All Chapters of อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา): Chapter 31 - Chapter 40

“เขา...เขา” หล่อนจะบอกได้หมดจดอย่างไรกันว่าศิลาทำกับหล่อนอย่างเหยียดหยามแค่ไหน การจะบอกออกไปว่าหล่อนเพิ่งถูกผู้ชายลวนลามและจูบเอา มินตารู้สึกว่ามันยาก หล่อนจึงอ้ำอึ้ง...ดวงหน้าซีด ธันวาผสมเหล้าบางๆ ส่งให้“สักนิด จะได้ไม่ซีด...แล้วค่อยๆ สงบใจ”หล่อนรับมาดื่ม...ธันวาร้องเสียงหลงเมื่อมินตากระดกแก้วรวดเดียวหมด“เฮ่ย...เดี๋ยวก็สำลัก...”มินตาส่งแก้วคืน ปาดริมฝีปาก หล่อนมองดูครรชิตอย่างเว้าวอนเต็มที “พี่ชิต มินนอนด้วยคนนะ”“จะดีรื้อ...”“มินนอนห้องนี้แหละ...นอนตรงนี้ก็ได้...” หล่อนตบลงบนโซฟา “ให้มินนอนด้วย” หล่อนทำท่าเหมือนยืนกรานว่าต่อให้ไล่หล่อน ก็ไม่มีวันเสียละที่มินตาจะขยับขยายออกไปจากห้องนี้อีก“เขาก็เปิดห้องให้สองห้อง อุตส่าห์ยกห้องให้ห้องหนึ่งแล้วนา...เห็นเป็นสาวโสด นอนรวมกับผู้ชาย จะมีคนเก็บเอาไปติฉินนินทาได้...ว่าผู้ชายเป็นโขยง ผู้หญิงคนเดียวจะไม่ดีนา”“มินไม่กลัวผู้ชายเป็นโขยง แต่มินกลัว...” หล่อนยั้งปากเอาไว้อีก” ไม่เอาละ มินจะนอนด้วย เดี๋ยวมินไปเอากระเป๋าจากห้องโน้นมานะ”“พวกเราพาไปห้องโน้น”“ไม่เอา” มินตาตะโกนลั่น “อยู่ด้วยกันซิ...เดี๋ยวมินก็นอนแล้ว พวกพี่ชิตก็กินเหล้ากัน แล้ว

มินตายังมองไปไม่วางตา ภาพที่ได้เห็นทำให้หล่อนอยากรู้ว่าเวลาศิลาอยู่กับมิ่งขวัญนั้น เขาเป็นเช่นนี้หรือไม่ ดูอ่อนโยนเอาอกเอาใจ...เขายังมีลักษมีอยู่อย่างนี้ แล้วมิ่งขวัญเล่า หากมิ่งขวัญกลับมาจะแทรกตัวเองเข้าไปตรงไหน หรือจะต้องคอยสับหลีกเวลากับลักษมีลักษมีเป็นตัวจริง แล้วมิ่งขวัญเป็นตัวสำรอง...ยังจะพวกผู้หญิงในสังกัดเจ้าแม่แหม่มอีกกี่คน ที่เป็นตัวสำรองของเล่นของเขา...หล่อนคิดมากด้วยความห่วงใยต่อมิ่งขวัญอีกแล้ว กลัวเขาจะไม่จริงจังกับมิ่งขวัญนั่นเอง เขาพูดออกมาให้ได้ยินหลายหนแล้วว่าเขาอยากลองผู้หญิงผู้ดีก็แน่ละ...มิ่งขวัญมีเพียบพร้อม ส่วนลักษมีเอง ประวัติความเป็นมาของลักษมีก่อนมาเป็นดาราเป็นอย่างไร มินตาไม่เคยรู้ แต่หล่อนคิดว่าจะต้องไปถามจากเด็กในบ้านเสียแล้ว เด็กนั่นมีหนังสือพวกดารามากมาย อาจจะบอกเกี่ยวกับลักษมีได้ดีกว่าแน่นอน มินตาไม่ได้ดูแคลนลักษมีเลย แต่หล่อนออกจะแน่ใจว่าหากความเป็นผู้ดีในความคิดของศิลาหมายถึงเทือกเถาเหล่ากอชาติกำเนิดแล้ว มิ่งขวัญมากกว่าลักษมีแน่นอน/////////////////////////“ผมจะกลับเข้ากรุงเทพเที่ยงนี้เลยนะ คุณหมี”หล่อนรับฟังเขา รู้สึกว่าแสงสว่างวูบดับลงแล้ว ช่วงเว

กับชื่อนี้อีกหนหนึ่ง เขานึกถึงมินตา และคำพูดของหล่อน ที่ทำให้แม่ของเขาเจียนๆ จะคลั่งและพาลโกรธหล่อนมากมายว่าหล่อนปากเสีย“เขาเป็นคนมีเงินมาก มีพอจะให้เอามาหมุนได้เพื่อนฝูงกันก็ให้หยิบยืมกันได้ไม่คิดดอก ไม่มีเวลามาจำกัด แต่อย่าเบี้ยวเขาแล้วกัน”“ดีนะครับ มีเพื่อนแบบนี้”เขาทำท่าท้อใจ ก็หมดนั่นมันเพื่อนของเขาเสียที่ไหนกัน แต่ลักษมีทำให้เขากางหูผึ่งได้“เพื่อนของหมีก็เหมือนเพื่อนคุณ เราก็พวกเดียวกันนี่คะ ถ้าคุณอยากรู้จักก็บอกหมีมาแล้วกัน”“จริงหรือครับ”“จริงซิคะ” หล่อนยืนยันด้วยเสียงหนักแน่น “บอกหมีมาเลยเมื่อไหร่ที่คุณเอพร้อมก็แล้วกัน รู้จักกันเอาไว้ก็ไม่เสียหายอะไร”เขาเริ่มคำนวณถ้วนถี่ การคบกับลักษมีก็คงจะไม่มีอะไรเสียนอกจากจะได้ รสนิยมก็ต้องกันโอกาสพบปะก็มีบ่อย แล้วหล่อนก็ยังเป็นสาวสวย หน้าตาชวนเข้าใกล้มากกว่าจะพาวิ่งหนี สถานภาพการเป็นดาราชื่อดังของหล่อนอีกเล่า เขาจะได้มากกว่าเสียไม่ว่าจะคิดไปในทางใด“นั่นซิครับ ผมก็อยากทำความรู้จักกับเขาอยู่”สาวิตต์ตกหลุมพรางนั่นจนได้ และลักษมีรู้สึกยินดีที่หล่อนทำเพื่อศิลาจนสำเร็จสาวิตต์ไปส่งหล่อนที่อพาร์ตเม้นท์ ด้วยมารยาทเขาตามไปส่งหล่อนถึงหน้าห

นั่นเท่ากับว่าเขาจะไม่ยอมไปเด็ดขาด มินไปดูบ้านกับพ่อดีกว่าน่า จะเอายังไงจะได้ให้ช่างทำ พ่อบอกแล้วว่าช่างเขาเก่ง”มินตาเลยต้องไปดู หล่อนไม่ใช่คนกลัวแดดนัก แต่แดดจ้าๆ กับสุขภาพไม่สู้จะแข็งแรงของพ่อทำให้หล่อนต้องมีร่มกางติดมือไปด้วย...ก้าวช้าๆ มีร่มอยู่เหนือศีรษะมินตารู้สึกเหมือนกันว่านี่ไม่ใช่แบบฉบับของตัวหล่อนเลย“ความคิดพ่อนะ...อยากจะให้กั้นแบ่งตรงนี้ซะเลย” นายโกมุทหยุดเดิน “แยกจากบ้านใหญ่...ทำรั้วกั้นปลูกต้นไม้เสียอีกชั้นหนึ่ง เวลามินมาอยู่จะได้เป็นส่วนตัวไง” นั่นเท่ากับนายโกมุทรู้ว่าลูกสาวคนเล็กต้องการอะไร “แม่เขาเป็นคนขี้บ่นจุกจิก มินจะเข้าออกตอนไหนมองกันไม่เห็นซะ สบายใจกว่า”“แม่อาจไม่ชอบก็ได้นะ”“พ่อจะทำให้เอง มินเห็นด้วยกับพ่อไหมล่ะ”“ก็ดีนะคะ...” เพราะเนื้อที่กว้างขวางนั่นเอง หากมีรั้วแบ่งกั้นก็ยังไม่เป็นปัญหานัก ในเมื่อแนวแบ่งกั้นค่อนไปทางเรือนหลังเล็กมากกว่า ยังเหลือส่วนสนามด้านหลังอีกกว้าง “ทำได้เลยค่ะ มินจะไปหาซื้อต้นไม้มาปลูกกระหนาบแนวรั้วให้ทึบไปเอง”บ้านหลังเล็กถูกซ่อมแซมส่วนที่พุพังเสียใหม่...ฝีมือช่างไม้นั้นดีจริง สมกับที่นายโกมุทไปเฟ้นหามาโดยเฉพาะมินตาเดินดูทั่วบ้านอย

มินตาก้าวเดินเร็วๆ หล่อนนึกเสียงใจที่ร้องไห้...น้ำตานั่นไม่ได้ช่วยอะไรเลย นอกจากระบายความเจ็บช้ำออกมาเท่านั้นเอง หล่อนยังเปราะเกินไปกับวาจาของสาวิตต์ อาจจะเป็นเพราะว่าหล่อนแคร์เขามากเกินไป แคร์เพราะหลงรักเขา ซึ่งมันเป็นความผิดยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตที่หล่อนได้กระทำหล่อนอยากยุติมันเอาไว้เพียงแค่นี้ ไม่อยากให้ผิดนี้ลุกลามบานปลายไปมากกว่านี้ แต่ยังไม่รู้ว่าจะสกัดกั้นมันเอาไว้ได้สักแค่ไหนผู้ชายไม่ได้มีเพียงแค่สาวิตต์คนเดียว เมื่อเขามองไม่เห็นน้ำใจรักของหล่อนเสียอย่างนี้แล้ว มันก็ป่วยการจะเดินต่อไปในเส้นทางที่ทำให้หล่อนเปลืองหัวใจ////////////////////////////////////////////ลักษมีมาถึงก่อนหน้าเขา มีการนัดหมายกันเอาไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะพบกันก่อนในส่วนที่เป็นห้องกาแฟด้านหน้าของอาคารหลังนี้ ลักษมีดูจะเป็นผู้หญิงธรรมดาๆ ในการแต่งตัวเรียบง่ายด้วยเสื้อตัว กางเกงตัวอย่างไม่พิถีพิถันมากนัก ยังจะแว่นสีชาเข้มนั่นอีก หล่อนไม่รู้สึกว่าโลกมืดมัวหรือไรกับยามกลางคืน แล้วยังจะต้องสวมแว่นเอาไว้บนหน้าพอเขาถาม หล่อนก็เอ่ยตอบด้วยเสียงแกมหัวเราะ“ถอดแว่นออกจากหน้า ก็มืดนะคะ แต่ทำยังไงได้ ไม่อยากให้คนเห็นแล้วจ