All Chapters of อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา): Chapter 41 - Chapter 50

“มิน สวัสดี”ไม่เหลือรอยน้ำตาบนหน้าของมินตาอีกแล้ว ก็ผ่านไปแล้วหนึ่งคืนนี่นะ... “มาแต่เช้า อยากพูดกับพี่เรื่องอะไร”มินตายังไม่ให้คำตอบกับเขาเพราะแหวนยังป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ หล่อนมองแหวนเหมือนจะบอกใบ้แก่สาวิตต์ในทางอ้อมหล่อนรู้สึกเหมือนว่าแหวนเสนอหน้ามากเกินไป และท่าทีของแหวนก็ยังแปลกๆ อีกด้วย มินตาเป็นผู้หญิง สัญชาตญาณของหล่อนมีมากและละเอียดอ่อนอีกด้วยแต่มินตาไม่มีความเฉลียว หล่อนไม่ทันคิดถึงความสัมพันธ์อันเกินเลยของแหวนกับสาวิตต์ เพราะหล่อนรู้นิสัยของสาวิตต์ว่าเขาเป็นคนแบบไหน ถือตัวเพียงไร หล่อนเชื่อว่าเขาจะไม่แตะต้องสาวใช้“แหวน ไปซักผ้าซิ” เขาออกคำสั่ง ทำตาดุๆ อีกแล้วนั่นทำให้แหวนหน้าม่อย หล่อนไม่อาจจะขัดคำสั่งเขาหรือทำให้เขาขุ่นเคืองใจ“แปลกๆ นะคะ” มินตาเปรย แล้วไม่ใส่ใจอีก นั่นทำให้ชายหนุ่มแอบผ่อนลมหายใจยาวอย่างโล่งอก เขาเหมือนคนที่ทำผิดสะดุ้งกลัวว่าคนอื่นจะรู้ทันในสิ่งที่เขาทำลงไป“มินมาพูดเรื่องเมื่อคืนนี้ คุณเอ...อย่าใส่ใจเลยนะ”เขาเลิกคิ้วขึ้นเหมือนจะถามว่าเรื่องไหน“ก็เรื่องที่มินพูดถึงพี่มิ่งกับคุณศิลา...มินปากพล่อยไปเอง พวกเขาเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นเอง...ไม่ใช่เป็นคนรัก

เมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกมาเขาไม่เจอแหวนในห้องอีกแล้ว มองไปที่เตียงนอนปูด้วยผ้าผืนใหม่ขึงตึงไม่มีรอยยับย่นเหมือนเมื่อครู่แล้ว นั่นน่าทิ้งตัวลงนอน แต่ชายหนุ่มยังหลับไม่ลง...เขาหยิบเอาสมุดโน้ตเล็กๆ ออกมาดูตัวเลขด้านการเงินของเขา...คืนนี้เขาหยิบยืมเงินของลักษมีมาเกือบๆ แสน...หย่อนไปเพียงหมื่นเศษๆ และเขารู้ว่าจะต้องรีบเอาใช้คืนหล่อน...เขายังเหลือเงินหมุนไม่มก ดวงโชคของเขามันตกหายไปเสียทางใด เขามีแต่เสีย และหากเป็นเช่นนี้อีกสักอาทิตย์หนึ่ง เขาคงจะลำบากเรื่องการเงินแน่นอนแล้วเขาจะทำอย่างไร เท้าข้อศอกเอาไว้กับพื้นโต๊ะและมือกุมขมับท่วมหัว บอกความกลัดกลุ้มแสนสาหัสนอกจากแก้ตัวใหม่...เขาคงไม่โชคร้ายติดกันหรอกน่าเพราะที่ผ่านมาในระยะหลังดวงเขามีแต่เฮง...หรือว่าเป็นเพราะแหวน...ชายหนุ่มโทษเด็กในบ้านที่ตัวเองย่ำยีความสาวไปแล้ว ต่างศักดิ์ต่างชั้นกันมากนัก เขาเลยขัดลาภตัวเอง เขาคงจะต้องเลิกแตะต้องหล่อนได้แล้วพรุ่งนี้แม่ก็จะกลับจากวัดแล้ว แหวนคงจะไม่กล้าเข้าใกล้เขา พอๆ กับที่เขาจะต้องระวังตัวเองให้มากขึ้นแต่เรื่องจะปิดปากแหวน ได้นานแค่ไหนชายหนุ่มก็ยังหวั่นๆเพียงแต่ในตอนนี้เขายังนึกหาทางออกไม่เจอ...ห

“จะโกรธทำไมล่ะคะ” หล่อนถามอย่างฉงน และนั่นทำให้นายโกมุทลอบผ่อนลมหายใจออกมา โดยที่มินตาไม่ทันสังเกต มินตาไม่เคยเฉลียวใจเลนสักนิด มินตาเป็นคนมองในแง่ดี...หล่อนมีแรงกดดันมากมายจากคุณมารศรี แต่มินตาไม่เคยแสดงออก ยังคงเส้นคงวาทำตัวเป็นลูกสาวน่ารักเสมอตั้งแต่เล็กคุ้มใหญ่มานี่เขายังไม่ได้รับความเดือดร้อนที่มินตาก่อขึ้นเลย และหล่อนก็ไม่ได้แสดงว่าจะน้อยเนื้อต่ำใจที่แม่รักหล่อนน้อยเกินกว่าที่รักมิ่งขวัญ มินตายังอยู่ในบ้านนี้แม้หล่อนจะได้ทำงาน มีรายได้พอเลี้ยงชีวิตตัวเองให้เป็นสุขเพียงแต่หล่อนจะย้ายออกจากบ้านไปอยู่แฟลต เป็นสาวอิสระเสรียุคใหม่ แต่มินตาไม่ได้ทำแบบนั้น มินตายังอยู่ในบ้านและที่เขาละอายใจนักก็คือ เขาแทบจะไม่ได้ปกป้องหล่อนเลยยามที่เมียเขาเอ็ดว่าหล่อน...และทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามินตาหมดเงินเพื่อเมียเขาเท่าใด...มินตาทำเงินได้ดีในงานอาชีพของหล่อน อาจเป็นเพราะหล่อนทุ่มลงไปแบบหามรุ่งหามค่ำ ออกแต่เช้าแล้วกลับดึกเป็นประจำแล้วหล่อนก็เอาเงินนั่นมาให้เมียเขาอีกต่อหนึ่ง ปิดเสียงบ่นว่าได้ชะงัดนัก ข้อนี้แม้รู้ก็ต้องทำเป็นเหมือนไม่รู้เสมอมา“แม่ออกดี๊ดี...”หล่อนไม่อยากให้พ่อไม่สบายใจ พ่ออายุมากแล้ว

เขาเลี้ยวรถออกจากบ้าน แต่ก็ยังไม่อาจจะขับต่อไปได้เพราะรถอีกคันวิ่งสวนเข้ามา...ศิลารู้ว่ารถที่วิ่งสวนเข้ามานั้น กำลังจะเลี้ยวเข้าบ้านที่มีแนวรั้วต่อจากบ้านที่เขาเพิ่งจะออกมา ไหล่ของชายหนุ่มเกร็งขึ้นเล็กน้อย เขาแน่ใจได้ทันทีว่าเป็นรถของใคร ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทำทุกอย่างให้เป็นปกติ และเปิดประตูก้าวลงไปยืนเด่นให้แสงไฟจากรถนั่นสาดจับร่างของเขาได้เต็มที่ศิลารอผลที่เขาจะได้รับแล้วจริงดังคาด เพราะเจ้าของรถที่เขามั่นใจว่าจะต้องเป็นสาวิตต์ใช่สาวิตต์จริงๆ“คุณศิลา” สาวิตต์จดจำแม่นยำเมื่อเปิดประตูรถลงมาบ้างแล้วเอ่ยเรียกชัดเจน“มาแถวนี้หรือครับ”“ผมมาหาคุณมินตา”นั่นทำให้สาวิตต์อยากรู้ว่าศิลาคบกับมินตาแบบใด...เขานึกไม่ออกว่าผู้หญิงกะโปโลอย่างมินตาจะจัดอยู่ในฐานะใดสำหรับชายหนุ่มทรงภูมิมาดดีคนนี้ หากหล่อนสวยเฉียบได้เท่าลักษมีเขาคงจะไม่ต้องคิดมากว่า ศิลามาเกี้ยวพามินตาหรือไม่ แต่นี่เขานึกไม่ออก“ผมมีเรื่องต้องคุยกับเธอเรื่องงาน” ศิลาบอกต่อราวกับอ่านความคิดของเขาได้ออก “คุณมินตามีฝีมือด้านตกแต่งภายในมาก”เขาอยู่ใกล้แต่เขาเพิ่งจะรู้ สาวิตต์ตำหนิตัวเองอยู่เหมือนกัน เขาละเลยมองข้ามฝีมือของมินตา.

กระเป๋าราคาถูกๆ เพียงใบเดียวที่แหวนเก็บสมบัติใส่ลงในนั้น หล่อนเก็บข้าวของส่วนตัวตามคำสั่งของเขาลิงโลดเพราะสาวิตต์ให้ความหวังเอาไว้ หล่อนจะได้ไปอยู่ข้างนอกไกลสายตาคุณนาย เขาจะพาหล่อนไปหาที่อยู่ใหม่ เขาจะดูแลรับผิดชอบหล่อนโถ...แหวนหลงน้อยใจในตัวเขามาสองวันสองคืนเต็มๆ ที่แท้เขาก็ยังมีใจให้กับหล่อน เขาจะหาที่อยู่และอยู่กับหล่อน จะเป็นรังรักแสนหวานอบอุ่นนักเขาให้หล่อนขึ้นรถ ปิดประตูให้ แล้วรีบอ้อมไปอีกด้านหนึ่ง ขับรถออกจากบ้าน แล้วจอดทิ้งเอาไว้ ยังไม่ได้ปิดประตูทำให้เขาต้องลงไปปิด...แหวนพยายามจะรับอาสาแต่เขาไม่อยากให้คนในบ้านออกมาเห็นว่าแหวนออกมากับเขา ชายหนุ่มทำอย่างเร่งร้อนแม้แต่ขับรถออกสู่ถนน สวนกับรถยนต์ของมินตาเขาก็ยังมองไม่เห็นมินตาเห็นชัดว่าผู้หญิงที่นั่งหน้าระรื่นยิ้มหวานออกไปในรถยนต์ของสาวิตต์ก็คือแหวนพวกเขาจะไปไหนกัน หล่อนสงสัย แต่คงจะไม่กล้าเก็บไปถามกับสาวิตต์เป็นอันขาด“เราจะไปดูบ้านกันใช่ไหมคะ”“ใช่...” สาวิตต์บอก แล้วเมื่อรถมาถึงจุดหมายปลายทาง แหวนก็อ้าปากค้าง หล่อนแทบจะไม่เชื่อ บ้านสวยโอ่อ่า...เหมือนวัง...ในความรู้สึกของหล่อน ในความที่มีโลกแคบๆ เท่ากะละใบหนึ่ง“ลงมาซิ” เ