All Chapters of อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา): Chapter 101 - Chapter 110

“แหวนจะกราบเท้าขอโทษเขาก็ได้”“สวดมนต์เอาไว้ด้วยแล้วกัน คุณศิลาเป็นคนโมโหร้ายคนหนึ่ง เวลาเขาโมโหเขาเหมือนพายุกวาดเอาไปเรียบ...แล้วก็ใจดำเหมือนอีกา...ไม่มีปรานี”“อย่าพูดให้แหวนแกว่งซิ แค่นี้ใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะเดิมอีกแล้ว” แหวนโอดครวญ “แหวนทำลงไปเพราะแค้น...แต่แหวนไม่คิดว่าเขาจะโกรธมากมาย เขาอาจจะไม่ได้จริงจังอะไร...ทั้งพี่ทั้งน้อง ในเมื่อเขาก็มีคุณแหม่มอยู่”“บางที...”แววรัตน์ทำเสียงเหมือนรำพึง แววตาของหล่อนมองเหม่อออกไปไกลแสนไกล “คุณแหม่มก็เอาเขาไม่อยู่เสียแล้ว...คนน้องมาแรง เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ”“เป็นแบบไหน”“เขาไม่เคยอยู่กับผู้หญิงคนไหนนานๆ มาก่อน คุณศิลาไม่เคยเสพของจำเจ”“ส่งฉันที่บริษัท ฉันจะลงที่นั่น”มินตาบอกด้วยเสียงเฉียบขาดอย่างยิ่ง“ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย”“เพราะเป็นทางที่ดีที่สุด...คำขอของฉันไม่ได้มากมายเลยนี่ คุณทำไม่ได้รึ”“ได้น่ะได้ แต่ผมอยากพาคุณไปส่งบ้าน...ไปกู้เกียรติของคุณเอาไว้ด้วยสิ่งที่ผมมีอยู่”“ส่งฉันที่บริษัท”มินตาบอกยืนยันคำเดิม “ไม่ต้องเอาสิ่งที่คุณมีมาทุ่มเทเพื่อฉัน”เขาจำยอมต้องส่งมินตาลง...หล่อนเปิดประตูก้าวเร็วๆ ลงไป ท่าเดินของหล่อนเกือบจะเป็

เขาซาบซึ้งไม่เคยลืม บุญคุณของพิมสุดาใหญ่หลวงนักในสายตาคนภายนอกที่มองเข้ามาอาจจะคิดเหมือนๆ กันว่าเขาคือชายชู้วัยหนุ่มของพิมสุดา แต่เขารู้ พิมสุดารู้ ในความเป็นญาติที่เกี่ยวพันกันอยู่ สายเลือดที่สืบเนื่องต่อกันผูกพันกันมากไปกว่านั้นเสียอีก เมื่อพิมสุดารับเขาจากบ้านอันโหดร้ายนั่นมา ให้ชีวิตใหม่กับเขา ชายหนุ่มได้พยายามตอบแทนเธอเท่าที่เขาจะทำได้เขาไม่เคยดูถูกในงานอาชีพของเธอ...งานที่หยิบเงินมาประทังชีวิตได้ไม่ยาก แม้มันจะเสี่ยงต่อศีลธรรม และถูกติฉินนินทา แต่ชายหนุ่มก็เคยรู้รสความยากแค้นแสนสาหัสมาแล้ว เคยรู้ว่าเมื่อไม่มีเงินในกระเป๋าพูดไปก็ไม่มีคนใส่ใจจะฟังจากวันที่ได้เห็นพิมสุดาเพียงแค่วิ่งขายตัวเลี้ยงชีวิตจนพิมสุดาค่อยๆ ยืนผงาดขึ้นมาจับทำงานนี้เสียเอง เขาได้เห็นคนมากมายหลายแบบที่ผ่านไปคนที่เคยดูถูกพิมสุดาก็เปลี่ยนไป เพราะพิมสุดามีเงินมากขึ้น มีคนหนุนหลังเพิ่มความยำเกรงในตัวพิมสุดาได้มากขึ้นและนั่นคือคน...คือสิ่งที่ชายหนุ่มได้เรียนรู้หลังจากที่เขาได้เรียนรู้คนที่เกี่ยวข้องใกล้ชิดตัวเขาอย่างคนที่ให้กำเนิดเขา...คนที่เขาจะต้องเรียกขานว่า ‘พ่อ’ และคนที่เป็น ‘แม่เลี้ยง’ คนที่เป็น ’พี่ชาย’

ธันวากำลังจะก้าวตามไปอีกคนหนึ่ง แต่คุณมารศรีเรียกเขาเอาไว้เสียก่อนทำให้เขาต้องเบรกตัวเองเอไว้ฉันอยากรู้ว่าคุณแค่รับสมอ้าง หรือเป็นผัวแม่มินตาจริงๆ”“สุดแท้แต่คุณแม่จะให้ผมเป็น ชอบแบบไหนก็เอาแบบนั้นล่ะครับ”คำตอบของธันวาฟังทื่อๆ“หมายความว่าไง”เขาหันไปมองสาวสวย...จิตใจของหล่อนคงจะมีแต่หนอนชอนไชเต็มไปหมด ข้างในของหล่อนคงจะไม่สวยงามเหมือนภายนอกเด็ดขาด“ผมไม่เข้าใจที่คุณพูด”“คุณอยากจะเป็นผัวยายมินมากใช่ไหม”“ผู้หญิงดีๆ มีใครบ้างไม่อยากจะเป็น...มินไม่ใช่คนสวยแต่จิตใจดีไม่เหมือนคนบางคนครับ สวยรูป จูบไปเหม็นเน่าสกปรก”ธันวาก้มศีรษะให้ เขาวิ่งตามนายโกมุทและมินตาไปยังเรือนอีกหลังหนึ่งโดยไม่ยอมหันกลับมามองอีกปล่อยให้มิ่งขวัญแทบจะเต้นเร่าเสียให้ได้“แม่คะ ไอ้หมอนั่นมันยิ่งกว่าโง่ซะอีกนะคะ...ดี...ให้มันรับสมอ้างเป็นผัวยายมิน...ถ้าไม่มีไอ้หมอนั่น มิ่งก็จะหาผู้ชายสักคนยัดเยียดให้ยายมิน ขอแต่อย่ามาขวางทางของมิ่งก็พอแล้ว”รถยนต์ของศิลาแล่นเข้ามาจอดต่อท้ายรถของมินตาชายหนุ่มเปิดประตูรถก้าวลงมา แล้วนั่นทำให้มิ่งขวัญที่ถลาออกมา ร้องกรี๊ดด้วยความยินดีอย่างสุดซึ้ง“เขามาแล้วค่ะ เขากลับมาแล้ว คุณศิลามาแ

ศิลาเปิดประตูห้องเข้ามาในสภาพที่ทำให้พิมสุดาถลันลุกไปจากเก้าอี้อย่างตกใจในความเป็นเขาเพราะเซแซดๆ เข้ามาหา“ศิลา ตายจริง...นี่อะไรกัน”“เขาเมาค่ะ” แววรัตน์ตามเข้ามาบอก แววตาห่วงใยให้เห็นชัดเจนนัก “แววเห็นตั้งแต่มาถึง จะเข้าไปช่วยก็ถูกด่า...เขาด่านะคะ คุณแหม่ม ไม่รู้ว่าด่าก็เป็นด้วย”คนบอกอุบอิบทำตาเหมือนจะค้อนชายหนุ่มที่พิมสุดาต้องแบกรับน้ำหนักตัวเอาไว้ จนเกือบจะเซล้มไปกลางห้องและนั่น ทำให้ผู้ชายหนุ่มใหญ่อีกคนที่นั่งคุยกับเธอในห้องนี้ต้องลุกมารับร่างของศิลาไปแทน“คงจะพูดกันไม่รู้เรื่อง ขับรถมาได้ยังไงกัน ไม่ชนไปซะก่อน”“เขาไม่เคยดื่มมากมายนะคะ ผู้พัน” พิมสุดาบอก “สงสัยจะมีเรื่องมาแน่ๆ อาจจะเป็นเรื่องเมียเขา”“เมีย” ผู้พันพีระทวนถามอย่างงงๆ ศิลาแต่งงานตั้งแต่เมื่อใดกัน ทำไมเขาไม่รู้ เขาก็นับว่าเป็นคนใกล้ชิดกับครอบครัวนี้ “ใครกัน”“จำเรื่องที่ฉันเล่าให้ฟังได้ไหมคะ ที่ว่าศิลาไปพัทยาเจ็ดวัน เขาไปกับเมียเขาน่ะค่ะ เรื่องละเอียดน่ะอีกยาวแล้วฉันจะเล่าให้ฟัง เฮ้อ...อาการเขาไม่น้อยนะคะ เรื่องจะลงเอยกันยังไงฉันชักหนักใจซะแล้วซิ”เธอให้วางศิลานอนเหยียดยาวลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ก้มลงมองสารรูปของเขาแล้

เขาเพิ่งจะรู้สึกตัว ศิลายังไม่ได้ลืมตาขึ้นเมื่อเขาพบว่าอ้อมกอดของเขาไม่ไว้ว่างเปล่าเต็มอยู่ด้วยร่างอุ่นๆ ของผู้หญิง“มินตา” ใจของเขาพลันเต็มตื้นขึ้นมาด้วย เขาคิดถึงหล่อนรุนแรงขนาดนี้ทีเดียวหรือ“มินตา”ดวงตาของเขาลืมขึ้น จังหวะเดียวกันกับแววรัตน์ผงกศีรษะขึ้นมามองเขาถอนใจยาว ทิ้งศีรษะวางราบลงบนหมอนตามเดิม รู้สึกผิดหวังอย่างแรงกล้า“เธอเองรึ แวว...มันอะไรกันนี่”เขาขยับตัวเหมือนจะหนีให้พ้นจากหล่อน จนแววรัตน์รู้สึกน้อยใจขึ้นมาเกือบจะทันที“แววขอโทษค่ะ คงจะเผลอหลับไป” หล่อนลุกขึ้นนั่ง เสยเส้นผมหยิกๆ ให้พ้นจากที่ลงมาปรกหน้าปรกตากระถดถอยออกไปห่างจากเขา หน้าของหล่อนดูซีดเมื่อไม่มีเครื่องสำอางพอกหนา และนี่คือเนื้อแท้ของหล่อนเอง “เมื่อคืนคุณศิลาเมามาก แววเลยรับอาสาคุณแหม่มมาดูแลคุณ”“เมา?” เขาทวนถาม “เออ! ใช่ฉันเมา เมื่อคืนดื่มมากไปหน่อย”“มีเรื่องกลุ้มใจหรือคะ”เขาเงียบ ท่าทางบอกให้แววรัตน์รู้ชัดๆ เลยว่าเขาจะไม่ยอมปรึกษากับหล่อนเป็นอันขาด แม้ว่าใจของเขาอัดแน่นด้วยปัญหาสักเพียงใดก็ตามที“แววรู้ว่าคุณคงจะไม่ยอมพูดกับแวว...ลุกไหวไหมล่ะคะ ไปล้างหน้าก่อน”หล่อนทำท่าเหมือนจะฉุดเขาขึ้นมา แต่ชายหนุ่ม