All Chapters of ดีลลับ หมอมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

โลกนี้มันไม่มีหรอก คนที่จะโชคร้ายไปหมดทุกอย่าง ไม่ว่าเราจะเจอเรื่องเลวร้ายมากมายแค่ไหนในชีวิต แต่สุดท้ายแล้วก็จะมีสักวันที่เป็นของเรา...ฉันเองก็เชื่ออย่างนั้นมาตลอด จนกระทั่งได้รับข้อความแบบนี้จากทางโรงพยาบาล‘คุณแม่ของหนูจะต้องใช้ตัวยาที่แพงขึ้นในการรักษา แต่ว่าทางเราไม่สามารถเบิกจ่ายยาตัวนั้นมาใช้ได้ ยังไงรบกวนจ่ายค่ารักษาพยาบาลที่ค้างเอาไว้ก่อนนะคะ’บางทีฉันก็ตลกชีวิตตัวเองนะ แม่เคยเล่าว่าแม่เป็นลูกสาวของตระกูลผู้ดีเก่า ยายของฉันมีเชื้อสายของผู้ดีในวังซึ่งตอนนี้มีธุรกิจติดต่อกับต่างชาติทรัพย์สินกว่าร้อยล้าน แต่เพราะเรื่องที่แม่ท้องตอนอายุ 15 กับผู้ชายที่ท่านไม่รู้แม้แต่ชื่อ ทำให้ท่านถูกไล่ออกจากบ้านพร้อมทั้งห้ามเอ่ยถึงเรื่องที่มีเชื้อสายกับตระกูลนั้นอีก ตั้งแต่เกิดมาฉันเคยเจอยายครั้งหนึ่งตอนที่อายุ 7 ขวบ ตอนนั้นแม่ที่ไม่มีเงินแม้แต่จะซื้อข้าว ได้บากหน้าพาฉันไปขอเงินจากยาย ฉันจำได้ติดตาว่ายายโยนเงินมาให้หนึ่งพันบาท หลังจากนั้นก็ไล่ตะเพิดเราสองแม่ลูกออกมาฉันในวัยเพียง 7 ขวบ มองเข้าไปในบ้านที่แสนโอ่อ่าหลังนั้น ก่อนจะพบว่ายายเองกำลังเอาอกเอาใจเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งอายุรุ่นราวคราวเดีย

[Danica’s part]แม่เจ้าโว้ยยยย ทำไมเจ๊หวานไม่บอกฉันก่อนว่าคุณคามินทร์และน้องชายของเขานั้นหล่อมากกกก หล่อลากดินชนิดที่ว่าดาราเกาหลียังต้องชิดซ้าย ฉันไม่เคยพบเคยเจอความหล่อระดับนี้มาก่อนในชีวิต...เอ่อ...ถ้านับชีวิตฉันที่เจอผู้คนน้อยถึงน้อยมากอะไรพวกนั้นน่ะนะแต่ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ใบหน้าคมเข้มของเขานั้นเกลี้ยงเกลาอย่างกับไม่รู้จักคำว่ารูขุมขน คิ้วดกดำหนากำลังดี ดวงตาเรียวยาวทว่ากลับซ่อนความอบอุ่นเอาไว้ในนั้นบอกไม่ถูก จมูกโด่งเป็นสันตามแบบฉบับลูกครึ่ง ริมฝีปากก็บางเฉียบเป็นสีชมพูระเรื่อมองแล้วอยากจะพุ่งเข้าไปจับจุ๊บให้รู้แล้วรู้รอด แม้ว่าหน้าเขาจะเหมือนกับคุณคามินทร์อย่างกับแกะ แต่กลับมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันหยุดจ้องเขาไม่ได้เลยแล้วไหนจะรูปร่างสูงโปร่งเหมือนต้นไม้ใหญ่ให้พึ่งพิงของเขา มันทำให้หัวใจฉันเผลอเต้นแรงไปวูบหนึ่งยามที่จ้องมอง แล้วมันก็กลับมาเต้นแรงอีกครั้งเพราะคำถามของเขา“แล้วนี่...ทำอะไรเป็นบ้างล่ะเรา?”การที่เขาถามแบบนี้นั่นหมายความว่าเขาจะเคลมฉันแล้วจริงๆ ใช่ไหม ตายล่ะ ฉันไม่ได้ถามเจ๊น้ำหวานเลยว่าแล้วทำได้ไหม แต่ปกติต้องไม่ได้สิ ฉันเป็นพนักงานระดับล่างที่ทำได้แค่บริการทั่

ชีวิตฉันต้องสั้นไปอีกสิบปีแน่ๆ ตอนนี้ฉันมาอยู่ที่หน้าตึกคณะของตัวเองอย่างปลอดภัยและทันเวลาพอดีเป๊ะ แต่ว่าหน้าของฉันกลับชาไปหมด ทั้งคอก็เจ็บเพราะกรี๊ดมาตลอดทาง“ฮ่าๆๆๆ สนุกดีเนอะ”ในขณะที่เขาหัวเราะชอบใจ แต่ฉันไม่รู้สึกสนุกด้วยแม้แต่นิดเดียว เขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ รถของเขาก็ไม่ใช่ แถมยังเพิ่งจะขับครั้งแรก แต่กลับพาฉันซิ่งมุดข้างรถคันนั้นคันนี้อย่างกับการแข่งขันมอเตอร์ไซค์วิบาก หัวใจอีดานิกาจะวายตาย ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะมีชีวิตรอดมาจนถึงตรงนี้ได้“คะ...คุณรีบเอารถไปคืนเดี๋ยวนี้เลยนะคะ เดี๋ยวเจ้าของเขามาหาแล้วจะไม่เจอ”ฉันบอกเขาเสียงสั่น ตอนนี้ความเจ็บจากการล้มก่อนหน้านี้ได้หายไปแล้ว ซึ่งทั้งหมดมันก็เป็นเพราะเขานั่นแหละ“เอาไปคืนที่ไหน นี่รถฉันเอง”ทว่าเขากลับเอ่ยออกมาอย่างนั้นหน้าตาเฉย“อ้าว ก็เมื่อกี้คุณบอกว่า...”โอเค เห็นรอยยิ้มของเขาฉันก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงสามารถขับรถซิกแซกได้ขนาดนั้น ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าเขาเป็นเจ้าของรถคันนี้นี่เอง ผู้ชายเจ้าเล่ห์ เขานึกสนุกอะไรถึงมารังแกคนอย่างฉัน งานการไม่มีทำหรือยังไงกันตั้งแต่ในห้องวันนั้นเขาเองก็แกล้งฉันจนหนำใจแล้วมันยังไม่พอสินะ หรือว่า

คอนโด KLฉันเงยหน้ามองคอนโดของเจ๊น้ำหวานที่เด่นตระหง่านอยู่ตรงหน้า ชิดภูที่มาส่งฉันเองก็มองมันพลางพึมพำออกมา“พวกคัลเลนอีกละ ไปที่ไหนก็เจอเนอะ”“อะไรเหรอ?”สีหน้าของเขาเหมือนขยะแขยงสิ่งที่อยู่ตรงหน้าชอบกล แต่ฉันกลับรู้สึกคุ้นกับสิ่งที่เขาพูดออกมามากกว่า“คัลเลนน่ะ นามสกุลของเจ้าของโรงพยาบาลที่แม่เธอรักษาอยู่ไง ที่นี่ก็อยู่ในเครือเดียวกันนั่นแหละ โรงแรมที่ดังๆ อยู่ตอนนี้ก็ใช่ มหา’ลัยที่เราเรียนอยู่หุ้นส่วนใหญ่ก็เป็นของตระกูลนี้ทั้งนั้น”ถ้าจำไม่ผิด เป็นนามสกุลของคุณคามินทร์เจ้าของคลับที่ฉันทำงานอยู่ และของคุณนาวินทร์ด้วยสินะ ไม่อยากจะเชื่อว่าฉันมีปัญหากับคนที่อำนาจล้นฟ้าขนาดนี้ แค่คิดยังไม่กล้าฝันเลย“ยังไงก็ขอบใจนะที่มาส่ง”“ด้วยความยินดี”ชิดภูได้ขับรถจากไปแล้ว ส่วนฉันก็เดินขึ้นมาบนห้องของเจ๊แล้วตรงไปยังห้องที่คุ้นเคยในทันที ทว่าฉันยังไม่ทันได้กดกริ่งที่หน้าห้อง จู่ๆ ประตูก็ได้ถูกเปิดออกจากคนข้างใน“อุ๊ย แขกของเจ๊เหรอครับ ตามสบายนะ”คนที่เปิดออกมานั้นเป็นผู้ชายกล้ามใหญ่ยิ้มหวานคนหนึ่ง เขาโค้งน้อยๆ ให้ฉันก่อนจะเดินออกจากห้องไปท่ามกลางความงุนงงของฉัน“มาแล้วเหรอ เข้ามาๆ เจ๊กำลังเสร็จงา

[Danica’s part]เจ๊น้ำหวานไม่เห็นเคยบอกเลยว่ามีอย่างนี้ด้วย ตอนนี้ร่างกายฉันถูกเขารบกวนจนปั่นป่วนท้องน้อยไปหมด ที่ตรงนั้นถูกเขาใช้ปลายนิ้วเขี่ยจนเกิดเป็นความรู้สึกประหลาด คล้ายว่าจะมีไฟฟ้าแล่นผ่านร่างจนฉันสั่นสะท้านไปหมดแล้ว...“สั่นเป็นลูกแมวเลยนะ อย่างนี้จะทำฉันพอใจยังไง หืม?”เขายังคงใช้คำพูดอย่างนั้นเพื่อกระตุ้นให้ฉันทำสิ่งที่บ้ายิ่งกว่านี้ ในขณะที่ร่างกายของฉันสะท้านไหวไปกับการกระทำของเขา แต่ก็ต้องจำอย่างหนึ่งที่เจ๊น้ำหวานสอนให้ขึ้นใจ‘แขกเขามาหาความสนุก ความสุขที่ได้จากหญิงสาวเวอร์จิ้นคือความไร้เดียงสาแต่ก็ต้องมีลีลาที่ดี เรื่องนี้ห้ามลืมอย่างเด็ดขาด’ลีลาดีแต่ไร้เดียงสาอย่างนั้นเหรอ? คนไร้เดียงสามันจะไปมีลีลาดีได้ยังไง ซ้ำตอนนี้ร่างกายของฉันถูกเขารบกวนไม่ยอมหยุด แม้แต่จะคิดยังคิดอะไรไม่ออกแต่เมื่อแหงนหน้ามองรูปร่างของเขาที่ตอนนี้เสื้อผ้าท่อนบนได้ถูกถอดออกไปแล้ว กล้ามอกแน่นที่มีรอยสักรูปมังกรสลักอยู่บริเวณหน้าอกข้างซ้าย ความคิดที่อยากจะสัมผัสก็แวบเข้ามาในหัว“ลูกแมวมัน...อ๊ะ...เลียเก่งนะคะ อยากลองไหม”ฉันกลั้นใจพูดออกไปเสียงแผ่ว ทว่าพอเห็นท่าทีของคนตรงหน้า จากความกลัวก่อนหน้านี