All Chapters of อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา): Chapter 51 - Chapter 60

“เอจะออกไปไหนจ๊ะ” เธอถามต่ออ่อนหวาน เมื่อสังเกตเห็นลูกชายใส่เสื้อผ้าที่พร้อมจะออกไปนอกบ้านได้“ผมนัดเพื่อนเอาไว้ฮะ”เขาตอบแค่นั้นและเธอก็พยักหน้ารับรู้ ไม่ได้มีตาทิพย์จะมองเห็นว่านัดของสาวิตต์นั้นสำคัญเพียงใด เขากำลังกระหยิ่มยิ้มย่องเพราะว่าเงินยังเต็มในกระเป๋า เป็นเงินทุนที่จะทำให้เขาไปเล่นได้เพลิดเพลินนัก“คงจะกลับดึกสักหน่อยนะฮะ”“แม่คงจะไม่รอนะ เอมาเมื่อไหร่ก็เข้านอนได้เลย”“ฮะ” เขารับคำ ออกจากบ้านด้วยความรู้สึกรื่นรมย์เป็นอันมาก เขาได้เจอลักษมี หล่อนรู้ในสิ่งที่เขากระทำลงไปแล้ว หญิงสาวรู้สึกพรั่นพรึงอย่างบอกไม่ถูก ผู้ชายแบบเขาไม่ใช่คนที่น่านิยมยกย่องเลย เอาเด็กในบ้านมาบอกขายได้ ก็เท่ากับว่าสาวิตต์นั่นเลวร้ายกาจเต็มทน...หล่อนจำเป็นจะต้องระวังท่าทีในการคบหากับเขาเสียแล้ว ใครจะไปรู้ว่าสาวิตต์จริงใจเพียงใดในการทำดีด้วยอาจจะเป็นเพียงฉากบังหน้าเด็กคนนั้นอายุยังไม่ถึงยี่สิบดีด้วยซ้ำ ยังเด็ก ถูกข่มเหงย่ำยีก่อนแล้วจึงส่งไปขาย...ศิลาไม่ได้ปิดบังความจริงกับหล่อน เขาบอกหมดทุกอย่าง แล้วยังบอกอีกด้วยว่าเขารับซื้อเอาไว้ด้วยเงินสูงหนึ่งแสนบาทโดยไม่ได้หวังอะไรมากมายนัก นอกเสียจากว่าให้เด็กเลือกเ

ชายหนุ่มหัวเราะหึๆ “ใครล่ะฮะจะมากล้าล่าผม”“อย่าเพิ่งทะนงไป...อาจจะไม่ใช่คน...อาจจะเป็นจิตใต้สำนึก อาจจะเป็นมโนธรรม แล้วพอถึงเวลานั้นเธอจะหวนคิดว่าการล่ามันไม่ใช่ความสุข แล้วเธอก็แก้ไขอะไรอีกไม่ได้ เพราะสายเกินไปแล้ว”“คนอย่างผมจะซึ้งกับสัจธรรมได้ถึงขนาดนั้นเชียวหรือฮะ”เขาเย้าเธอเล่นเสียอีก ยังแจ่มใส เขาเปลี่ยนไป...ดูเขากระฉับกระเฉงแจ่มใสขึ้นจนผิดตาทีเดียว อาจจะเป็นเพราะวันเวลาที่ศิลารอคอยมาได้คืบคลานเข้ามาถึงตัวเขาแล้วอย่างช้าๆ ให้ผลที่คุ้มค่ากับการรอคอย แต่พิมสุดาก็หาความสบายใจไม่ได้ ศิลาทะนงเกินไปเขาหลงลำพองว่าเขาคุมเกมไว้ได้ แต่มันจะไม่ได้เป็นไปดังที่เขาคาดหวังเสียทั้งหมด ศิลาได้ยื่นมือเกินเลยไปถึงคนที่ไม่มีส่วนรู้เห็นด้วย ความอาฆาตแค้นของเขากินวงกว้างมากเกินไปพิมสุดาหันไปเห็นร่างหนึ่งลับๆ ล่อๆ ตรงหน้าห้องเสียหล่อน “แหวนใช่ไหมนั่น เข้ามาซิ”เธอบอก แหวนพาตัวเองเข้ามา รูปโฉมแหวนดูเปลี่ยนไป ทรงผมเสื้อผ้าท่วงทีการเดิน แหวนเป็นคนใหม่ตามที่แววรัตน์เอาไปฝึกมาอย่างดี แต่พิมสุดาก็ยังไม่แน่ใจนัก เธอเฝ้าท้วงศิลามาแต่แรกแต่เขาก็ยืนกรานว่าจะต้องลองดู มันเป็นความตั้งใจของแหวนเองด้วย“แหวนจะไ

“แหวน...” ศิลาเอ่ยเรียก “มานี่ซิ”มินตามองตาแทบจะไม่ได้กระพริบ เด็กแหวนวันนี้ที่ได้เห็นกับเด็กแหวนที่บ้านของสาวิตต์แตกต่างกันจนเห็นได้ชัดในเรื่องของเสื้อผ้า แหวนวันนี้ไม่นุ่งผ้าถุงกับเสื้อแบบเรียบๆ สีมอซออีกแล้ว แต่แหวนใส่กางเกงสีขาวและเสื้อสีชมพูหวาน แต่งหน้าเนียนสว่างเรียกว่าเป็นโฉมใหม่ที่ทำให้มินตานิ่งไปอยู่เหมือนกัน เวลาไม่ทันไรเปลี่ยนแปลงเด็กสาวคนหนึ่งได้เห็นๆ กันเพียงนี้เชียวหรือเปลี่ยนดอกไม้บ้านป่าแสนสะอาด เป็นดอกไม้ที่ถูกนำมารวมกับพรรณไม้อื่นในแจกัน ไม่เหลือเค้าเดิมของดอกไม้ป่าดอกเดิมอีกต่อไป และอีกไม่นานมันจะกลายเป็นดอกไม้ที่ยิ่งกว่าแปดเปื้อนสกปรก น่าเสียดายน้อยอยู่หรือ“แหวน จำฉันได้ไหม” มินตาเอ่ยถาม เห็นแววตาที่มองหล่อนมีร่องรอยของความตื่นตะลึง แล้วก็จึงเห็นการพยักหน้าแทนคำพูด “เธอบอกคุณเอไม่ใช่หรือว่าเธอกลับบ้านที่ต่างจังหวัด”ชื่อนั้นเหมือนของแหลมทิ่มตำหล่อน แหวนอยากกรีดร้องออกไปดังๆ แต่ศิลาอยู่ด้วย หล่อนไม่อาจจะทำดังนั้นได้เขาอาจจะไม่พอใจ เขาเพิ่งตักเตือนอยู่หยกๆ นี้เองว่าจะมีคนที่หล่อนรู้จักมาที่บ้านนี้ ไม่ให้หล่อนพูดอะไรเลยนอกจากทำเฉยๆ แล้วหล่อนจะพูดอะไรได้แม้ว่ากำลัง

ห้องโล่งกว้างนี้ คือห้องที่เขาไม่เคยคิดจะเปลี่ยนแปลงให้เป็นห้องหอ นั่นคือข้ออ้างเท่านั้นเอง เขาเพียงแต่ต้องการดึงมินตาใกล้เข้ามาเท่านั้น อยากดูฝีมือของหล่อน ครรชิตคุยเอาไว้เหลือเกิดว่าลูกน้องสาวคนนี้ฝีมือเฉียบ แม้จะไม่ถึงระดับที่ถูกยกย่องกล่าวขวัญกันไปทั่วแต่มินตาก็ไม่เป็นรองใคร เขาอยากรอดูวันที่ห้องนี้จะเสร็จสมบูรณ์ หล่อนจะต้องทำงานต่อแน่นอน เขากล้ามั่นใจเพราะมิ่งขวัญจะเป็นตัวค้ำคอหล่อนมินตาก็ยังเหมือนเดิม หล่อนยอมเป็นเบี้ยล่างให้กับพี่สาว เขายังพอจดจำได้ว่ามินตาไม่เคยหือพี่สาวขึ้นเลย หล่อนมีแต่จะต้องเป็นผู้ตาม ผู้เอาอกเอาใจ และมินตาอีกนั่นแหละ ที่คอยถนอมน้ำใจของทุกคนเอาไว้ทั้งที่หล่อนเป็นคนซุกซน และค่อนข้างซุ่มซ่าม แต่น้ำใจของหล่อนนั้นมีมากกว่ามิ่งขวัญเห็นอะไรอย่างหนึ่งสีนวลๆ ตกอยู่บนพื้นห้อง เขาก้าวเข้าไปถึงก้มลงเก็บขึ้นมา ผ้าเช็ดหน้าเนื้อเกลี้ยงละเอียดแต่ปราศจากลวดลาย และเมื่อยกขึ้นจ่อตรงจมูกเขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆ รอยยิ้มผุดบนปากของเขา เมื่อนึกถึงว่าผู้หญิงแบบนั้นก็ใช้น้ำหอมเป็นนี่หล่อนคงจะลืมทำตกเอาไว้...ยังมีรอยเปียกชื้นอยู่...รอยเปียกเหมือนรอยน้ำตามากกว่าจะเป็นเหงื่อ อาจจะเป็นใ

ยายตัวยุ่งมินตาอีกแล้วหรือ...สาวิตต์ทำท่าอ่อนใจเสียมากกว่าอย่างอื่นๆ เขารู้กิติศัพท์ในด้านนี้ของมินตามากกว่าชายหนุ่มคนนี้แน่นอน“ยายมินแกพูดอะไรบ้าง”“ด่าผมเท่านั้นเอง”“โอ...” สาวิตต์ทำท่าเหมือนเสียใจอย่างใหญ่หลวง “ผมขอโทษแทนยายมินด้วยนะครับ”“ในแง่ไหน”เพราะศิลาอยากรู้มานานแล้วว่าสาวิตต์คิดอย่างไรต่อมินตากันแน่ เขากำลังจะได้รับรู้อยู่เดี๋ยวนี้แล้ว“แกเป็นเด็กข้างบ้านของผม เคยเห็นแกมาแต่เล็กๆ แกเป็นตัวยุ่ง...ยุ่งมาก”สาวิตต์ เสริมต่อแล้วส่ายหน้าน้อยๆ ที่ทำให้ศิลายิ้มมุมปากนิดหนึ่ง เจ้าหล่อนคงจะอาละวาดสุดฤทธิ์กระมังหากได้ยินคำวิจารณ์นี้ด้วยตัวเองสาวิตต์ไม่ได้มีจิตพิศวาสมินตาแน่นอน...น่าเสียดาย...เพราะหากเขายุดยื้อมินตามาได้ เขาจะไม่สาแก่ใจเต็มที่ตรงที่เขาไม่ได้แย่งของรักมาจากสาวิตต์“อย่าถือสาแกเลยนะครับ แกก็ยังเป็นเด็กยุ่งๆ เสมอ”สาวิตต์รีบบอกต่อ “แกเจอกับผมแล้วเมื่อตอนหัวค่ำ แต่แกไม่ได้พูดอะไรเลย...เพราะมีเรื่องอื่นต้องคุยกันอยู่แล้ว แม่แกกลัวลูกสาวคนเล็กจะขายไม่ออก เลยทำท่าเหมือนจะชวนเชื่อแกกับผมกับแม่ของผม”ศิลาไหวไหล่เล็กน้อย เขาสนใจกับเรื่องนี้มากเกินพอแต่คนเล่าเสียอีกที่เห็นเป