Semua Bab โซ่รักภรรยาชิงชัง: Bab 41 - Bab 50

หญิงสาวรีบเดินไปที่ห้องนอนเก็บข้าวของของตัวเองเข้ากระเป๋าอย่างไม่ต้องรอให้ถึงวันพรุ่งนี้ด้วยหัวใจที่ร้าวรานเจ็บปวดเกินต้านทาน เธอเก็บข้าวของไปพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสารเวทนาตัวเองชายหนุ่มไม่คิดจะแยแสกับอาการท่าทางของเธอเลยสักนิด แต่เขากลับคิดว่าแผนของเขากำลังสำเร็จด้วยซ้ำ เธอต้องเจ็บให้มากกว่านี้ชนิดาภา วันไหนที่เธอออกไปจากที่นี่แล้ว เธอจะได้ไม่ย้อนกลับมาอีก ฉันจะทำให้เธอจำฝังใจ ไปแล้วไปลับ ฉันเกลียดเธอ ชายหนุ่มคิดในขณะที่เธอหายเข้าไปในห้องนอน หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ณิชากับเพื่อนสาวของเธอพร้อมกับแฟนหนุ่ม เดินทางมาเที่ยวที่เกาะแก้วมายา เข้าพักในบ้านพักของนายหัวราเชนทร์ ด้านหน้าของบ้านพักถูกจัดเป็นลานงานเลี้ยงส่วนตัวเล็ก ๆ มีเตาปิ้ง บาร์บีคิวอาหารทะเลมากมายพร้อมเครื่องดื่มมึนเมา เสียงกีต้าร์กับกองไฟที่ถูกสร้างขึ้นที่ริมชายหาด เรียกบรรยากาศอันแสนโรแมนติกให้กับชาวบ้านและผู้คนที่เห็น ต่างมองภาพนั้นกันอย่างเพลิดเพลินเช่นเดียวกับเด็กน้อย ที่ยืนอยู่หน้าบ้านของตัวเองมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่ซึมเศร้าเหงาหงอย เสียงกีตาร์เสียงร้องเพลงที่ดังมาเบา ๆ คลอเคลียร์กับเสียงหัวเราะอย่างมีคว

คำตอบอย่างสุดแสบจากปากเล็กจิ้มลิ้มของนิค ทำให้ณิชากับแอนนี่กำมือแน่น แทบอยากจะลุกไปจับหนูน้อยกระชากมาตีก้นให้สาแก่ใจ หากไม่ใช่ว่ามีนายหัวอยู่ตรงนี้ด้วย พวกเธอต้องรักษาภาพลักษณ์อันแสนดีของตนเองเอาไว้"ใจเย็น ๆ นะแอนนี่เด็กเขาก็พูดถูกนะ ที่รัก ฮ่า ฮ่า"รามานอฟกล่าวเตือนแฟนสาวออกมาอย่างขำ ๆ กับคำพูดของหนูน้อยอย่างชอบใจ ในใจของรามานอฟแอบนึกเสียดายนิด ๆ เพราะไม่คิดเลยว่าชนิดาภาจะมีลูกโตขนาดนี้แล้ว เพราะใบหน้าของเธอดูสวยหวานอ่อนเยาว์น่าจีบ กริยาท่าทางนิสัยของแอนนี่ เขาเองก็รู้สึกเบื่อหน่าย เป็นแฟนกันมาตั้งปีกว่า เธอมักเอาแต่ใจตัวเองมากกว่า แทบทุกครั้ง เมื่อต้องตัดสินใจอะไรร่วมกัน ไม่ค่อยจะฟังเขาเลยแต่ชายหนุ่มไม่สนใจหรอก เพราะตอนนี้เขามีเป้าหมายใหม่แล้ว ก็คือแม่ของหนุ่มน้อยคนนี้ ต่อให้เธอจะมีลูกแล้ว แต่ถ้าเธอยังไม่มีสามี เขาก็มีสิทธิ์ที่จะจีบเธอได้เหมือนกัน"นี่คุณเข้าข้าง เด็กนี่เหรอคะ""ปลาหมึกกับบาร์บีคิวของคุณมาแล้วค่ะ คุณแอนนี่"เสียงขัดทัพขึ้นทำให้แอนนี่ตวัดดวงตาเกลียดชังหันมามองดวงหน้าเรียวสวยหวานอย่างอิจฉา"หนุ่มน้อยเธอมานี่สิ พี่ให้ อย่าเรียกฉันว่าป้าเลยนะ ถึงฉันจะอายุมากกว่าแม่เธ

ชนิดาภาพูดอย่างเจ็บปวดใจแทนลูกน้อยที่ไม่อาจทำอะไรพวกเขาได้เลย นิคค่อย ๆ ยกมือขึ้นมาไหว้ขอโทษอย่างไม่เต็มใจแต่ก็เรียกรอยยิ้มอย่างสะใจบนสีหน้าของณิชาและแอนนี่ ต่อให้ใครจะว่าพวกเธอรังแกเด็ก พวกเธอไม่สนใจอยู่แล้ว โดยเฉพาะแอนนี่ ขอเพียงได้เอาคืนชนิดาภา เธอก็รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากที่สุดแล้วรามานอฟที่ไม่อยากจะทะเลาะกับแฟนสาวอีก ได้แต่ยืนนิ่งด้วยความสงสารสองแม่ลูก แต่ก็ไม่รู้จะเข้าไปยื่นมือช่วยยังไงดีในขณะที่นายหัวราเชนทร์สีหน้าไร้ซึ่งความรู้สึก ทั้งที่ในใจของเขามองภาพสองแม่ลูกด้วยความรู้สึกที่หัวใจอ่อนยวบเจ็บปวด อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่สีหน้าที่แสดงออกมาให้เห็นกับมีแต่ความเย็นชา เหมือนเธอไม่มีความหมายอะไรกับเขาทั้งนั้น“ฉันขอตัว กลับก่อนนะคะนายหัวราเชนทร์”ชนิดาภาหันไปกล่าวจ้องมองสบตาคมกริบ อย่างจะมองให้เห็นถึงหัวใจที่แสนกระด่างว่าเคยมีความรู้สึกที่ดีกับเธอบ้างหรือเปล่า แต่สิ่งที่เธอเห็นในดวงตาคมมีเพียงความว่างเปล่า ไร้ซึ่งความเมตตาและความรู้สึกดี ๆ ไม่มีเลยสักนิดในนั้น นอกจากความเกลียดชังที่มองสบตากับเธอ ด้วยสีหน้าที่ยิ้มเยาะสาแก่ใจพอกันที เธอกับลูกจะไม่ทนอยู่ที่นี่อีกแล้ว เธอจ

"ลูกหายไปไหนมา รู้หรือเปล่าว่าหม่ามี้ตามหาลูกตั้งนาน" "ขอโทษฮะ""อุ๊ย อ้วก" ชนิดาภารีบหมุนตัวกลับไปหาลูกชายอย่างรวดเร็ว ทำให้เธอเกิดความรู้สึกเหมือนจะวูบวิงเวียน มีอาการคลื่นไส้อาเจียน จนต้องวิ่งเข้าไปในบ้านถลาไปอาเจียนบนอ่างล้างหน้าจนหมดไส้หมดพุงอย่างเอาเป็นเอาตาย เช่นเดียวกับหนุ่มน้อยที่วิ่งตามมารดาด้วยความเป็นห่วงมายืนที่ด้านข้าง มองมารดาอ้วกอาเจียนอย่างสงสารทำอะไรไม่ถูก"หม่ามี๊ไม่สบายหรือเปล่าฮะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"ความเป็นห่วงจากลูกน้อย ทำให้เธอซาบซึ้งใจหยดน้ำตาหลั่งไหลกับความรักที่บุตรชายตัวน้อยมีให้ไม่เหมือนบิดาของเขาเลยสักนิด ที่มีแต่ความร้ายกาจ"ไม่มีอะไรหรอกจ้า" หญิงสาวปลอบใจบุตรชายตัวน้อย ทั้งที่ในใจของเธอกำลังนึกกังวล ถึงอาการที่เป็น ความรู้สึกในตอนนี้ทำให้หวนนึกกลับไปถึงเมื่อครั้งที่เธอตั้งครรภ์นิคขึ้นมา เพราะตลอดเวลาที่เธอมีอะไรกับนายหัวราเชนทร์ นายหัวไม่เคยป้องกันอีกเลย นับตั้งแต่วันที่พาเธอไปตรวจสุขภาพและรู้ว่าเธอปราศจากซึ่งโรคติดต่อ สีหน้าเคร่งเครียดปรากฏบนดวงหน้าเรียวสวยอย่างคิดไม่ออกหากเธอท้องอีกครั้งเธอจะทำยังไงดี เพียงแค่เธอกับนิคก็แทบเอาตัวไม่รอด"ทำไมหม่า

ด้านหน้าของบันไดชนิดาภาที่จับกุมมือของนิคเดินลงมาถึงขั้นสุดท้ายก็ต้องอึ้งตาโต อีกมือกำมือของนิคไว้ ในขณะที่อีกมือกำซองสีน้ำตาลที่คุณลุงเจสันมอบให้ด้วยอาการสั่นเทาเต็มไปด้วยความกลัว เพราะชายหนุ่มที่ยืนขวางเธอตรงหน้านี้ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความถมึงทึงแทบอยากจะฆ่าเธอ"ฉันคิดไว้แล้วว่าคนอย่างเธอต้องมาที่นี่แน่"ราเชนทร์กล่าวอย่างเยาะหยันจ้องมองซองสีน้ำตาลในมือของหญิงสาวด้วยสายตาดูถูก"นายหัวราเชนทร์คุณช่วยหลีกทางหน่อยค่ะ ฉันกับลูกจะรีบไป""เธอจะรีบไปไหนล่ะ ซองนั่นคงขึ้นไปขอเงินพ่อฉันมาสินะ ถึงได้กำซองนั้นแน่นเชียว เอามานี่" คนตัวโตขยับเอื้อมมือมากระชาก ซองสีน้ำตาลจากมือบางอย่างรวดเร็วไปเปิดดูด้วยดวงตาเกรี้ยวกราด"เรียกเงินจากพ่อฉันได้เยอะนี่ ไหนเธอปฏิเสธว่าไม่ได้มาเกาะครอบครัวของฉัน ตอแหลทั้งนั้น แล้วเงินนี่มันหมายความว่ายังไง""เงินจำนวนนั้น คุณปู่เจสันให้กับนิคเองฮะ เราไม่ได้ขอคุณปู่เลยสักนิด ถ้านายหัวไม่เชื่อ จะขึ้นไปถามคุณปู่เจ­สันก็ได้ฮะ"นิคไม่วายที่จะกล่าวสวนตอบกลับไปบ้าง ทำไมเราถึงมีพ่อที่ใจร้ายแบบนี้ หนุ่มน้อยได้แต่นึกคิดในใจมองราเชนทร์อย่างผิดหวังมาก ที่บิดาผู้ให้กำเนิดไม่ได้