All Chapters of อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา): Chapter 21 - Chapter 30

“อ่านอะไรน่ะ มิน”ธันวาโฉบมาหา แล้วก็สงสัยครามครันกับท่าทีตั้งอกตั้งใจเป็นอันมากในการจะอ่านข่าวหน้าหนึ่ง“ผู้หญิงคนนั้น จำได้หรือเปล่า” หล่อนวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะจิ้มให้ดูรูป “คนที่เราเจอที่โรงพยาบาล ที่ว่าตกเลือด ตายซะแล้วนะ โดดจากตึกของโรงพยาบาลชั้นแปดเมื่อวานนี้เอง ใจถึงซะด้วย”ธันวาชะโงกไปดูรูปนั้น“ตาแบบนี้ตายโหงทุกราย”“ดูออกด้วยเหรอ”“ตาฉ่ำเกินไปไงล่ะ...น่าเสียดายผู้หญิงสวยๆ คนหนึ่ง ผู้หญิงพวกนี้ใจทำด้วยอะไรนะ ถึงได้กล้าหาญชาญชัยในทางแบบนี้”“เพราะเธอถูกทำร้ายจนไม่มีทางเหลือให้เลือกอีกแล้วน่ะซิ ไอ้หมอนั่นแหละตัวร้ายนัก...”“ใครอีก”“ก็มือขวาเจ้าแม่แหม่มนั่นไง...” น่าแปลกที่ชื่อทุกชื่อตกมาถึงเวลานี้มินตาจำได้แม่นยำไม่มีตกหล่นสักนิด“นายศิลา เขาทำเหมือนทองไม่รู้ร้อนนะ”“รู้ได้ยังไง ข่าวบอกหรือเปล่า”ไม่มีชื่อเขาในข่าว ทั้งเขาทั้งเจ้าแม่แหม่มนั่นแหละ เหมือนอำนาจเงินและอิทธิพลมืดได้ปกป้องเอาไว้ให้พ้นผิด พวกคนชั่วนี่มีสิ่งคุ้มครองเสมอกว่าจะได้ชดใช้บาปชั่วๆ นั้นก็ทำให้คนดีๆ หลายรายต้องจบชีวิตลง ยิ่งคิดมินตาก็ยิ่งแค้นใจขนาดหนักจนไม่อาจจะให้อภัยกับศิลาได้เลยและหล่อนก็คงจะไม่อยากเก็บ

“อยากพบฉันรึ”น้ำเสียงของพิมสุดาฟังรื่นหู อย่างน้อยๆ ก็ยังเดา ‘กำพืด’ เดิมเกือบจะไม่ได้ทีเดียว ทำให้มินตารู้สึกขัดใจอย่างไรอยู่ หากหล่อนได้เผชิญหน้ากับผู้หญิงท่าทางเจนโลกีย์และรอบจัดสักคน บางทีอาจจะพูดอะไรได้คล่องปากกว่านี้ ไม่ต้องมายืนทำท่าอ้ำอึ้งอยู่เลย“ค่ะ” อีกนานกว่าจะหลุดเสียงตอบรับออกมาได้“เดี๋ยวนี้หรือเปล่า...พระกำลังจะสวดจบแรก รอให้พระสวดจบก่อนได้ไหมคะ”หางเสียงไม่ลง ‘จ๊ะ’ แต่ลง ‘คะ’ ฟังนุ่มนวลกว่า และมินตาก็อยากจะเชื่อว่าอย่างไรก็ตามเจ้าแม่แหม่มคนนี้ก็ผ่านคอร์สการอบรมกิริยามารยาทมาอย่างยอดเยี่ยม...หรือไม่ก็อาจจะมีภูมิหลังมาจากครอบครัวที่ดีๆ สักครอบครัวหนึ่งมิน่าเล่า...นายศิลามือขวาของเธอถึงได้ทำท่ากระเหี้ยนกระหือเมื่อยามถามหล่อนว่าเป็นหญิงผู้ดีหรือเปล่า...เขาอาจจะฝังใจกับหญิงผู้ดี ถึงถามหล่อนแล้วยังมีวาจาแปลกๆ หยาบคายได้ถึงเพียงนั้นหล่อนยังจำได้ติดหูทีเดียว เขาว่าจะลองจากหญิงผู้ดีคนพี่ก่อนค่อยมาเป็นคนน้องนั่นยังทำให้หล่อนสยดสยองอยู่ไม่หายอีกด้วย“แล้วเราค่อยคุยกัน”“ก็ได้ค่ะ”เพราะกิริยาสุภาพ วิธีการพูดดี และท่าทีที่ดีไปหมดทำให้มินตาโอนอ่อนผ่อนตามอย่างว่าง่าย“นั่งด้วยก

พิมุสดาเปิดประตูเข้าไปก็ได้เห็นศิลากำลังก้มหน้าคร่ำเคร่งกับสมุดบัญชีอย่างมาก มันเป็นการทุ่มเทเหมือนจะชดเชยแน่นอน เพราะคุ้นเคยกันมาเป็นอย่างดีทำให้เธอพอจะแน่ใจว่าจิตใจของชายหนุ่มก็ระส่ำระสายกับการตายของยุพาวรรณ แม้สิ่งที่เขาแสดงออกจะทำให้ใครต่อใครเข้าใจว่าเขาช่างใจดำเสียนี่กระไร ที่ไม่ยอมไปปรากฏตัวที่วัดเพื่อไว้อาลัยให้กับผู้ตาย“ศิลา...ดึกแล้วนะนี่...สะสางงานอะไรกันนักหนา”“ผมไม่รู้จะทำอะไร เลยเก็บเอามาเคลียร์ดีกว่าปล่อยทิ้งเอาไว้”คำตอบของเขาแปลว่าที่เธอคิดอยู่นั้นไม่ได้ผิดพลาดสักนิด“น้าแวะมาดูเพราะนึกอยู่แล้วว่าต้องอยู่ที่นี่”เขาเงยหน้าขึ้นมอง ไม่ยอมถามทั้งที่แววอยากรู้อยากเห็นว่างานศพในคืนแรกนี้เป็นอย่างไรบ้าง“มีคนไม่มากนัก ก็พวกเรากันเองทั้งนั้น ญาติไม่มี...ลูกค้าไม่มา” เธอนั่งลงจุดบุหรี่สูบ เธอเองก็สะเทือนใจอยู่เหมือนกันในงานอาชีพนี้ “จะเอาอะไรกันนักหนาจริงไหม ใครจะกล้าไปงานเพื่อประจานตัวเองว่าเป็นลูกค้าของเรา เขาอุดหนุนเราได้ก็นับว่าต่อชีวิตพวกเราให้มีการงานมีเงิน แต่จะไปหวังให้เขาไปเป็นคนนั่งฟังสวดศพพวกเรา น้าหวังเกินไป”“น้าแหม่มคิดยังไงล่ะฮะที่แม้แต่ผมก็ยังไม่ไป”“น้ารู้ว่

“ไปเล่นนี่ยังเจอกับสาวิตต์ไหม”“เจอค่ะ...เขายังเฮงเหมือนเดิม”“ผมมีเรื่องหนึ่งอยากขอร้อง” ด้วยเสียงอันอ่อนโยนแล้วแววตาแบบนั้นใครหรือจะกล้าขัดใจเขา ยิ่งเป็นลักษมีด้วยแล้วหล่อนยอมรับได้ทุกอย่าง แม้มันจะไม่ต้องประสงค์ของตัวหล่อนเองเลยก็ตามที“สนิทกับเขาเอาไว้หน่อยนะ คุณหมี แล้วผมก็อยากทำความรู้จักกับเขาสักหนหนึ่ง”แม้จะอยากรู้ว่าทำไม แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่หล่อนควรจะถาม สำหรับศิลาไม่ควรจะมีคำถามไปเซ้าซี้กับเขาเป็นอันขาด“จะให้รีบไหมคะ”“เอาให้คุณหมีสะดวกก็แล้วกัน ผมไม่เร่งร้อนอะไร...”เขารอมาได้เนิ่นนาน นับประสาอันใดกันเล่ากับการรอคอยอีกเล็กน้อย ในเมื่อเขาจัดฉากการแสดงเอาไว้หมดแล้ว ค่อยเป็นค่อยไป จะได้ซึมซับเอาความสาแก่ใจได้สูงสุด“แล้วหมีจะโทร. ไปบอก...วันนี้หมีว่าง คิวละครไม่มีเลย ว่างไปตั้งสามวัน...หมีอยากจะไปพักผ่อน ไปชายทะเลคุณศิว่างไหมคะ” เหมือนสิ้นไร้ศักดิ์ศรีที่ต้องเอ่ยชวนผู้ชายทั้งที่โดยตัวหล่อนเองแล้ว มีแต่ผู้ชายรอให้หล่อนเปิดโอกาสสักนิด แต่กับเขาเหมือนจะต้องอ้อนวอนกันทีเดียว แต่ลักษมีก็กล้ำกลืนความอับอายเอาไว้เขาอยากจะปฏิเสธอยู่เหมือนกัน แต่แววตาอ้อนวอนแบบนั้น ทำให้เขาอดจะใจอ่อน

“เรื่องแบบนี้ใครบอกผู้หญิงกันมั่งเล่า”“ดีละ” หล่อนเน้นเสียงหนัก “มินไม่เคยได้ส่วนแบ่งรางวัลนี่เลย มินควรจะได้”“จะให้เรียกผู้ชายมาให้หรือไง”“เอามาทำไม...มินไม่ใช่คนเป็นง่อยนี่ ดื่มเหล้าจะได้มีคนมาป้อน...ไม่ใช่คนสำส่อนอีกด้วย จะได้ฉลองงานด้วยเรื่องแบบนี้ มินจะเอาเป็นเงินเข้าใจไหม เงินน่ะ...เงินสดๆ ด้วย” หล่อนทำท่าข่มขู่กระทั่งเจ้านายตัวเอง “ไม่งั้นมินไปบอกพี่ผู้หญิงด้วย”“เออ! แล้วจะให้ แต่มินอย่าไปเกลียดเขานักเลย นายศิลาเขาไม่เกี่ยวกับเจ้าแม่แหม่มสักกี่มากน้อย เขาก็คนธรรมดาเหมือนเราๆ นี่แหละ มีงานการทำ...เคยได้ยินชื่อบริษัทเอสเล็ทซีเคียวริตี้ไหม”มินตาส่ายหน้าได้เกือบจะทันที“เขาเป็นเจ้าของ จัดยามดูแลความปลอดภัยตามออฟฟิศ มีฝ่ายทำความสะอาดด้วยนะ...”มินตาไม่อยากจะเชื่อ ครรชิตยังพูดถึงงานอันสุจริตและสะอาดของศิลา จนเหมือนกับว่าเขาช่างเป็นชายหนุ่มที่ไม่เคยเฉียดกรายใกล้พฤติกรรมอันน่าสะอิดสะเอียนนั่นเลย แต่คำพูดพวกนั้นไม่สามารถเปลี่ยนทัศนคติของมินตาต่อศิลาไปได้ หล่อนก็ยังปักใจเชื่อว่าเขาเป็นแมงดา และมีนิสัยโฉด เขาซ้อมผู้หญิงจนแท้งลูก แถมยังใจดำไม่ใส่ใจกับงานศพของเจ้าหล่อนคนนั้นสักนิดหนึ่ง