All Chapters of อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา): Chapter 71 - Chapter 80

จริงอยู่ความรู้สึกดีๆ ต่อเขายังคงอยู่แน่นอน แต่ไม่มากพอจะทำให้หล่อนทุ่มเทเพิ่มให้มากกว่าที่เป็นอยู่“งานยุ่งค่ะ” หล่อนตอบเสียงเบา พยายามกระปรี้กระเปร่าแต่มันค้านกันเอง “คุณเอจะออกไปไหนหรือคะค่ำมากแล้ว”“พี่มีนัดกับเพื่อน มินก็กลับดึกนะ กลับอย่างนี้ทุกวันหรือเปล่า”“วันนี้ดึกกว่าทุกวันค่ะ เลิกงานแล้วก็ไปนั่งคุยกับเพื่อน”“พวกนั้นน่ะเรอะ” สาวิตต์นึกถึงบรรดาหนุ่มๆ ที่ทำงานร่วมกันกับมินตา เขายังจดจำได้ว่าไม่มีรายใดดูดีในสายตาเขาเลย ก็สภาพหนุ่มๆ ทำงานศิลปะพวกที่สาวิตต์ลงความเห็นว่าไม่น่าคบ ไม่น่าเข้าใกล้“พวกนั่น...ทำไมหรือคะ” เสียงของมินตาเกือบจะเอาเรื่องทีเดียว และนั่นทำให้สาวิตต์ยิ้มเจื่อนๆ เขาไม่รู้อารมณ์ของมินตาในยามนี้ว่าหล่อนกำลัง ‘ขวาง’ ไปเสียทั้งหมดเพราะไม่อาจจะไประบายกับตัวต้นเหตุได้ ใครที่พูดผิดหูสักนิด หล่อนก็พ้อมจะสาดอารมณ์เข้าใส่“เปล่า” สาวิตต์ไม่รู้อารมณ์หล่อนแต่ก็ไม่อยากต่อปากต่อคำด้วย ค่ำคืนนี้เขาอยากให้มันปลอดโปร่ง...ชายหนุ่มนึกถึงเคล็ดให้ตัวเองอยู่บ้าง ก่อนจะไปบ่อนเขาควรจะทำอารมณ์ให้รื่น เวลาเล่นจะได้ไม่เสีย“ถามไปอย่างนั้นเอง ไม่สบายก็รีบเข้าบ้านแล้วกัน”“ถ้าคุณเอไม่จอ

“เรื่องอะไรกันคะ บอกหมีบ้าง”“เรื่องเข้าใจผิดน่ะ คุณหมี” ศิลาตัดบท “แต่ผมไม่ถือสานะ ถือซะว่าจำคนผิดมากกว่า...”แต่ลักษมีอยากรู้มากกว่านี้เสียแล้ว เพียงแต่หล่อนไม่ได้พูดออกมา“มันเหมือนนิยายน้ำเน่า คุณหมี”สาวิตต์เสริม ลักษมีอยากจะแค้น หล่อนเล่นละคร...ก็ทำจากนิยายประเภทน้ำเน่าอย่างที่สาวิตต์เอ่ยเกมหัวเราะนั่นมันยังน้อยเกินกว่าเรื่องชีวิตจริงอีกมากมาย ชีวิตจริงที่เน่ากว่านิยายเหลือเชื่อกว่านิยายมีถมไป แต่คนมักจะหัวเราะเยานิยายบางเรื่องว่าเป็นไปไม่ได้“ก็คงจะสนุกซิคะ อะไรที่เน่าๆ น่ะสนุกทุกที” หล่อนทำให้เรื่องกลายเป็นเรื่องโจ๊กสนุกสนานไปเสียได้ “เด็กข้างบ้านคุณเอน่ะ สงสัยจะเป็นเด็กคนที่หมีเคยเจอมาแล้ว...ชื่ออะไรนะคะ” หล่อนหันไปกระทุ้งถามศิลา”“มินตา”ศิลาตอนได้ในทันที และนั่นทำให้ลักษมีรู้ว่าที่หล่อนแค่ลองถาม เขามีความจำแม่นเกินไป...ผู้หญิงคนนั้นไม่สวย...ไม่เหมือนสาวๆ ที่เขารู้จักอยู่รอบตัวเขาเอง หรือเพราะความแตกต่างที่ทำให้ชายหนุ่มใส่ใจต่อผู้หญิงคนนั้นได้ค่อนข้างมาก“ยายมินแกเป็นเด็กเพ้อเจ้อมาก แกเอาความคิดนี้ยัดเยียดใส่หัวพวกเราทุกคน...แกคงจะทำให้คุณศิลารำคาญได้มากอยู่นะฮะ”“ผมเข้าใจนะ

“คุณอย่ายุ่งกับแหวนเลย”“เธอจะกลับบ้าน แล้วต้องมาอยู่ที่นี่ ฉันจะช่วยให้ได้กลับบ้าน...คุณเอคงจะไม่สบายใจถ้ารู้ว่าเธอไม่ถึงบ้าน เขาอุตส่าห์พาเธอไปส่งถึงสถานีรถ...”“อะไรนะคะ”แหวนทวนถาม เสียงหล่อนค่อนข้างดัง“ก็คุณเอ”“เพราะมันต่างหาก” เสียงแหวนกรีดแหลม ลืมตัวไปว่ามีคำสั่งห้ามจากศิลาอย่างไรบ้าง “เพราะมัน...มันเคยเป็นผัวของแหวน” แค่นี้ก็ทำให้มินตาแทบจะไม่อยากเชื่อหล่อนปล่อยมือจากแหวน และแหวนก็ไม่ได้ถอยหลบไปทางไหนทั้งสิ้น แต่ปักหลักอยู่ที่ชื่อของสาวิตต์เหมือนคุ้ยความแค้นของแหวนใกระเจิดกระเจิง “มันได้แหวนแล้วมันไม่รับผิดชอบ”“อะไรกันแหวน เป็นไปได้ยังไงกัน คุณเอน่ะไม่...”“คุณไม่รู้ ไม่มีใครรู้...มันเลวระยำหมาเลย มันบอกว่าพาแหวนหลบมาอยู่ข้างนอก...ให้พ้นคุณนาย จะหาบ้านให้อยู่ จะเลี้ยงดูแล้วมันก็พาแหวนมาที่นี่ มันขายแหวนนะ มันขายให้แหวนเป็นผู้หญิงขายตัว แหวนก็เลยเป็นมันซะเลย...ไหนๆ ก็ถูกบอกขายแล้วนี่...เข้าใจหรือยังว่าแหวนเต็มใจขาย ไม่ต้องไปแจ้งตำรวจ”“เขาบังคับให้เธอพูดใช่ไหม”“คุณนี่โง่หรือแกล้งโง่กันแน่นะ แค่นี้ก็ยังฟังไม่รู้เรื่อง มันนั่นแหละตัวการ มันเอาแหวนทำเมียไม่พอยังพามาขายกันอีก ไ

หล่อนเยื้องกรายออกไป กระโปรงฟิตตัวสั้นๆ อวดส่วนสัดอวบ...แต่ช่วงขาแหวนเล็ก...พอจะให้ชวนมองได้...และดวงหน้าสดสวยนั้นก็มากเกินพอจะทำให้แหวนเป็นสินค้าที่ขายคล่องนัก“อยู่โน่นนะ...”แหวนพยักหน้าเมื่อเพื่อนงานชี้บอกหล่อนไม่รู้ว่านี่คือการจัดให้พบกันจากศิลา...เขาคิดว่าถึงเวลาที่จะลองของบ้างแล้วแหวนยังเห็นหน้าไม่ถนัดตราบจนเข้าไป ใกล้แล้วชายนั้นหันมาตรงๆ หล่อนตะลึงเช่นเดียวกันกับเขาแล้วเพียงไม่ถึงนามีหลังจากนั้น แหวนก็กรีดร้องเสียงแหลม ท่าทางของหล่อนเปลี่ยนเป็นนางเสือร้าย... หล่อนปราดเข้าไปถึงตัวสาวิตต์...ข่วนหน้าเขาตบตีเขาอย่างบ้าคลั่ง กิริยาของหล่อนทำให้ผู้คนแตกตื่น“แหวน...แหวน...”เสียงเรียกชื่อหล่อน ก่อนที่แววรัตน์จะแหวกคนที่รายล้อมเข้ามาถึงตัวแหวนที่ยังไม่ยอมหยุด โดยที่สาวิตต์ไม่อาจจะทำอะไรได้ถนัดนอกเสีย จากล้มลงติดกับเก้าอี้นวมที่นั่งอยู่มีแหวนคร่อมอยู่บนร่างเขา...หล่อนไม่ได้ใส่ใจกับกระโปรงที่สั้นเต่อ เมื่อหล่อนกระโจนขึ้นคร่อมสาวิตต์จึงเท่ากับมันรั้งขึ้นไปสูงเห็นแก้มก้นของหล่อนชัดเจน…แววรัตน์กระชากแหวนจนพ้น โยนแหวนไปยังเจ้าหน้าที่ผู้ชายที่เข้ามาแล้ว เห็นสาวิตต์หน้าซีดไร้สีเลือด...“มั

เห็นภาพกอดกันอยู่บนโซฟา พิมสุดาก็กระแอมเบาๆ เหมือนจะบอกให้รู้การมาของเธอมิ่งขวัญหันมาเห็นแล้ว หล่อนไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ผู้หญิงที่มิ่งขวัญไม่แน่ใจในอายุที่แท้จริง รู้แต่ว่าแก่กว่าหล่อนและแก่กว่าเขาอีกด้วย...และยังเป็นหญิงที่ยังมีความสวยสดอยู่ ชุดแต่งตัวเหมือนอยู่กับบ้าน และอยู่ในบ้านหลังนี้น่ะหรือในฐานะใดกัน ก็ไหนศิลาเล่าเรื่องตัวเองให้หล่อนฟังเอาไว้ว่าไม่มีใคร...เขาตัวคนเดียว“น้าแหม่ม...” ชายหนุ่มทักทายอย่างรื่นเริง เขาเรียกว่าน้า...อาจจะญาติคนหนึ่งของเขา มิ่งขวัญยิ้มแฉล้มได้เกือบจะทันที หลังจากที่ปั้นหน้าขึงไว้เมื่อสักครู่นี้เอง “เข้ามาซิฮะ” เขาผละจากลห่อนไปอีกด้วย และตรงเข้าไปจับแขนของพิมสุดาพาเดินเข้ามาใกล้...มีอะไรในท่าทีของเขาที่ทำให้มิ่งขวัญไม่อาจจะละสายตาไปทางอื่นได้อีกเลยหล่อนเร่าร้อนขึ้นมาในอกบ้างแล้วว่าหญิงนี้ที่เรียกว่าน้าคือใครและมีความสำคัญอย่างไรกันแน่“มารู้จักกับคุณมิ่ง...”“คุณน้าหรือคะ” มิ่งขวัญยกมือไหว้ หล่อนนอบน้อมได้เมื่อบอกตัวเองว่าญาติของเขาหรอกน่า...หล่อนไม่ควรจะกลัวให้มากเกินการไป “มิ่งขวัญค่ะ...” หล่อนแนะนำตัวเองอีกด้วย “ยินดีที่ได้รู้จักคุณน้า”พิ