ้งตัวลงที่นอนด้วยความเหนื่อยล้า

และอีกกว่าสองชั่วโมงต่อมาที่เธอก็ต้องทิ้งตัวลงด้วยท่าทางที่ไม่ต่างกันนัก เพียงแต่ครั้งนี้เธอเหมือนจะหมดเรี่ยวแรงจริงๆ เสียให้ได้ ความต้องการที่ถูกกระตุ้นด้วยฤทธิ์ยาดูจะไม่เป็นผลกับเธออีกแล้ว ได้แต่ผลักอกของคนตรงหน้าตอนที่เขาโน้มตัวเข้าหาเธออีกครั้ง

"ไม่เอาแล้วค่ะ เหนื่อยแล้ว"

"เธอมีสิทธิ์ปฏิเสธด้วยหรือ"

"คุณทำไปตั้งหลายรอบแล้วนะ"

"นั่นฉันช่วยเธอนะ เธอเป็นคนต้องการเอง"

"ก็คุณวางยาฉัน ถอยไป" เธอออกแรงผลักเขาหนักๆ อีกครั้งตอนที่เขายังไม่ทันตั้งตัว จนคนตัวใหญ่เสียหลักนอนหงายลงข้างๆ เธอ

พราวฟ้ารีบลุกขึ้นคว้าผ้าห่มผืนบางที่ปลายเตียงทันที แต่ยังไม่ทันจะเอื้อมมือไปถึงก็ถูกเขากระชากข้อมืออีกข้างเสียก่อน

ทำให้เธอเซถลาไปทับคนที่นอนตัวเปล่าอยู่ข้างๆ จนริมฝีปากอิ่มเฉียดอยู่กับปลายจมูกโด่งเป็นสัน ใบหน้าหล่อเหลาดูตึงขึ้นทันตาดันไหล่เธอให้ถอยห่าง มือหนาเอื้อมไปหยิบผ้าขนหนูที่พาดอยู่แถวๆ ข้างเตียงมาพันเอวไว้ทันที เธอก็รีบคว้าผ้าห่มผืนบางมาคลุมตัวไว้เช่นกัน

เห็นเขาหยิบซองจดหมายหนาสีขาวที่ลิ้นชักข้างหัวเตียงแล้วโยนมาที่เธอ จึงรู้ได้ทันทีว่านั่นคงจะเป็นค่าตัว

"กลับไปได้แล้ว"

พูดจบเขาก็เดินหายออกไปจากห้องทันทีไม่สนใจเสื้อผ้าที่กองไว้อยู่ข้างเตียงด้วยซ้ำ พราวฟ้าจึงได้รีบคว้าเสื้อผ้าของตัวเองมาสวมใส่แล้วก็รีบกลับตามที่เขาบอก

อีกวันที่ผ่านไปเธอก็ยังไม่ได้ข่าวคราวของพ่อ เพียงแต่ได้ข้อความที่ส่งมาจากไลน์

'พ่อขอโทษนะที่ทำพราวเดือดร้อน แต่พ่อคงต้องหายไปสักพัก ไม่ต้องเป็นห่วงพ่อสบายดี'

ตื่นเช้ามาเธอก็ได้รับข้อความนี้ แต่เมื่อโทรกลับไปหาท่านก็ไม่สามารถติดต่อได้อีก ขอโทษที่ทำให้เดือดร้อน หายไปสักพัก นั่นหมายความว่าไอ้หนี้ของท่านเธอก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบเองอย่างนั้นหรือ พราวฟ้าได้แต่ยกมือขึ้นนวดขมับตัวเองเบาๆ

เงินสามแสนที่ได้มาอีกครั้งก็เป็นอันตรธานหายวับไปในพริบตา เมื่อถึงเวลานัดในช่วงเย็นไอ้พวกเก็บหนี้นอกระบบก็มากดกริ่งที่หน้าบ้านตามกำหนดเวลา

"สิ้นเดือนนี้อีกสามแสนนะมึง อย่าให้ต้องทวงซ้ำ"

"รู้แล้ว"

ทั้งที่รู้ แต่ก็ยังไม่รู้ว่าเดือนนี้จะหาเงินจากไหนมาได้อีก หวังเพียงรับงานกินข้าวกับฟาริสน่ะหรือ มันคงคาดหวังไม่ได้เพราะเมื่อวานที่ออกจากบ้านเขามา ดูเขาไม่ค่อยพอใจที่ปากเธอไปกระทบจมูกเขาด้วยซ้ำ ทั้งที่ไม่เข้าใจแต่ก็ยังไม่ใช่เวลาที่เธอจะต้องมาใส่ใจ เพราะชีวิตมันยังมีเรื่องอื่นสำคัญที่เธอต้องคิดต่อไปอีกเช่น สิ้นเดือนนี้จะหาเงินได้จากที่ไหน ไม่ต้องคิดไปไกลถึงอีกสองเดือนที่จะต้องคืนเงินต้นสามล้านนั่นเลยแค่คิดว่าที่เหลือต่อจากนี้เธอจะหาเงินกินเงินใช้จากไหนดีกว่า อยู่ดีๆ หนี้สินจำนวนมหาศาลก็กลายมาเป็นของเธอเสียอย่างนั้นแหละ

"ช่วงนี้ไอ้สาธรมันเป็นยังไงบ้าง"

ฟาริสเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทอย่างอธิป ที่พ่อเขาส่งมาช่วยงานตั้งแต่เรียนจบปริญญาโท อยู่ด้วยกันมาสามปีออกจะรู้ไส้รู้พุงและก็รู้ใจเขาไม่น้อย และที่เขาชอบก็คือความไม่พูดมากของมันนั่นเอง

"ยังไม่มีความเคลื่อนไหวครับ ยังเปิดคาเฟ่ที่เขาใหญ่อยู่เหมือนเดิม"

คนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่เพียงพยักหน้ารับ ฟังอธิปรายงานเรื่องที่เขาส่งคนไปคอยตามดูความเคลื่อนไหวของไอ้สาธรนั่นเป็นระยะๆ

"ให้คนปล่อยข่าวดาราขาลงรับงานกินข้าวด้วย"

"ครับ"

แม้จะรับปากหนักแน่น แต่คนที่ยืนรับคำสั่งก็แอบเหลือบสายตามองเจ้านายหนุ่มเพียงครู่ แต่พอฟาริสหรี่ตาคมมองกลับมา อธิปก็รีบถอยหลังห่างออกก่อนจะเดินหายไปจากห้อง