All Chapters of อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา): Chapter 11 - Chapter 20

“เด็กเป็นไงบ้างฮะ”“ไม่ไหวจ้ะ...นี่ขนาดคุณยายฝึกมาแล้วนะ ยังไม่ค่อยจะได้ดังใจ แม่ละเบื่อต้องเอามาฝึกกันอีก เก็บห้องครัวก็ไม่เรียบร้อย ดูซิ จะเที่ยงคืนอยู่รอมร่อแล้วแม่ยังไม่ได้นอนยังต้องมาดู”“ถ้าไม่ไหวก็ส่งกลับไปหาคุณยาย หาเด็กใหม่มาแล้วกันฮะ”เขาตอบง่ายๆ ไม่ใส่ใจมากนัก“กว่าจะได้อีก แม่ก็เหนื่อย...แม่ทองก็ไม่ไหวแล้ว แกแก่มากแล้วงกๆ เงิ่นๆ...นี่แหละน้า...แม่บอกแล้ว ตาเอ...ให้ลูกหาสะใภ้ให้แม่สักคน เอามาคุมคนในบ้าน ดูแลบ้านและดูแลเอด้วย...เรื่องยายมิ่งไปถึงไหนแล้วจ๊ะ”“ก็คงจะกลับมาเร็วๆ นี้มังฮะ ตอนแวะไปบ้านคุณยายก็เห็นถามถึงมิ่ง...ผมไม่ได้บอกแม่ตอนพาเด็กนี่มา...” เขาพยักพเยิดไปทางสาวใช้คนใหม่ “ชื่ออะไรล่ะฮะ แม่...หน้าตาดีเชียว”“ชื่อแม่แหวน...” เธอบอก ดึงเขาออกมา “เออย่าไปชมมันต่อหน้าซิว่ามันหน้าตาดี...แม่ยิ่งกลัวๆ อยู่ว่าหน้าตาอย่างนี้ จะอยู่ทนเป็นคนใช้ไปได้สักกี่มากน้อย เรื่องยายมิ่งต่อเถอะ...คนกันเองไม่ใช่อื่นไกล เทือกเถาเหล่ากอตื้นลึกหนาบางก็พอจะรู้เห็น...กำพืดเดิมก็ดี จะมีเมียสักคนก็ต้องเลือกหน่อยละ ถึงยายมิ่งแกจะเรียนไม่สู้ดีไปนิด แต่อย่างอื่นก็ชดเชยกันได้”เขาไม่พูดสักคำ...เรื่

จะมีอะไรดีไปกว่ากระวีดกระวาดตามเขาที่ก้าวยาวๆ ออกไปก่อนหน้านั้นแล้วอีกแววรัตน์นึกอยากตามตัวพิมสุดามาอีกคนหนึ่ง หล่อนรู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก ลองเรื่องถึงมือศิลาแล้วละก้อ เรื่องอาจจะขมวดจบลงสั้นๆ แต่หล่อนกลัวใจยุพาวรรณด้วย นังเพื่อนของหล่อนกำลังบ้าคลั่ง ไม่ใช่อกหักธรรมดาๆ เสียด้วย มันยิ่งกว่ายับเยินเหมือนยุพาวรรณจะถูกกรีดอกควักหัวใจออกมากรีดเป็นริ้วๆ แล้วไม่ใช่แค่นั้น ความเป็นจริงโหดร้ายกับยุพาวรรณไปมากกว่านั้นอีกหลายเท่า ชายที่หลงรักทำร้ายด้วยเจตนาจะให้แท้งลูกที่ยุพาวรรณหวังจะให้เป็นสายโซ่คล้องใจชายผู้เป็นที่รักเอาไว้ผู้หญิงอย่างพวกหล่อนมักจะเจอดีแบบนี้เสมอ หากไม่รู้จักประมาณตัวเองหรือประมาณสถานการณ์ให้ดี“คุณศิ แววขอร้องนะ อ้อยกำลังบอบช้ำมาก”“ฉันรู้ แล้วก็ไม่ได้ไปเพื่อทำร้ายอ้อยด้วย เพียงแต่ฉันควรจะได้พูดกับอ้อยบ้าง ก่อนที่จะแย่ไปกว่านี้ อ้อยน่าจะได้พักผ่อน พักนานเท่าที่ต้องการหลังออกจากโรงพยาบาลแล้ว ไม่ต้องทำงาน แต่ฉันจะจ่ายเงินให้ไม่ให้เดือดร้อนเลยจะเลือกพักในประเทศหรือไปต่างประเทศก็ได้ ฉันจะจัดการเป็นธุระให้ทุกอย่าง”“แววกลัวนังอ้อยมันจะไม่ยอมไปไหนเลยซิคะ กลัวมันจะตามตื้อเข

“ศินั่นเธอคิดมากอีกแล้วซินะ...”“ผมเลิกคิดไม่ได้หรอกฮะ น้าแหม่ม...ยังคิดอยู่เสมอแล้วพรุ่งนี้ก็ถึงวันที่ผมได้เกิดใหม่อีกแล้ว...”“จริงซิ” พิมสุดาพึมพำ “กลับบ้านไปเถอะงั้น...เพราะเธอจะต้องตื่นแต่เช้าไปทำบุญที่วัด...”“น้าแหม่มไปกับผมด้วยนะ...ไปทำบุญด้วยกัน เกิดชาติหน้าจะได้มีโอกาสเป็นน้าหลานกันใหม่...หรือถ้าจะให้ดีผมอยากเกิดเป็นแม่ลูกกับน้าแหม่มด้วยซ้ำไป”เขาไม่ได้พูดเพราะเพียงเรียงร้อยให้เป็นคำหวานไพเราะแต่พูดออกมาจากใจจริงของเขา กลั่นกรองด้วยความรู้สึกลึกๆ ที่เขามี...เมื่ออยู่ด้วยกันตามลำพังเขาก็คือเด็กชายคนหนึ่ง กับแผลลึกยากจะเยียวยากับแววตาอ้างว้าง ขาดแคลนความรักหิวกระหายความเป็นครอบครัว...ศิลาไม่ใช่คนแกร่งดังที่ใครต่อใครเห็น เขายังมีจุดอ่อนเปราะบางอยู่อีกมากมายและเธอก็เข้าใจเขา เป็นคนเดียวที่เข้าใจเขา“จะไปทำบุญเช้า เตรียมการหรือยัง...”“ก็ตื่นแต่เช้าสักนิด แล้วไปแวะซื้อข้าวซื้อกับดอกไม้ผลไม้กับถวายเงิน...”“เลือกวัดไหนล่ะ...”“ผมจะออกไปชานเมืองหน่อยฮะ...น้าแหม่ม จะเลือกไปวัดย่านบางกะปิ...”พิมสุดาฉุกใจคิดนิดหนึ่ง“น้าแหม่มคิดถูก ผมจะไปแถวๆ นั้น ผมกำลังจะเฉียดใกล้เข้าไปทุกทีแล้ว...

ได้ยินเสียงของหล่อนก่อน ชายหนุ่มพุ่งสายตาตรงไปแล้วพอร่างของมินตาก้าวเข้ามา เขาก็เปิดยิ้มให้ก่อน ในขณะที่มินตาชะงักงัน หล่อนไม่แน่ใจในสิ่งที่ตัวเองกำลังได้มองเห็นเอาเสียเลยว่ามันเป็นภาพจริงหรือภาพลวงกันแน่ หล่อนหลับตาลงแล้วก็ลืมขึ้นใหม่เกือบจะไม่เชื่อว่ายังเห็นชายคนนั้น กับรอยยิ้มที่เขารอต้อนรับอยู่อย่างอบอุ่น...หล่อนจะเรียกรอยยิ้มแบบที่กำลังทำอยู่เป็นรอยยิ้มแบบอื่นไปอีกไม่ได้เป็นอันขาดมันดูอบอุ่นใจ จริงใจ และเขาก็ลุกขึ้นยืน“สวัสดี”คำทักทายอ่อนโยนแล้วเขาก็ก้มศีรษะลงนิดหนึ่ง“เราพบกันอีกแล้ว คราวนี้บ้านของผม...คิดได้แล้วหรือว่าจะมาชดใช้ค่าเสียหายเรื่องรถยนต์”“คุณ...” มินตาเอ่ยได้แค่นั้น ถ้อยคำที่อยากจะเอ่ยดูเหมือนจะชะงักรอแค่ปลายลิ้นนี่เอง หล่อนคิดจะเข้ามาหาชายหนุ่มของมิ่งขวัญด้วยท่าทีที่จะทำให้เขาประทับใจกับเครือญาติของมิ่งขวัญ จะยื่นดอกไม้ส่งให้แล้วเอื้อนเอ่ยคำอวยพอดีๆ แต่แล้วหล่อนกลับพูดอะไรไม่ออกเมื่อพบว่าเจ้าชายของมิ่งขวัญคือชายคนนี้ชายคนที่ประวัติของเขาดูสกปรกด้วยการเป็นมือขวาของเจ้าแม่แหม่มผู้ประกอบธุรกิจทางด้านบริการสาวงามมิ่งขวัญจะรู้ข้อนี้หรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ มินตากำลังห

แต่คุณมารศรียังมีแนวโน้มจะไม่ยอมเชื่อ คำใดที่ออกจากปากของมินตาย่อมไม่มีน้ำหนักพอจะทำให้เชื่อถือ และหากเป็นเรื่องที่มีมิ่งขวัญเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยแล้วยิ่งแย่หนักเข้าไปอีก เธอจึงเอ็ดลูกสาว“แกละซ่อกแซ่กเรื่องคนอื่นดีนัก รู้มาน่ะถูกหรือเปล่าก็ไม่รู้ได้ เที่ยวพูดไปเป็นตุเป็นตะ พี่มิ่งของแกน่ะเป็นคนฉลาดมองคนออก แกอย่าแส่โทร. ไปบอกพี่มิ่งเขาเชียวนะ...ฉันขอห้ามเอาไว้ก่อน ถ้าแก่ยังบอกไป แกกับฉันไม่ต้องมาพูดกันอีก” เสียงห้ามนั่นเฉียบขาดอย่างยิ่ง“แม่คะ ถ้าปล่อยเอาไว้ พี่มิ่งอาจจะเป็นอันตราย”“แกอยู่เฉยๆ เข้าไว้แล้วกัน ฉันอยากรู้เรื่องอื่นมากว่า อย่างตัวเขาหน้าตาเป็นยังไง บ้านเขาเป็นยังไง”นั่นทำให้มินตาอ่อนใจ แล้วเมื่อบรรยายลักษณะของเขากับบ้านเขา ก็ทำให้คุณมารศรีตาโต ได้ทีสำทับบอกกับหล่อนด้วยเสียงแข็งๆ“แกก็เห็นมาแล้วว่าเขาระดับไหน แล้วแกยังพูดว่าเขาไม่ดีอีก...”“เขาต้องเลวร้ายแน่ๆ เลย แม่ต้องเชื่อมินซิ อย่ายอมให้พี่มิ่งไปคบค้ากับเขา”“ใจคอแกไม่อยากจะให้พี่สาวแกได้ดีหรอกหรือ”โดนเข้าแบบนี้มินตาก็ต้องปิดปากตัวเอง“แกจะกีดกันไปถึงไหนกัน แกนี่เหมือนเดิมซิน่า ชอบจะขัดขวางหนทางก้าวหน้าของพี่สาว แกอ