Semua Bab โซ่รักภรรยาชิงชัง: Bab 21 - Bab 30

น้ำเสียงกล่าวอย่างพาล ๆ ของนายหัวทำให้อภิชาติที่กล่าวถามถึงกับยิ้มเหย ๆ และบอกตัวเองว่า(ไม่น่าถามประโยคนี้ออกไปเลย)“นายหัวครับ ผม เอ่อ… ได้ยิน พวกพนักงานด้านหน้าเกาะเขาพูดคุยกันเมื่อวาน เห็นเขาลือกันทั่วว่าคุณเจสันมีหลานชายแล้ว ว่าแต่นายหัวรับลูกบุญธรรมที่ไหนมาเหรอครับ”“ว่าไงนะ ลูกบุญธรรมงั้นเหรอ ทำไมฉันถึงพึ่งได้ยินเรื่องนี้” ราเชนทร์ตกใจกับสิ่งที่พึ่งได้รับรู้ “อย่าบอกนะครับว่านายหัวไม่รู้เรื่องนี้ เห็นเขาว่าเป็นเด็กลูกครึ่งหน้าตาหล่อ ๆ ดวงตาสีเดียวกับนายหัวเลย ทำไมนายหัวไม่พามาแนะนำให้พวกเราได้เห็นได้รู้จักบ้างล่ะครับ”“ฉันไม่ได้รับเด็กที่ไหนมาเป็นลูกบุญธรรมทั้งนั้น แกแน่ใจนะเรื่องนี้”“แน่ใจครับนายหัว ถ้านายหัวไม่เชื่อนายหัวลองถามคนอื่นดูก็ได้ครับ”“ต้องเป็นแด๊ดแน่ ขอบใจมากที่บอกเรื่องนี้กับฉัน”ร่างสูงหล่อคมเข้มรีบเดินแยกตัวจากไปอย่างอารมณ์ฉุนเฉียว(หรือพ่อของเขาจะรับลูกบุญธรรมของชนิดาภามาเป็นหลานบุญธรรมไปแล้วโดยที่ไม่ปรึกษาเขา) เมื่อความคิดนี้โผล่ขึ้นมาในหัวราเชนทร์ สีหน้าเหี้ยมเกรียมแทบอยากฆ่าชนิดาภากับลูกให้ตายไปตรงหน้า หากในตอนนี้สองแม่ลูกอยู่ตรงนี้ด้วยนาน ๆ ทีเหล่าคนงา

เสียงเล็กใสตะโกนดังก้องทั่วหาด แต่คนงานทุกคนทำได้เพียงมองดูเท่านั้น ใครกันจะกล้ายุ่งเรื่องเจ้านาย “เงียบไปเลยนะไอ้เด็กเวร ที่นี่ใครจะกล้าช่วย ฉันก็เป็นเจ้าของที่นี่ ถ้าแน่จริง ก็ตะโกนให้ดังกึกก้องทั่วทั้งเกาะมายาเลยสิ เผื่อแม่ของเธอจะได้ยิน ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าแม่ของเธอจะกล้ามาช่วยเธอไหม” ตุ๊บร่างเล็กร่วงลงกับพื้นทราย จนนิคนั่งกลิ้งกับพื้น มือเล็กคลำก้นบีบนวดเบา ๆเพื่อคลายเจ็บ หนูน้อยเงยหน้าขึ้นมองสบตานายหัวราเชนทร์ ด้วยสายตาโกรธแค้น“ทำไม แค้นฉันงั้นเหรอ ถึงได้มองด้วยสายตาแบบนั้นไอ้หนูน้อย รอให้แกโตขึ้นมากกว่านี้ ค่อยมาแก้แค้นเอาคืนกับฉันก็ได้ ตัวเท่ากระเปี๊ยก อย่ามาทำซ่าส์กับฉัน จำไว้”คนงานชาวบ้านกับเด็ก ๆ ที่มองอยู่ไกล ๆ ต่างก็รู้สึก สงสารเด็กน้อย ที่ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้นายหัวโกรธมากขนาดนี้ด้านหน้าของเกาะภายในรีสอร์ท ชนิดาภาได้รับคำสั่งจากคุณเจสันให้เข้ามาทำงานช่วยผู้จัดการรีสอร์ท ดูแลลูกค้าและความเรียบร้อยเริ่มงานเป็นวันแรก“คุณแอมครับ คุณเเอมเกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ”“มีอะไรเหรอคะพี่หาญ”“นายหัว… นายหัวครับ กำลังเล่นงานคุณนิคใหญ่เลย อยู่ที่ท้ายเกาะฟาร์มมุกครับ เฮ่ย เหน

“ถ้าเธออยากให้เธอและลูกอยู่ที่นี่อย่างสงบ ก็รับปาก ทำตามคำสั่งของฉันเมื่อคืน ที่ฉันบอกกับเธอก็แล้วกัน ถ้าไม่อย่างนั้น เธอกับลูกไม่มีวันสงบแน่ จำไว้ ฉันจะรอฟังคำตอบจากเธอ ชนิดาภา”ร่างสูงกล่าวข่มขู่เบา ๆ เมื่อเดินเข้ามาเกือบแนบชิด ก้มหน้าลงบอกกับคนตัวเล็กที่สูงเพียงหัวไหล่อย่างเยาะเย้อ ดวงตาคมกริบเผลอมองริมฝีปากบางจิ้มลิ้มที่บวมเจ่อจากการลงทัณฑ์จากเขา อย่างนึกสะใจพร้อมกับเลือดในกายวิ่งไหลเวียนพล่านจนเกิดความปรารถนา ส่วนล่างปวดหนึบโชคดีที่วันนี้เขาสวมเสื้อเชิ้ต และไม่ได้ยัดชายเสื้อเข้าในกางเกง จึงช่วยปิดบังเอาไว้ไม่โชว์ออกมาให้อับอายลูกน้อง"คุณลุงใจร้ายมากเลยนะครับ คุณลุงไม่ได้เป็นแฟนหรือแด๊ดดี้ของผม คุณลุงไม่มีสิทธิ์ที่จะมาจูบแตะต้องร่างกายของหม่ามี๊แบบนี้ หม่ามี๊เป็นของแด๊ดดี้ของผมคนเดียวเท่านั้น ถึงแม้ผมจะไม่รู้ว่าแด๊ดดี้ของผมเป็นใครก็ตาม" เสียงเล็กตะคอกด้วยความโมโห แทบอยากจะเข้าไปตะกุยทำร้ายร่างกายสูงใหญ่โตของนายหัวอีกครั้ง ตอนนี้นิคคงทำได้เพียงแค่รอให้ตนเองโตเป็นผู้ใหญ่เสียก่อน แค้นนี้เขาต้องชำระแน่น หากเป็นไปได้เขาอยากตัวโตในตอนนี้เลย เขาจะได้ชกผู้ชายตรงหน้าให้หงายท้องไปเลย ที่

เวลาสองทุ่ม "คุณลุงคะ หนูมีเรื่อง อยากจะคุยกับคุณลุงสักครู่ค่ะ"ชนิดาภารีบเดินมาที่รถเข็นของคุณเจสัน ในขณะที่คุณกรกนกเดินอยู่ด้านข้าง และมีนางพยาบาลเข็นรถเข็นเพื่อที่จะพาคุณเจสันขึ้นมานอนบนห้อง หลังจากที่ทานอาหารมื้อค่ำเรียบร้อยในขณะที่ชนิดาภาและนิค ป้าแก้วได้ยกอาหารขึ้นมาให้ทานบนห้องแทน"มีอะไรงั้นเหรอหนูแอม ลุงต้องขอโทษเรื่องเมื่อกี้นี้ด้วย""ทำไมต้องขอโทษด้วยคะคุณพี่ เราไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย" คุณกรกนกไม่วายพูดจาแดกดันไม่พอใจ"เงียบเถอะน่ะคุณ พูดมาเถอะหนูแอม ลุงกำลังฟังอยู่""เออ… หนูกับลูก เราสองคนคิดว่า เราไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป หนูไม่อยากสร้างปัญหาให้กับคุณลุงต้องลำบากใจอีก รวมถึงคุณกรกนกและนายหัวราเชนทร์ ถ้าคุณลุงจะอนุญาต หนูกับลูกจะไปจากที่นี่วันพรุ่งนี้ค่ะ""เฮ่อ… เอาไว้ ลุงขอคิดดูก่อนสักคืนก็แล้วกัน อย่าเพิ่งไปไหนเลยนะ ถือว่าลุงขอร้อง""ในเมื่อมันอยากไป ก็ปล่อยมันไปเถอะค่ะคุณพี่" คุณกรกนกแสยะยิ้มดีใจจนออกนอกหน้า"ผมบอกว่าให้คุณเงียบ ๆ ยังไงล่ะ คุณกรกนก""ก็ได้ค่ะคุณลุง"หญิงสาวก้มหน้าตอบเล็กน้อย ก่อนที่จะเลี่ยงมายืนที่ข้างมุมผนังให้นางพยาบาลเข็นรถเข็นของคุณลุงเจสันจา

“ทำไม เธอถึงกับใจลอยเพราะฉันอยู่ใกล้แบบนี้งั้นเหรอ” น้ำเสียงกระเส่าที่ยังคงไม่ยอมถอยห่าง ทำให้ชนิ­ดา­ภาได้สติ รีบก้าวเดินออกมาด้านหน้าเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง“กลัวงั้นเหรอ หึ ไม่เห็นต้องกลัวเลย ทั้งเลียทั้งดูดทั้งกระแทก ฉันก็ทำกับเธอมาหมดแล้ว อย่าทำเป็นเล่นตัวหน่อยเลย โอกาสมาเป็นนางบำเรอของฉันไม่ได้หาง่าย ๆ นะ”“ฉันมาทำงานเลขาเท่านั้น ไม่ได้สนใจทำงานสกปรกอย่างที่คุณคิดหรอกค่ะ”“ก็ดี งั้นไปทำงานต่อดีกว่า”ร่างสูงก้าวนำร่างเล็กเดินไปทำงานด้วยสีหน้าที่กลับมาเงียบขรึมเย็นชาสี่ทุ่มแล้วชนิดาภายังนอนไม่หลับ เพราะเธอยังไม่หายสงสัยกับความรู้สึกแปลก ๆ ที่เธอได้เจอในวันนี้ ทั้งท่าทีของนายหัวราเชนทร์และการกระทำของเขาที่ใจดีเกินกว่าเหตุในหลาย ๆ เรื่องคลิก คลิกเสียงปลดล็อคประตูห้องนอน ทำให้ชนิดาภารู้สึกตื่นกลัวดวงตาเบิกกว้างมองตรงไปที่ประตูอย่างตกใจ“นายหัวราเชนทร์ คุณเข้ามาในห้องนี้ทำไมคะ”“ฉันก็เข้ามานอนไง นี่เป็นห้องฉันเหมือนกัน” เขากล่าวอย่างหน้ามึน“ว่าไงนะคะ” “ทำไม หูตึงอย่างั้นเหรอถึงไม่ได้ยินฉันพูด”“แต่ห้องนี้คุณยกให้ฉันแล้ว ถึงแม้ข้าวของเครื่องใช้ เสื้อผ้าของคุณจะอยู่เต็มห้อง พรุ่ง