All Chapters of โซ่รักภรรยาชิงชัง: Chapter 11 - Chapter 20

“นายหัวจะไม่ให้ผมทำตามคำสั่งของคุณท่านได้ยังไงล่ะครับ เดี๋ยวคุณท่านก็ไล่ผมออกพอดี อย่าลืมสิครับ ว่าคุณท่านน่ะใหญ่กว่านายหัวอีกนะครับ”“เออ… กูรู้แล้ว พูดออกมาได้นะมึง กวนตีนชะมัด”“ก็มันจริงไหมล่ะครับนายหัว แฮะ แฮะ” หาญทำหน้ากวน ๆ อย่างนึกแหย่เจ้านายหนุ่มเล่น“เออ มันก็จะอย่างที่มึงว่านั่นแหละ แม่นั่นพาเด็กมาด้วยจริง ๆ งั้นเหรอ”“จริงครับนายหัว ครั้งแรกที่ผมเห็นนะครับ ผมยังนึกว่าเป็นลูกของนายหัวซะอีก ดวงตาเหมือนนายหัวเป๊ะ แต่ว่าเค้าโครงรูปร่างหน้าตา เหมือนเด็กหนุ่มลูกครึ่งทั่วไป อายุก็ราว ๆ 4-5 ขวบ เห็นจะได้ครับ แต่ดูท่าทางแล้วคงฉลาดน่าดูพูดจาฉะฉานเหมือนนายหัวเลยครับ แต่น่าเสียดายที่ไม่ใช่ลูกของนายหัว เพราะนายหัวเป็นหมัน”“ไอ้หาญ มึงพูดออกมาทำไมวะ ตอกย้ำกูจริง ๆ เลยนะมึง คำว่าเป็นหมันเนี่ย กูเกลียดคำนี้ที่สุด”เสียงคมดุเหี้ยมเกรียมกล่าวตวาดจนหาญหน้าหด“ขอโทษครับนาย ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้วครับ ผมไปดีกว่าเดี๋ยวได้กินบาทานายหัว”หาญถึงกับรีบวิ

ร่างเล็กกล่าวข่มขู่ทั้งที่หวาดกลัวเต็มทีจนแทบอยากจะหายไปจากตรงนี้"เดี๋ยวนี้ชักเก่งขึ้นมากแล้วนี่ เถียงคำไม่ตกฟาก ทำไมล่ะ กลับมาคราวนี้ คิดอยากจะมาเกาะพ่อฉันงั้นเหรอ หรือว่าที่ไม่ยอมเป็นนางบำเรอของฉัน ก็เพราะอยากจะมาอ่อยคนแก่เพื่อเป็นเมียน้อยอย่างพ่อฉัน พลาดจากลูกก็จะเอาจากพ่อสินะ"เพี้ยะเสียงตบที่ดังสนั่นจนชายหนุ่มถึงกับหน้าหัน ชายหนุ่มกัดกรามกรอดใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มไปมาด้วยความโมโห สายตาโหดเหี้ยมปรากฎขึ้นบนหน้าหล่อ"เธอกล้าตบฉัน มานี่เลยแม่ตัวดี ต่อให้เธอไม่ยอมเป็นนางบำเรอของฉัน แต่ฉันนี่แหละจะเก็บค่าเช่าที่อยู่จากเธอเอง เธอไม่ยอม แต่ฉันสั่ง เธอก็ต้องยอม ถ้าเธออยากให้ลูกของเธอได้อยู่อย่างสงบ" ราเชนทร์ขบกรามแน่นแทบอยากเข้าไปบีบคอเธอ"อย่านะ คุณอย่าคิดแม้แต่จะทำอะไรลูกของฉัน"ชนิดาภาแทบอยากยกมือไหว้ขอร้องเพราะเป็นห่วงลูก"ถ้าไม่อยากให้ฉันทำอะไรลูกของเธอ ก็ยอมดี ๆ ซะ ไม่ใช่ว่าเธอกับฉันไม่เคยกันเสียหน่อย ออกจะคุ้นเคยและเธอก็เร่าร้อน เวลาอยู่ใต้ร่างของฉัน"ดวงตาคมจ้องมองกลีบปากเย้ายวนที่เม้มแน่นที่เขารู้ดีว่าหวานแค่ไหน"อย่านะคะ คุณราเชนทร์ ฉันไม่เต็มใจ คุณก็รู้ อือ อื้อ ยะ อย่า"คำพูด

ดวงหน้าหมองหม่นเหี่ยวย่นมีริ้วรอยตามวัย กล่าวอย่างซึมเศร้า ดวงตามองไปด้านหน้าอย่างไร้จุดหมาย ก่อนที่จะหันมามองจ้องดวงหน้าหล่อราวเทวดาตัวน้อยของนิคอย่างรักใคร่เอ็นดูพร้อมกับสร้างความหวังในใจเล็ก ๆ ว่าบางทีเขาอาจจะลองเจรจากับราเชนทร์ให้ยอมรับเด็กชายตัวน้อยข้างหน้านี้เป็นบุตรบุญธรรม เพื่อเป็นทายาทสานต่อธุรกิจในวันข้างหน้า“ว้า... สงสารคุณปู่จังเลยครับ ดูสิฮะ คุณปู่หน้าเศร้า ไม่มีความสุขเลยผมอยากเห็นแต่คุณปู่ยิ้มอย่างเดียว ไม่อยากเห็นคุณปู่ทำหน้าสิ้นหวังซึมเศร้าแบบนี้เลยฮะคุณปู่ฮะ ตอนนี้นิคยังอยู่กับคุณปู่ที่นี่ คุณปู่ก็ช่วยยิ้มมีความสุข และถือซะว่านิคเป็นหลานชายคนหนึ่งของคุณปู่ก็ได้ นิคจะเป็นหลานชายของคุณปู่ จนกว่านิคกับหม่ามี๊จะไปจากที่นี่ ดีไหมฮะคุณปู่”“ดีสิ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เรานี่มัน ช่างเอาใจคนแก่เก่งจริงเลยนะ ได้ยินเสียงของเราทุกวัน ปู่ก็มีความสุขไม่เหงาอีกต่อไปแล้ว หนูแอมหยุดอยู่ตรงนี้ก่อน ปู่อยากอยู่ตรงนี้ให้นาน ๆ มองดูความเจริญของที่นี่ หนูเข็นลุงมาตั้งนาน คงเหนื่อยแย่แล้ว นั่งพักก่อนเถอะ นิคก็ด้วย”เสียงเอ่ยอย่างอ่อนโยนเต็มไปด้วยความเมตตาเป็นห่วงของคุณเจสัน ทำให้ชนิดาภาถึงกับน้

"คุณผู้หญิงคะ ดิฉันว่าเด็กก็คือเด็กวันยังค่ำ คงจะไร้เดียงสา บางทีอาจจะไม่ได้ตั้งใจ ให้ทุกคนเข้าใจแบบนั้น" ป้าแก้วอดที่จะช่วยแก้ต่างให้กับสองแม่ลู"แกยังจะมาเถียงฉันอีก""ดิฉันไม่กล้าหรอกค่ะ ที่จะเถียงคุณผู้หญิง ดิฉันก็แค่แสดงความคิดเห็นเฉย ๆ เท่านั้นค่ะ"ป้าแก้วอดคิดในใจว่าหนูแอมกับหนุ่มน้อยคนนั้น ออกจากแสนดี นิสัยน่ารัก แต่ทำไมนะ คุณกรกนกกับนายหัวราเชนทร์ ถึงมองไม่เห็นเหมือนอย่างที่ทุกคนเห็นเลย สำหรับเธอแล้วคุณแอมไม่เห็นจะแสดงท่าทีตรงไหนว่าอยากจะได้มรดกจากคุณท่าน ส่วนเด็กน้อยคนนั้นก็คงจะพูดไปตามประสาเด็กและไม่คิดว่าคำพูดของตนเองจะกลายเป็นปัญหาใหญ่โตขึ้นมา สร้างความไม่พอใจให้กับใครบางคนที่นี่อย่างไม่รู้ตัว“นั่นไง พูดยังไม่ทันขาดคำ สองแม่ลูกก็โผล่หน้ามาทันที ตายยากเสียจริง”คำพูดแดดดันจากคุณกรกนก ทำให้ชนิดาภากับนิคที่เพิ่งเดินเข้ามาภายในตัวบ้านถึงกับหยุดเดินยืนนิ่งหน้าซีดสลดเพราะเธอไม่เห็นหน้าคุณกรกนกมาหลายวันแล้ว เธอรู้ตัวเองดีว่าคงอาจจะเป็นเพราะเธอกับนิคที่เข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านนี้ จึงทำให้เกิดความบาดหมางอีกครั้งเหมือนเมื่อครั้งอดีต แต่จะให้เธอทำอย่างไรได้ ต่อให้เธอไม่อยากมาที่นี่

“สู้ / สู้”สองแม่ลูกยกกำปั้นขึ้นชนกันอย่างให้กำลังใจซึ่งกันและกันคุณกรกนกที่ได้แต่ยืนมองผ่านทางกระจก จากภายในคฤหาสน์ออกมาทางหน้าบ้าน เห็นสองแม่ลูกนั่งกอดกัน ก่อนที่ต่างก็ยื่นมือเช็ดคราบน้ำตาให้แก่กันพร้อมเสียงหัวเราะที่ดังขึ้น หัวใจที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังในตัวทั้งสองแม่ลูกถึงกับรู้สึกอ่อนยวบ และรู้สึกผิดขึ้นมาในใจลึก ๆ กับสิ่งที่ได้กระทำออกไป ถึงแม้อีกใจหนึ่งจะคัดค้านว่านี่เป็นสิ่งที่สมควรแล้ว ที่สองแม่ลูกจะถูกต่อว่าแบบนั้น ป้าแก้วที่ยืนอยู่ด้านข้างชำเลืองมองผ่านไปทางกระจก เห็นภาพสองแม่ลูกทุกอย่างจนน้ำตาคลอแทบหลั่งไหลตามสองแม่ลูกด้วยความสงสาร แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเธอก็เป็นเพียงแค่คนใช้ของคฤหาสน์หลังนี้เท่านั้น“ฉันจะขึ้นไปดูคุณพี่สักหน่อย เธอจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ ไม่ต้องคอยติดตามรับใช้ฉัน”“ค่ะคุณกรกนก” ป้าแก้วก้มศีรษะเล็กน้อย เพื่อเป็นการให้ความเคารพและให้เกียรติเจ้านายสาว ก่อนจะแยกเดินจากไปที่ห้องครัวชนิดาภากับนิคจับมือกันเดินเล่นที่ริมชายหาด เมื่อรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว ทั้งคู่ใช้เวลายาวนานนับชั่วโมงกับการนั่งเล่นที่ชายหาด“วันนี้อากาศร้อน ๆ หม่ามี้ว่าเรากลับไปที่บ้านกันดีกว่า