Novel-novel oleh ธันยรัศมิ์

ห้าปีต่อมาเสียงหัวเราะของเด็กๆ ดังกังวานไปทั่วสวนกว้างของคฤหาสน์หรูย่านชานเมืองกรุงเทพฯ วายุ วัย 13 ปี กำลังวิ่งเล่นกับน้องสาวฝาแฝด อายุ 4 ขวบ"พี่วายุ ช้าลงหน่อย!" ฟ้าใส หนึ่งในฝาแฝดตะโกน พยายามวิ่งตามพี่ชายด้วยขาเล็กๆ"น้องฟ้า อย่าเพิ่งล้มนะ" วายุหันกลับมาเตือน ก่อนจะชะลอฝีเท้า"แล้วพี่ฟารีนล่ะ?" ฟ้าใสถาม มองหาฝาแฝดอีกคน"อยู่นี่!" เสียงเล็กๆ ดังมาจากหลังพุ่มไม้ ฟารีน ฝาแฝดอีกคนโผล่ออกมาพร้อมรอยยิ้มซุกซนพลอยชมพูนั่งมองลูกๆ จากระเบียงบ้านด้วยความสุข มือวางบนท้องที่กำลังตั้งครรภ์ลูกคนที่สี่"พลอย" เสียงทุ้มของฟรานเชลดังขึ้นข้างหลัง "คุณควรพักผ่อนนะ""ฉันแค่อยากดูลูกๆ เล่นกัน" พลอยชมพูตอบ ยิ้มให้สามีฟรานเชลทรุดตัวลงนั่งข้างภรรยา มือใหญ่วางทาบบนท้องของเธอ "ลูกชายของเราเตะแรงไหม?""เหมือนพ่อเขาเลย" พลอยชมพูหัวเราะ "ดุดันตั้งแต่อยู่ในท้อง"ฟรานเชลหัวเราะ ก่อนจะจูบภรรยาเบาๆ "ผมไม่เคยคิดว่าจะมีความสุขแบบนี้"ในห้าปีที่ผ่านมา ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปมาก ธุรกิจของครอบครัวเติบโตขึ้นอย่างก้าวกระโดด ภายใต้การนำของฟรานเชลและพลอยชมพู พวกเขาขยายกิจการไปทั่วเอเชีย ผสานธุรกิจอสังหาริมทรัพย์เข้ากับธุร

หนึ่งเดือน หลังจากเหตุการณ์กับตระกูลยามาเซะ"คุณแน่ใจนะคะว่าจะกลับไทยกับฉัน ธุรกิจที่นี่ล่ะคะ" พลอยชมพูถามขณะที่นั่งอยู่บนเครื่องบินส่วนตัวของฟรานเชล"ผมจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ที่ดูไบมีคนที่ไว้ใจได้ดูแล ส่วนที่ไทย... ผมอยากทำอะไรบางอย่างเพื่อคุณบ้าง" ฟรานเชลตอบ มือหนากุมมือเธอไว้แน่น"พ่อจะช่วยแม่บริหารบริษัทเหรอครับ?" วายุที่นั่งข้างๆ ถามอย่างตื่นเต้น"ใช่ แต่ก่อนอื่น พ่อต้องทำอะไรบางอย่างก่อน" ฟรานเชลยิ้ม"อะไรเหรอคะ?" พลอยชมพูถาม"คุณจะรู้เมื่อถึงเวลา" ฟรานเชลตอบพร้อมรอยยิ้มลึกลับเครื่องบินลงจอดที่กรุงเทพฯ คุณสมบัติรออยู่ที่สนามบินพร้อมกับทีมผู้บริหารบริษัท เมื่อเขาได้รับแจ้งถึงการกลับมาจากฟรานเชล"พ่อคะ" พลอยชมพูวิ่งไปกอดพ่อ น้ำตาไหล"ลูกพ่อ" คุณสมบัติกอดลูกสาวแน่น ก่อนจะหันไปมองฟรานเชล"ขอบคุณที่ดูแลลูกสาวผม"ฟรานเชลพยักหน้า ก่อนจะคุกเข่าลงต่อหน้าพลอยชมพู หยิบกล่องแหวนเพชรออกมา"พลอย ผมรู้ว่าเราผ่านอะไรมามากมาย แต่ตอนนี้ผมอยากทำทุกอย่างให้ถูกต้อง... คุณยอมแต่งงานกับผมไหม" เขาเรียกเสียงนุ่ม พลอยชมพูร้องไห้ด้วยความดีใจ“ค่ะ... ฉันยอม"วายุกระโดดดีใจ "เย่! พ่อกับแม่จะแต่งง

ตู้มเสียงระเบิดดังสนั่นกลางดึก คฤหาสน์หรูของตระกูลยามาเซะลุกเป็นไฟ เสียงปืนและเสียงต่อสู้ดังระงม"มันบุกมาถึงที่เลยเหรอ!" เสียงตะโกนของลูกน้องยามาเซะดังลั่น"ไอ้ฟรานเชลนำทัพมาเองครับ!"ฟรานเชลนำทีมบุกเข้าไปในคฤหาสน์ ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความอำมหิต ทุกก้าวที่เขาเดินผ่าน มีแต่ศพของศัตรูนอนเกลื่อน"ยามาเซะอยู่ไหน?" เขาถามเสียงเย็นเหี้ยม พลางเหนี่ยวไกปืนใส่ศัตรูอีกคนที่พยายามจะเข้ามาโจมตี"ห้องทำงานชั้นบนครับ" ลูกน้องผู้เป็นสายรายงานฟรานเชลพยักหน้า พุ่งตัวขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว ในหัวมีแต่ภาพของลูกและภรรยาที่รออยู่ที่บ้าน... เขาต้องจบเรื่องนี้คืนนี้ประตูห้องทำงานถูกถีบเปิด ยามาเซะ ทาเคชิ หัวหน้าตระกูลมาเฟียญี่ปุ่นยืนอยู่หลังโต๊ะ ปืนในมือเล็งมาที่ฟรานเชล"แกกล้ามากนะ ฟาราฮิม แกคิดว่าจะรอดจากที่นี่งั้นเหรอ" ทาเคชิพูดเสียงเยือกเย็นน่ากลัวเช่นกัน"ฉันไม่สน แกขู่จะทำร้ายครอบครัวฉัน นั่นคือความผิดครั้งสุดท้ายในชีวิตแก" ฟรานเชลตอบ ดวงตาคมน่ากลัวราวกับใบมีดพร้อมฟาดฟัน"ครอบครัวงั้นเหรอ มาเฟียอย่างเราไม่ควรมีจุดอ่อนแบบนั้น"ทาเคชิหัวเราะเยาะ นึกดูถูกคู่อริตรงหน้า"นั่นแหละที่แกไม่เข้าใจครอบครัวไม่ใ

"แต่ เราค่อยๆ เริ่มต้นใหม่ได้ ถ้าคุณพร้อมจะอยู่ในโลกของผม... โลกที่เต็มไปด้วยอันตราย" ชายหนุ่มกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น"ฉันพร้อมค่ะ ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณ... เราจะเลี้ยงดูวายุด้วยกัน" พลอยชมพูตอบทันทีฟรานเชลจูบเธออีกครั้ง คราวนี้ดุดันและเร่าร้อนขึ้น มือใหญ่กอดรัดร่างบางแนบชิด ปล่อยให้ความรู้สึกที่เก็บกดมานานได้พุ่งพล่านคืนนี้ พวกเขาจะได้รักกันอย่างที่ควรจะเป็น... ไม่ใช่เพราะยา ไม่ใช่เพราะการหลอกลวง แต่เพราะความรักที่แท้จริงต่างหาก"พ่อกับแม่คืนดีกันแล้วเหรอครับ" วายุถามอย่างตื่นเต้น เมื่อเห็นพ่อกับแม่นั่งกินข้าวเช้าด้วยกันฟรานเชลกับพลอยชมพูสบตากันแวบหนึ่ง รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าของทั้งคู่"เรากำลังเริ่มต้นใหม่กันน่ะเพื่อลูกไง" ฟรานเชลตอบ มือใหญ่ลูบผมลูกชาย"จริงเหรอครับ แสดงว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวแล้วใช่ไหมฮะ" วายุกระโดดโลดเต้นดีใจ"ใช่จ้ะลูก" พลอยชมพูยิ้มอบอุ่น ยื่นมือไปจับมือลูกชายอย่างอ่อนโยน"เย่… ผมรอวันนี้มานานแล้วฮะ" วายุตะโกนดีใจ ก่อนจะวิ่งไปกอดทั้งพ่อและแม่ ฟรานเชลกอดลูกชายแน่น สายตามองไปที่พลอยชมพูที่น้ำตาคลอ เขารู้ว่าตอนนี้เขามีทุกอย่างที่ต้องการแล้ว... และเข

แต่ก่อนที่จะเดินจากไป ประตูก็เปิดออกกว้าง"คุณ คุณบาดเจ็บ พลอยชมพูเอ่ยเบาๆ ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นเลือดบนตัวเขา"ไม่ใช่เลือดฉัน" ฟรานเชลตอบเสียงแหบพลอยชมพูยื่นมือมาแตะใบหน้าเขาเบาๆ"ให้ฉันเช็ดให้นะคะ"ฟรานเชลควรจะปฏิเสธ ควรจะผละออก แต่ร่างกายกลับไม่ทำตามสมอง เขาก้าวเข้าไปในห้องตามเธอพลอยชมพูพาเขาไปนั่งที่ขอบเตียง หยิบผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดใบหน้าให้เขาเบาๆ สัมผัสนุ่มนวลของเธอทำให้หัวใจเขาเต้นแรง"ศัตรูของคุณ พวกเขา..." เธอถามเสียงสั่น"ตายหมดแล้วคุณปลอดภัยแล้วล่ะ" ฟรานเชลตอบเสียงเรียบ"ฉันไม่ได้ห่วงตัวเอง ฉันห่วงคุณ" พลอยชมพูตอบเบาๆฟรานเชลเงยหน้าขึ้นมอง สบตากับดวงตาคู่สวย ความรู้สึกที่เขาพยายามกดเก็บไว้พลุ่งพล่านขึ้นมา"เธอไม่ควรห่วงฉัน ฉันเป็นคนอันตราย" เขาพูดเสียงแหบ"ฉันรู้ค่ะ แต่ฉันก็ห้ามใจไม่ได้ ฉันยังรักคุณอยู่" พลอยชมพูตอบ น้ำตาคลอ"พลอยชมพู..." ฟรานเชลเรียกชื่อเธอเป็นครั้งแรกในรอบเก้าปีเธอวางผ้าลง มือบางยังคงแตะที่แก้มเขา ใบหน้าหวานเขยิบเข้ามาใกล้... ใกล้จนเขารู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเธอ"นี่เธอคิดจะทำอะไรกันแน่” ฟรานเชลพยายามเตือนสติเธอ"เราเริ่มต้นใหม่ได้มั้ยคะ" พลอยชมพ

"แต่ฉัน... ฉันเห็นจริงๆ มีคนยืนอยู่ตรงนั้น ฉันไม่ได้โกหกนะคะ" พลอยชมพูยืนยัน น้ำตาคลอ ฟรานเชลถอนหายใจ เดินเข้ามาใกล้ "นี่ไม่ใช่กรุงเทพฯ ที่นี่มีระบบรักษาความปลอดภัยเข้มงวด ไม่มีใครเข้ามาได้หรอก"ทันใดนั้น ไฟทั้งคฤหาสน์ก็ดับพร้อมกัน ความมืดมิดปกคลุมไปทั่ว"กรี๊ด!" พลอยชมพูกรีดร้อง พุ่งเข้ากอดฟรานเชลโดยสัญชาตญาณฟรานเชลชะงัก ร่างบางในชุดนอนบางเบาแนบชิดกับเขา กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเธอโชยมา ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง"ปล่อย" เขาพูดเสียงแหบ"ฉัน... ฉันกลัว"พลอยชมพูกระซิบ ซุกหน้าเข้ากับอกเขาฟรานเชลยกมือขึ้นจะผลักเธอออก แต่กลับกลายเป็นการโอบกอดร่างบางไว้... สัมผัสที่คุ้นเคยจากคืนนั้นกลับมาอีกครั้ง"วายุล่ะ?" เขาถามเสียงแหบ พยายามเปลี่ยนเรื่อง"เขา... เขานอนห้องฉันคืนนี้ แต่ตอนนี้ไปนอนกับพี่เลี้ยง เพราะฉันรู้สึกปวดหัวขึ้นมา" พลอยชมพูตอบ เสียงฝีเท้าดังขึ้นที่ระเบียง ฟรานเชลดึงพลอยชมพูไปอยู่ข้างหลัง มือยกปืนขึ้นเล็ง"เจ้านายครับ ระบบไฟฟ้าถูกตัด กำลังตรวจสอบครับ" เสียงลูกน้องดังขึ้น"เฝ้าระวังทุกจุด ส่งคนไปดูวายุด้วย" ฟรานเชลสั่งเสียงเข้มน่าเกรงขาม "ครับเจ้านาย"พลอยชมพูยังคงกอดเขาไว้แน่น ร่างกา