All Chapters of อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา): Chapter 91 - Chapter 100

เขานึกถึงอดีตนับสิบปีมาแล้ว...เด็กผู้หญิงจอมวุ่นคนหนึ่งที่พูดมาก ช่างซักเสียจนเขาเวียนหัวและต้องคอยเดินหนีจากหล่อน ทั้งที่จะว่ากันไปแล้วก็มีเพียงหล่อนคนเดียวเท่านั้นที่ป้วนเปี้ยนเข้าใกล้เขา คอยจะเป็นเพื่อนเล่นกับเขา ทั้งที่เขาไม่อยากจะเล่นด้วย ไม่อยากพูดด้วย แต่หล่อนก็ยังไม่ละความพยายาม เป็นเด็กคนเดียวที่ไม่เคยพูดร้ายๆ กับเขาไม่เหมือนเด็กหญิงคนพี่...เด็กหญิงที่ดูสำรวยสวยผ่องอยู่ตลอดเวลา เด็กคนที่มองเขาเป็นตัวเชื้อโรคร้าย และเชิดคางยกไหล่ขึ้นทุกครั้งที่ได้เห็นเขา ไม่เคยจะเอ่ยพูดจากับเขาตรงๆ นอกจากพูดอ้อมๆ แล้วประชดประชันใส่เขา เด็กหญิงคนนั้นเข้ากันได้ดีกับเด็กชายที่มีสายเลือดครึ่งหนึ่งในกายเช่นเดียวกับเขาถึงตอนนี้ศิลาอดถามตัวเองไม่ได้ว่าเขาทำร้ายมินตามากเกินไปหรือเปล่า ทำกับหล่อนทั้งที่หล่อนเคยดีกับเขาเอาน่า เขาสัญญากับตัวเอง หากหล่อนตื่นขึ้น เขาจะเริ่มต้นกับหล่อนใหม่...ก็หล่อนเป็นเมียเขาแล้ว...ชายหนุ่มทอดกายลงนอนข้างๆ กอดหล่อนเอาไว้โดยไม่มีวี่แววว่าหล่อนจะลุกขึ้นมาในตอนนี้เลย เนื้อเย็นแต่แน่น...จับตรงไหนก็รู้สึกถึงความเต็มตึง และยังไม่มีสิ่งใดให้ตะขิดตะขวงใจด้วยว่าหล่อนเคยผ่านผู้ชา

หล่อนหลับตา ยกมือปิดหู“อะไรกัน มินตา...” เขาดึงมือของหล่อนออกไป “คุณไม่อยากจะเห็นผม ไม่อยากจะฟังผมอย่างนั้นหรือ”“ให้ฉันได้กลับบ้าน ฉันไม่ต้องการ ที่ผ่านไปแล้วฉันจะไม่เอาเรื่องคุณเลย”“ผมอยากให้คุณเอาเรื่อง”“คุณเห็นแก่ฉันบ้างได้ไหม” เสียงของมินตาเหมือนจะคร่ำครวญ และทำให้ศิลาใจอ่อนลงได้เหมือนกันเมื่อหล่อนลืมตาขึ้นมอง...แววตาของหล่อนชุ่มด้วยน้ำตาใสๆ หล่อนกำลังร้องไห้...ไม่กรี๊ดกร๊าดตีโพยตีพาย ไม่มีกิริยาตีอกชกหัว แต่ร้องไห้สะอื้นอยู่เงียบๆ ที่ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองก็คงจะทนได้ไม่นานนัก“คุณรู้หรือเปล่าว่าก่อกรรมทำเข็ญกับฉันแค่ไหน...ฉันกลับไปบ้าน ฉันจะเจออะไรบ้าง ฉันจะบอกพ่อแม่อย่างไร...”“ก็บอกว่ามากับผม...ผมพาคุณมา...หรือจะบอกความจริงให้หมดก็บอกไปเลยว่าสาวิตต์พาคุณมาให้ผม”“ฉันบอกแบบนั้นไม่ได้”เสียงของหล่อนคร่ำครวญชวนให้เวทนาได้เพิ่มขึ้นไปอีก“คุณกลัวสาวิตต์จะเสียหายใช่ไหม”น้ำเสียงของศิลาเหมือนคุกคามและกำลังเริ่มจะหาเรื่องกรุ่นๆ ขึ้นอีกแล้ว มินตาได้แต่ส่ายหน้า เขาไม่เข้าใจหล่อน คนอย่างหล่อนแยกแยะได้...สาวิตต์ได้กลายเป็นผู้ชายอันตรายและโหดเหี้ยมไปแล้ว หล่อนไม่ปรารถนาจะพบเห็นเขาอีก จ

ชายหนุ่มโทร. กลับมาหาพิมสุดาและไม่ยอมพูดเรื่องเกี่ยวกับมินตามากนัก นอกจากพูดถึงตัวเองว่าเขากำลังมีความสุข“น้ารู้ เพราะเสียงเธอมันบอกมากโขอยู่นะ เธอเจอความรักเข้าจริงแล้วล่ะมั้งนี่”“คงไม่ใช่มังฮะ อาจจะเป็นเพราะได้ลองของใหม่มากกว่า ของไม่เคยมาก่อนก็ให้ความรู้สึกดีๆ ที่อิ่มเอมได้”“เพื่อนของมินตามาที่บ้านนี้นะ ศิลา ท่าทางจะโมโหมากเสียด้วย”“ผมทำให้น้าแหม่มเดือดร้อนอีกแล้วซิฮะ”“เรื่องนั้นน้าไม่สนนะ...เพราะมันเป็นเรื่องที่เขาควรจะต้องห่วงใย ในเมื่อเธอเอาตัวลูกสาวที่มีพ่อมีแม่มากกเอาไว้ ส่งแกกลับบ้าน แล้วเธอลองถามใจตัวเองดูให้แน่เสียก่อนว่าจะเอายังไงดี นี่มิ่งขวัญก็มาเย้วๆ กับน้าบอกว่าท้อง”ชายหนุ่มหัวเราะมาเต็มเสียง“มันเป็นเรื่องโกหกคำโตมากนะฮะ น้าแหม่ม ผมระมัดระวังตัวเองดีพอ เพราะผมรู้รสชาติของลูกที่พ่อไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดดีว่าเกิดมาแล้วจะขมขื่นแค่ไหน ผมจะไม่ทำพลาดแน่นอน”“มันก็ไม่แน่นะ”“เรื่องนี้ยิ่งกว่าแน่อีกฮะ ผมรู้ว่ามิ่งขวัญไม่ได้ใช้ยาคุมเลย...ผมถึงระวังหนัก...”“เธอมั่นใจมากเหลือเกิน...หมองูทุกรายก็ตายเพราะงู”“แต่ผมไม่ใช่เสือผู้หญิงนะฮะ จะได้ตายเพราะผู้หญิงผมเพียงแต่รู้ว่าเล่

มินตาค้างคำพูดเอาไว้แค่นั้น หล่อนเห็นสาวคนหนึ่งควงมากับฝรั่ง... เห็นหน้าตาพอกหนาที่เกือบจะจำไม่ได้ครั้งเมื่อหล่อนจำได้ มินตาก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นแหวน...สวยขึ้นเปลี่ยนแปลงไปมากจากสาวใช้ในบ้านสาวิตต์แหวนตรงรี่เข้ามาหา ปล่อยฝรั่งเอาไว้ที่โต๊ะหนึ่งริมน้ำ หน้าตาระรื่นเข้ามาหาเขา ครั้งเห็นชายหนุ่มหันมาชักสีหน้าใส่หล่อนก็ชะงักไปนิดหนึ่ง“คุณศิลา” หล่อนทำยิ้มประจบ และเพียงเข้ามายืนอยู่ข้างๆ ไม่กล้าจะลงมานั่ง “มาอยู่นี่เอง...”ทั้งที่แหวนรู้อยู่แล้ว หล่อนหันมองมินตาแวบหนึ่งไม่กล้าจะมองตรงๆ ด้วยกลัวใจตัวเอง ใจที่เพียบไปด้วยความริษยา เมื่อคราวสาวิตต์นั้นแหวนเคยลำพองใส่มินตา แต่หนนี้ไม่เหมือนกัน ผู้หญิงของศิลาคือคนที่แตะต้องไม่ได้ แต่ศิลาจะเอาอย่างไรกันแน่ทั้งพี่ทั้งน้อง...เขาเจ้าชู้มากขนาดนี้เชียวหรือ แต่เขาไม่เคยให้ความหวังใดๆ กับหล่อนเลยสักนิด“มากับใคร”“ลูกค้าค่ะ”เดี๋ยวนี้แหวนก้าวหน้าจนถึงขึ้น ออกมาข้างนอก“พูดกันรู้เรื่องรึนั่น”“เขาพูดไทยได้ คุณศิลาจะกลับกรุงเทพฯ เมื่อไหร่คะ”“กลับเมื่อไหร่ก็เห็น”“แหวนมีเรื่องอยากจะบอก...” อดคายพิษให้มินตาสะดุ้งสะเทือนเสียมิได้ ด้วยหมั่นไส้ในท่าทีเหม

ความรังเกียจไม่ได้ทำให้หล่อนสึกหรอ กลับทำให้แหวนยิ่งมีพลังประหลาดฮึดขึ้นมาในตัวเอง“คุณไม่อยากรู้เรื่องคุณศิลาหรอกรึคะ”เท้าของมิ่งขวัญชะงัก เบรกตัวเองเอาไว้ได้ทัน เห็นท่าทีนั่นแล้ว แหวนก็ยกมือกอดอกเชิดอยู่ข้างรถยนต์ของหล่อน...“ว่าไงคะ”มิ่งขวัญหันกลับมาช้าๆ“ว่ามา”“จะไม่เชิญฉันขึ้นบ้านหน่อยหรือคะ”“ไม่”มิ่งขวัญตอบด้วยเสียงเด็ดเดี่ยว “มีอะไรก็พูดๆ มาซะ”“ฟังดีๆ นะคะ...” แหวนยั่วเย้า กระเซ้าด้วยเสียงแกมหัวเราะ “ฉันเจอน้องสาวคุณด้วยล่ะ”มินตา...มิ่งขวัญรู้สึกเฉยๆ หล่อนไม่มีความห่วงใยต่อมินตาสักเท่าใด หลังจากได้รู้ว่ามินตามิใช่น้องร่วมแม่เดียวกัน...สายเลือดอื่น มิ่งขวัญรู้สึกเสียดายสิ่งที่ผ่านมา หากหล่อนได้รู้เสียก่อนหน้านี้...ไม่มีวันที่มินตาจะอยู่ร่วมบ้านได้ คงจะเขี่ยออกไปนอกบ้านเสียนานแล้ว“เจอที่พัทยา...อยู่กับเขานั่นแหละค่ะ”“คุณศิลาน่ะรึ”“จะมีใครอีกล่ะคะ เจอพวกเขาอยู่ด้วยกัน คุณศิลาเอาอกเอาใจคุณมินตาดี๊ดี”เห็นสีหน้าเปลี่ยนไปของมิ่งขวัญแหวนก็ยิ่งสะใจ หล่อนพูดต่อจ๋อยๆ “ฉันจำไม่ผิดแน่เลยฉันเห็นมินตาใส่เสื้อผ้าของคุณศิลาด้วย เสื้อเชิ้ตตัวโตๆ กางเกงรุ่มร่าม...พวกเขาคงจะอยู่ด้วยกัน.