All Chapters of อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา): Chapter 121 - Chapter 130

“ยายมิ่ง” เขาเรียกหล่อนเนิบๆ มองดูหญิงสาวที่เคลื่อนตัวออกมาหาด้วยแววตาตกใจอยู่ไม่น้อยทำไมมิ่งขวัญดูทรุดโทร. มปานนั้น ไม่ผ่องแผ้วเอาเสียเลยดวงหน้าซูบดวงตาลึกโรยและใต้ขอบตาเป็นวงคล้ำไปหมด“ลูกก็ย่อมเป็นลูกวันยังค่ำ ถ้าเขายอมรับลุงได้ว่าเป็นพ่อของเขา ลุงน่ะยอมรับเขานานแล้วตั้งแต่ลุงรู้ระแคะระคายว่าเขายังไม่ตาย แต่เขาไม่ยอมรับลุง...ที่เกลียดเขาน่ะลุงขอก็แล้วกัน อย่าเกลียดเขา...เพียงเพราะว่าเขาเป็นแค่ลูกเมียน้อย...ลูกเมียไหนก็คนเท่าๆ กันกับหนูเป็นอยู่นะ”เป็นการประจันหน้ากันพร้อมทั้งสามคนพ่อแม่ลูกและยังมีมิ่งขวัญมาเพิ่มคนหนึ่ง สาวิตต์นึกเบื่อในเรื่องที่สนทนากันเป็นที่สุด มันเหลวไหลมากสำหรับเขา มันไม่น่าจะเป็นไปได้กับการที่คนตายแล้วจะฟื้นได้ แถมยังฟื้นขึ้นมาเป็นคนอีกคนหนึ่งซึ่งเขายังต้องพึ่งพาอาศัยอยู่“คุณเอต้องเชื่อนะคะ ว่าศิลาคือต่อ ใช่เขาจริงๆ คนคนเดียวกันเขาหลอกคุณเออยู่นะคะ”“พูดเหลวไหลไปได้ ยายมิ่ง”“มิ่งไม่ได้เหลวไหล ที่จริงถ้ามิ่งเชื่อยายมินแต่แรก คงจะไม่ถลำไปรักเขาแน่นอน แต่มิ่งรู้เมื่อสายแต่ยังไม่สายเกินไป” สีหน้าหมองคล้ำจัดของมิ่งขวัญทำให้คุณสีดาจับตามองอยู่นานแล้วเธอก็อดจะถามอ

ศิลามีม้วนกระดาษมาด้วยในมือ...เขาค่อยๆ แกะมันออกแล้วคลี่สะบัดลงบนพื้นโต๊ะตรงหน้าของคนทั้งสอง พูดด้วยเสียงเรื่อยๆ“ผมถ่ายเอกสารมาให้ดู...คิดซะว่าดูเล่นก่อนแล้วกันครับ ตัวจริงผมเก็บรักษาเอาไว้อย่างดี”คุณสีดาคว้าหมับไปดู ก่อนจะหน้าซีดปากสั่นระริกแล้วก็พลันกรีดเสียงร้องโหยหวนออกมาเหมือนบาดเจ็บอย่างหนัก...เธอถลันลุกขึ้น ทำท่าเหมือนจะเข้ามาประทุษร้ายร่างกายของเขา แต่ศิลาห้ามเอาไว้ด้วยเสียงเรียบเย็น“จะกล้าถูกตัวผมหรือครับ ไม่คิดหรอกหรือว่าจะเสียเกียรติยศของตัวเองไป”คุณสีดาชะงัก แล้วเธอก็โอนเอนทำท่าจะล้มมิล้ม มือเท้าขอบโต๊ะไว้จนเกร็ง หน้าแปรสีจากขาวซีดไปเป็นเขียวที่ศิลามองอย่างสาแก่ใจนัก“เห็นแล้วใช่ไหมครับว่าผมมีสิทธิ์อะไร”“แกทำมันขึ้นมา แกหลอกลวงฉ้อฉล”ชายหนุ่มจุ๊ปากเหมือนจะห้าม“พูดอะไรแบบนั้น ผมไม่กล้าเสี่ยงกับกฎหมายหรอกครับ เพราะผมยังมีอนาคตดีๆ ผมไม่อยากเข้าไปอยู่ในคุก แต่ลูกชายคุณน่ะไม่แน่...เขาเอาเงินไปจากผมมากมาย เขาเอาของในบ้านค้ำประกันไว้ สุดท้ายเมื่อคืนนี้เองสดๆ ร้อนๆ บ้านหลังนี้ที่ดินแปลงนี้...เขาเอาเช็คของผมไปแล้ว...ป่านนี้ผมว่าเขาแลกเช็คไปเรียบร้อยแล้วด้วย อาจจะกำลังสนุกอยู่

มิ่งขวัญเคลื่อนตัวเข้ามาให้เขาได้เห็น นายโกมุทเห็นลูกสาวคนโตรื้อในกระเป๋าเงินที่เขาวางเอาไว้“มิ่งจะเอาที่อยู่ยายมิน” หล่อนบอก “พ่อน่าจะบอกมิ่งเสียแต่แรก”“ไม่ได้นะ”“ทำไมล่ะคะ...หรือพ่อไม่อยากให้มิ่งไปรับน้องกลับบ้าน พ่อจะกีดกันพวกเราพี่น้องไปทำไมกัน”หล่อนไขว้มือไปข้างหลังเมื่อนายโกมุทโผเข้ามาหา คำพูดของศิลาทุกคำเมื่อสักครู่หล่อนได้ยิน เจ็บปวดสะเทือนใจและชิงชังมันคละเคล้ากัน มิ่งขวัญรู้ว่าหากไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง มันจะเป็นเนื้อร้ายที่อยู่กับหล่อนไปจนชั่วชีวิตทีเดียว“มิ่งยังทำไม่ถูกใจพ่อหรือคะ”“มิ่งไม่มีเจตนาดี”“นั่นกล่าวหามิ่งมากเกินไปแล้ว” หล่อนถอยห่างออกมา นายโกมุทยังตามติดมา แต่มิ่งขวัญไม่สนใจอีก จนกระทั่งได้ยินเสียงเหมือนล้มโครมลงข้างหลัง พอหันกลับมาหล่อนยกมืออุดปากตัวเองกั้นเสียงร้องไม่ให้เล็ดลอดออกมา ดวงตาเบิกโพลงเมื่อพ่อล้มฟาดลงบนพื้นทั้งยืนคุณมารศรีร้องเสียงหลงเมื่อเห็นดังนั้น ถึงเขาจะเป็นสามีที่เคยประพฤติตัวนอกใจเธอเมื่อยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาและอยู่กันต่อมาเหมือนคนแปลกแยกต่อกัน แต่เขาก็ยังเป็นสามีเคยเห็นหน้าอยู่ร่วมบ้าน เธอถลาเข้าไปหา...“มิ่งขวัญ...” เขาเงยหน้าเรียกลูกสา

ธันวาหมุนไปหมุนมา ก่อนจะถอยห่างจากริมทางเท้าเมื่อรถยนต์คันหนึ่งปักหัวเข้ามาหา และเสียงห้าวที่ร้องเรียกชื่อเขา ก่อนที่จะถอยไปทางไหนได้อีก ธันวาก็ถูกชายร่างหนาคนหนึ่งพรวดพราดลงมาจากรถคันนั้นมาคุมเชิงข้างตัวเขา ได้ยินเสียงออกคำสั่งของศิลาให้พาเขาไปที่รถ“มินตาอยู่ไหน”“โรงพยาบาล”“อย่าโกหก”“วะ...จะโกหกหาอะไร” ชักโมโห ธันวาก็หยาบคายได้เหมือนกันผู้ชายคนนี้ทำกับมินตาเอาไว้ไม่น้อยและยังตามวุ่นวายกับชีวิตของเขา ข่มขู่เขาน้อยอยู่หรือ ธันวาสะบัดกายฮึดฮัดเพื่อจะให้พ้นจากการเกาะกุมของชายร่างหนาที่อยู่ใกล้ๆ กันกับเขา แต่เมื่อยังไม่มีคำสั่งเปลี่ยนแปลงจากศิลา มันก็ยังเหมือนเดิมกับคำสั่งแรก“พ่อมินป่วยอยู่ห้อง ไอ ซี ยู มิ่งขวัญโทร. เลขไปบอก คุณไม่รู้รึไง”เขาไม่รู้จริงๆ“โรงพยาบาลไหน”“ไม่รู้”“ต้องรู้”“ไม่รู้ เพิ่งโดนไล่ลงจากรถมานี่ มิ่งขวัญไม่ยอมให้ไปด้วย...”ศิลาจ้องหน้าชายที่ยืนอยู่บนทางเท้าแสงไฟจากเสาสาดลงมาจับดวงหน้านั้น บอกให้รู้อยู่เหมือนกันว่าคงจะไม่ได้โกหก แล้วเขาก็สะกดใจให้สงบลงโดยเร็ว“เอาละ ผมจะไปส่งคุณที่บ้านแล้วกัน เราจะได้คุยกันบางเรื่องระหว่างทาง”“ไม่ต้อง”“น่า...แถวนี้หารถยาก อย่

“คุณมินเป็นอะไร...”แตะตัวมินตาแล้วก็พอว่าไม่ขยับสักนิด ปรางเงยหน้าหล่อนได้เห็นสาวิตต์นั่งอยู่บนเก้าอี้ริมหน้าต่าง สีหน้าของเขาดูน่ากลัวอย่างไม่เห็นมาก่อนเลยหันกลับมามองมิ่งขวัญก็เห็นสีหน้าแย้มเยาะประหลาดนัก“คุณมินสลบนะคะ”“ฉันให้แกมาดู ไม่ได้ให้มาพูดมาก แกมีหน้าที่คอยพยาบาลเอาไว้ แต่แกห้ามยุ่งมากไปกว่านี้อีก”“ค่ะ”“พาเข้าไปในห้องนอนซะ”มิ่งขวัญออกคำสั่ง แล้วหล่อนจึงเดินเข้ามาหาสาวิตต์...จับมือของเขาไปบีบเหมือนจะให้กำลังใจแก่เขา“มิ่งเข้าใจว่าคุณเอกำลังเฮิร์ทมาก อีกไม่นานค่ะทุกอย่างจะเรียบร้อยมันจะกลายเป็นปุ๋ยจมดินไปเลย จะไม่มีใครเห็นซากของมันอีก...อย่างนั้นใช่ไหมคะ...ที่นี่มีที่มากมายให้ฝังมัน...”“เมื่อไหร่มันจะมา” คำถามของสาวิตต์เลื่อนลอย“ใจเย็นหน่อยค่ะ ยังไงซะมันก็จะต้องมา”“มันทำกับพี่เจ็บปวดนัก...” เขาหลับตาลง “รู้ถึงไหนอายถึงนั่น”“จะไม่มีใครรู้...” หล่อนลูบบ่าของเขาเบาๆ ด้วยมือที่เหลืออยู่ปลอบโยนเขา “มิ่งสัญญาว่าจะเอาตัวมันมาให้”“แล้วยายมินล่ะ...”“ขายมันซิ คุณเอ...หลังจากจัดการหมอนั่นแล้ว เอายายมินไปขาย” น้ำเสียงของมิ่งขวัญเหี้ยมเกรียม เขาแหงนหน้ามอง “มิ่งพูดจริงๆ นะ ไม่