หญิงสาวรีบเดินไปที่ห้องนอนเก็บข้าวของของตัวเองเข้ากระเป๋าอย่างไม่ต้องรอให้ถึงวันพรุ่งนี้ด้วยหัวใจที่ร้าวรานเจ็บปวดเกินต้านทาน เธอเก็บข้าวของไปพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสารเวทนาตัวเองชายหนุ่มไม่คิดจะแยแสกับอาการท่าทางของเธอเลยสักนิด แต่เขากลับคิดว่าแผนของเขากำลังสำเร็จด้วยซ้ำ เธอต้องเจ็บให้มากกว่านี้ชนิดาภา วันไหนที่เธอออกไปจากที่นี่แล้ว เธอจะได้ไม่ย้อนกลับมาอีก ฉันจะทำให้เธอจำฝังใจ ไปแล้วไปลับ ฉันเกลียดเธอ ชายหนุ่มคิดในขณะที่เธอหายเข้าไปในห้องนอน หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ณิชากับเพื่อนสาวของเธอพร้อมกับแฟนหนุ่ม เดินทางมาเที่ยวที่เกาะแก้วมายา เข้าพักในบ้านพักของนายหัวราเชนทร์ ด้านหน้าของบ้านพักถูกจัดเป็นลานงานเลี้ยงส่วนตัวเล็ก ๆ มีเตาปิ้ง บาร์บีคิวอาหารทะเลมากมายพร้อมเครื่องดื่มมึนเมา เสียงกีต้าร์กับกองไฟที่ถูกสร้างขึ้นที่ริมชายหาด เรียกบรรยากาศอันแสนโรแมนติกให้กับชาวบ้านและผู้คนที่เห็น ต่างมองภาพนั้นกันอย่างเพลิดเพลินเช่นเดียวกับเด็กน้อย ที่ยืนอยู่หน้าบ้านของตัวเองมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่ซึมเศร้าเหงาหงอย เสียงกีตาร์เสียงร้องเพลงที่ดังมาเบา ๆ คลอเคลียร์กับเสียงหัวเราะอย่างมีคว
"เด็กนั่นจะนอนก็นอนไป เพราะหน้าที่ของเธอยังไม่เสร็จ""แต่ฉันคงทิ้งนิคให้อยู่ที่นี่เพียงลำพังคนเดียวไม่ได้หรอกค่ะ ต่อให้บ้านคนอื่นอยู่ไม่ไกลจากบ้านนี้สักเท่าไหร่ก็ตาม""งั้นเธอ ก็พาเด็กนั่นไปร่วมวงด้วยก็แล้วกัน เพราะพวกเพื่อนของณิชา พวกเขาก็รู้จักเธอดีอยู่แล้วนี่ รีบ ๆ ด้วยล่ะ อย่าให้ฉันต้องรอนาน""ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันกับนิคจะตามไปค่ะ" หญิงสาวรีบไปบอกบุตรชายตัวน้อย ทั้งที่ในใจกำลังนึกหวาดระแวงสองจิตสองใจ ไม่รู้เธอจะโดนกลั่นแกล้งหาเรื่องจากณิชาและเพื่อนหรือเปล่า ถึงแม้เธอจะยังไม่เห็นหน้าเพื่อน ๆ ของคุณณิชาก็ตาม"ว่าไงนะฮะหม่ามี๊ จะให้เราสองคนไปร่วมวงปาร์ตี้ด้วยงั้นเหรอฮะ นิคไม่อยากไปเลยฮะ""หม่ามี้เข้าใจจ้า แต่เราคงจำเป็นต้องไป เพราะนี่เป็นคำสั่งของนายหัว แต่ถ้านิคไม่อยากไป หม่ามี๊ก็ไม่อยากบังคับ แต่ถ้าจะให้หม่ามี๊ปล่อยให้นิคอยู่ในบ้านเพียงลำพังคนเดียว หม่ามี้ก็เป็นห่วง อย่างน้อย ๆ นิคก็ไปนั่งไกล ๆ ห่าง ๆ หน่อย พยายามอย่ายุ่งกับพวกเขา รอให้หม่ามี๊ทำงานของตนเองเรียบร้อยแล้ว เราค่อยกลับมานอนกัน""ทำงาน หมายความว่าไงฮะนี่มันตั้ง 2 ทุ่มแล้วนะฮะ ในหัวจะให้หม่ามี๊ไปเป็นพนักงานเสิร์ฟ ให้กับพวกเข
คำตอบอย่างสุดแสบจากปากเล็กจิ้มลิ้มของนิค ทำให้ณิชากับแอนนี่กำมือแน่น แทบอยากจะลุกไปจับหนูน้อยกระชากมาตีก้นให้สาแก่ใจ หากไม่ใช่ว่ามีนายหัวอยู่ตรงนี้ด้วย พวกเธอต้องรักษาภาพลักษณ์อันแสนดีของตนเองเอาไว้"ใจเย็น ๆ นะแอนนี่เด็กเขาก็พูดถูกนะ ที่รัก ฮ่า ฮ่า"รามานอฟกล่าวเตือนแฟนสาวออกมาอย่างขำ ๆ กับคำพูดของหนูน้อยอย่างชอบใจ ในใจของรามานอฟแอบนึกเสียดายนิด ๆ เพราะไม่คิดเลยว่าชนิดาภาจะมีลูกโตขนาดนี้แล้ว เพราะใบหน้าของเธอดูสวยหวานอ่อนเยาว์น่าจีบ กริยาท่าทางนิสัยของแอนนี่ เขาเองก็รู้สึกเบื่อหน่าย เป็นแฟนกันมาตั้งปีกว่า เธอมักเอาแต่ใจตัวเองมากกว่า แทบทุกครั้ง เมื่อต้องตัดสินใจอะไรร่วมกัน ไม่ค่อยจะฟังเขาเลยแต่ชายหนุ่มไม่สนใจหรอก เพราะตอนนี้เขามีเป้าหมายใหม่แล้ว ก็คือแม่ของหนุ่มน้อยคนนี้ ต่อให้เธอจะมีลูกแล้ว แต่ถ้าเธอยังไม่มีสามี เขาก็มีสิทธิ์ที่จะจีบเธอได้เหมือนกัน"นี่คุณเข้าข้าง เด็กนี่เหรอคะ""ปลาหมึกกับบาร์บีคิวของคุณมาแล้วค่ะ คุณแอนนี่"เสียงขัดทัพขึ้นทำให้แอนนี่ตวัดดวงตาเกลียดชังหันมามองดวงหน้าเรียวสวยหวานอย่างอิจฉา"หนุ่มน้อยเธอมานี่สิ พี่ให้ อย่าเรียกฉันว่าป้าเลยนะ ถึงฉันจะอายุมากกว่าแม่เธ
แต่อีกใจหนึ่งก็กลับคัดค้าน ว่าเขาไม่ควรจะเข้าไปก้าวก่าย เพราะผู้หญิงคนนี้ คือคนที่เขาเกลียดชัง และเข้ามาทำลายความสุขในครอบครัวของเขา"พอเถอะแอนนี่ นี่คุณเป็นคนใจร้อนขนาดนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ คุณไม่เห็นเหรอว่าคุณชนิดาภาแก้มบวมไปหมดแล้ว ยิ่งคุณชนิดาภา ตัวเล็กกว่าคุณอีก คุณไม่สงสารเขาบ้างเลยหรือยังไง"เสียงตะคอกของรามานอฟ ยิ่งทำให้แอนนี่โกรธแค้น"ทำไมล่ะคะ ฉันเป็นแฟนของคุณ คุณกลับไม่ปกป้อง แต่คุณกลับเข้าข้างแม่นี่ คุณเคยรู้ประวัติของมันหรือเปล่า ว่ามันทั้งสำส่อน มันชอบอ่อย มันเคยแย่งแฟนของฉันคนก่อนด้วยซ้ำ อย่าบอกนะคะว่าตอนนี้คุณเองก็หลงเสน่ห์มันเหมือนกัน"แอนนี่หน้าตาบูดบึ้งราวกับคนเสียสติ อย่างที่รามานอฟไม่เคยเห็นจากแฟนสาวมาก่อน ก็ยิ่งทำให้ความรู้สึก เบื่อหน่ายที่มีอยู่แล้วยิ่งมีมากขึ้น จนอยากจะเลิกกับเธอในตอนนี้เลย"แต่ที่ผมเห็น มันก็แค่อุบัติเหตุ คุณชนิดาภาไม่ได้ตั้งใจที่จะทำเหล้าหกเทใส่คุณ คุณไม่น่าจะทำรุนแรงกับเธอแบบนี้ คุณควรจะขอโทษเธอซะ"ชายหนุ่มกล่าวอย่างไม่พอใจแฟนสาว"เอาเถอะครับ เลขาส่วนตัวของผม เธอเป็นคนผิดเอง ขอโทษคุณแอนนี่ซะชนิดาภา""ใช่ ชนิดาภา ในเมื่อเธอทำ เหล้าหกใส่เพื่อน
ชนิดาภาพูดอย่างเจ็บปวดใจแทนลูกน้อยที่ไม่อาจทำอะไรพวกเขาได้เลย นิคค่อย ๆ ยกมือขึ้นมาไหว้ขอโทษอย่างไม่เต็มใจแต่ก็เรียกรอยยิ้มอย่างสะใจบนสีหน้าของณิชาและแอนนี่ ต่อให้ใครจะว่าพวกเธอรังแกเด็ก พวกเธอไม่สนใจอยู่แล้ว โดยเฉพาะแอนนี่ ขอเพียงได้เอาคืนชนิดาภา เธอก็รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากที่สุดแล้วรามานอฟที่ไม่อยากจะทะเลาะกับแฟนสาวอีก ได้แต่ยืนนิ่งด้วยความสงสารสองแม่ลูก แต่ก็ไม่รู้จะเข้าไปยื่นมือช่วยยังไงดีในขณะที่นายหัวราเชนทร์สีหน้าไร้ซึ่งความรู้สึก ทั้งที่ในใจของเขามองภาพสองแม่ลูกด้วยความรู้สึกที่หัวใจอ่อนยวบเจ็บปวด อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่สีหน้าที่แสดงออกมาให้เห็นกับมีแต่ความเย็นชา เหมือนเธอไม่มีความหมายอะไรกับเขาทั้งนั้น“ฉันขอตัว กลับก่อนนะคะนายหัวราเชนทร์”ชนิดาภาหันไปกล่าวจ้องมองสบตาคมกริบ อย่างจะมองให้เห็นถึงหัวใจที่แสนกระด่างว่าเคยมีความรู้สึกที่ดีกับเธอบ้างหรือเปล่า แต่สิ่งที่เธอเห็นในดวงตาคมมีเพียงความว่างเปล่า ไร้ซึ่งความเมตตาและความรู้สึกดี ๆ ไม่มีเลยสักนิดในนั้น นอกจากความเกลียดชังที่มองสบตากับเธอ ด้วยสีหน้าที่ยิ้มเยาะสาแก่ใจพอกันที เธอกับลูกจะไม่ทนอยู่ที่นี่อีกแล้ว เธอจ
"จ้อยมึงแน่ใจนะ ว่าเรื่องที่มึงพูดออกมา มันไม่ใช่เรื่องโกหก""เออ พ่อกูยืนยันมากับตัวเลยนะมึง แถมกูไม่ได้ถามพ่อกูคนเดียวด้วย ไอ้ชาติน่ะ มันยังไปถามพ่อมันเลย มันก็ได้คำตอบเดียวกับกูเลยนะ แต่กูเป็นคนมาส่งข่าวให้กับมึงเอง" จ้อยกล่าวอย่างไวไม่มีติดขัดอย่างมั่นใจ หัวใจดวงเล็กของนิคกระตุกวูบเต้นตึกตักด้วยความตื่นเต้น เมื่อตอนนี้ 80% ในหัวใจของเขามั่นใจแล้วว่านายหัวราเชนทร์ น่าจะเป็นพ่อของเขาแน่ ๆ"งั้น มึงช่วยพากูไปหาพ่อของมึงหน่อยได้ไหม กูอยากจะถามสองสามคำถามหน่อยน่ะ เพื่อความชัวร์ และอีกอย่างกูไม่มีเวลาแล้วด้วย""หมายความว่ายังไงวะ มึงไม่มีเวลาแล้วนิค""ก็กูกับหม่ามี้เราสองคนตัดสินใจที่จะกลับอเมริกาแล้ว เดี๋ยวอีกสักพัก หม่ามี้อาบน้ำเสร็จ กูกับหม่ามี้เราจะไปกราบลาคุณลุงเจสัน แล้วก็คงจะออกจากเกาะไปขึ้นเครื่องกลับอเมริกา ต่อไปกูคงไม่ได้มาวิ่งเล่นกับพวกมึงแล้วแหละ แต่ไม่เป็นไรนะ ถ้ากูโตขึ้นเมื่อไหร่หาเงินเองได้ กูจะซื้อตั๋วเครื่องบินกลับมาเยี่ยมพวกมึง"ดวงหน้าเล็กปลอบใจเพื่อน พร้อมดวงหน้าที่ซึมเศร้าลง เมื่อต้องจากเพื่อนกลุ่มไปไกลทั้งที่รู้สึกถูกชะตามาก"งั้นตามกูมาสิ กูจะพามึงไปหาพ่อ เพราะตอ
"ลูกหายไปไหนมา รู้หรือเปล่าว่าหม่ามี้ตามหาลูกตั้งนาน" "ขอโทษฮะ""อุ๊ย อ้วก" ชนิดาภารีบหมุนตัวกลับไปหาลูกชายอย่างรวดเร็ว ทำให้เธอเกิดความรู้สึกเหมือนจะวูบวิงเวียน มีอาการคลื่นไส้อาเจียน จนต้องวิ่งเข้าไปในบ้านถลาไปอาเจียนบนอ่างล้างหน้าจนหมดไส้หมดพุงอย่างเอาเป็นเอาตาย เช่นเดียวกับหนุ่มน้อยที่วิ่งตามมารดาด้วยความเป็นห่วงมายืนที่ด้านข้าง มองมารดาอ้วกอาเจียนอย่างสงสารทำอะไรไม่ถูก"หม่ามี๊ไม่สบายหรือเปล่าฮะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"ความเป็นห่วงจากลูกน้อย ทำให้เธอซาบซึ้งใจหยดน้ำตาหลั่งไหลกับความรักที่บุตรชายตัวน้อยมีให้ไม่เหมือนบิดาของเขาเลยสักนิด ที่มีแต่ความร้ายกาจ"ไม่มีอะไรหรอกจ้า" หญิงสาวปลอบใจบุตรชายตัวน้อย ทั้งที่ในใจของเธอกำลังนึกกังวล ถึงอาการที่เป็น ความรู้สึกในตอนนี้ทำให้หวนนึกกลับไปถึงเมื่อครั้งที่เธอตั้งครรภ์นิคขึ้นมา เพราะตลอดเวลาที่เธอมีอะไรกับนายหัวราเชนทร์ นายหัวไม่เคยป้องกันอีกเลย นับตั้งแต่วันที่พาเธอไปตรวจสุขภาพและรู้ว่าเธอปราศจากซึ่งโรคติดต่อ สีหน้าเคร่งเครียดปรากฏบนดวงหน้าเรียวสวยอย่างคิดไม่ออกหากเธอท้องอีกครั้งเธอจะทำยังไงดี เพียงแค่เธอกับนิคก็แทบเอาตัวไม่รอด"ทำไมหม่า
บนห้องนอนของคุณเจสัน บนหน้าชนิดาภาที่ยังเหลือรอยนิ้วมือและอาการบวมอยู่น้อยนิด ถึงแม้เธอจะใช้เครื่องสำอางมาตบแต่งให้ดูเจือจางลง แต่คุณเจสันก็ยังคงสังเกตเห็นจนได้"มันเป็นใคร ถึงกล้าทำร้ายหนูขนาดนี้ ลุงจะไปเอาเรื่องมันให้ถึงที่สุด""อย่าเลยค่ะคุณลุง หนูไม่อยากมีเรื่องกับใคร และอีกอย่างเมื่อก่อนหนูคงไปทำให้เขาแค้น เขาถึงได้มาลงกับหนูแบบนี้ ที่หนูมาหาคุณลุงในวันนี้ เพราะต้องการจะมากราบลาคุณลุงค่ะ""ใช่ฮะคุณปู่ นิคก็ด้วย นิคกับหม่ามี้ เราสองคนจะกลับอเมริกากันแล้วฮะคุณปู่ ต่อไปคุณปู่ต้องดูแลตัวเองดีๆนะฮะ เพราะนิคกับหม่ามี้คงไม่ได้อยู่ดูแลคุณปู่แล้ว" นิคมองคุณเจสันอย่างจดจำ แต่เต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจที่ไม่อาจบอกคุณเจสันได้ว่าตนเองเป็นหลานชายแท้ ๆ"เอาเถอะ ครั้งนี้ลุงไม่ห้ามไว้แล้ว ถ้าหนูจะไปจากที่นี่ แต่ลุงมีเรื่องอยากจะขอร้องอย่างหนึ่ง ช่วยรับ ซองเงินนี้ไปด้วยเถอะนะ ลุงให้จริง ๆ เอาไปตั้งหลักชีวิต อย่างน้อย ๆ มันก็ช่วยให้หนูไม่ต้องลำบากได้สักพัก" มือชราเหี่ยวย่นเปิดโต๊ะข้างเตียง หยิบซองสีน้ำตาลที่มีรอยนูนเล็กน้อยยื่นมาตรงหน้าของชนิดาภา"เอ่อ… จะดีเหรอคะคุณลุง ที่ผ่านมาคุณลุงช่วยเหลือหนู
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แหม... นายหัวนี่ตลกนะคะ” ป้าแม่บ้านหัวเราะทั้งน้ำตาเช่นเดียวกับคุณกรกนกด้านหน้าโรงพยาบาลสามแม่ลูกพึ่งลงจากรถโดยสารสีหน้าเศร้าสร้อยไร้ซึ่งความสุข ดวงตาของชนิดาภากับนิคยังบวมเบ่งแดงก่ำ“หม่ามี้คุณย่าจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ” นิคเงยหน้าถามในขณะที่กำลังอยู่ในลิฟท์กับมารดา“แน่นอน พวกเราคือกำลังใจของท่าน ต่อไปเราจะไม่กลับไปที่เชียงรายอีก หม่ามี้ตัดสินใจแล้วที่จะขายที่นั่น เราจะอยู่ที่เกาะแก้วมายาเป็นเพื่อนและดูแลคุณย่าของหนู”“เย้ ดีจังเลยครับ ถ้าคุณย่ารู้ต้องดีใจมากแน่”รอยยิ้มดีใจของนิคที่เธอพึ่งได้เห็นเป็นครั้งแรก ตั้งแต่นิคได้รู้ข่าวของบิดา เขาเศร้าตลอด จนเธอนึกเสียใจที่ตนเองมีส่วนทำลายความสุขของลูกด้วย เธอเองก็เสียใจและเจ็บปวดไม่แพ้นิคกับคนอื่นก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูดังก่อนเปิดเข้ามา ชนิดาภากับนิคยืนนิ่งราวกับช็อค น้ำตาทั้งสองไหลพล่านจนตัวโยน ความฐิติในใจหญิงสาวหายหมดสิ้น ขอเพียงเขายังมีชีวิตอยู่“แด๊ดยังไม่ตาย หม่ามี้แด๊ดยังไม่ตาย ไชโย” นิควิ่งเข้ากอดบิดาแน่นเช่นเดียวกับราเชนทร์ ที่อ้าแขนรอรับ“แด แด กอด นันนี่ ด้วย”เสียงใสที่ยังพูดไม่ชัดเท่าไหร่นัก กับสองแขนท
“เอ่อ... คือ... เท่าที่ผมรู้ นายหัวประสบอุบัติเหตุขากลับจากเชียงรายจนรถไหม้ทั้งคัน เมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว หลังจากมาพบคุณ”“หมายความว่า... ฮือ ฮือ เขา... เขา... ““ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ พอดีมีงานต้องไปจัดการต่อ หากเป็นไปได้รบกวนคุณแอมนำเอกสารของตัวเองและเด็กไปให้ผมด้วยนะครับ ผมจะได้ติดต่อทำเรื่องตามพินัยกรรมให้เสร็จ”“ขอบคุณค่ะที่คุณทนายอุตส่าห์เสียเวลามาที่นี่ตั้งไกล”“มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ เอ่อ... ไม่ทราบว่าคุณแอมทราบหรือเปล่าครับ ว่าคุณกรกนกตอนนี้ก็กำลังอยู่ที่โรงพยาบาล เพราะตรอมใจที่เสียคุณราเชนทร์ ตอนนี้กำลังใจเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด”“พรุ่งนี้เราทั้งสามจะไปที่นั่นค่ะ ขอบคุณนะคะ พวกเราไม่เคยรู้มาก่อน อาจเป็นเพราะไม่มีใครรู้ว่าจะติดต่อพวกเราที่ไหน”ทนายความกลับไปแล้ว น้ำตาของเธอยังคงหลั่งไหลเช่นเดิม เป็นเพราะคำพูดของเธอ เขาถึงได้จากไปแบบนี้ชนิดาภานึกโทษตัวเอง ความเจ็บปวดในใจกับการสูญเสียจนนึกอยากตายตามเขาไป หากเธอไม่มีลูกให้ต้องดูแล เธอคงเลือกตามคนรักไปแล้ว เธอไม่คิดว่าเขาจะยกเงินในบัญชีมากมายให้กับเธอ นี่เขารักเธอจริงงั้นเหรอ เธอไม่น่าปฏิเสธเขาเลย “ฮือ ฮือ แอมม
“ปล่อยค่ะ ฉันมีคนรักแล้ว เกิดเขามาเห็นเข้าจะเข้าใจผิดได้นะคะ ฉันหมดรักคุณแล้ว ปล่อยเถอะค่ะ เราเป็นแค่พ่อและแม่ของนิคกับฮันนี่เท่านั้น”อ้อมแขนแกร่งหมดเรี่ยวแรงปล่อยเธอเป็นอิสระ ร่างสูงในตอนนี้เสมือนร่างไร้วิญญาณ มองดูเธออย่างรักหมดใจ น้ำตาที่หญิงสาวไม่เคยเห็นหลั่งลงมาอย่างไม่อาย “ขอบคุณที่เคยรักและจริงใจกับพี่เสมอมา พี่ไม่ดีเอง พี่มันเลว ไม่สมควรจะได้ความรักตอบจากแอมมี่หรอก ตอนนี้พี่รู้ตัวเองแล้ว ว่าพี่มันเลว ต่อให้แก้ไขตัวเองให้ดีในตอนนี้คงไม่มีความหมายสำหรับแอมมี่แล้ว ขอให้ผู้ชายคนนั้นรักแอมมี่ให้มาก ๆ และเอ็นดูลูกของเราเสมือนลูกแท้ ๆ ลาก่อน”รถยนต์วิ่งออกไปนานแล้ว แต่ชนิดาภายังคงยืนนิ่งทั้งน้ำตาอยู่ตรงนั้น ทุกคำพูดของชายหนุ่มเจ้าของหัวใจเธอยังดังก้องในหัวเหมือนคำสั่งลาไม่มีผิด จนใจดวงเล็กรู้สึกเป็นห่วงและสังหรณ์แปลก ๆ ตลอดทั้งคืนเธอนอนแทบไม่หลับ อีกทั้งยังฝันร้ายให้ต้องหวาดผวาหนึ่งเดือนต่อมาเกาะแก้วมายาเต็มไปด้วยความเศร้าเมื่อคุณกรกนกตรอมใจล้มป่วยหนักเข้าโรงพยาบาล ตั้งแต่ราเชนทร์ขับรถกลับจากเชียงรายในครั้งนั้นประสบอุบัติเหตุรถยนต์ไหม้เกรียมทั้งคัน ตำรวจสันนิฐานว่าเขาตายในกองเพลิ
“เราไม่มีสิทธิ์จะไปห้ามหนูแอมมี่ได้รู้มั้ย เขาหย่ากับเราตั้งนานแล้ว ตอนนี้มีแค่สถานะพ่อและแม่ของนิคกับฮันนี่เท่านั้น แค่หนูแอมมี่ไม่กีดกันการพบเจอกับลูกแกก็ดีเท่าไหร่แล้ว”คำตอบมารดาทำให้ชายหนุ่มใจห่อเหี่ยวแทบหมดแรงกายแรงใจที่จะสู้ต่อ ขากำยำทั้งสองรู้สึกเหมือนแผ่นดินตรงหน้ากำลังจะทรุดตัวลงหายไป“แต่เธอเป็นเมียผม ถึงจะเป็นเมียที่หย่าไปแล้ว แต่ผมเชื่อว่าที่ผ่านมาเธอมีผมคนเดียวแน่ ผมจะไปตามทุกคนกลับมา ผมจะแต่งงานกับแอมมี่ใหม่ ขอตัวนะครับแม่”ราเชนทร์รีบเดินขึ้นไปบนห้องอาบน้ำแต่งตัวใหม่ เก็บเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าใบเล็ก“เฮ่อ... แม่ขออวยพรให้แกสมหวังนะราเชนทร์”จ. เชียงราย ราเชนทร์เคยมาที่นี่ครั้งหนึ่ง เมื่อหลายปีก่อนตอนที่พัสกรกับแพรลตาจัดงานแต่งงานกัน ชายหนุ่มขับรถมาเพียงคนเดียวด้วยความรีบร้อน แม้ร่างกายยังไม่ได้พักผ่อนเลยสักนิดก็ตาม“อุ้ย พี่ราเชนทร์นั่นเอง แพรนึกว่าใครที่ไหนซะอีกค่ะ เชิญเข้าบ้านก่อนสิคะ”แพรลตายิ้มกว้างเมื่อเห็นหน้าแขกในยามวิกาลใกล้สามทุ่ม“ขอโทษทีนะ ที่พี่มารบกวนในตอนนี้”“รบกวนอะไรกันคะ แพรชวนพี่มาเที่ยวที่นี่ตั้งหลายครั้ง แต่พี่ก็ไม่ยอมมาเลย”“เออ... น้องแพรค
“พี่จะนอนด้วย”“ไม่ค่ะ ออกไปสิคะ”ราเชนทร์ไม่ฟังเดินเลี่ยงร่างบางในชุดนอนน่ารักเหมือนเด็กสาววัยรุ่นลายคิดตี้สีชมพูยาวเหนือหัวเข่า โชว์เรียวขาขาวนวลเนียวสวยจนเขาแอบลอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความกระหายหิว อยู่ใกล้กันแต่ไม่อาจจับเธอมากลืนกินได้ ทรมานเขาโดยแท้“แด แด มาแย้ว”มือเล็กกลมป้อมยกชูให้บิดาอุ้มปากเล็กยิ้มกว้างทั้งน้ำตาอาบแก้ม เมื่อเห็นพ่อแม่เดินมาหาตน“มาครับเด็กดี แด๊ดดี้มาแล้ว ขอนอนด้วยคนนะครับ”“นอน นอน นี่ แด้ เหม็น”หนูน้อยย่นจมูกโด่งเรียวเล็ก เมื่อได้กลิ่นเหล้าโชยมาแตะปลายจมูก ราเชนทร์กำลังจะก้มลงหอมแก้มลูกสาวโดยลืมไปว่าเขาพรมเหล้าตามเสื้อผ้าและดื่มมาเล็กน้อยตามแผนการที่หารแนะนำ เพื่อแกล้งเมาเข้าหาเมีย แต่ตอนนี้แผนเสียหมดแล้ว“ขอโทษที แด๊ดไปอาบน้ำก่อน”ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องน้ำสักพัก ก่อนออกมาในชุดเสื้อคุมเรียบร้อย ชายหนุ่มมองภาพบนเตียงอึ้งปนอิจฉาลูกสาวตัวน้อย ที่มือเล็กอวบกำลังล้วงจับแตะต้องดอกบัวตูมของมารดาเล่น“แบ่งแด๊ดเล่นด้วยได้หรือเปล่าฮันนี่”ปากกล่าวกับบุตรสาว แต่ดวงตาเร่าร้อนมองสบตาเธอ จนหญิงสาวหน้าร้อนผ่าวเขินอาย ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนนี้เขากล้
เกาะแก้วมายาตลอดทั้งอาทิตย์ที่มาอยู่ที่นี่ ชนิดาภาไม่ยอมคุยและคอยหลบหน้านายหัวราเชนทร์เสมอ ส่วนนิคกับมีความสุขกับเพื่อนเก่าบนเกาะ จนลืมความโกรธเคืองที่มีต่อบิดาและคุณย่าหมดแล้ว เขาชอบที่นี่และอยากอยู่ที่นี่ ยิ่งตอนนี้บิดากับคุณย่าเอาใจเขาทุกอย่าง จนความบาดหมางแทบไม่เหลือตามประสาเด็กโกรธง่ายลืมง่าย“นิคมานี่สิลูก” เสียงอ่อนโยนของคุณย่าเรียกขาน“มีอะไรหรือครับคุณย่า โอ้โห เรื่องเพชรเยอะจังเลยครับ”“หลานชอบชุดไหน ย่าจะยกให้ เอาเก็บไว้วันข้างหน้าเวลาหลานไปสู่ขอสาวไงลูก”“เออ... จะดีหรือครับ ตอนนี้พึ่งแปดขวบเองนะครับ อีกนานกว่าผมจะโต”“ดีสิจ๊ะ ถือว่ารับขวัญหลานชายคนโต ส่วนหลานฮันนี่ต้องชุดนี้ หลานว่าสวยมั้ย”“สวยมากครับ งั้นผมเอาก็ได้ครับ ตอนนี้ผมยังเก็บไม่เป็นให้หม่ามี้เก็บให้ได้หรือเปล่าครับคุณย่า”“ได้สิจ๊ะ ชุดใหญ่นี้ย่าจะให้หม่ามี้ของหลาน จะได้มีไว้สวมใส่ออกงานกับพ่อหนู”“คุณย่าไม่เกลียดหม่ามี้แล้วเหรอครับ” คุณกรกนกชะงักอึ้งเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกว้างกับคำถาม“ตอนนั้นย่าผิดไปแล้วลูก ตอนนี้ย่าปรับปรุงตัวเองแล้ว ย่าน่ะรักแม่หนูเหมือนลูกสาวคนหนึ่งแล้วล่ะ ดีมั้ย”“ดีจังเลยครับที่คุณย่ารักหม่
“คุณพี่คะ หนูแอมกับหลานกลับมาแล้วนะคะ คุณพี่มีหลานเป็นทายาทรุ่นต่อไปจากราเชนทร์แล้วนะคะ ลูกเราจะไม่อยู่โดดเดี่ยวในยามแก่ชราแล้วนะคะ นี่คือหลานสาวของเราเธอน่ารักมาก” เธอกล่าวกับสามีด้วยรอยยิ้มทั้งน้ำตาชนิดาภามองภาพนั้นน้ำตาซึม ไม่คิดว่าผ่านไปหลายปี คุณกรกนกจะเปลี่ยนไปมากเช่นเดียวกับนายหัว“แด๊ดครับ เมียผมกลับมาแล้วครับ” ราเชนทร์ตั้งใจพูดให้ร่างเล็กที่นั่งด้านข้างได้ยิน“นี่คุณ ทำไมพูดแบบนี้ล่ะคะ”“ก็เป็นความจริงนี่”“หนูแอมบอกคุณลุงสิลูก ว่าหนูจะกลับมาอยู่ที่เกาะแก้วมายา รู้มั้ยลุงเจสันของหนูรักหนูมากแค่ไหน ป้าเองขอโทษกับทุกเรื่องที่ผ่านมา ราเชนทร์รักหนูมากนะ อาจรู้ตัวช้าไปหน่อย แต่ป้าหวังว่าหนูจะให้อภัยป้าและราเชนทร์ อย่าไปไหนอีกเลยนะหนูแอมมี่”ดวงหน้าวิงวอนขอความเห็นใจจากมารดาชายหนุ่มกล่าวทั้งน้ำตาซึม ทำให้หญิงสาวไม่อาจแข็งใจตอบปฏิเสธได้“เอ่อ คือ หนู คงไม่สะดวกกลับมาอยู่ที่เกาะหรอกค่ะ เพราะหนูซื้อบ้านให้ตัวเองแล้ว”“นี่หนูจะปฏิเสธคำสั่งก่อนเสียคุณลุงงั้นเหรอ หากยังมีชีวิตอยู่เจสันคงเสียใจแย่ ฮือ ฮือ คุณพี่คะ คุณพี่ได้ยินมั้ยคะว่าหนูแอมมี่ขัดคำสั่งของคุณพี่ จะพาหลานหนีไปอีกแล้ว ฮือ
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ ไอ้หาญแกมารับแขกแทนฉันที”“ได้ครับนายหัว อุ้ย คุณแอม คุณแอมจริงด้วย สวัสดีครับคุณแอม คุณแอมไปอยู่ที่ไหนมาครับ รู้มั้ยครับนายหัวตามหาคุณแอมมาโดยตลอด คุณท่านทั้งสองก็รอคุณแอมเสมอ” ชนิดาภาทำหน้าไม่ถูกกับสิ่งที่ได้ยิน“มาสิ พี่จะพาเข้าไปกราบคุณพ่อ” มือหนายื่นโอบเอวบางบังคับออกเดิน“ปล่อยมือคุณออกเถอะค่ะ ฉันเดินไม่สะดวก”“ใช่ครับ นายหัวควรปล่อยมือจากเอวหม่ามี้ได้แล้ว”นิคที่วิ่งตามมาทันกล่าวท้วงติง แต่นิคต้องตกใจนอกจากนายหัวไม่ปล่อย ยังเอื้อมมือหนามาจับกุมมือเล็กของเขาจูงเดินไปด้วยกัน ความอุ่นที่มือทำให้ฐิติในใจนิคแทบเลือนหายผู้คนในงานต่างหันมามองภาพตรงหน้า ภาพทั้งสี่บ่งบอกถึงความเป็นครอบครัว หนูน้อยยิ้มสวยราวกับนางแบบโพสท่าไร้เดียงสาอย่างน่าเอ็นดู ทำให้บรรยากาศเศร้าหมองของงานศพเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงซุบซิบอยากรู้เริ่มดังไปทั่วงาน ไม่เว้นแม้แต่นักข่าวแชะ แชะ แชะแสงเฟลซทำให้ชนิดาภายกมือป้องตาหนูน้อยด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าจะมีกองทัพนักข่าวในงานนี้ด้วย ถึงแม้ตระกูลของนายหัวจะมีชื่อเสียงโด่งดังติดอันดับในต่างประเทศ“ใครคะนายหัว ช่วยตอบคำถามหน่อยค่ะ”“ภรรยากับลูกผมเองครับ
วันนี้เป็นงานศพวันสุดท้ายก่อนที่จะเผาในตอนบ่ายสามโมงเย็น คุณเจสันเมื่อก่อนนับถือคริตส์ แต่เมื่อได้แต่งงานกับภรรยาชาวไทย เขาที่ชื่นชอบความเป็นไทยก็เปลี่ยนมานับถือพุทธอย่างถาวรแพรลตากับพัสกรอยู่ช่วยงานศพได้สามวันแล้ว พวกเขาตั้งใจว่าหลังเผาศพเรียบร้อยก็จะกลับเชียงราย เหล่าคนงานทั่วเกาะและในบริษัททุกสาขาล้วนส่งตัวแทนมาช่วยงานอย่างเต็มใจราเชนทร์ที่คอยทำหน้าที่รับแขกทั้งในและนอกสีหน้าเศร้าหมองแทบไร้รอยยิ้มดวงตาคมเหลือบมองรอบงานเสมอด้วยความหวัง ว่าจะเห็นชนิดาภากับลูกบ้าง แต่ความหวังเหล่านั้นคงไม่มีแล้ว อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเผา โชคดีที่สองหนุ่มน้อยมายืนเป็นเพื่อนคอยชวนคุยสร้างบรรยากาศให้ไม่เศร้าเกินไป“หม่ามี้ฮะ นั่นน้องกายกับน้องสิงห์นี่นา พวกเขารู้จักคุณปู่ด้วยเหรอครับ”นิคทำหน้าสงสัยถามมารดาอย่างตัดสินใจว่าจะเข้าไปเลยดีมั้ย อีกใจก็กลัวจะถูกคุณกรกนกกับนายหัวราเชนทร์ขับไล่ออกมา เขาและแม่กับน้องเหมารถโดยสารจากสนามบินมาที่นี่ และอยู่ในรถมาสักพักแล้วอย่างตัดสินใจไม่ได้“นี่ค่าโดยสารค่ะ ไม่ต้องทอนนะคะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”ทั้งสามลงจากท้ายรถโดยสารมุ่งหน้ามาที่น้องกายกับน้องสิงห์ ที่คอยทำหน้าที่รั