Semua Bab อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา): Bab 81 - Bab 90

“ศิลา...อย่าทำแบบนี้กับมิ่งซิคะ มิ่งแค่อยากรู้ยายมินพูดให้มิ่งเข้าเข้าใจแบบนั้น” หล่อนโทษน้องสาว “มิ่งรักคุณ ไม่อยากให้คุณเสื่อมเสีย การที่คุณอยู่บ้านเดียวกับผู้หญิงแก่กว่าคุณ...ในฐานะที่ไม่ใช่หลานชายแท้ๆ อีกด้วย...ทำให้มิ่งคิดมากได้นะคะนี่...เข้าใจมิ่งด้วยเถิด เพียงแต่บอกว่าเป็นน้าหลานกันแท้ๆ มิ่งก็จะเบาใจไปได้แยะทีเดียว”เขานิ่งกับการกอดรัดของหล่อน แขนตกอยู่ข้างกายแล้วอึดใจหนึ่งก็ขยับตัวแรงๆ จนมิ่งขวัญต้องคลายมือออกได้แต่มองดูเขาลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าที่ถอดออกในนาทีอันเร่งร้อนของความพิศวาสเมื่อสักครู่ แล้วหายเข้าในในห้องน้ำได้ยินเสียงอาบน้ำ...ในขณะที่หล่อนนั่งหน้าบึ้งด้วยความไม่พอใจหล่อนระแวงพิมสุดา...อาจจะมีอะไรมากกว่าเรียกขานกันว่า ‘น้า’ ไม่ใช่น้าร่วมสายเลือดแต่เป็นน้าร่วมโลกแค่คิดหล่อนก็จี๊ดขึ้นในอกเหมือนความแหนหวงกำลังกางปีกสยายออกครอบงำหล่อนเอาไว้ อยากจะไปถามกับพิมสุดานักว่าอยู่ในฐานะใดกันแน่ตราบจนเขาก้าวออกมาจากห้องน้ำแต่งตัวมาด้วยแล้วเรียบร้อย ด้วยดวงหน้าเรียบสนิท...มองไปแล้วหล่อนก็รู้สึกระย่ออยู่ไม่น้อยเขาทำตัวได้สมกับที่ปากว่าผู้หญิงคนนั้นแตะต้องไม่ได้เสียจริงๆ“คุณโกรธมิ่ง

หล่อนยังมีหน้าที่การงานมีชีวิตที่จะต้องก้าวเดินต่อไปมิ่งขวัญคงจะแตกต่างไปจากหล่อน มิ่งขวัญยืนยันว่าศิลารักหล่อน ที่มินตากล้าแน่ใจจะบอกเหมือนกันว่าเขาไม่ได้รักมิ่งขวัญเขามีเจตนาร้ายอยู่แน่นอน…ผู้ชายคนนั้นคมลึก เขามีแต่ความอาฆาตแค้น หล่อนได้ตัดเตือนมิ่งขวัญแล้วแต่มิ่งขวัญไม่ยอมจะเชื่อหล่อนเอาเสียเลย“ตามใจนะ พี่มิ่ง...มินน่ะห่วงแต่ว่าพี่มิ่งจะเสียใจ...ถึงวันนั้นแล้วพี่มิ่งอาจจะหมดกำลังใจ แล้วจะสายเกินไป”“เธอเกลียดเขามากจริงๆ เขาก็บอกพี่ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอเกลียดเขา”“เขาเข้าใจ มินยืนยันได้เลยว่าเขาเข้าใจ...เพราะมินรู้จักเขามากเกินไป รู้ว่าเขาเป็นใคร...อย่ามาว่ามินเกลียดเขา ไปถามเขาให้แน่ๆ เถิดค่ะ พี่มิ่งจะได้ยินสิ่งเดียวกันว่าเขาเองก็เกลียดมิน...”“พี่ขอนะ” มิ่งขวัญเดินมาโอบบ่าน้องสาวเอาไว้ “เพื่อพี่ เขาจะต้องมาเป็นญาติของเรา เป็นเขยของบ้านเป็นสามีของพี่...คิดหรือว่าพี่จะเป็นสุขหากสามีกับน้องสาวพี่จะไม่ลงรอยกันเลย”“มินไม่ตกลง...แต่มินมีข้อเสนอแนะอย่างหนึ่งคือต่างคนต่างอยู่”คุณสีดาพาสังขารที่ร่วงโรยของตัวเองแวะมาหาคุณมารศรีหลังจากยังตกลงกันไม่ได้ในเรื่องของมินตา “ตาเอถึงกับกล้าพาแ

เขาตวาด ทำให้มิ่งขวัญยืนจังงังด้วยคาดไม่ถึง เขายังประคองพิมสุดาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย มองหล่อนด้วยแววตาที่ทำให้มิ่งขวัญรู้สึกว่ามันไม่มีเยื่อใยใดๆ เอาเสียเลยระหว่างหล่อนกับยายแก่นั่น หล่อนพ่ายแพ้ สังขารที่ยังสดกว่าสู้สังขารยายแก่ไม่ได้...หล่อนกำมือแน่นกัดริมฝีปากเอาไว้ก่อนจะคลายออก“คุณศิ...คุณพูดผิดหรือเปล่า...คุณไม่ได้ตั้งใจใช่ไหมคะ”“ออกไปให้พ้นบ้านผมนะ” เขายังใช้น้ำเสียงดุจเดิม”ถ้าคุณยังไม่ไปผมจะเรียกคนมาลากคุณโยนออกไปเดี๋ยวนี้”“คุณศิ”“ไป”เสียงเขากึกก้อง และเมื่อมิ่งขวัญยังไม่ยอมขยับ...เขาก็เรียกหาคนของเขาเสียงลั่นบ้าน ให้ไปเรียกยามหน้าประตูมาลากหล่อนออกไป...เท่านั้นเองก็ยิ่งกว่าตอกย้ำกันมิ่งขวัญน้ำตาตกพรู หล่อนรู้แล้วว่าพิมสุดาสำคัญอย่างไรบ้าง หมุนตัวกลับวิ่งออกไปทั้งที่น้ำตาอาบแก้ม“ศิลา จะปล่อยออกไปดีรึนั่น”“ช่างหัว...ทำเกินไปนะฮะนี่ น้าแหม่ม ผมเสียใจที่มิ่งขวัญล่วงเกินกับน้าแหม่ม...ดีเท่าไหร่แล้วผมไม่ได้ตบตอบแทน”“อย่าเลย ศิลา...อย่ารุนแรงแบบนั้น มันไม่ได้ทำให้เป็นลูกผู้ชายแกร่งกล้าอะไร นอกเสียจากจะได้ชื่อว่ารังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้ นี่น่ะน้ายกให้เพราะมิ่งขวัญหึงจนเลือดขึ้นหน้า

“มีคนขอพบค่ะ” เลขาฯ ของเขาเข้ามาบอก “ผู้หญิง รออยู่ข้างล่างยามกันเอาไว้”“ใคร”“มิ่งขวัญ”เขาส่ายหน้าเกือบจะทันทีนั้นทีเดียว “ลงไปบอกว่าผมไม่อยู่”“ถ้าไม่ยอมล่ะคะ”“คุณรู้นี่ว่าควรจะจัดการแบบไหน เด็ดขาด ไม่ต้องถามผมอีกผมจะไม่ลงไป งานผมเยอะแยะ...เพราะผมจะไม่อยู่สักอาทิตย์หนึ่ง ผมจะไปพักผ่อน คุณเตรียมเรื่องนัดหมายในช่วงเจ็ดวันหน้าของผมไว้ให้เรียบร้อยก่อนสามโมงเย็นวันนี้แล้วกัน”“ค่ะ”หล่อนออกจากห้อง รับคำสั่งของศิลามาเรียบร้อยแล้วและพอหล่อนลงมาบอกมิ่งขวัญก็ได้เห็นสาวสวยเม้มปากทำตาวาวๆ และทำท่าเหมือนจะฝ่าหล่อนไปให้ได้ เท่านั้นหล่อนก็พยักเรียกคนยามเข้ามากันมิ่งขวัญออกไปด้วยท่าทีนุ่มนวล แต่เมื่อคนทำท่านุ่มนวลเป็นผู้ชายตัวโตกำยำล่ำสันก็ทำให้มิ่งขวัญถอยกรูดไปได้เหมือนกัน“บอกคุณศิลาว่าฉันชื่อมิ่งขวัญ...เขาจะต้องให้ฉันพบ”“เขาไม่อยู่ค่ะ เพิ่งจะออกไป”“โกหก”“เราไม่ได้โกหกนะคะ คุณกลับไปดีกว่า”“ฉันจะไม่กลับ”ยามเลยถูกสั่งว่า“จัดการด้วยแล้วกัน ฉันยังมีงานค้างข้างบนอีกแยะ”มิ่งขวัญไม่รู้จะทำอะไร ขืนหล่อนยังปักหลักอยู่อีกต่อไป หล่อนไม่รู้ว่าจะต้องพบเจอกับสิ่งใดอีกบ้าง ผู้ชายตัวโตหน้าตาน่ากลัวคนนี

“ทำไมเลิกไวคะ ก็ยังได้อยู่”ลักษมีถามอย่างพิศวง เมื่อสาวิตต์วางมือลงแล้วในคืนนี้ สีหน้าของเขาเหมือนครุ่นคิดเรื่องใดเรื่องหนึ่งอยู่ในใจ“ผมรู้สึกไม่สู้จะสบายใจนัก”“เรื่องมินตาหรือคะ”ชายหนุ่มพยักหน้า“ยายมินจะเป็นอย่างไรบ้านก็ไม่รู้”“สายเกินไปแล้วมังคะ” ลักษมีประชดให้นิดหนึ่ง “ป่านนี้เขาคงจะสุขสมไปแล้ว คุณส่งแกไปเอง แล้วจะมาเสียใจ มันไม่ช้าไปหน่อยหรือคะ...”สาวิตต์แยกจากลักษมีด้วยความรู้สึกปั่นป่วน...คิดเรื่องมินตาแล้วเขาอยากอาเจียน มันอัดแน่นอยู่ข้างในด้วยความขยะแขยงตัวเองเป็นอันดับแรกกว่าเขาได้ทำลงไปแล้ว...ขายมินตา...มันต่างจากตอนเขาพาแหวนไปขาย...มันไม้ความรู้สึกแตกต่างกัน เพราะเขาเคยเห็นมินตามาแต่เล็กแต่น้อยนั่นเอง เหมือนน้องเหมือนเพื่อน...“ผมปวดหัว” เขาบอกคุณสีดาที่ยังไม่ได้นอน หมู่นี้แม่เขามีอาการแปลกไปจากเมื่อก่อน เธอแทบจะไม่ยอมกินไม่ยอมนอนให้เป็นปกติวิสัย“แม่ก็เหมือนกัน...คุณศรีเพิ่งโทร. มาฟูมฟายว่าลูกสาวไม่กลับบ้าน”สาวิตต์ตัวแข็งทื่อแต่ยังเสไก๋ถาม“ลูกสาวคนไหนล่ะฮะ”“ยายมินน่ะซิ ไม่รู้ไปไหน...เพื่อนที่บริษัทก็แวะมาหาที่บ้าน บอกว่าออกไปแต่บ่าย...”เพื่อนหล่อนหรือ...ชายหนุ่มค