Semua Bab ผมนี่แหละลูกชายปะป๊ามาเฟีย: Bab 1 - Bab 10

เสียงถกเถียงดังลอดออกมาจากห้องทำงานของคุณสมบัติ เจ้าของบริษัท ธนทรัพย์ กรุ๊ป หนึ่งในบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชั้นนำของประเทศไทย เด็กชายวายุ วัย 8 ขวบ หยุดยืนชะงักที่หน้าประตูห้อง เมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคยของมารดาของเขา พลอยชมพู ลูกสาวคนเดียวของคุณสมบัติ"คุณพ่อคะ หนูจะทำยังไงดี พวกกรรมการบริษัทเขาไม่ยอมรับหนูเลย เขาบอกว่าหนูเป็นผู้หญิง ไม่มีประสบการณ์พอที่จะนำบริษัทได้ แถมพวกเขายังขู่ว่าจะถอนหุ้นทั้งหมดออกจากบริษัท ถ้าหนูยังยืนยันจะรับตำแหน่งประธานอีก" น้ำเสียงของพลอยชมพูสั่นเครือ"ใจเย็นๆ ลูก พ่อเชื่อว่าลูกทำได้ ลูกเรียนจบด้านบริหารธุรกิจมาโดยตรง แถมยังช่วยพ่อดูแลบริษัทมาหลายปี" เสียงคุณสมบัติปลอบประโลม แม้จะฟังออกว่าท่านเองก็กังวลไม่น้อยเช่นกัน"แต่พวกเขาไม่สนใจสิ่งที่หนูทำมาเลยค่ะ พวกเขาแค่มองว่าหนูเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว จะไปสู้อะไรกับพวกผู้ชายในวงการธุรกิจได้" พลอยชมพูสะอื้นไห้เมื่อหวนนึกถึงผู้ชายคนนั้นที่เธอเคยคบหา แม้อายุจะห่างกันไปบ้าง“หากเขายังอยู่ก็คงดี”วายุกำมือแน่น เด็กชายรู้ว่า 'เขา' ที่แม่พูดถึงคือพ่อของเขา คนที่เขาไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยรู้จัก ตลอด 8 ปีที่ผ่านมา เขามีแต่แม่กั

"ถ้านี่เป็นแผนของพวกแกที่จะหลอกฉัน" ฟรานเชลกระชากคอเสื้อลุงภู ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความอำมหิต"ผมพูดความจริงครับ ดูรูปนี้สิครับ" ภูริตอบเสียงมั่นคง แม้ว่าหัวใจจะเต้นรัวด้วยความกลัวภูริค่อยๆ ล้วงมือถือออกมา เปิดรูปวายุให้ฟรานเชลดู มันเป็นภาพที่ถ่ายเมื่อไม่กี่วันก่อน วายุในชุดนักเรียนกำลังยิ้มกว้าง ดวงตาคมและโครงหน้าของเด็กชายคล้ายคลึงกับฟรานเชลอย่างน่าประหลาดฟรานเชลนิ่งไป สายตาจ้องมองภาพนั้นนาน ก่อนจะผลักภูริออกห่าง"ไม่มีทางเป็นไปไม่ได้" เขาพึมพำ"เจ้านายครับ" มือขวาคนสนิทของฟรานเชลเดินเข้ามากระซิบ"ผมเช็คแล้ว มีเด็กผู้ชายอายุแปดขวบเข้าโรงพยาบาลจริง และคนที่พามาก็เป็นบอดี้การ์ดของตระกูลธนทรัพย์จริงครับ"ฟรานเชลกำหมัดแน่น สายตาเยียบเย็น"นำทาง" เขาสั่งภูริสั้นๆระหว่างทางไปโรงพยาบาล ฟรานเชลนั่งนิ่งในรถหรู สายตาจ้องมองถนนเบื้องหน้า ความทรงจำเมื่อเก้าปีก่อนผุดขึ้นในหัว คืนนั้นที่เขาตื่นขึ้นมาในห้องพักโรงแรมหรู ข้างกายมีหญิงสาวที่เขาจำได้อย่างแม่นยำว่าเธอคือพลอยชมพู เขาเสียความรู้สึกมากที่เธอกล้าวางยาเขา ทั้งที่ตอนนั้นเขาและเธอก็กำลังจะคบหากันอยู่แล้ว ชายหนุ่มจึงรีบหนีออกมาทันที คิดว่าเธอ

ฟรานเชลตอบ วายุนิ่งไป น้ำตาคลอ แต่ไม่กล้าค้าน เขาเห็นแววตาดุดันของพ่อแล้ว รู้ว่าไม่มีทางเปลี่ยนใจได้แน่"เตรียมตัวให้พร้อม พรุ่งนี้เราออกเดินทาง""ครับ..."วายุตอบเบาๆ ในใจนึกถึงแม่ที่คงจะเสียใจมาก แต่เขาก็รู้ว่าไม่มีทางเลือกแล้วตอนนี้... เพราะนี่คือชะตากรรมของการเป็นลูกชายมาเฟีย ฟรานเชล นูรามัด ฟาราฮิม"วายุ" เสียงของพลอยชมพูดังก้องจากหน้าประตู เธอวิ่งเข้ามากอดวายุที่นั่งอยู่บนเตียง "แม่เป็นห่วงลูกมาก""แม่..." วายุเรียกเสียงสั่น น้ำตาไหลอาบแก้ม"ไม่เป็นไรนะลูก แม่อยู่นี่แล้ว" พลอยชมพูกอดลูกชายแน่น ก่อนจะหันไปมองชายร่างสูงที่ยืนพิงผนังอยู่มุมห้องด้วยสายตาหวาดกลัวปนหวั่นไหวไม่ได้ฟรานเชลจ้องมองพลอยชมพูด้วยแววตาเยียบเย็น ใบหน้าหล่อเหลาไร้ความรู้สึกเช่นเดิม "คุณไม่มีสิทธิ์มาที่นี่""ฉันเป็นแม่ของเขานะ คุณจะเอาลูกฉันไปไม่ได้" พลอยชมพูตอบเสียงสั่น"แม่รู้แล้วเหรอครับ?" วายุถามเบาๆ"คุณตาโทรมาบอกแม่ที่ทำงานพอรู้แม่บินมาทันที ที่รู้ว่าลูกบาดเจ็บ"พลอยชมพูตอบ มือลูบผมลูกชายเบาๆ อย่างแสนรัก"และคุณก็ปิดบังความจริงจากผมมาเก้าปี ตอนนี้คุณไม่มีสิทธิ์มาอ้างความเป็นแม่" ฟรานเชลพูดเสียงเย็น ก้า

ฟรานเชลยืนอยู่ที่ระเบียงชั้นสอง มองลงมาที่สระว่ายน้ำ เขาเพิ่งกลับจากการประชุมลับกับเครือข่ายมาเฟียในตะวันออกกลาง ตั้งใจจะมาดูว่าลูกชายทำอะไรอยู่แต่สายตาของเขากลับจับจ้องอยู่ที่ร่างบางในชุดว่ายน้ำ... ร่างที่เขาไม่เคยลืม แม้จะผ่านมาเก้าปี พลอยชมพูยังคงสวยเซ็กซี่ไม่เปลี่ยน ผิวขาวเนียนเปล่งประกายใต้แสงแดด รอยยิ้มสดใสที่ส่งให้ลูกชายช่างดูอบอุ่นและมีเสน่ห์ฟรานเชลกำราวระเบียงแน่น พยายามสลัดความรู้สึกแปลกๆ ในใจทิ้งไป เขาเกลียดตัวเองที่ยังรู้สึกหวั่นไหวกับผู้หญิงที่ทำร้ายเขา"เจ้านายครับมีข่าวด่วนจากฮ่องกง" เสียงมือขวาดังขึ้นข้างหลัง"ว่ามา”“ตระกูลยามาเซะส่งคนมาสืบเรื่องครอบครัวของเจ้านายอีกแล้วครับ" ฟรานเชลหันขวับไปทันที ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธ "ส่งคนไปจัดการมัน อย่าให้มันได้ส่งข่าวกลับไปถึงญี่ปุ่นได้" สีหน้าชายหนุ่มเคร่งเครียดขึ้นมาอีกครั้ง"ครับเจ้านาย" มือขวารับคำสั่ง ก่อนจะรีบเดินจากไป ฟรานเชลหันกลับมามองที่สระอีกครั้ง ตอนนี้พลอยชมพูกำลังสระผมให้วายุ มือบางนวดศีรษะลูกชายเบาๆ พลางร้องเพลงกล่อม ภาพตรงหน้าช่างดูอบอุ่นและสงบสุข... แต่เขารู้ดีว่ามันจะไม่เป็นแบบนี้อีกนานแน่ หากยังมีคนค

แต่ก่อนที่จะเดินจากไป ประตูก็เปิดออกกว้าง"คุณ คุณบาดเจ็บ พลอยชมพูเอ่ยเบาๆ ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นเลือดบนตัวเขา"ไม่ใช่เลือดฉัน" ฟรานเชลตอบเสียงแหบพลอยชมพูยื่นมือมาแตะใบหน้าเขาเบาๆ"ให้ฉันเช็ดให้นะคะ"ฟรานเชลควรจะปฏิเสธ ควรจะผละออก แต่ร่างกายกลับไม่ทำตามสมอง เขาก้าวเข้าไปในห้องตามเธอพลอยชมพูพาเขาไปนั่งที่ขอบเตียง หยิบผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดใบหน้าให้เขาเบาๆ สัมผัสนุ่มนวลของเธอทำให้หัวใจเขาเต้นแรง"ศัตรูของคุณ พวกเขา..." เธอถามเสียงสั่น"ตายหมดแล้วคุณปลอดภัยแล้วล่ะ" ฟรานเชลตอบเสียงเรียบ"ฉันไม่ได้ห่วงตัวเอง ฉันห่วงคุณ" พลอยชมพูตอบเบาๆฟรานเชลเงยหน้าขึ้นมอง สบตากับดวงตาคู่สวย ความรู้สึกที่เขาพยายามกดเก็บไว้พลุ่งพล่านขึ้นมา"เธอไม่ควรห่วงฉัน ฉันเป็นคนอันตราย" เขาพูดเสียงแหบ"ฉันรู้ค่ะ แต่ฉันก็ห้ามใจไม่ได้ ฉันยังรักคุณอยู่" พลอยชมพูตอบ น้ำตาคลอ"พลอยชมพู..." ฟรานเชลเรียกชื่อเธอเป็นครั้งแรกในรอบเก้าปีเธอวางผ้าลง มือบางยังคงแตะที่แก้มเขา ใบหน้าหวานเขยิบเข้ามาใกล้... ใกล้จนเขารู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเธอ"นี่เธอคิดจะทำอะไรกันแน่” ฟรานเชลพยายามเตือนสติเธอ"เราเริ่มต้นใหม่ได้มั้ยคะ" พลอยชมพ