บทที่ 5 มันกำลังแย่ลง...

ชีวิตฉันต้องสั้นไปอีกสิบปีแน่ๆ ตอนนี้ฉันมาอยู่ที่หน้าตึกคณะของตัวเองอย่างปลอดภัยและทันเวลาพอดีเป๊ะ แต่ว่าหน้าของฉันกลับชาไปหมด ทั้งคอก็เจ็บเพราะกรี๊ดมาตลอดทาง

“ฮ่าๆๆๆ สนุกดีเนอะ”

ในขณะที่เขาหัวเราะชอบใจ แต่ฉันไม่รู้สึกสนุกด้วยแม้แต่นิดเดียว เขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ รถของเขาก็ไม่ใช่ แถมยังเพิ่งจะขับครั้งแรก แต่กลับพาฉันซิ่งมุดข้างรถคันนั้นคันนี้อย่างกับการแข่งขันมอเตอร์ไซค์วิบาก หัวใจอีดานิกาจะวายตาย ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะมีชีวิตรอดมาจนถึงตรงนี้ได้

“คะ...คุณรีบเอารถไปคืนเดี๋ยวนี้เลยนะคะ เดี๋ยวเจ้าของเขามาหาแล้วจะไม่เจอ”

ฉันบอกเขาเสียงสั่น ตอนนี้ความเจ็บจากการล้มก่อนหน้านี้ได้หายไปแล้ว ซึ่งทั้งหมดมันก็เป็นเพราะเขานั่นแหละ

“เอาไปคืนที่ไหน นี่รถฉันเอง”

ทว่าเขากลับเอ่ยออกมาอย่างนั้นหน้าตาเฉย

“อ้าว ก็เมื่อกี้คุณบอกว่า...”

โอเค เห็นรอยยิ้มของเขาฉันก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงสามารถขับรถซิกแซกได้ขนาดนั้น ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าเขาเป็นเจ้าของรถคันนี้นี่เอง ผู้ชายเจ้าเล่ห์ เขานึกสนุกอะไรถึงมารังแกคนอย่างฉัน งานการไม่มีทำหรือยังไงกัน

ตั้งแต่ในห้องวันนั้นเขาเองก็แกล้งฉันจนหนำใจแล้วมันยังไม่พอสินะ หรือว่าเพราะเห็นว่าฉันร้อนเงินรังแกง่าย เลยทำให้เขาอยากจะแกล้งฉันขึ้นมา

“ไม่ขอบคุณสักคำ?”

ยังมีหน้ามาทวงคำขอบคุณอีก แม่ไม่ด่าเปิงก็ดีเท่าไหร่แล้ว

“ขอบคุณค่ะ”

ฉันตอบกระแทกเสียงออกไปอย่างไม่เต็มใจนัก เพราะยังเคืองเขาอยู่หลายเรื่อง

“ไม่ต้องเกรงใจ แล้วเย็นนี้ให้มารับไหม?”

“คะ?”

“ก็เธอเจ็บอยู่ เดินไม่ค่อยจะไหวเลยนี่”

“ไม่เป็นไรค่ะ รถเมล์ก็กลับได้เหมือนกัน”

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น จู่ๆ สายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นเวลาที่นาฬิกาข้อมือของเขา มันเป็นเวลาแปดโมงห้านาที!

ซวยแล้ว!!

ฉันรีบร้อนวิ่งขึ้นตึกไปอย่างลืมเจ็บ ตอนนี้เลยเวลามาห้านาทีแล้ว ยัยเพื่อนทั้งสามต้องกำลังวางแผนหักคอฉันอยู่แน่ๆ

“เดี๋ยวสิ แล้วสรุปให้มารับกี่โมง!”

“ไม่ต้องค่ะ ขอบคุณมาก”

ฉันวิ่งขึ้นมาที่ตึกเรียนด้วยความเร็วแสง พบว่าไอ้อาการเจ็บที่ชนกับคุณหมอก่อนหน้านี้ได้หายเป็นปลิดทิ้ง คิดว่าคงเป็นเพราะความกลัวตายที่มีมากกว่าความเจ็บ เลยทำให้มันหายไปได้อย่างง่ายดาย

แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาสนใจหรอกว่าตัวเองจะเจ็บหรือไม่ เพราะคนอื่นกำลังรอฉันอยู่

ฉันเปิดประตูห้องเรียนเข้าไปด้วยความรีบร้อน ทันใดนั้นเหล่านักศึกษาคนอื่นๆ ที่กำลังตั้งใจเรียนอยู่ก็ได้หันมามองฉันอย่างพร้อมเพรียง ทุกอย่างเงียบสงบ มีเพียงสายตาที่จ้องมองฉันเหมือนเป็นอาชญากรยังไงยังงั้น

ในขณะที่ฉันยืนหอบอยู่หน้าห้องในสภาพผมเผ้ารุงรัง ก็พบว่ากลุ่มที่กำลังนำเสนออยู่หน้าห้องคือเพื่อนฉันทั้งสามคน เอแคลร์ ทรายแก้วและน้ำหอม ทว่ากลับมีอีกคนที่ฉันจำได้ว่าน่าจะชื่อมายต์มิ้นมายืนด้วย

“ดานิกา เธอมาสายไม่มีสิทธิ์เข้าเรียนในคลาสนี้นะ”

อาจารย์ตะโกนมาเสียงดุ ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่ามันต้องเป็นอย่างนั้น อาจารย์ท่านนี้ไม่ชอบหน้าฉันเป็นทุนเดิม เพราะความเข้าสายและชอบโดดวิชาแกเป็นนิสัย และอีกอย่างคือทุนทรัพย์ของฉันมักถูกบอกว่าไม่เหมาะกับการเรียนออกแบบแฟชั่น ดูไม่เจียมตัว แต่มันก็คือความฝันของฉันและแม่ ฉันจะไม่มีวันล้มเลิกอย่างเด็ดขาด

“อาจารย์คะ เมื่อเช้าเกิดอุบัติเหตุจริงๆ หนูต้องดูแลแม่ที่โรงพยาบาลแล้วดันมีปัญหานิดหน่อยค่ะ” ฉันแก้ตัวพร้อมก้มหัวน้อยๆ ให้อาจารย์

“เรื่องแม่เธออาจารย์ไม่รู้หรอกนะ แต่ถ้าทุกคนในห้องนี้เป็นเหมือนเธอ มีแม่นอนป่วยที่โรงพยาบาลจนมาสายทุกวันมันจะเกิดอะไรขึ้น”

เพราะไม่ใช่แม่ของอาจารย์ไงคะ อาจารย์ถึงพูดได้ ใช่ว่าฉันจะอยากให้แม่ไปนอนอยู่โรงพยาบาลเสียเมื่อไหร่ ถ้าเลือกได้ฉันก็อยากให้แม่มีชีวิตที่ปกติ ยิ้มแย้มมีความสุขไม่ต้องทนเจ็บปวดกับโรคร้าย คนที่มีชีวิตปกติอย่างพวกเขาจะไปเข้าใจอะไร

“อะๆ แค่พูดนิดหน่อยไม่ต้องมาทำหน้าเศร้า เห็นแล้วทุเรศลูกตา จะเข้าก็เข้ามา จะได้เรียนต่อกันเสียที”

“ขอบคุณค่ะอาจารย์”

ฉันเดินเข้าห้องมานั่งยังที่ประจำท้ายห้องซึ่งมีกระเป๋าของเพื่อนสาวทั้งสามคนวางอยู่ก่อนแล้ว แต่ตอนนี้ฉันต้องเตรียมตัวเพื่อออกไปพรีเซนต์ร่วมกับคนอื่นๆ เลยทำได้แค่วางกระเป๋าของตัวเองแล้ววิ่งไปยืนหน้าห้องข้างคนอื่นอย่างรู้งาน

“ต่อไปนะคะ ตรงนี้เป็นส่วนของเนื้อผ้าที่เราได้ออกแบบเอาไว้ค่ะ...”

ทรายเป็นคนที่มีความมั่นอกมั่นใจ เสียงดังฟังชัด ทำให้เธอได้รับหน้าที่ในการนำเสนอโดยมีพวกเราคอยสนับสนุนอยู่ไม่ห่าง

จนเวลาผ่านไปร่วมสิบนาที ในที่สุดการนำเสนอก็ได้สิ้นสุดลง ฉันกำลังยืนรอให้เพื่อนเรียกชื่อเพื่อที่จะได้ทำความเคารพอาจารย์ ทว่าพอเรียกชื่อเพื่อนคนสุดท้ายก่อนถึงชื่อฉัน ทุกคนกลับโค้งลงพร้อมกัน

ไม่มีชื่อฉันในรายงานฉบับนี้...และทุกคนก็ไม่ได้สนใจเลยว่าฉันจะหน้าเหวอมากแค่ไหน พวกเธอแค่ทำเหมือนกับว่าฉันไม่มีตัวตน แล้วเดินเข้าไปหลังห้องโดยทิ้งฉันให้เดินตามหน้าเจื่อนๆ

“ทำไมไม่มีชื่อฉันล่ะทราย”

หลังจากที่พวกเรากลับมานั่งที่แล้วฉันก็ถามเพื่อนออกไป ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่าพวกเธอจงใจเมินฉัน แม้แต่เอแคลร์ที่สนิทกับฉันที่สุด ก็เอางานขึ้นมาทำโดยไม่สนใจฉันเลยสักนิด

“ก็แกไม่ได้ทำงาน แล้วจะมีชื่อได้ไง”

“ไม่ได้ทำงานอะไร ฉันก็ช่วยแกทำตั้งเยอะนะ”

“เหรอ? ขอโทษนะแต่บังเอิญมิ้นทำเยอะกว่า”

คงเป็นเพื่อนใหม่ที่เข้ากลุ่มมาสินะ ตอนนี้ฉันหน้าชาไปหมด ทั้งเรื่องที่ถูกตัดชื่อออกจากงานโดยที่ไม่รู้ตัว ทั้งเรื่องที่ถูกเอาคนอื่นมาแทน ก็ถ้าพวกเธอไม่อยากให้ฉันร่วมกลุ่มแต่แรก จะเร่งให้ฉันมานี่จนต้องเจ็บตัวทำไมกัน

“อันที่จริงที่อาจารย์พูดก็ถูกนะดา”

น้ำหอมที่นั่งถัดจากทรายได้พูดขึ้น

“ถ้าแกยังมีปัญหาชีวิตแบบนี้ บางทีแกก็น่าจะทำอะไรที่ไม่ต้องเดือดร้อนถึงคนอื่น ไปปรึกษาอาจารย์เรื่องดรอปเรียนดีกว่าไหม รอแม่แกเอ่อ...ออกจากโรงพยาบาลแล้วค่อยว่ากันใหม่”

ประโยคสุดท้ายน้ำหอมพูดเสียงอ้อมแอ้ม ทั้งเธอและฉันต่างก็รู้ว่าแม่ไม่มีทางหายดี มีแค่ฉันที่ยังหลอกตัวเองไปวันๆ พอเพื่อนพูดแบบนี้ในใจฉันมันก็เกิดหน่วงแปลกๆ ทุกวันนี้ฉันรู้ว่าเพื่อนไม่สบายใจที่ต้องรอฉันในหลายๆ เรื่อง ทั้งเวลานัดไปดื่มก็ไปไม่ได้เพราะต้องทำงาน ทั้งเรื่องแชร์เงินกันก็มักจะติดที่ฉันเสมอ ไหนจะเรื่องที่ฉันมาสายเพราะต้องดูแลแม่เป็นประจำ

“ขอบใจนะหอม ไว้ฉันจะลองคิดดู”

ฉันเลือกที่จะตอบกลับไปแบบไม่รุนแรง ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วในใจมันโคตรพัง ฉันอยากหนีออกไปจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด หากไม่ติดว่าตัวเองกำลังจะขาดเรียนเกินจนจะไม่มีสิทธิ์เข้าสอบ

แต่แล้วก็มีคนมาทำให้ฉันต้องฉุนขาด

“แกไม่ต้องไปรักษาน้ำใจอะไรหรอกหอม ก็บอกไปตามตรงว่าให้มันไปดรอปเรียนให้มันจบๆ แล้วรอแม่ตายก่อนค่อยมาเรียนใหม่ สภาพอย่างนั้นรักษายังไงก็ไม่หายหรอก”

ปึง!!

เพราะคำพูดของทรายทำให้ฉันทนฟังไม่ไหวอีกต่อไป มือได้ตบโต๊ะอย่างแรงจนเสียงดังลั่นไปถึงคนที่กำลังพรีเซนต์อยู่ที่หน้าห้อง

“อะไร เกิดอะไรขึ้น” อาจารย์ถามออกมาเสียงดัง

ในขณะที่ทุกคนมองมาที่เราเป็นตาเดียว ทรายที่เพิ่งพูดจาใจร้ายไปกลับไม่มีแม้แต่สีหน้าสำนึกผิด เธอกอดอกมองฉันพลางยกยิ้มมุมปากเหมือนที่ชอบทำ ไม่ได้รู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองพูดออกมาเลยแม้แต่น้อย

“แกจะโวยวายทำไมดา ฉันก็พูดเรื่องจริงทั้งนั้น แม่แกเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ยังไงก็ไม่มีวันรักษาหายหรอก มีแต่รอวันตายเท่านั้นแหละ”

“แม่แกไม่ได้กำลังจะตายแกก็พูดได้สิ ทำไมแกถึงไม่เคยคิดเลยนะว่าคนอื่นจะรู้สึกยังไงกับสิ่งที่แกทำอยู่ทราย”

เสียงของฉันดังขึ้นเรื่อยๆ จนคนทั้งห้องหันมามองเราทั้งสองคน ฉันคิดว่ามันคงทำให้คนร้ายกาจอย่างทรายรู้สึกแย่บ้าง แต่เปล่าเลย เธอยังคงยิ้มหน้าระรื่นในขณะที่กอดอกพูดกับฉันด้วยท่าทีหยิ่งผยอง

“ก็แม่ฉันไม่ได้กำลังจะตายไง แต่ฉันก็ไม่เคยทำให้เพื่อนหรืออาจารย์เดือดร้อน แกรู้ไหมว่าตอนนี้แกค้างค่าเทอมมากี่เทอมแล้ว ว่ากันตามตรง มีเพื่อนอย่างแกแม่งโคตรน่าอายเลยว่ะ”

ต้องถูกเลี้ยงมายังไงถึงได้พูดคำพูดพวกนี้ออกมาได้ เธอเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวย พ่อแม่ใจดีและมีชื่อเสียง ทุกอย่างเพียบพร้อมจนหล่อหลอมให้เธอกลายเป็นคนดีๆ คนหนึ่งได้เลยด้วยซ้ำ แต่ทำไมจิตใจมันถึงได้สวนทางกับหน้าตาได้ขนาดนี้ ฉันยืนฟังเธออยู่ตรงนี้ด้วยความรู้สึกที่ร้อนรุ่ม มันเหมือนมีไฟมาสุมอยู่ในอกจนฉันไม่สามารถนั่งมองนิ่งๆ ได้อีกต่อไป

“ทราย พอได้แล้วมั้ง” เอแคลร์ที่เงียบอยู่นานดึงชายเสื้อทรายยิกๆ สายตาของเธอเหลือบมองฉันด้วยความรู้สึกผิด

ฉันรู้ว่าเธอเองก็ลำบากใจ ไม่เป็นไรหรอกฉันเข้าใจ

“หรือแกอยากมีเพื่อนอย่างนี้ล่ะเอแคลร์ อยากมีก็ไปด้วยกันนะ ฉันไม่ว่าหรอก” ทรายหันไปกดดันเอแคลร์

“คือว่าฉัน...”

เอแคลร์ปล่อยมือจากชายเสื้อของทรายทันที ฉันเข้าใจ ไม่มีใครที่นี่อยากมีปัญหากับเธอหรอก แต่ตอนนี้ฉันต้องกลัวอะไรอีก ฉันกำลังจะเสียทุกอย่าง กำลังจะกลายเป็นเด็กกำพร้าและมีหนี้ท่วมหัว แค่เรื่องนั้นมันก็หนักหนาจนฉันไม่กลัวอย่างอื่นอีกต่อไปแล้ว

ฉันตรงเข้าไปคว้าคอเสื้อของทรายให้ลุกขึ้นเผชิญหน้าทันที ทุกคนที่เห็นดังนั้นก็รีบยกมือถือขึ้นมาถ่ายด้วยความสนใจ

“จะทำอะไรของแก คิดจะทำเก่งกับฉันเหรอ?”

“อย่าคิดว่าพ่อเธอเป็นอธิบดีแล้วฉันจะกลัวนะ เธอใช้อำนาจข่มขู่ทุกคนฉันไม่ว่า ใช้เงินซื้อเพื่อนฉันก็ไม่ว่าเลย แต่อย่ามายุ่งกับฉัน อย่ามาพูดถึงแม่ฉันอย่างนั้น”

“เอาสิ ถ้าโกรธก็ตบฉันเลย ที่ฉันพูดมันผิดตรงไหน แม่แกกำลังจะตาย แกมันก็แค่นังกระจอกที่หาเงินมาจ่ายค่าเทอมไม่ได้ด้วยซ้ำ...”

เพียะ!

ฝ่ามือของฉันฟาดเข้าที่แก้มของทรายเต็มๆ ตอนนี้ทุกคนต่างนั่งไม่ติดอีกต่อไป บ้างก็รีบอัพช็อตเด็ดเมื่อครู่ลงโซเชี่ยล เพราะฉันกำลังทำในสิ่งที่ไม่มีใครกล้าทำ

“อีดา มึงกล้าตบกูเหรอ!!” ทรายเอามือกุมหน้าหันมามองฉันด้วยแววตาโกรธเกรี้ยว เมื่อก่อนฉันอาจจะกลัวนะ แต่ตอนนี้ไม่

“เออ กล้าทำมากกว่าตบด้วย”

“ไปตายซะเถอะมึง”

เพียะ!!

ฉันไม่รอให้ตัวเองถูกตบหรอก พอทรายทำท่าจะเข้ามาฉันก็สวนฝ่ามือไปอย่างรวดเร็ว แต่ครั้งนี้เธอตั้งตัวได้เร็วกว่าเดิมมาก ทำให้มือของเธอนั้นพุ่งเข้ามาจับผมของฉันแล้วกระชากอย่างแรง

“ไปตายซะเถอะอีดา อีกระจอก อีคนจนเหม็นบูด”

“คิดว่ากูจะยอมมึงเหรอ กรี๊ด!!!”

ในขณะที่ทรายพยายามเข้ามาทำร้ายทำให้ทั้งฉันและเธอล้มลงไปทั้งคู่ เรากอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ที่พื้นโดยที่ฉันระวังอย่างมากไม่ให้ตัวเองโดนตบ เราต่างก็สลับกันทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวดด้วยการดันตัวอีกคนไปกระแทกโต๊ะบ้าง หยุมหัว จับหัวกระแทกพื้นบ้าง ทำให้ตอนนี้ไม่มีใครสภาพดีไปกว่าใคร

แต่สำหรับฉัน มันไม่พอหรอก ปากมอมแบบนี้มันต้องถูกตบจนเลือดกบปากเท่านั้น

“หยุดนะทั้งสองคน ครูบอกให้หยุด!!”

“ไปตายซะอีดา ไปตายตามแม่มึงไปเลย”

“งั้นก็ไปตายด้วยกันนี่แหละอีเวร”

แม้แต่เสียงร้องห้ามของครูยังไม่เป็นผล ฉันได้ยินเพียงเสียงเชียร์ของเพื่อนร่วมห้องที่ดังกระหึ่ม ราวกับจะบอกว่าให้พวกเราตบกันให้แรงกว่านี้อีก

“ฉันบอกให้หยุด”

เพียะ!

“หยุด!!”

เพียะ!!

“หยุด!!!”

ซ่า...

ทุกอย่างเงียบลงเมื่อน้ำเย็นๆ ราดหัวของเราทั้งคู่ ทั้งฉันและทรายต่างก็แยกออกจากกันด้วยความตกใจ ก่อนจะพบว่าสภาพของเราตอนนี้ยับเยินไม่ต่างกัน

ฉันเจ็บท้ายทอย แขน บ่า ไหล่ หัวเข่าก็ช้ำ ส่วนทรายนั้นส่วนอื่นไม่เป็นอะไรมากนัก แต่ก็หน้าเยินพอๆ กัน

ส่วนเจ้าของน้ำเย็นนั้น กำลังยืนล้วงกระเป๋ามองเราทั้งคู่ด้วยสายตาเรียบเฉย

“รำคาญ กัดกันเหมือนหมาอยู่ได้”

“ไอ้ภู มึงกล้าเอาน้ำราดหัวกูเหรอ!” ทรายโวยวายขึ้นมาเสียงดัง ครูที่เห็นว่าเหตุการณ์สงบเลยเข้ามากลางวง

“พอทั้งคู่เลย พวกเธอทำเรื่องแล้วรู้ตัวบ้างไหม”

“หนูเหรอคะทำ อีดามันตบหนูก่อน ทุกคนก็เห็น”

“ยังมีหน้ามาโทษคนอื่น แกจะโดนตบไหมถ้าไม่พูดถึงแม่คนอื่นในทางที่ไม่ดี”

“ก็แม่มึงจะตาย กูพูดอะไรผิดตรงไหน”

“งั้นถ้าแม่มึงตายบ้างล่ะอีทราย”

“ดานิกา ฉันบอกให้เธอหยุด!”

เสียงดุๆ ของอาจารย์ทำให้ฉันได้สติ สายตาหันไปมองหน้าอาจารย์สาวด้วยความรู้สึกที่ไม่เข้าใจ ทั้งที่ฉันเป็นฝ่ายถูกหาเรื่องก่อน แต่พอเราทะเลาะกัน ทำไมเป็นฉันที่ถูกดุเพียงคนเดียวเสมอเลย...

“ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าเรื่องแม่เธอมันทำให้คนอื่นเดือดร้อน อันที่จริงมหา’ลัยมีกฎไม่ให้นักศึกษาค้างค่าเทอม ในเมื่อเธอทำตัวไม่เหมาะสมทั้งที่ทางมหา’ลัยอนุโลมเรื่องนั้นให้ ก็ไปทำเรื่องลาออกซะ”

“อะไรนะคะ...”

“ฉันยังพูดไม่ชัดพอเหรอ เธอถูกไล่ออก”