"เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นพ่อของเธอ?" "ผมเห็นรูปพ่อในข่าว ผม... ผมมาตามหาพ่อฮะ" วายุตอบเสียงสั่น มือน้อยๆ ยื่นออกมาหา ฟรานเชลมองมือของวายุ แต่ไม่ได้ยื่นมือไปจับ "ฉันยังไม่แน่ใจว่าเธอเป็นลูกของฉันจริงหรือเปล่า เราต้องรอผลตรวจดีเอ็นเอก่อน" น้ำตาไหลอาบแก้มของวายุด้วยความเสียใจกับคำตอบของบิดา "พ่อไม่เชื่อผมเหรอครับ?" "ในโลกของฉัน เชื่อใจใครง่ายๆ ไม่ได้ มีคนมากมายที่พยายามจะหลอกฉันและคิดกำจัดฉัน" ฟรานเชลตอบเสียงเรียบ "แต่ผมพูดความจริงนะครับ ผมเป็นลูกของพ่อจริงๆ แม่บอกว่า..." วายุสะอื้นไห้จนไหล่เล็กสะท้าน "พอ รอผลตรวจก่อน แล้วค่อยคุยกัน" ฟรานเชลยกมือห้าม วายุหุบปากฉับ น้ำตายังคงไหล แต่ไม่มีเสียงสะอื้นออกมาอีก เด็กชายพยายามกลั้นน้ำตา เชิดหน้าขึ้นมองพ่อ ท่าทางดื้อดึงนั้นช่างคุ้นตา... มันเหมือนกับตัวเขาเองตอนเด็กๆ ไม่มีผิด ฟรานเชลลุกขึ้นยืน พยายามสลัดความรู้สึกประหลาดในอกทิ้งไป "ฉันจะกลับมาเมื่อได้ผลตรวจ
View Moreห้าปีต่อมาเสียงหัวเราะของเด็กๆ ดังกังวานไปทั่วสวนกว้างของคฤหาสน์หรูย่านชานเมืองกรุงเทพฯ วายุ วัย 13 ปี กำลังวิ่งเล่นกับน้องสาวฝาแฝด อายุ 4 ขวบ"พี่วายุ ช้าลงหน่อย!" ฟ้าใส หนึ่งในฝาแฝดตะโกน พยายามวิ่งตามพี่ชายด้วยขาเล็กๆ"น้องฟ้า อย่าเพิ่งล้มนะ" วายุหันกลับมาเตือน ก่อนจะชะลอฝีเท้า"แล้วพี่ฟารีนล่ะ?" ฟ้าใสถาม มองหาฝาแฝดอีกคน"อยู่นี่!" เสียงเล็กๆ ดังมาจากหลังพุ่มไม้ ฟารีน ฝาแฝดอีกคนโผล่ออกมาพร้อมรอยยิ้มซุกซนพลอยชมพูนั่งมองลูกๆ จากระเบียงบ้านด้วยความสุข มือวางบนท้องที่กำลังตั้งครรภ์ลูกคนที่สี่"พลอย" เสียงทุ้มของฟรานเชลดังขึ้นข้างหลัง "คุณควรพักผ่อนนะ""ฉันแค่อยากดูลูกๆ เล่นกัน" พลอยชมพูตอบ ยิ้มให้สามีฟรานเชลทรุดตัวลงนั่งข้างภรรยา มือใหญ่วางทาบบนท้องของเธอ "ลูกชายของเราเตะแรงไหม?""เหมือนพ่อเขาเลย" พลอยชมพูหัวเราะ "ดุดันตั้งแต่อยู่ในท้อง"ฟรานเชลหัวเราะ ก่อนจะจูบภรรยาเบาๆ "ผมไม่เคยคิดว่าจะมีความสุขแบบนี้"ในห้าปีที่ผ่านมา ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปมาก ธุรกิจของครอบครัวเติบโตขึ้นอย่างก้าวกระโดด ภายใต้การนำของฟรานเชลและพลอยชมพู พวกเขาขยายกิจการไปทั่วเอเชีย ผสานธุรกิจอสังหาริมทรัพย์เข้ากับธุร
หนึ่งเดือน หลังจากเหตุการณ์กับตระกูลยามาเซะ"คุณแน่ใจนะคะว่าจะกลับไทยกับฉัน ธุรกิจที่นี่ล่ะคะ" พลอยชมพูถามขณะที่นั่งอยู่บนเครื่องบินส่วนตัวของฟรานเชล"ผมจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ที่ดูไบมีคนที่ไว้ใจได้ดูแล ส่วนที่ไทย... ผมอยากทำอะไรบางอย่างเพื่อคุณบ้าง" ฟรานเชลตอบ มือหนากุมมือเธอไว้แน่น"พ่อจะช่วยแม่บริหารบริษัทเหรอครับ?" วายุที่นั่งข้างๆ ถามอย่างตื่นเต้น"ใช่ แต่ก่อนอื่น พ่อต้องทำอะไรบางอย่างก่อน" ฟรานเชลยิ้ม"อะไรเหรอคะ?" พลอยชมพูถาม"คุณจะรู้เมื่อถึงเวลา" ฟรานเชลตอบพร้อมรอยยิ้มลึกลับเครื่องบินลงจอดที่กรุงเทพฯ คุณสมบัติรออยู่ที่สนามบินพร้อมกับทีมผู้บริหารบริษัท เมื่อเขาได้รับแจ้งถึงการกลับมาจากฟรานเชล"พ่อคะ" พลอยชมพูวิ่งไปกอดพ่อ น้ำตาไหล"ลูกพ่อ" คุณสมบัติกอดลูกสาวแน่น ก่อนจะหันไปมองฟรานเชล"ขอบคุณที่ดูแลลูกสาวผม"ฟรานเชลพยักหน้า ก่อนจะคุกเข่าลงต่อหน้าพลอยชมพู หยิบกล่องแหวนเพชรออกมา"พลอย ผมรู้ว่าเราผ่านอะไรมามากมาย แต่ตอนนี้ผมอยากทำทุกอย่างให้ถูกต้อง... คุณยอมแต่งงานกับผมไหม" เขาเรียกเสียงนุ่ม พลอยชมพูร้องไห้ด้วยความดีใจ“ค่ะ... ฉันยอม"วายุกระโดดดีใจ "เย่! พ่อกับแม่จะแต่งง
ตู้มเสียงระเบิดดังสนั่นกลางดึก คฤหาสน์หรูของตระกูลยามาเซะลุกเป็นไฟ เสียงปืนและเสียงต่อสู้ดังระงม"มันบุกมาถึงที่เลยเหรอ!" เสียงตะโกนของลูกน้องยามาเซะดังลั่น"ไอ้ฟรานเชลนำทัพมาเองครับ!"ฟรานเชลนำทีมบุกเข้าไปในคฤหาสน์ ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความอำมหิต ทุกก้าวที่เขาเดินผ่าน มีแต่ศพของศัตรูนอนเกลื่อน"ยามาเซะอยู่ไหน?" เขาถามเสียงเย็นเหี้ยม พลางเหนี่ยวไกปืนใส่ศัตรูอีกคนที่พยายามจะเข้ามาโจมตี"ห้องทำงานชั้นบนครับ" ลูกน้องผู้เป็นสายรายงานฟรานเชลพยักหน้า พุ่งตัวขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว ในหัวมีแต่ภาพของลูกและภรรยาที่รออยู่ที่บ้าน... เขาต้องจบเรื่องนี้คืนนี้ประตูห้องทำงานถูกถีบเปิด ยามาเซะ ทาเคชิ หัวหน้าตระกูลมาเฟียญี่ปุ่นยืนอยู่หลังโต๊ะ ปืนในมือเล็งมาที่ฟรานเชล"แกกล้ามากนะ ฟาราฮิม แกคิดว่าจะรอดจากที่นี่งั้นเหรอ" ทาเคชิพูดเสียงเยือกเย็นน่ากลัวเช่นกัน"ฉันไม่สน แกขู่จะทำร้ายครอบครัวฉัน นั่นคือความผิดครั้งสุดท้ายในชีวิตแก" ฟรานเชลตอบ ดวงตาคมน่ากลัวราวกับใบมีดพร้อมฟาดฟัน"ครอบครัวงั้นเหรอ มาเฟียอย่างเราไม่ควรมีจุดอ่อนแบบนั้น"ทาเคชิหัวเราะเยาะ นึกดูถูกคู่อริตรงหน้า"นั่นแหละที่แกไม่เข้าใจครอบครัวไม่ใ
"แต่ เราค่อยๆ เริ่มต้นใหม่ได้ ถ้าคุณพร้อมจะอยู่ในโลกของผม... โลกที่เต็มไปด้วยอันตราย" ชายหนุ่มกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น"ฉันพร้อมค่ะ ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณ... เราจะเลี้ยงดูวายุด้วยกัน" พลอยชมพูตอบทันทีฟรานเชลจูบเธออีกครั้ง คราวนี้ดุดันและเร่าร้อนขึ้น มือใหญ่กอดรัดร่างบางแนบชิด ปล่อยให้ความรู้สึกที่เก็บกดมานานได้พุ่งพล่านคืนนี้ พวกเขาจะได้รักกันอย่างที่ควรจะเป็น... ไม่ใช่เพราะยา ไม่ใช่เพราะการหลอกลวง แต่เพราะความรักที่แท้จริงต่างหาก"พ่อกับแม่คืนดีกันแล้วเหรอครับ" วายุถามอย่างตื่นเต้น เมื่อเห็นพ่อกับแม่นั่งกินข้าวเช้าด้วยกันฟรานเชลกับพลอยชมพูสบตากันแวบหนึ่ง รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าของทั้งคู่"เรากำลังเริ่มต้นใหม่กันน่ะเพื่อลูกไง" ฟรานเชลตอบ มือใหญ่ลูบผมลูกชาย"จริงเหรอครับ แสดงว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวแล้วใช่ไหมฮะ" วายุกระโดดโลดเต้นดีใจ"ใช่จ้ะลูก" พลอยชมพูยิ้มอบอุ่น ยื่นมือไปจับมือลูกชายอย่างอ่อนโยน"เย่… ผมรอวันนี้มานานแล้วฮะ" วายุตะโกนดีใจ ก่อนจะวิ่งไปกอดทั้งพ่อและแม่ ฟรานเชลกอดลูกชายแน่น สายตามองไปที่พลอยชมพูที่น้ำตาคลอ เขารู้ว่าตอนนี้เขามีทุกอย่างที่ต้องการแล้ว... และเข
แต่ก่อนที่จะเดินจากไป ประตูก็เปิดออกกว้าง"คุณ คุณบาดเจ็บ พลอยชมพูเอ่ยเบาๆ ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นเลือดบนตัวเขา"ไม่ใช่เลือดฉัน" ฟรานเชลตอบเสียงแหบพลอยชมพูยื่นมือมาแตะใบหน้าเขาเบาๆ"ให้ฉันเช็ดให้นะคะ"ฟรานเชลควรจะปฏิเสธ ควรจะผละออก แต่ร่างกายกลับไม่ทำตามสมอง เขาก้าวเข้าไปในห้องตามเธอพลอยชมพูพาเขาไปนั่งที่ขอบเตียง หยิบผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดใบหน้าให้เขาเบาๆ สัมผัสนุ่มนวลของเธอทำให้หัวใจเขาเต้นแรง"ศัตรูของคุณ พวกเขา..." เธอถามเสียงสั่น"ตายหมดแล้วคุณปลอดภัยแล้วล่ะ" ฟรานเชลตอบเสียงเรียบ"ฉันไม่ได้ห่วงตัวเอง ฉันห่วงคุณ" พลอยชมพูตอบเบาๆฟรานเชลเงยหน้าขึ้นมอง สบตากับดวงตาคู่สวย ความรู้สึกที่เขาพยายามกดเก็บไว้พลุ่งพล่านขึ้นมา"เธอไม่ควรห่วงฉัน ฉันเป็นคนอันตราย" เขาพูดเสียงแหบ"ฉันรู้ค่ะ แต่ฉันก็ห้ามใจไม่ได้ ฉันยังรักคุณอยู่" พลอยชมพูตอบ น้ำตาคลอ"พลอยชมพู..." ฟรานเชลเรียกชื่อเธอเป็นครั้งแรกในรอบเก้าปีเธอวางผ้าลง มือบางยังคงแตะที่แก้มเขา ใบหน้าหวานเขยิบเข้ามาใกล้... ใกล้จนเขารู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเธอ"นี่เธอคิดจะทำอะไรกันแน่” ฟรานเชลพยายามเตือนสติเธอ"เราเริ่มต้นใหม่ได้มั้ยคะ" พลอยชมพ
"แต่ฉัน... ฉันเห็นจริงๆ มีคนยืนอยู่ตรงนั้น ฉันไม่ได้โกหกนะคะ" พลอยชมพูยืนยัน น้ำตาคลอ ฟรานเชลถอนหายใจ เดินเข้ามาใกล้ "นี่ไม่ใช่กรุงเทพฯ ที่นี่มีระบบรักษาความปลอดภัยเข้มงวด ไม่มีใครเข้ามาได้หรอก"ทันใดนั้น ไฟทั้งคฤหาสน์ก็ดับพร้อมกัน ความมืดมิดปกคลุมไปทั่ว"กรี๊ด!" พลอยชมพูกรีดร้อง พุ่งเข้ากอดฟรานเชลโดยสัญชาตญาณฟรานเชลชะงัก ร่างบางในชุดนอนบางเบาแนบชิดกับเขา กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเธอโชยมา ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง"ปล่อย" เขาพูดเสียงแหบ"ฉัน... ฉันกลัว"พลอยชมพูกระซิบ ซุกหน้าเข้ากับอกเขาฟรานเชลยกมือขึ้นจะผลักเธอออก แต่กลับกลายเป็นการโอบกอดร่างบางไว้... สัมผัสที่คุ้นเคยจากคืนนั้นกลับมาอีกครั้ง"วายุล่ะ?" เขาถามเสียงแหบ พยายามเปลี่ยนเรื่อง"เขา... เขานอนห้องฉันคืนนี้ แต่ตอนนี้ไปนอนกับพี่เลี้ยง เพราะฉันรู้สึกปวดหัวขึ้นมา" พลอยชมพูตอบ เสียงฝีเท้าดังขึ้นที่ระเบียง ฟรานเชลดึงพลอยชมพูไปอยู่ข้างหลัง มือยกปืนขึ้นเล็ง"เจ้านายครับ ระบบไฟฟ้าถูกตัด กำลังตรวจสอบครับ" เสียงลูกน้องดังขึ้น"เฝ้าระวังทุกจุด ส่งคนไปดูวายุด้วย" ฟรานเชลสั่งเสียงเข้มน่าเกรงขาม "ครับเจ้านาย"พลอยชมพูยังคงกอดเขาไว้แน่น ร่างกา
ฟรานเชลยืนอยู่ที่ระเบียงชั้นสอง มองลงมาที่สระว่ายน้ำ เขาเพิ่งกลับจากการประชุมลับกับเครือข่ายมาเฟียในตะวันออกกลาง ตั้งใจจะมาดูว่าลูกชายทำอะไรอยู่แต่สายตาของเขากลับจับจ้องอยู่ที่ร่างบางในชุดว่ายน้ำ... ร่างที่เขาไม่เคยลืม แม้จะผ่านมาเก้าปี พลอยชมพูยังคงสวยเซ็กซี่ไม่เปลี่ยน ผิวขาวเนียนเปล่งประกายใต้แสงแดด รอยยิ้มสดใสที่ส่งให้ลูกชายช่างดูอบอุ่นและมีเสน่ห์ฟรานเชลกำราวระเบียงแน่น พยายามสลัดความรู้สึกแปลกๆ ในใจทิ้งไป เขาเกลียดตัวเองที่ยังรู้สึกหวั่นไหวกับผู้หญิงที่ทำร้ายเขา"เจ้านายครับมีข่าวด่วนจากฮ่องกง" เสียงมือขวาดังขึ้นข้างหลัง"ว่ามา”“ตระกูลยามาเซะส่งคนมาสืบเรื่องครอบครัวของเจ้านายอีกแล้วครับ" ฟรานเชลหันขวับไปทันที ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธ "ส่งคนไปจัดการมัน อย่าให้มันได้ส่งข่าวกลับไปถึงญี่ปุ่นได้" สีหน้าชายหนุ่มเคร่งเครียดขึ้นมาอีกครั้ง"ครับเจ้านาย" มือขวารับคำสั่ง ก่อนจะรีบเดินจากไป ฟรานเชลหันกลับมามองที่สระอีกครั้ง ตอนนี้พลอยชมพูกำลังสระผมให้วายุ มือบางนวดศีรษะลูกชายเบาๆ พลางร้องเพลงกล่อม ภาพตรงหน้าช่างดูอบอุ่นและสงบสุข... แต่เขารู้ดีว่ามันจะไม่เป็นแบบนี้อีกนานแน่ หากยังมีคนค
"ฉันจะไปด้วย" พลอยชมพูประกาศกลางยื่นขอฟรานเชลเพื่อเป็นพาวายุขึ้นเครื่องส่วนตัวฟรานเชลลอนขวับมาอินวาวโรจน์ด้วยความไม่พอใจ“คุณบ้าไปแล้ว”"ฉันยอมทุกเงื่อนไขที่คุณตั้งขึ้นมาขอให้เป็นไปตามลูก... ขอให้คุณก้าวก่ายชีวิตคุณแน่" พลอยชมพูยืนยัน น้ำตาคลอ"แม่ฮะ..." วายุเรียกเบาๆมือน้อยๆกำเสื้อพ่อแน่นฟรานเชลมองลูกค้าของเราจะเห็นตาอ้อนวอนเขาหรี่ตามองพลอยชมพู“คุณไม่ได้หมายความว่าทำได้”"ฉันพร้อมสำหรับลูก" พลอยชมพู ตอบเสียงหนักแน่น "เพื่อที่จะฟังให้ดีและกฎของฉันในนั้นต้องมีการลงนามมีเงื่อนไขดังนี้" ฟรานเชลพูดเสียงเย็นฟรานเชลยื่นไฟล์เอกสารให้พลอยชมพู"หนึ่งจะได้อยู่ในเดียวกับวายุในกตะวันออกของคอมพิวเตอร์ แต่ห้ามเข้าปีกเป็นครั้งแรกและห้องส่วนตัวอีกครั้งในการดูแลและใช้งานกับวายุได้ตามปกติยกเว้นช่วงที่ต้องการสอนหรือฝึกฝนเขา""สามส่วนไม่มองข้ามเกี่ยวกับธุรกิจของผมไม่ต้องซักเรื่องงานไม่จำเป็นต้องมีใครเกี่ยวกับสิ่งที่เห็นในไม่จำเป็นอะไรทั้งนั้นสี่ไม่จำเป็นต้องมีคนนอกยกเว้นยกเว้นจากผมทุกการติดต่อเพื่อตรวจสอบ ห้าอีกครั้งฝ่าฝืนร้องขอมากที่สุดข้อเดียวที่ส่งคุณกลับประเทศไทยทันทีและคุณจะได้เจอวายุอีก"พลอย
ฟรานเชลตอบ วายุนิ่งไป น้ำตาคลอ แต่ไม่กล้าค้าน เขาเห็นแววตาดุดันของพ่อแล้ว รู้ว่าไม่มีทางเปลี่ยนใจได้แน่"เตรียมตัวให้พร้อม พรุ่งนี้เราออกเดินทาง""ครับ..."วายุตอบเบาๆ ในใจนึกถึงแม่ที่คงจะเสียใจมาก แต่เขาก็รู้ว่าไม่มีทางเลือกแล้วตอนนี้... เพราะนี่คือชะตากรรมของการเป็นลูกชายมาเฟีย ฟรานเชล นูรามัด ฟาราฮิม"วายุ" เสียงของพลอยชมพูดังก้องจากหน้าประตู เธอวิ่งเข้ามากอดวายุที่นั่งอยู่บนเตียง "แม่เป็นห่วงลูกมาก""แม่..." วายุเรียกเสียงสั่น น้ำตาไหลอาบแก้ม"ไม่เป็นไรนะลูก แม่อยู่นี่แล้ว" พลอยชมพูกอดลูกชายแน่น ก่อนจะหันไปมองชายร่างสูงที่ยืนพิงผนังอยู่มุมห้องด้วยสายตาหวาดกลัวปนหวั่นไหวไม่ได้ฟรานเชลจ้องมองพลอยชมพูด้วยแววตาเยียบเย็น ใบหน้าหล่อเหลาไร้ความรู้สึกเช่นเดิม "คุณไม่มีสิทธิ์มาที่นี่""ฉันเป็นแม่ของเขานะ คุณจะเอาลูกฉันไปไม่ได้" พลอยชมพูตอบเสียงสั่น"แม่รู้แล้วเหรอครับ?" วายุถามเบาๆ"คุณตาโทรมาบอกแม่ที่ทำงานพอรู้แม่บินมาทันที ที่รู้ว่าลูกบาดเจ็บ"พลอยชมพูตอบ มือลูบผมลูกชายเบาๆ อย่างแสนรัก"และคุณก็ปิดบังความจริงจากผมมาเก้าปี ตอนนี้คุณไม่มีสิทธิ์มาอ้างความเป็นแม่" ฟรานเชลพูดเสียงเย็น ก้า
เสียงถกเถียงดังลอดออกมาจากห้องทำงานของคุณสมบัติ เจ้าของบริษัท ธนทรัพย์ กรุ๊ป หนึ่งในบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชั้นนำของประเทศไทย เด็กชายวายุ วัย 8 ขวบ หยุดยืนชะงักที่หน้าประตูห้อง เมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคยของมารดาของเขา พลอยชมพู ลูกสาวคนเดียวของคุณสมบัติ"คุณพ่อคะ หนูจะทำยังไงดี พวกกรรมการบริษัทเขาไม่ยอมรับหนูเลย เขาบอกว่าหนูเป็นผู้หญิง ไม่มีประสบการณ์พอที่จะนำบริษัทได้ แถมพวกเขายังขู่ว่าจะถอนหุ้นทั้งหมดออกจากบริษัท ถ้าหนูยังยืนยันจะรับตำแหน่งประธานอีก" น้ำเสียงของพลอยชมพูสั่นเครือ"ใจเย็นๆ ลูก พ่อเชื่อว่าลูกทำได้ ลูกเรียนจบด้านบริหารธุรกิจมาโดยตรง แถมยังช่วยพ่อดูแลบริษัทมาหลายปี" เสียงคุณสมบัติปลอบประโลม แม้จะฟังออกว่าท่านเองก็กังวลไม่น้อยเช่นกัน"แต่พวกเขาไม่สนใจสิ่งที่หนูทำมาเลยค่ะ พวกเขาแค่มองว่าหนูเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว จะไปสู้อะไรกับพวกผู้ชายในวงการธุรกิจได้" พลอยชมพูสะอื้นไห้เมื่อหวนนึกถึงผู้ชายคนนั้นที่เธอเคยคบหา แม้อายุจะห่างกันไปบ้าง“หากเขายังอยู่ก็คงดี”วายุกำมือแน่น เด็กชายรู้ว่า 'เขา' ที่แม่พูดถึงคือพ่อของเขา คนที่เขาไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยรู้จัก ตลอด 8 ปีที่ผ่านมา เขามีแต่แม่กั...
Comments